Δευτέρα 6 Αυγούστου 2018

Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας: βαθιά, συγκοινωνούντα πηγάδια

Είχα πολλά χρόνια να βρεθώ σε συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου (αν δεν με γελούν η μνήμη μου και το αρχείο του μπλογκ, από τον Ιούνιο του 2010) κι έτσι η εμφάνισή του, παρέα με τον Σωκράτη Μάλαμα, στη Σκάλα Λακωνίας, την Παρασκευή 3 Αυγούστου, είχε μπει από νωρίς στους στόχους του φετινού μου καλοκαιρινού προγράμματος.

Ενώπιον ενός κοινού περίπου 2.000 ατόμων, οι δύο σημαντικοί τραγουδοποιοί παρουσίασαν μια χορταστική παράσταση, τετράωρης διάρκειας παρακαλώ, στην οποία χώρεσαν πολλά από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια τους. Άψογος φωτισμός και ηχητική απόδοση, και φυσικά μια καλοκουρδισμένη μπάντα, φρόντισαν για την τήρηση των υψηλών στάνταρ, που ούτως ή άλλως απαιτείται πλέον από ονόματα του δικού τους στάτους.

Από το ξεκίνημα κιόλας της συναυλίας, έγινε σαφές ότι ο πιο κεφάτος ήταν ο Μάλαμας: ο τρόπος που αλληλεπιδρούσε με το κοινό, οι ιστορίες που αφηγήθηκε, ο στεντόρειος τρόπος που τραγούδησε, αλλά και όσα έπιαναν τα μικρόφωνα από τα count-ins και τα σχόλια που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να ακούσουμε, όλα μαρτυρούσαν την όρεξη και την ορμή του. Ο Παπακωνσταντίνου, από την άλλη, ήταν αρκετά συγκρατημένος, ενδεχομένως και κουρασμένος. Μοιράστηκε κι εκείνος, βέβαια, κάποιες σκέψεις του, αλλά και κάποιες χαρακτηριστικά αυτοσαρκαστικές ιστορίες (κάποιος παρκαδόρος κάποτε τον άφησε να παρκάρει γιατί ήταν "ο μπουζουξής του Σαββόπουλου", ενώ τη συγκεκριμένη βραδιά ένας από τους μουσικούς άκουσε μια κυρία να λέει στο τηλέφωνο ότι "παίζει ο Μάλαμας κι ένας άλλος"), όμως η επικοινωνία του εκείνο το βράδυ έγινε κυρίως μέσω των ερμηνειών του.

Ερμηνευτικά συνέδραμαν, βέβαια, και οι Φώτης Σιώτας και Ιουλία Καραπατάκη. Ο πρώτος, παλιά καραβάνα στις εμφανίσεις των δύο τραγουδοποιών, παλιά καραβάνα γενικότερα πλέον, υπήρξε άρτιος αλλά και πλούσιος συναισθηματικά (στα "Σαν Παιδί", "Αερικό", και στα δεύτερα φωνητικά). Η δεύτερη ήταν καλή μεν, με σαφείς αδυναμίες δε. Διαθέτοντας μια χροιά που ταιριάζει στον κόσμο και των δύο τραγουδοποιών, υπήρξε σαφώς καλύτερη στα σωκρατικά τραγούδια, καθώς δεν βρήκε ποτέ την ευαισθησία που απαιτείται για τα θανασικά. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να καταφέρει στη συνέχεια να διαχωρίσει την τονική άνοδο από την αύξηση της έντασης. Ξεχώρισαν επίσης ο εξαιρετικός σολίστ Δημήτρης Λάππας, που είχε και γενέθλια εκείνο το βράδυ ("το να παίζω με αυτούς τους ανθρώπους είναι το καλύτερο δώρο") και η πάγια πια συμμετοχή του Αλέξανδρου Κτιστάκη, με το συγκλονιστικό "Η Ουρά Του Αλόγου", το οποίο αποτέλεσε αναμενόμενα στιγμή ανάτασης.

Για μια μικρή κωμόπολη της Λακωνίας, μια τέτοια συναυλία δεν μπορεί παρά να αποτελέσει σταθμό. Και για αυτόν τον λόγο, αξίζουν μπράβο στην ομάδα Utopia, που τόλμησε και πέτυχε την πραγματοποίησή της, αλλά και στον Δήμο Ευρώτα, που συνέδραμε με τις απαραίτητες οικονομικές διευκολύνσεις. Καλή η Πέγκυ Ζήνα σε ρεπερτόριο Μίκη Θεοδωράκη, άγιος και ο Ματθαίος Γιαννούλης (αναφέρομαι ενδεικτικά σε δύο ονόματα που εμφανίζονταν εκείνες τις μέρες στα γύρω μέρη), αλλά μια μουσική παράσταση με ηλεκτρισμό, ηλεκτρονικές απολήξεις και με τραγούδια που δεν τα λες και εύκολα, αποτελεί ανάσα για τους μικρούς, ανήσυχους πυρήνες της επαρχίας.

Εκείνο, πάντως, που κυρίως κρατώ από τη συγκεκριμένη συναυλία (πέραν της θύμησης του αδικοχαμένου φίλου μου Γιώργου Μαυρομανωλάκη -πόσα από αυτά τα τραγούδια άκουσα πρώτη φορά από εκείνον;- και του ξελαρυγγιάσματός μου από το ακατάπαυστο τραγούδι) είναι η πυρηνική αντίδραση ανάμεσα στους δύο τραγουδοποιούς, της οποίας υπήρξα μάρτυρας. Είχα εκεί μπροστά μου δύο προσωπικότητες σαφέστατα συγγενικές, αλλά συνάμα τόσο διαφορετικές και αντίρροπες. Στη σκέψη μου, οι δύο μουσικοί φάνταζαν σαν δύο βαθιά, συγκοινωνούντα πηγάδια. Το ένα ανάβλυζε γάργαρο, δροσερό και διάφανο νερό -το έπινες και ξεδίψαγες αμέσως. Το άλλο έβγαζε κι εκείνο νερό που μπορούσε να σε ξεδιψάσει, όμως αυτό είχε κάθε φορά άλλο χρώμα και άλλη γεύση, πάντοτε κάπως απροσδιόριστη.

Από τη μια ο Μάλαμας, ένας μάλλον "τσιμεντωμένος" δημιουργός, με τους τρόπους και τις προτιμήσεις του "κλεισμένες" πια. Κι από την άλλη ο Παπακωνσταντίνου, που πειράζει συνεχώς τα τραγούδια του, τα οποία κρατούν πάντα καλά κρυμμένα τα μυστικά και τα μυστήριά τους. Στιβαρός, γήινος και άνετος ο πρώτος, γεμάτος αμφιβολία, ηλεκτρισμό και διερωτήσεις ο δεύτερος.

Η συνάντησή τους; Θυελλώδης.

Setlist:
1. Τειρεσίας
2. Με Το Κρασί Στο Αίμα
3. San Michele
4. Κάτω Απ' Το Μαξιλάρι
5. Σκέψη Μου Ξημερωμένη
6. Τα Παιδιά Μες Στην Πλατεία
7. Για Την Ελλάδα
8. Είχα Τον Κήπο Της Εδέμ
9. Αγρύπνια
10. Όνειρο
11. Ευτυχείς, Λυπημένοι Και Πότες
12. Της Σιωπής
13. Όλα Ζουν Αν Τα Θυμάσαι
14. Φεϊρούζ
15. Σαμπάχ
16. Σιμούν
17. Σαν Παιδί
18. Πουλί Σε Δέντρο Αρχοντικό
19. Του Ανέμου Το Φτερό
20. Ορυχεία
21. Ηλιόπετρα
22. Νεράιδα
23. Τίποτα Δε Χάθηκε
24. Οι Τρεις Ανθοί
25. Αερικό
26. Παλιά Πληγή
27. Όταν Χαράζει
28. Το Γράμμα
29. Το Τραγούδι Του Μεθυσμένου
30. Ο Κήπος
31. Η Τράτα
32. Τα Ξωτικά
33. Να Βάλω Τα Μεταξωτά
34. Έπιασε Βροχή
35. Το Ζητιανόξυλο
36. Τρία Ρουμπαγιάτ
37. Δρόμο Άλλαξε Ο Αέρας
38. Η Καλύβα
39. Τα Παξιμάδια
40. Ανδρομέδα
41. Τσιγάρο Ατέλειωτο
42. Πριγκιπέσα
43. Άσε Τα Ψέματα
44. Τα Πάγια
45. Πεχλιβάνης
46. Διάφανος
47. Μιλώ Για Σένα
48. Η Ουρά Του Αλόγου
49. Στην Αμερική
50. Αποσπερίτης
51. Έρημα Κορμιά
52. Στην Κοιλάδα Των Τεμπών

* Φωτογραφίες: Κυριακή Ήμελλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες