Υπήρχανε μάλλον δύο Καλογιάννηδες -αυτό τουλάχιστον θα συμπεράνεις αν κοιτάξεις πώς τον αποχαιρέτησε ο κόσμος στα κοινωνικά δίκτυα. Ο ένας ήταν ο πολιτικός, που στάθηκε επιβλητικός απέναντι από τον Μίκη Θεοδωράκη, καταμεσής του σταδίου Καραϊσκάκη, κηρύσσοντας τη Μεταπολίτευση. Ο άλλος, ο ερωτικός, ήρθε αργότερα, για να πει τραγούδια γεμάτα ονόματα κοριτσιών.
Η μάνα μου, τη μέρα που ο Καλογιάννης πέθανε, μού διηγούνταν ότι ήταν κι εκείνη στο στάδιο, σε μια από τις δύο εκείνες βραδιές του 1974. Εγώ έχω μια πολύ πιο φτωχή ανάμνηση της παρουσίας του: τον χειμώνα του 2007-'08, βρέθηκα με μια μεγάλη παρέα φίλων και συγγενών στην Καισαριανή, στο Περιβόλι Τ' Ουρανού πρέπει να ήτανε. Ο Καλογιάννης με την ορχήστρα του να τραγουδά, εμείς να τρωγοπίνουμε. Μου άφησε μια αίσθηση παρακμής, που δεν έμοιαζε να έχει να κάνει με την ηλικία του, αλλά με κάτι βαθύτερο.
Έκανε σπουδαία πράγματα και με τις δύο "ταυτότητές" του ο Καλογιάννης, Αλλά σε εμένα ρίζωσε περισσότερο με την αγωνιστική, κι ας εκτέθηκα περισσότερο, μεγαλώνοντας στα '80s, στην πιο γλυκερή. Πάντα, ας πούμε, θέλω να επιστρέφω στο "Σφαγείο". Εκεί κατέφυγα και στις επετείους του Πολυτεχνείου, στη Σαντορίνη, μαθαίνοντάς το στα παιδιά για να το τραγουδήσουν. Στο "τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ" χαχάνιζαν, ώσπου τους εξηγούσα τι σήμαιναν οι στίχοι. Κι έπειτα, πώς το έλεγαν!
* Φωτογραφία από εδώ