Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

Να μιλάμε για το Πολυτεχνείο

Σκέφτεσαι ότι τα παιδιά που έχουν φτάσει στο Λύκειο τα ξέρουν, τα 'χουν ακούσει καμιά δεκαριά φορές, τουλάχιστον. Κι έτσι ξεκινάς να προβάρεις με τη χορωδία, χωρίς προλόγους.

Ώσπου, εκεί που τραγουδούν "τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ", τα βλέπεις να γελάνε. Τους εξηγείς τι σημαίνει αυτό, τι γινόταν τότε, ότι ο Ανδρέας, που τον "χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα", ήταν αληθινό πρόσωπο. Σε άλλη περίπτωση, σε κουβέντα που ανοίγει μια συνάδελφος, ακούς από άλλο παιδί ότι "πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα για το πραξικόπημα στην Κύπρο, δεν το ήξερα".

Δεν αρκεί να διοργανώνουμε μια γιορτή μια φορά τον χρόνο, με όλες τις δυσκολίες που κάτι τέτοιο έχει, αλλά και τις ευκολίες στις οποίες συχνά καταφεύγουμε λόγω των χρονικών ορίων μέσα στα οποία καλούμαστε να δράσουμε. Πρέπει πάντα να κουβεντιάζουμε με τα παιδιά, να λύνουμε τις απορίες τους, να ψάχνουμε για να απαντήσουμε και τις δικές μας. Η γιορτή αυτή είναι η πιο δική τους, απλώς πολλά δεν το ξέρουν.

Να μιλάμε για το Πολυτεχνείο στα παιδιά. Υπάρχουν άλλοι που το κάνουν συστηματικά, που τους περνάνε τη διαστρέβλωση, ακόμα και την άρνηση αυτής της Ιστορίας.

Να μιλάμε για το Πολυτεχνείο.

Να μιλάμε.

* Φωτογραφία του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα (από εδώ)

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Η Δουλειά που κάνετε είναι τόσο σημαντική αλλά μη αναγνωρισμένη από πολλά άτομα από το ευρύ κοινό. Επίσης ότι με τις μουσικές γνώσεις βοηθάτε σε ότι μπορείτε διναι πολύ καλό και για το σχολείο και για τα παθδια που έχουν έναν άνθρωπο με γνώσεις πάνω στο αντικείμενο που μπορεί και τους βοηθάει.
Να συνεχισετε έτσι...
Μπράβο και για όλα τα άρθρα σας.

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες