Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Ένα αντίο στον Λουκιανό Κηλαηδόνη (1943-2017)

Τα τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη ήταν μέρος του soundtrack των παιδικών μου χρόνων - διόλου πρωτότυπο για οποιονδήποτε μεγάλωνε στα '80s. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μας βάζει να ακούσουμε το βινύλιο με τα Μικροαστικά (ή μήπως ήταν τα Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας;) ως εναλλακτική στα "χιτάκια" του της εποχής εκείνης ("Θα Κάτσω Σπίτι", "Ματς", "Τζιν - Τζιν - Τζιν", "Ο Ύμνος Των Μαύρων Σκυλιών" κλπ.). Θυμάμαι τις "κόντρες" της δασκάλας μου του πιάνου με τις κόρες της σχετικά με την αξία του καλλιτέχνη, και κάποιον συμμαθητή εκεί να λέει ότι "η μούρη του είναι σαν τρακαρισμένο φορτηγό". Ακόμα πιο έντονα θυμάμαι τη συναυλία του, μαζί με την Μελίνα Τανάγρη, στο Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο, στη Σπάρτη, κάπου στις αρχές των '90s.

Συνέχισα να τον ανακαλύπτω τον Κηλαηδόνη και αργότερα, ως φοιτητής, ακούγοντας το Ψυχραιμία Παιδιά!, το Πάμε Μαέστρο και το Πάρτυ Στη Βουλιαγμένη. Κι ακόμα τον ανακαλύπτω, δηλαδή, υπνωτιζόμενος από το ακαταμάχητο "στραβό" στόμα του που αμολάει τεμπέλικα τις λέξεις στο μικρόφωνο, στα παλιά τηλεοπτικά κλιπάκια. Οι κατά καιρούς δηλώσεις του που έμοιαζαν να μαρτυρούν μια υπερβολικά "κλειστή" προσωπικότητα δεν με πτόησαν, ευτυχώς.

Θα ήθελα να τον έχω συναντήσει τον άνθρωπο με το πιο μελωδικό ονοματεπώνυμο στο ελληνικό τραγούδι, να είχα μιλήσει έστω για λίγο μαζί του. Του χρωστάω πολλά, άλλωστε. Όχι μόνο τα τόσα τραγούδια, όχι μόνο πολλούς αγαπημένους μου καλλιτέχνες (που δεν θα ήταν οι ίδιοι αν δεν τον είχαν ακούσει), αλλά και την ίδια την συνθήκη που επέτρεψε και τη δική μου μουσική ύπαρξη, κατά κάποιον τρόπο.

Αντίο ρε Λούκι, κι ευχαριστώ. Δώσε χαιρετίσματα στην εκλεκτή παρέα του αποψινού πάρτυ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες