Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Ένα αντίο στον Θάνο Ανεστόπουλο (1967-2016)

Τα Διάφανα Κρίνα δεν με "έπιασαν" την εποχή που ξεκινούσαν, εκεί στα μέσα των '90s. Όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, έτσι και ως έφηβος ήμουν εκτός φάσης με τις κοινές εμπειρίες των συνομηλίκων μου. Διάβαζα, όμως, τα νέα τους στο ΠΟΠ+ΡΟΚ, κι είχα και τον ξάδερφό μου, τον Λεωνίδα, ο οποίος τους είχε ανακαλύψει και μου έβαζε να ακούω δίσκους τους.

Έπειτα ήρθαν τα φοιτητικά χρόνια και η ανακάλυψη ότι το συγκρότημα αυτό το γούσταρε κόσμος και κοσμάκης. Τα τραγούδια τους έπαιζαν στα καφέ και τα μπαρ που σύχναζα, στoν Μύθο και στο Σαντέ. Όταν προς το τέλος των σπουδών, το 2001, φτιάξαμε ένα συγκρότημα με τους συμφοιτητές Γιώργο Μακρή, Δημήτρη Ουζούνη και Μερκούρη Κατσαρά, ανάμεσα στα τραγούδια από Metallica και Placebo που παίζαμε, είχαμε και τις "Μέρες Αργίας". Το παίξαμε και σε μια συναυλία, μάς έδειξε και το τοπικό κανάλι.

Τα χρόνια κύλησαν χωρίς άλλες διασταυρώσεις μου με τον Θάνο Ανεστόπουλο, μέχρι το 2012. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφορήσαμε και οι δυο δίσκους, κοντά-κοντά, εκείνος τον πρώτο σόλο του, κι εγώ τον πρώτο μου ever. Κι είχαμε και οι δυο από μια μελοποίηση ποιήματος του Νίκου Καββαδία μέσα. Κι ήταν και τα δυο τραγούδια στο ίδιο ακουστικό κλίμα. Και μίλαγαν και τα δυο για κάποιον που πεθαίνει μόνος. Το δικό του, βέβαια, ήταν καλύτερο, ομορφότερο, βαθύτερο. Το ζήλεψα και το αγάπησα πολύ.

Εκείνη η στιγμιαία σύμπλευσή μας με έκανε να νιώθω τον Θάνο Ανεστόπουλο συγγενή μου.

Μ' εκείνο το τραγούδι τον αποχαιρετώ απόψε, αφήνοντας για μια ακόμα φορά την αθάνατη, βαριά φωνή του να φτάσει μέχρι το πιο βαθύ σκοτάδι μου και να το διαλύσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες