Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

Απολογισμός ενός ταξιδιού στο Βερολίνο

Η Καλίνα ζει στο Βερολίνο τα τελευταία τρία χρόνια - ταιριαστό αφού γεννήθηκε στο Αμβούργο της Δυτικής Γερμανίας. Μας είχε φάει να πάμε και να πάμε, το ταξίδι είναι φθηνό και σύντομο, είχαμε και μέρος να μείνουμε. Δεν το αποφασίζαμε, όμως. Ώσπου μια μέρα μου έστειλε στο Facebook την είδηση ότι θα έπαιζε εκεί ο Paul McCartney.

Ο Macca είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή μουσικός ήρωάς μου και ήταν η κορυφαία καταχώρηση στη λίστα με τα συναυλιακά απωθημένα μου. Αλλά και πάλι δεν το αποφάσιζα το ταξίδι: ακριβό το εισιτήριο της συναυλίας, έχω κι έναν φόβο με τα αεροπλάνα. Αλλά η Καλίνα μού την έφερε, αφού έψησε συγγενείς και φίλους (την Σάντυ, τον Σταν και την Μαρία, τον Chris και τη Νάντια, τον Χρήστο και την Ήρα) να συνδράμουν ώστε το ταξίδι και η συναυλία να είναι το δώρο των 38ων γενεθλίων μου.




Λοιπόν, το Βερολινάκι είναι πολύ ωραία και ανθρώπινη πόλη. Πέρασα 3 μέρες και 4 βράδια (τα περισσότερα στο υπέροχο διαμέρισμα του Παναγιώτη, που, όντας απών σε ταξίδι, μου το παραχώρησε χωρίς να με ξέρει) γεμάτα με περπάτημα, ποδηλατάδα, πικ-νικ, φαγητό και ποτό. Μουσεία δεν είδα, καθώς ήθελα περισσότερο να πάρω την μυρωδιά και την ατμόσφαιρα των δρόμων - άλλωστε ελπίζω ότι θα έχω κι άλλες ευκαιρίες. Έχοντας ζήσει το 1982-'84 στο Αμβούργο, ένιωσα πολλές φορές, μέσα από τις μυρωδιές, τους ήχους και την ατμόσφαιρα, να συναντάω τον παιδικό εαυτό μου.



Και, βέβαια, είδα τον Macca. Τον αγέρωχο σταρ, τον αγέραστο μουσικό. Έκλαιγα μέρες πριν με την ιδέα ότι θα τον συναντήσω, έκλαψα και την ώρα της συναυλίας. Και τραγούδησα, και ούρλιαξα, και με έπιασε η μπητλομανία όταν, βγαίνοντας στη σκηνή, χαιρέτησε προς το μέρος όπου καθόμουν. Σπουδαίος ο Paul, κάτι έκανε και με τον καιρό, αφού όσο έπαιζε έβρεχε σε όλο το υπόλοιπο Βερολίνο πλην της περιοχής του Waldbuhne. Έγραψα κιόλας σχετικά (πάτα εδώ).

Βέβαια, όσο ήμουν εκεί ένιωθα ότι κάτι δεν ήταν ακριβώς όπως έπρεπε. Κι αυτό είχε να κάνει με το ότι ήμουν μόνος. Έλειπαν ο Σταν και η Καλίνα, που ακούγαμε και τραγουδούσαμε τα τραγούδια των Beatles στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο, πηγαίνοντας για τη θάλασσα τα καλοκαίρια. Έλειπαν ο Λε και ο Χρη, ο Χρηστάρας και ο Κώστας, με τους οποίους παίζαμε τα ίδια τραγούδια σε ένα υπόγειο, στη Σπάρτη, ως έφηβοι. Έλειπε η Σάντυ, που έχει υποστεί όλα αυτά τα χρόνια πλύση εγκεφάλου από την αφεντιά μου, κι η Ελένη, που όποτε μιλάμε για τους Beatles μου λέει ότι ο Paul είναι ο αγαπημένος της.

Αλλά μία φορά Macca ίσον καμία. Και ο επόμενος στόχος είναι να τον ξαναδώ με όλους τους υπόλοιπους παρόντες.

Σε ευχαριστώ για όλα Καλινάκι! Και σε συγχωρώ που είπες ότι θες να μου κάνεις αυτό το δώρο για να μην έχω απωθημένο τώρα που πλησιάζω στην κρίση μέσης ηλικίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες