Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Obamarama! 2

Πριν τέσσερα περίπου χρόνια είχα αναρτήσει τούτο εδώ το κείμενο, με αφορμή την πρώτη νίκη του Barack Obama στις αμερικανικές εκλογές. Σήμερα, η δεύτερη εκλογική επιτυχία του ίσως αποτελεί ήδη "περσινά ξινά σταφύλια" για κάποιους. Όμως, θα ήθελα να επιμείνω σε κάποια από αυτά που έγραφα τότε και να θυμίσω, όσο κι αν κάποιοι θέλουν να το ξεχνούν, ότι το να έχεις πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών τον Obama δεν είναι το ίδιο με το να έχεις τον Romney, όπως δεν θα ήταν το ίδιο αν είχε εκλεγεί το 2008 o McCain. Ναι, ο κάθε πρόεδρος της πάλαι ποτέ υπερδύναμης οφείλει να ακολουθεί κάποιες συγκεκριμένες γραμμές, ειδικά στην εξωτερική πολιτική, όμως ο Obamιας, όπως και να το κάνουμε, ήταν πάντα πιο συμπαθής, πιο ικανός, πιο έξυπνος, πιο άνθρωπος ρε παιδί μου, από τους αντιπάλους του. Κι αυτό είναι κάτι.

* Φωτογραφία από εδώ.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Διάλογος με την κόρη μου

Της λέω προχτές που καθόταν στο γιογιό της:
- Ωραίο να κάνεις τσίσα στο γιογιό ε;
- Θες κι εσύ να κάνεις στο γιογιό;
- Εγώ είμαι μεγάλος, δε μπορώ να κάτσω στο γιογιό...
- Όταν όμως γίνεις μικρός, θα μπορείς.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Φλύαροι, μικρολόγοι

Τις ημέρες της ψήφισης του Μνημονίου 3 ήμουν στο πατρικό μου σπίτι στη Σπάρτη. Επόμενο ήταν να είμαστε οικογενειακώς συντονισμένοι για πολλές ώρες κάθε μέρα στο κανάλι της Βουλής, παρακολουθώντας την συζήτηση. Δεν είναι μόνο δική μου διαπίστωση, νομίζω, ότι το επίπεδο αυτής της συζήτησης άγγιξε ιστορικά χαμηλά επίπεδα.

Η μεγαλύτερη απογοήτευση για μένα, με δεδομένη την όλη ζοφερή κατάσταση, είναι η ανικανότητα της Αριστεράς (κυρίως στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αναφέρομαι) να αρθρώσει έναν λόγο πειστικό και να εμπνεύσει όσους δεν πρόσκεινται σε αυτήν ιδεολογικά, να αποδείξει ότι μπορεί να δει έναν άλλο δρόμο, να οραματιστεί κάτι νέο και διαφορετικό για αυτό τον τόπο. Είναι απογοητευτικό - αλλά και ενδεικτικό των λάθος χειρισμών τους - ότι δεν μπορούν να "εισπράξουν" την απογοήτευση του κόσμου από τους χειρισμούς των απαράδεκτων κυβερνώντων.

Ένα από τα πρόσωπα που με "προβληματίζουν" από αυτό τον χώρο είναι ο - καθ' όλα συμπαθής κατά τα άλλα - Παναγιώτης Λαφαζάνης. Θυμάμαι τον άκουγα την ημέρα των τελευταίων εκλογών, στον Real FM αν δεν κάνω λάθος, να λέει ότι, παρά τις αντίθετες ενδείξεις των exit polls, το κόμμα του θα ήταν πρώτο και με διαφορά. Απόρησα τότε πολύ με τη σιγουριά του, η οποία, ως γνωστών, αποδείχτηκε τελικά εντελώς αβάσιμη. Γενικά, μου δίνει την εντύπωση ανθρώπου που πρώτα μιλάει και μετά σκέφτεται. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια μιας από τις οργισμένες και κάπως εκνευριστικές παρεμβάσεις του στο κοινοβούλιο, ο πατέρας μου στράφηκε κάποια στιγμή προς την αχανή βιβλιοθήκη του και επέστρεψε με ένα βιβλίο στο χέρι. Ήταν το Τι Δεν Είναι Ελληνικό Στην Ελληνική Γλώσσα του Σταύρου Ι. Σπυρώνη, εκδόσεις Τάκη Μιχαλά. Το άνοιξε και μας διάβασε:

λαφαζάνης, ο (=φλύαρος, μικρολόγος).

Κοιταχτήκαμε με νόημα. Για καλό τον επέλεξαν ως κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.;

* Φωτογραφία από εδώ.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

"Της δικαοσύνης ήλιε νοητέ..."


Μια από τις πρώτες - ίσως η πρώτη - μουσικές αναμνήσεις μου είναι από το Αμβούργο της, τότε Δυτικής, Γερμανίας, κάπου μεταξύ 1982 και 1984. Εγώ είμαι καθισμένος στο πάτωμα, ζωγραφίζοντας ή παίζοντας, και ο πατέρας μου, καθισμένος στον καναπέ μπροστά μου, μού τραγουδάει το Της Δικαιοσύνης, το Ενα Το Χελιδόνι και τα υπόλοιπα τραγούδια του Θεοδωράκη που έχουν συνδεθεί άρρηκτα με τη σημερινή επέτειο. Κάθε τέτοια μέρα η εικόνα αυτή επανέρχεται, μαζί και η επιθυμία να ακούσω αυτά τα τραγούδια...

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες