Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

...και μία κηδεία

Κηδέψαμε χτες τον παππού που, στα 96 του, αντί να πάει από αρρώστια ή γηρατειά, χτυπήθηκε από αυτοκίνητο ενώ διέσχιζε τον δρόμο. Δεν ήμουν εκεί, δεν μπορώ να πω ποιος ή τι έφταιξε.

Δεν πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή, δεν ξέρω αν μένει τίποτα από την ύπαρξή μας, πέρα βέβαια από τη μετατροπή του σώματός μας σε λίπασμα, αφού εγκαταλείψουμε τον, πιθανότατα μάταιο, τούτο κόσμο. Σκέφτομαι μόνο ότι όταν κάποιο κοντινό μας πρόσωπο πεθαίνει, κλαίμε μάλλον γιατί εμείς δεν θα μπορέσουμε να τον ξαναδούμε και όχι για αυτό που έπαθε. Κλαίμε δηλαδή από εγωισμό, όπως από εγωισμό κάνουμε τις περισσότερες από τις επιλογές μας και ζούμε όπως ζούμε. Και μας φοβίζει ακόμα περισσότερο ένας αιφνίδιος θάνατος γιατί επιβεβαιώνει και θυμίζει ότι, τελικά, δεν μπορούμε να ελέγξουμε απόλυτα τις εξελίξεις, ότι η ζωή είναι πάντα μία προσπάθεια να ισορροπήσεις σε τεντωμένο σκοινί. Διαπιστώνω επίσης ότι, ακόμα και αυτοί που δηλώνουν απόλυτη πίστη στον Θεό, αμφιβάλλουν τελικά για το τι θα αντικρίσουν περνώντας το τελευταίο κατώφλι.
Όπως και να 'χει, σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να μπορείς να συνεχίσεις. Όσα έζησες με τον απελθόντα δεν σβήνουν, έχουν τη θέση τους στον χώρο και τον χρόνο. Αλλά, όπως λέει κι ο πατέρας μου, οι νεκροί με τους νεκρούς κι οι ζωντανοί με τους ζωντανούς...

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

21 του Μάρτη

Παγκόσμια ημέρα Ποίησης αλλά και παγκόσμια ημέρα κατά των φυλετικών διακρίσεων σήμερα. Δεν με αγγίζουν ιδιαίτερα όλες αυτές οι αφιερωμένες μέρες που όλο πληθαίνουν και δεν βρίσκω ιδιαίτερο νόημα στο να θυμάμαι μια φορά τον χρόνο να αγοράσω λουλούδια στη μαμά μου ή να σβήσω το φως για μια ώρα.

Βολτάροντας όμως στα διάφορα μπλογκ, έμαθα για αυτόν τον διπλό "εορτασμό" και θυμήθηκα ότι η σχέση μου με την ποίηση περιορίζεται στο μελοποιημένο κομμάτι της και ότι δεν είμαι καθόλου περήφανος γι' αυτό. Θυμήθηκα το "Βράδυ" του Καρυωτάκη (μελοποίηση Λένας Πλάτωνος), το "Άξιον Εστί" του Ελύτη (Μίκης Θεοδωράκης), το "Γράμμα Σε Έναν Ποιητή" (Δημήτρης Ζερβουδάκης) και το "Καραντί" (Θάνος Μικρούτσικος) του Νίκου Καββαδία, την "Αγρύπνια" του Tristan Corbiere (Θανάσης Παπακωνσταντίνου) και σκέφτηκα ότι πολλοί στιχουργοί είναι στην ουσία ποιητές (Lennon, Dylan, Σαββόπουλος, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Δεληβοριάς για να αναφέρω μόνο μερικούς αγαπημένους μου). Σκέφτηκα επίσης ότι στην Ελλάδα της "πολιτικής ορθότητας", της υπερβολής και των άκρων, το να κάνεις συζήτηση για το πρόβλημα με τους παράνομους μετανάστες σε χρήζει αυτόματα "ρατσιστή".

Και πιο πολύ από όλα, σκέφτομαι τον παππού που χάσαμε σήμερα. Ήταν ένας υπερδραστήριος και ακούραστος άνθρωπος 96 χρόνων που, τουλάχιστον, έφυγε όρθιος, όπως ακριβώς του ταίριαζε...


Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Here Be Monsters...

Επιστρέφοντας από άλλη μία αποτυχημένη προσπάθεια να περάσω κάποιο μάθημα στη Σχολή, έβαλα να ακούσω στο iPod το ντεμπούτο του Ed Harcourt με τίτλο Here Be Monsters που κυκλοφόρησε το 2001. Είχα διαβάσει τότε πολύ καλές κριτικές στα διάφορα έντυπα αλλά το αγόρασα μόλις πριν από 1 χρόνο, όταν το πέτυχα στα ράφια με τις ευκαιρίες στο Metropolis.

Πρόκειται για μαγευτικό άλμπουμ! Είχα καιρό να το ακούσω και πραγματικά έδιωξε τα σύννεφα μακριά. Ο Harcourt έχει απίστευτη φωνή και γράφει τραγούδια που σε τραβάνε μέσα τους με τη μία. Παίζει μόνος του μια ντουζίνα όργανα χωρίς να αρνείται τη συμμετοχή μιας στρατιάς μουσικών στις λεπτοκεντημένες ενορχηστρώσεις. Αξίζει πραγματικά να αναζητήσετε αυτόν τον δίσκο. Παραθέτω τους στίχους ενός από τα αγαπημένα μου τραγούδια:

God Protect Your Soul (Ed Harcourt)
Well I hope God protects your soul
I don't know if you should leave home alone
Maybe you've been drinking from the Devil's bowl
I can't express myself 'cause I'm not fully grown

My heartache is my mistake, you see
My heartache is my mistake, you see

Well I am conscious of the way that I act
But I won't betray you, you can be sure of that
I'm not a pet who does tricks at the drop of a hat
I wish I was fiction, I wish I was fact

My heartache is my mistake, you see
My heartache is my mistake, you see

I need to built a wall around me
I need to built a wall around me
But I want to smile with everybody
Would you say that is possessive of me?
Would you say that is possessive of me?

Yes, we feel bad in the winter
We act a little bit strange
The dark sky threatens me daily
Makes me alter and change, change, change, change

I need to built a wall around me
I need to built a wall around me
But I want to smile with everybody
Would you say that is possessive of me?
Would you say that is possessive of me?

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Όχθες του Μολδάβα ή το Χρυσό Τριήμερο της Πράγας

Ο πατέρας μου με είχε προειδοποιήσει: "πάτε στην ωραιότερη πόλη της Ευρώπης". Κάτι ήξερε τελικά. Η Πράγα, το κομμάτι της που επισκεφτήκαμε τουλάχιστον, είναι μαγική.






Παρασκευή πρωί πετάξαμε από Αθήνα με ένα Boeing 747-300 της Seagle Air. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Πράγας, μάς παρέλαβε ο Νίκος, ο ξεναγός μας, ο οποίος ήταν εξαιρετικός και μας κατατόπισε πλήρως. Μετά από μια ξενάγηση στο πανέμορφο και επιβλητικό κάστρο και την παλιά πόλη, το βράδυ παρακολουθήσαμε μια σπουδαία παράσταση Μαύρου Θεάτρου με τίτλο Aspects Of Alice, βασισμένη στο παραμύθι Η Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων (η μουσική, αν και μάλλον κακοπαιγμένη και σχεδόν αποκλειστικά με midi όργανα, ήταν απίστευτη).

Το Σάββατο επισκεφθήκαμε την πόλη Karlovy Vary, με τα ιαματικά λουτρά της και το

πολυτελές ξενοδοχείο Pupp (κάτι σαν τη δική μας Μεγάλη Βρετανία) ενώ με την επιστροφή μας στην Πράγα κάναμε νυχτερινή κρουαζιέρα στον Μολδάβα.
Την Κυριακή, στον ελεύθερο χρόνο μας, πήγαμε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, όπου απολαύσαμε πίνακες Picasso, Matisse, Klimt και πολλών άλλων και γελάσαμε με την ψυχή

μας χαζεύοντας διάφορα έργα avant-garde καλλιτεχνών. Το βράδυ πήγαμε σε ένα ειδικά διαμορφωμένο κελάρι όπου γίνονται αναπαραστάσεις καυγάδων, χορών και άλλων happenings που σε βάζουν στο κλίμα της μεσαιωνικής Πράγας και του τότε τρόπου διασκέδασης.

Τη Δευτέρα κάναμε μια σύντομη επίσκεψη στη Δρέσδη, πόλη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και πρωτεύουσα της Σαξωνίας, η οποία έχει επίσης σπουδαία μνημεία, τα οποία

μάλιστα ακόμα ανακατασκευάζονται αφού είχαν σχεδόν κατεδαφιστεί από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων τον Φεβρουάριο του 1945.

Επιστρέφοντας στην Πράγα, επιβιβαστήκαμε σε ένα ολοκαίνουργιο Airbus A320 των Τσέχικων Αερογραμμών (πολύ χλιδάτη εταιρεία, παρεμπιπτόντως) που μας έφερε πίσω στη γκρίζα Αθήνα. Δεν βαριέσαι, καλά είναι κι εδώ...

* Οι παραπάνω φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί από τη Σάντυ και η τελευταία από την Εύη.

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες