Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Κάποτε στην ΕΡΤ


Το κλείσιμο της ΕΡΤ με χτύπησε πολύ δυνατά - ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι έχει συμβεί. Η Πέμτη 13 Ιουνίου ήταν η τρίτη ημέρα διαμαρτυριών και είχα σκοπό να κατέβω ούτως ή άλλως στο ραδιομέγαρο, οπότε δε δίστασα να απαντήσω αμέσως θετικά στην πρόσκληση του Αντώνη Μποσκοΐτη να παίξω μερικά τραγούδια στις αυτοσχέδιες συναυλίες που στήνονταν στο προαύλιο. Θυμάμαι ότι όσο τραγουδούσα έβρεχε πολύ αλλά κανείς δεν το κουνούσε από τη θέση του: μπροστά μου απλωνόταν μια θάλασσα ομπρέλες κι άλλες τόσες σημαίες, πολλοί απλά στέκονταν στη βροχή χωρίς κάλυψη. Ο αγώνας εκείνος έληξε άδοξα, ίσως, θα θυμάμαι, όμως, πάντα την ομοψυχία και το φρόνημα των ανθρώπων εκείνες τις μέρες στην Αγία Παρασκευή...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μιχάλη ο αγώνας κάθε φορά έχει έναν βασικό αντίπαλο. Τον εαυτό του. Σε αυτή τη περίπτωση ο αντίπαλος είναι βασικά πολιτικός εκ των έσω και έξω, συνδυασμένος με εκμετάλλευση, κούραση και πάρα μα πάρα πολλά στρατόπεδα "επαναταστών". Ήμουν εκεί τότε με τη κόρη μου και μιλήσαμε μέσα στη βροχή μόλις τελείωσες τα τραγούδια σου. Επειδή ξέρω ότι σε απασχολεί και σε στενοχωρεί το θέμα, κάποια στιγμή μπορούμε να τα πούμε από κοντά. Φιλιά στη Σαντυ και στη κόρη

Καρατζιμ (από τα παλιά...)

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Γεια σου φίλε Γιώργο! Σωστά τα γράφεις, εσύ προφανώς θα ξέρεις και πολλά περισσότερα από όσα φαίνονται. Εννοείται ότι πρέπει να τα πούμε, να γνωριστούν και οι μικρές μας. Θα επικοινωνήσουμε! Πολλά φιλιά!

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες