Το έχω γράψει και παλιότερα: τα τραγούδια του Αλκίνοου Ιωαννίδη δεν είναι ακριβώς του γούστου μου. Και, παρ' όλα αυτά, τον έχω παρακολουθήσει όσο λίγους της "έντεχνης" συνομοταξίας: έχω βρεθεί σε πολλές συναυλίες του, έχω αγοράσει πολλούς από τους δίσκους του, έκανα μαζί του και μια από τις καλύτερες εκ του μακρόθεν συνεντεύξεις μου.
Επόμενο ήταν, όταν μου τον πρότεινε ο Βύρωνας Κριτζάς ως τρίτη αποστολή μου για το Sounds Greek to me, να δεχτώ χωρίς πολλή σκέψη. Η ανάθεση έγινε το 2016, τότε που ακόμα η ιστοσελίδα υπήρχε ως ιδέα και σχέδιο, κι όσο δεν προχωρούσε, δεν άρχιζα κι εγώ να γράφω. Το έκανα τελικά το 2019, τον Ιούνιο. Και το καλοκαίρι μου στοιχειώθηκε -από τα τραγούδια του Ιωαννίδη, κι από την αγωνία μου να τα κριτικάρω χωρίς να τα αδικήσω. Παρέδωσα τα κείμενα μήνες μετά τη συμφωνημένη ημερομηνία, αμφιβάλλοντας ακόμα αν είχαν το οποιοδήποτε νόημα.
Ανακάλυψα πολλά, πάντως, από τη διαδικασία: αναθεώρησα κάποιες απόψεις μου, επιβεβαίωσα άλλες. Κι επειδή πάντοτε υπάρχει νόημα στην αμφισβήτηση μύθων, είπα να δώσω και μια μάλλον ανορθόδοξα αποδομητική εικόνα των δύο δίσκων που έκανε με τον Νίκο Ζούδιαρη.
Η τελική εκδοχή του οδηγού ακρόασης, έπειτα από την πάντα καλοδεχούμενη διαδικασία παρατηρήσεων και διορθώσεων από τον Βύρωνα, δημοσιεύθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2019. Και βρίσκεται εδώ, για όποιον ενδιαφέρεται.
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου