tag:blogger.com,1999:blog-16287402467352296392024-03-08T18:55:07.501+02:00δέντρο μοναχόΈνα καθαρά υποκειμενικό blog με αυταπάτες αντικειμενικότηταςΜιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.comBlogger1070125tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-51953503660440509082024-03-08T18:54:00.002+02:002024-03-08T18:54:14.980+02:00Gimme 10: Οι επιλογές των Poison Heart<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPDHvdQwYhhhCtgPUxp_vu3oLJAeSgOrd6UkQq1ljU2aCESsufBoGptcpX8cBs716Gr0MADRzuNjsAe1OEV3clpyG9EgQBGmmuKZ8N2Lbj4RcWVvO8JzaLw-gJqYXUNI0vpbuXAQLFymUf29cUNo4r_mFkZEAfHJv07rSk9yPQm1PTWhBhsVwScwX4cRE/s2048/354249826_237457365690650_8170760687507659468_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1367" data-original-width="2048" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPDHvdQwYhhhCtgPUxp_vu3oLJAeSgOrd6UkQq1ljU2aCESsufBoGptcpX8cBs716Gr0MADRzuNjsAe1OEV3clpyG9EgQBGmmuKZ8N2Lbj4RcWVvO8JzaLw-gJqYXUNI0vpbuXAQLFymUf29cUNo4r_mFkZEAfHJv07rSk9yPQm1PTWhBhsVwScwX4cRE/w400-h268/354249826_237457365690650_8170760687507659468_n.jpg" width="400" /></a></div><div>Οι Poison Heart είναι μία πενταμελής hard rock μπάντα από τη Θεσσαλονίκη. Η σύνθεσή της περιλαμβάνει τους Chris Blaze (φωνή), Tolly Rose (κιθάρα, φωνή), Mick Marston (κιθάρα, φωνή), Johnny Gunshot (μπάσο, φωνή), και Lenny James (τύμπανα).</div><div><br /></div><div>Η πορεία τους ξεκίνησε το 2021, ενώ τον περασμένο Νοέμβριο κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ, με τίτλο <a href="https://poisonheartofficial.bandcamp.com/track/doctor-love" target="_blank">"Doctor Love"</a>. Αυτό το διάστημα ετοιμάζουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους.</div><div><br /></div><div>Ως σημερινοί φιλοξενούμενοί μας, οι Poison Heart αποκαλύπτουν παρακάτω δέκα από τα άλμπουμ που τους σημάδεψαν.</div><div><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div><div><b>1. <i>Appetite For Destruction</i> - Guns N' Roses</b> (1987)</div><div>Νούμερο 1 χωρίς καμία αμφιβολία. Από τις ιστορίες πίσω απ’ το κάθε κομμάτι μέχρι τη μίξη και το τελικό προϊόν, αυτός ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα που έκανε τον χαμό που του άξιζε ως το μεγαλύτερο σε πωλήσεις debut album που έχει κυκλοφορήσει ποτέ.</div><div> </div><div><b>2. <i>Shout At The Devil</i> - Mötley Crüe</b> (1983)</div><div>Με μια πρόταση, απλά η δεκαετία των '80s σε έναν δίσκο. Μουσική με θράσος, χωρίς φίλτρα και διακρίσεις. Αλητεία και αδιαφορία προς κάθε κριτική. Οι Crue με αυτόν τον δίσκο ήταν η πιο αντιπροσωπευτική μορφή του glam rock.</div><div> </div><div><b>3. <i>Dirt</i> - Alice In Chains</b> (1992)</div><div>Άλλο ένας groundbreaking δίσκος που σηματοδότησε μια νέα εποχή στη μουσική βιομηχανία. Άρτια φωνητικά και μελωδίες που εξιστορούν τις προσωπικές δυσκολίες των μελών, με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν της προηγούμενης δεκαετίας, πριν το release του <i>Dirt</i>.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Rust In Peace</i> - Megadeth</b> (1990)</div><div>Ουδέν σχόλιο, ανατριχιαστικά riffs, μελωδίες, φωνητικά και σόλο. Στους top 3 metal δίσκους όλων των εποχών.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Painkiller</i> - Judas Priest</b> (1990)</div><div>Με αρκετά μεγάλη σιγουριά, ο καλύτερος heavy metal δίσκος όλων των εποχών. Οι Priest είναι χωρίς καμία αμφιβολία η πιο ολοκληρωμένη μπάντα που έχει περπατήσει στη Γη.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>The Seventh Sign</i> - Yngwie Malmsteen</b> (1994)</div><div>Ο Malmsteen δεν χρειάζεται προσφώνηση. Αυτός ο δίσκος είναι σαν να πατάς το γκάζι τέρμα, χωρίς να ξέρεις πού θα βρίσκεσαι το επόμενο δευτερόλεπτο.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>A Night At The Opera</i> - Queen</b> (1975)</div><div>Ένας δίσκος - ταξίδι από μόνος του. Κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει ό,τι έκαναν οι Queen με αυτόν τον δίσκο.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Powerslave</i> - Iron Maiden</b> (1984)</div><div>Από τα πρώτα άλμπουμ που θα ακούσεις από τον πατέρα σου ή από τον μεγάλο σου αδερφό. Ένδοξο metal, υπέρ αρκετό για να σε βάλει στο τρυπάκι του είδους.</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Pornograffitti</i> - Extreme</b> (1990)</div><div>Γκρούβα, γκάζι, άρτιες κιθάρες. Τι άλλο να χρειαστεί κανείς;</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Hail To The King</i> - Avenged Sevenfold</b> (2013)</div><div>Το πιο σύγχρονο της λίστας. Μουσικοί - τέρατα, με απίστευτη έμπνευση, που δεν στερεύει ποτέ.</div><div><br /></div></div><div><a href="https://www.facebook.com/poisonheartofficial" target="_blank">Οι Poison Heart στο Facebook</a></div><div style="text-align: left;"><br /></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/P7Jk11mScCE?si=ApoLrfhmXtHsh3_x" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-36752479355497210662024-03-07T19:08:00.000+02:002024-03-07T19:08:13.807+02:00Κατάφαση καρδιάς: Ο Φοίβος Δεληβοριάς στο Κύτταρο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUkff-wF6_WNjJIpQ6yOk_l1nhZUTmKTd9BrpH41wlyNrqf5RSi4z3ad0jPZY2zGa4gXOipEiqb74bfX5qW4H27MRLIAV1q8utWfmM4VIXbUDCUewDCiXvw9LtlOioWYolarOHO9M38PsYGBQq4n_2HvcZxQpv23U0gSgurYzeMOuFRf20c75YcP_YyEM/s6253/042.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4253" data-original-width="6253" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUkff-wF6_WNjJIpQ6yOk_l1nhZUTmKTd9BrpH41wlyNrqf5RSi4z3ad0jPZY2zGa4gXOipEiqb74bfX5qW4H27MRLIAV1q8utWfmM4VIXbUDCUewDCiXvw9LtlOioWYolarOHO9M38PsYGBQq4n_2HvcZxQpv23U0gSgurYzeMOuFRf20c75YcP_YyEM/w400-h272/042.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: left;">Φωτογραφίες: <a href="https://www.facebook.com/DimitrisMakrisPhotographer" target="_blank">Δημήτρης Μακρής</a></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Μπαίνοντας στον καθησυχαστικά απαράλλαχτο χώρο του Κυττάρου, βράδυ Σαββάτου, βρίσκεις αρκετό κόσμο να έχει ήδη γεμίσει τα περισσότερα τραπέζια. Στον χώρο των ορθίων, κάποιοι αναζητούν την καλύτερη γωνιά για να σταθούν, άλλοι περιμένουν να αφήσουν το παλτό τους στην υποδοχή, κι άλλοι κουβεντιάζουν ήδη με την παρέα που είχαν δώσει ραντεβού, με το πρώτο ποτό της βραδιάς στο χέρι.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div>Κοιτώντας προς τη μεριά της ακόμα άδειας από ανθρώπινη παρουσία σκηνής, έρχεσαι αντιμέτωπος με μία οπτική ρετροσπεκτίβα στη μέχρι τούδε δισκογραφική πορεία του Φοίβου Δεληβοριά: επί της μεγάλης τετράγωνης επιφάνειας στο πίσω μέρος παρελαύνουν τα εξώφυλλα των άλμπουμ, σελίδες από τα ένθετα, φωτογραφίες και στίχοι. Μέχρι και τη σχεδόν ξεχασμένη πια ταινία γνησιότητας πήρε κάπου το μάτι μου -ξέρετε, εκείνη που αν επιχειρούσες να την αφαιρέσεις από το CD, άφηνε διά παντός το αποτύπωμά της επάνω του.</div><div><br /></div><div>Σε αντίστοιχα ανεξίτηλα αποτυπώματα επιχειρεί να αναφερθεί και με το περιεχόμενο των φετινών παραστάσεών του ο Δεληβοριάς, ανατρέχοντας, με χρονολογική σειρά, στα οχτώ προσωπικά άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Αν και οι στάμπες που τον ενδιαφέρουν δεν είναι χειροπιαστές: αφορούν στη δική του σχέση με τα τραγούδια όπως αυτά ηχογραφήθηκαν σε κάθε εποχή, αλλά και στη σύνδεση με τους ακροατές του μέσω αυτών.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5UzTCn-wn8TmzR1Vd4xeCE7SfNGnjGn6Z10AbHMhB9znys7dWadq1W_3Bt4_82D1vgkIDNAup7v41FQ6UemdYOltQCGTvaTOhd9AmQgUy4Cc87qSdxEIaiiAeyi-rBocC552EKKx5FNelY2c9Zsx9vQXFKoRYVtCCSMqMrxgtWTI75feFqqIyULdpYDc/s6253/027.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4253" data-original-width="6253" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5UzTCn-wn8TmzR1Vd4xeCE7SfNGnjGn6Z10AbHMhB9znys7dWadq1W_3Bt4_82D1vgkIDNAup7v41FQ6UemdYOltQCGTvaTOhd9AmQgUy4Cc87qSdxEIaiiAeyi-rBocC552EKKx5FNelY2c9Zsx9vQXFKoRYVtCCSMqMrxgtWTI75feFqqIyULdpYDc/w400-h272/027.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTVDgF-uN_DdqWC27WCjR9VlmyvKHBcOzuf9_I4yljhrtgnmNKDbOfnXhzRgZGM8OSi_BhYKZAW8aEIfjJWhAsyGkrCq3HbqzaT0eDrPT8FTNhJEX-qOGs6mhXXDU9rrpq4aqK4AXkrpnbWmeYdUWnDtZorFYqVQhpKfqc5fp2i3LOELoDmrowd5khxug/s6253/050.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4253" data-original-width="6253" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTVDgF-uN_DdqWC27WCjR9VlmyvKHBcOzuf9_I4yljhrtgnmNKDbOfnXhzRgZGM8OSi_BhYKZAW8aEIfjJWhAsyGkrCq3HbqzaT0eDrPT8FTNhJEX-qOGs6mhXXDU9rrpq4aqK4AXkrpnbWmeYdUWnDtZorFYqVQhpKfqc5fp2i3LOELoDmrowd5khxug/w400-h272/050.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Η έναρξη έρχεται λίγο μετά τις 22:30: τα φώτα χαμηλώνουν, οι μουσικοί ανεβαίνουν στη σκηνή, και οι πρώτοι ήχοι που ακούγονται συνθέτουν ένα κάπως χαοτικό κολάζ θραυσμάτων από τους δίσκους. Ο πρωταγωνιστής βγαίνει τελευταίος, κάθεται στο σκαμπό του, και πιάνει την κιθάρα, για να ξεπηδήσει μέσα από το χάος η τάξη: <i>"Απόψε φεύγει απ’ την Αθήνα το κορίτσι που αγαπώ..."</i> Είναι η μόνη παρασπονδία στη χρονολογική ροή της παράστασης, κι ένας συγκινητικός φόρος τιμής στον άνθρωπο -κάποιον Μάνο Χατζιδάκι...- που έδωσε στον Δεληβοριά το διαβατήριο για τη δισκογραφία, στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών.</div><div><br /></div><div>Το κοινό δεν αργεί να ζεσταθεί. Μπορεί τα τραγούδια από την <i>Παρέλαση</i> να τα ξέρουν καλά λίγοι, όμως το <i>"να να να..."</i> ρεφρέν του "Με Φλάουτα Και Κιθάρες" διευκολύνει ένα πρώτο, δειλό έστω, τραγούδισμα εν χορώ. Λίγο μετά, με το που ξεκινά "Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα", οι ευοίωνες προοπτικές της βραδιάς γίνονται πασιφανείς• και δεν διαψεύδονται ποτέ στη συνέχεια.</div><div>Ο Δεληβοριάς είναι σε μεγάλη φόρμα. Πότε καθισμένος, πότε όρθιος, με την κιθάρα ή χωρίς, ερμηνεύει άψογα και με καρδιά. Είναι προφανές ότι στη σκηνή του Κυττάρου νιώθει σαν στο σπίτι του, και γρήγορα μετατρέπεται σε κουλ οικοδεσπότη, που αποπνέει καλοσύνη και σιγουριά. Κάποιες φορές εντοπίζει ανάμεσα στο κοινό φίλους του, και τους απευθύνεται με το όνομά τους• άλλες πάλι εγκαταλείπει το κέντρο της σκηνής για να πλησιάσει στα άκρα, και να τραγουδήσει απευθυνόμενους στους «αδικημένους» που βρίσκονται εκεί.</div><div><br /></div><div>Σε φόρμα, όμως, είναι και η ομάδα που χρόνια τώρα τον πλαισιώνει -και την οποία εκείνος δεν αμελεί ποτέ να εκθειάσει. Ο Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα), ο Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα), ο Yoel Soto Gonzalez (μπάσο), ο Κώστας Παντέλης (κιθάρα) και ο Χρήστος Λαϊνάς (πλήκτρα, λάπτοπ, κιθάρα, κρουστά, μπουζούκι, φωνή), αριστοτέχνες όλοι τους, στήνουν έναν ήχο ανάγλυφο, βοηθούμενοι και από τον επίσης παλιό συνεργάτη, έμπειρο ηχολήπτη και παραγωγό, Γιάννη Πετρόλια.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi546A183TNsx2LlYOJJZBxf5Ni9yUQBJS475uIiuWJRJNK_FdfsBc2eXmOm7Pi1siXoJJ2yzMdO_6mSrUtW9wwEZ58WHr5WMiWWZfEJIAK7C8_jtOE9O6AYztQE1Z7AB4jxreDdHseWVvMPnv9ouHy9bMMk6ONtpXNStSA3xW2YI0DZt_1AAx-6YKpwgg/s6253/030.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4253" data-original-width="6253" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi546A183TNsx2LlYOJJZBxf5Ni9yUQBJS475uIiuWJRJNK_FdfsBc2eXmOm7Pi1siXoJJ2yzMdO_6mSrUtW9wwEZ58WHr5WMiWWZfEJIAK7C8_jtOE9O6AYztQE1Z7AB4jxreDdHseWVvMPnv9ouHy9bMMk6ONtpXNStSA3xW2YI0DZt_1AAx-6YKpwgg/w400-h272/030.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm-X0ETMn9Ju0F8Npao6f-jsQ4xJzhsx12kAfonL3mpuYnmKahcGO4TVbAPnQ3penH3_2pJaRwQ9ktan0IxDRW1sCD_q137O_JcLHs2pXAhNSxr_tTfHLXXKO0LRn259zOg1K_2gKI69EINKeUhDM0ODPAXIFJk7IJgaOpqW2XqQez1VSgs4FWzpAruHo/s6253/025.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4253" data-original-width="6253" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm-X0ETMn9Ju0F8Npao6f-jsQ4xJzhsx12kAfonL3mpuYnmKahcGO4TVbAPnQ3penH3_2pJaRwQ9ktan0IxDRW1sCD_q137O_JcLHs2pXAhNSxr_tTfHLXXKO0LRn259zOg1K_2gKI69EINKeUhDM0ODPAXIFJk7IJgaOpqW2XqQez1VSgs4FWzpAruHo/w400-h272/025.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Η προσέγγιση σε ό,τι αφορά τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών είναι η αληθινή έκπληξη της παράστασης. Κι αυτό γιατί έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τη "γραμμή Dylan" που ακολουθούσε μέχρι πρότινος, και για πολύ παραπάνω από μία δεκαετία, ο Δεληβοριάς. Τότε προτεραιότητα είχαν η λαχτάρα για το άγνωστο, το πείραμα και το παιχνίδι, με τους μουσικούς να έχουν το πάνω χέρι, και τα τραγούδια να προσαρμόζονται στις εκάστοτε διαθέσεις τους, καταλήγοντας συχνά αγνώριστα. Είχε ομολογουμένως πολύ ενδιαφέρον εκείνη η αρτίστικη διάθεση, που υπέσκαπτε και την κάπως θρησκόληπτη αντίληψη ότι οι στουντιακές ηχογραφήσεις είναι κάτι σαν τις πλάκες που κατέβασε ο Μωυσής από το Όρος Σινά.</div><div><br /></div><div>Όμως έρχεται κάποτε η στιγμή που λες "νισάφι"· που θες να ξαναφωνάξεις δυνατά τους στίχους από τα αγαπημένα σου τραγούδια, με τις μελωδίες και τους ρυθμούς που ήξερες. Ο Δεληβοριάς, λοιπόν, μάς κάνει φέτος αυτή τη χάρη: τα τραγούδια αποκτούν ξανά τη μορφή με την οποία τα πρωτογνωρίσαμε, χωρίς όμως να έχει εξαλειφθεί εντελώς η συμβολή της φαντασίας των μουσικών· η λέξει-κλειδί τώρα είναι "ισορροπία". Η ατακαριστή γκρούβα του <i>"Το ‘πα - Το ‘κανα"</i>, το ζωηρό παιχνίδισμα του <i>"Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι"</i>, το παιδικό πιάνο στο <i>"Καταφύγιο"</i>, κι ένα σωρό άλλες ηχητικές λεπτομέρειες από τους δίσκους, μετατρέπουν τη συναυλία σε πάρτι της μνήμης: μάς εκτοξεύουν πίσω, στις στιγμές εκείνες που σφυρηλάτησαν τη σχέση μας μαζί τους, και με τον δημιουργό τους.</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2CLZ6yD2ofK3Ddgiky1madfZQdYI-dtoeqfSp_6V54t2BPwvHXSoZF6mP7QiBQ0ERX2YL-XfK1-yKL2TJe1bTsRiPk5AjJAHbfvdU7YW-r7Yw2IDZWPq11kelJyiP5WsL4z4WBKDemoHZctvqlDH46dE0qDhRuKxlaC5Eo6f7tDhYMgxfmCqUsws0ph8/s6253/048.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4253" data-original-width="6253" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2CLZ6yD2ofK3Ddgiky1madfZQdYI-dtoeqfSp_6V54t2BPwvHXSoZF6mP7QiBQ0ERX2YL-XfK1-yKL2TJe1bTsRiPk5AjJAHbfvdU7YW-r7Yw2IDZWPq11kelJyiP5WsL4z4WBKDemoHZctvqlDH46dE0qDhRuKxlaC5Eo6f7tDhYMgxfmCqUsws0ph8/w400-h272/048.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj25dA5P8Noy1wHDMRw3lpZYkdPBaI_XlMhOGi5XPKiaXbqARor2fNH87Ab2qi_KhlbkzQ00LUFgfB_ocvc-xkxVm8JIkrIsuWIBHARA19QoLW3qKME6ucMnQIcKhJn9sUKItZm-JcYOVx7lfD7LFI3MNd2AS2g32X9e9QkfHuxOGsGqAQ-Zliz1vsELss/s6253/023.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4253" data-original-width="6253" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj25dA5P8Noy1wHDMRw3lpZYkdPBaI_XlMhOGi5XPKiaXbqARor2fNH87Ab2qi_KhlbkzQ00LUFgfB_ocvc-xkxVm8JIkrIsuWIBHARA19QoLW3qKME6ucMnQIcKhJn9sUKItZm-JcYOVx7lfD7LFI3MNd2AS2g32X9e9QkfHuxOGsGqAQ-Zliz1vsELss/w400-h272/023.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Δεν πέφτουν, πάντως, όλοι αμαχητί στο δίχτυ που τόσο επιτήδεια έχουν υφάνει ο Δεληβοριάς και οι φίλοι του. Απέναντι ακριβώς από εκεί που κάθομαι στέκει ένα νεαρό κορίτσι, παρακολουθώντας με την παρέα της τη συναυλία, με μια απάθεια που μου κάνει εντύπωση. Μέχρι το διάλειμμα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, δεν έχει τραγουδήσει έστω δυο λέξεις, δεν έχει κουνηθεί με τον ρυθμό... Κοιτάζει απλώς προς τη σκηνή, με μια στωικότητα, με κάτι σαν υπομειδίαμα στην έκφραση του προσώπου της -σαν να απορεί προς τι όλος αυτός ο σαματάς. Είναι προφανέστατα η πιο δύσκολη ακροάτρια απόψε. Αλλά λίγο πριν το τέλος έχει κι εκείνη παραδοθεί στο ευφορικό κλίμα που τυλίγει ολόκληρη την αίθουσα.</div><div><br /></div><div>Να έχει συμβάλει άραγε στην παράδοσή της το encore της βραδιάς, όπου ο Δεληβοριάς επιλέγει να πει, μόνος με την κιθάρα του, τις -κατά δήλωσή του- τρεις μεγαλύτερες επιτυχίες του; Ίσως... Πρόκειται, βέβαια, για "Το Ελεφαντάκι" του Γιώργου Χατζηπιερή (<i>"γονείς με σταματάνε στον δρόμο και μου λένε <br />"όχι άλλο "Ελεφαντάκι", ρε πούστη""</i>), για το "Όταν Σου Χορεύω", που ο τραγουδοποιός έγραψε για τη Ρένα Μόρφη, και για το "Ο Κόσμος Σου", που πρωτοακούσαμε από τη Νεφέλη Φασούλη. Δεν ξέρω για τα άλλα δύο, πάντως το τελευταίο είναι ένα τραγούδι που θα άκουγα ευχαρίστως στο κλείσιμο κάθε συναυλίας -του Δεληβοριά, ή όποιου άλλου.</div><div><br /></div><div>Όταν η μουσική σταματά, θέλεις κι άλλο. Ναι, παίχτηκαν 38 τραγούδια, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα, από τα αγαπημένα, που δεν χώρεσαν. Κι ας ακούστηκαν τόσες ιστορίες, γνωστές ή άγνωστες, κι ας γέλασες τρανταχτά με τον τρόπο που τις αφηγήθηκε ο πρωταγωνιστής, κι ας κύλησαν τρεις ώρες και βάλε· δεν θα πείραζε αν ήταν άλλες τόσες.</div><div><br /></div><div>Η φετινή σειρά εμφανίσεων του δημοφιλούς καλλιτέχνη μπορεί να ιδωθεί ως μία από καρδιάς κατάφαση στο δισκογραφημένο παρελθόν του. Στο παρελθόν του οποίου πολλές πλευρές ο ίδιος στηλίτευσε κατά καιρούς δημοσίως· και καλώς έκανε, αν έτσι ένιωσε τότε. Ίσως ο χρόνος, που όλα τα λειαίνει, να άφησε να κατασταλλάξουν αλλιώς τα πράγματα μέσα του. Στο κάτω κάτω, τα τραγούδια του Δεληβοριά δεν είναι πια ακριβώς δικά του· είμαστε κι εμείς εδώ, μίστερ. Κι αν τελικά οι βραδιές του Κυττάρου δεν μαρτυρούν απαραίτητα την πλήρη αποδοχή από μέρους του της όλης ιστορίας, σίγουρα αποτελούν ένα μεγάλο «ναι» στη δική μας θέληση να την ξαναδούμε να ξετυλίγεται εμπρός μας· είτε όντως τη ζήσαμε τότε μαζί του, είτε απλώς θα θέλαμε να ‘μασταν εκεί.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHKUpcVq7SgcvtkFB21r8pH8hSX2tsZgHHM5s_-L3lvmVW2_XJljc9PqnpjFGvoQShbEwpzlEiGnmFoCji73VgVsXkl-JAV4DGFt2S24O76UNihrlaQsD0_WTAzaC47x5UWDr__KndP9VvJHcThlrzqWaMQKQyUvTN1ANP5hYlEQnpBAU8aXJp4tB_gtk/s6253/033.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4253" data-original-width="6253" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHKUpcVq7SgcvtkFB21r8pH8hSX2tsZgHHM5s_-L3lvmVW2_XJljc9PqnpjFGvoQShbEwpzlEiGnmFoCji73VgVsXkl-JAV4DGFt2S24O76UNihrlaQsD0_WTAzaC47x5UWDr__KndP9VvJHcThlrzqWaMQKQyUvTN1ANP5hYlEQnpBAU8aXJp4tB_gtk/w400-h272/033.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgubXUu8fdJP6uvSqCusLc7wCj7QprpCjJTWKi-dymDheIkbeoI5BynUObm0KYCfQii0SCXvzDm_kH-xVng6DghLE-ogahuV8DGsmUSvnVi6fGstTq9QJvzMoJd3cr0GhJeqEmVptnzY7V9YrexSUF0w7RccAzTJOgl553L_Q6dOmVb3QpoOMyECqHLOg4/s6253/128.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4253" data-original-width="6253" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgubXUu8fdJP6uvSqCusLc7wCj7QprpCjJTWKi-dymDheIkbeoI5BynUObm0KYCfQii0SCXvzDm_kH-xVng6DghLE-ogahuV8DGsmUSvnVi6fGstTq9QJvzMoJd3cr0GhJeqEmVptnzY7V9YrexSUF0w7RccAzTJOgl553L_Q6dOmVb3QpoOMyECqHLOg4/w400-h272/128.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><b><u>Setlist:</u></b></div><div>1. Ο Ταχυδρόμος</div><div>2. Με Φλάουτα Και Κιθάρες</div><div>3. Η Επέτειος</div><div>4. Ερωτικό Για Δυο Αγγέλους</div><div>5. Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα</div><div>6. Το ‘πα - Το ‘κανα</div><div>7. Πατήρ Φοίβος Ολομόναχος</div><div>8. Αφού Δε Μ’ Αγαπάς...</div><div>9. Η Κική Κάθε Βράδυ</div><div>10. Εκείνη</div><div>11. Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι</div><div>12. Χάλια</div><div>13. Φώτης (Ένα Τραγούδι Για Τον Πατέρα Μου)</div><div>14. Θέλω Να Σε Ξεπεράσω</div><div>15. Δεν Ξέρω Τι Είναι</div><div>16. Αυτή Που Περνάει</div><div>17. Ο Καθρέφτης</div><div>18. Η Υβρεοπομπή</div><div>19. Η Όμορφη Πόρτα</div><div><b>Διάλειμμα</b></div><div>20. Η Πέρα Χώρα</div><div>21. Αδιάκοπα</div><div>22. Το Καλοκαίρι Θα ‘ρθει</div><div>23. Bolero</div><div>24. Θα ‘θελα Να ‘μουνα Εκεί</div><div>25. Χωρίς</div><div>26. Το Καταφύγιο</div><div>27. Ερημιά Στην Καλλιθέα</div><div>28. Ο Μπάσταρδος Γιος</div><div>29. Ο Ξένος</div><div>30. Κουνελάκι</div><div>31. Μόνο Ψέματα</div><div>32. Κάποια Παιδάκια</div><div>33. Ο Λωτοφάγος</div><div>34. Άγρια Ορχιδέα</div><div>35. Μπαλάντα</div><div><b>Encore</b></div><div>36. Το Ελεφαντάκι</div><div>37. Όταν Σου Χορεύω</div><div>38. Ο Κόσμος Σου</div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-26818941536501692372024-03-01T13:10:00.000+02:002024-03-01T13:10:19.042+02:00Gimme 10: Οι επιλογές των Countown<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdqpjd_xy17F24tAjj750A8PsQ4W2xcJ2fpMTlM8WrN00y-nhQkR79NwaIFp3Tks8C4wFUpd_mV2DCoEHjKYnwutFSzwP9mAN-JKGVdGFigdY8MGdkjMGo_4xBX38jRhJEz10QY0XNCIQh36V48jzwIc8W4NEuiXsMGu64sFZ50Wo43S23f7qLi5f33po/s3936/countown%20front%20double%20logo%2023%20p.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2624" data-original-width="3936" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdqpjd_xy17F24tAjj750A8PsQ4W2xcJ2fpMTlM8WrN00y-nhQkR79NwaIFp3Tks8C4wFUpd_mV2DCoEHjKYnwutFSzwP9mAN-JKGVdGFigdY8MGdkjMGo_4xBX38jRhJEz10QY0XNCIQh36V48jzwIc8W4NEuiXsMGu64sFZ50Wo43S23f7qLi5f33po/w400-h266/countown%20front%20double%20logo%2023%20p.jpg" width="400" /></a></div>Οι Countown είναι μία ελληνόφωνη nu metal μπάντα από την Αθήνα.<div><br /></div><div>Η πορεία τους ξεκίνησε το 2011, και η σημερινή σύνθεσή τους περιλαμβάνει τους Γιώργο Αρχοντούλη (φωνή, κιθάρα, samples), Σπύρο Σταυράγγελο (κιθάρα), Κυριάκο Ιγγλέση (μπάσο, φωνή), και Μάκη Αλιφραγκή (τύμπανα).</div><div><br /></div><div>Η συναυλιακή τους παρουσία είναι πλούσια, και περιλαμβάνει συμμετοχές σε φεστιβάλ, support στην περιοδεία για τα εικοσάχρονα των Υπογείων Ρευμάτων, και εμφανίσεις σε ιστορικούς χώρους. Το 2015 βραβεύτηκαν ως η καλύτερη μπάντα, ανάμεσα σε 29 συμμετοχές, στην 80ή Δ.Ε.Θ. της Helexpo.</div><div><br /></div><div>Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει μέχρι στιγμής τα άλμπουμ <i>Μουσική Πορνεία</i> (2015) και <i>Αέναος Κύκλος</i> (2017), καθώς και τα σινγκλ "Χαιρεκακία" (2020) και "Κόσμος Τοξικός" (2021). Πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους είναι το τραγούδι "Vrikolakes" (2023), το οποίο αποτελεί προπομπό του τρίτου στουντιακού δίσκου τους, που θα κυκλοφορήσει εντός του 2024 και θα έχει τον τίτλο <i>Χαιρεκακία</i>.</div><div><br /></div><div>Με αυτή την αφορμή, οι Countown είναι οι σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, και σχολιάζουν παρακάτω δέκα από τα αγαπημένα τους άλμπουμ.</div><div><br /><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div><div><b>1. <i>Iowa</i> - Slipknot</b> (2001)</div><div>Ό,τι πιο σκληρό και καινοτόμο σε ήχο και στίχο, το οποίο είχε ανάγκη η εποχή τότε και δεν το ήξερε.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water</i> - Limp Bizkit</b> (2000)</div><div>Ένα άλμπουμ game-changer για την εποχή. Κάθε κομμάτι μοντέρνος fat American ήχος. Η απόλυτη groove αίσθηση, καθαριστικά ριφ που μιλάνε.</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Around The Fur</i> - Deftones</b> (1997)</div><div>Η αίσθηση της ατμόσφαιρας σε συνδυασμό με την έκφραση, άλλοτε με οργή άλλοτε με μελωδία, σε συνδυασμό με χαοτική απόδοση στίχων σε έναν μασίφ για την εποχή ήχο.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Wisconsin Death Trip</i> - Static X</b> (1999)</div><div>Ατόφιο "γκρουβάτο, μπιτάτο, τσιτωμένο", με industrial υπόκρουση nu metal, με απλές, βατές, πανέξυπνες συνθέσεις.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Take A Look In The Mirror</i> - Korn</b> (2003)</div><div>Η οργή, ο πόνος, η έκφραση, η αντίδραση, η εξιλέωση της ψυχής, ο όγκος, το βάρος και ιδιαιτερότητα του ήχου σε ξετινάζουν σε αυτό το άλμπουμ.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Break The Cycle</i> - Staind</b> (2001)</div><div>Ήχος ογκώδης, παραφωνία στα καθαριστικά ριφ και σε συνδυασμό με τη γκρούβα δημιουργείται μια ατμόσφαιρα που σου κάνει παρέα τις δύσκολες στιγμές. Στίχος που αν είσαι στα πατώματα σε πάει πιο κάτω να πάρεις φόρα να ανέβεις ψηλά. Εναλλακτικό, βαρύ και ποιοτικό.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>The War Of Art</i> - American Head Charge</b> (2001)</div><div>Ένα άλμπουμ masterpiece -από πού να αρχίσεις; Ηχητικά, στιχουργικά, πανέξυπνες συνθέσεις με ποικιλία ρυθμών. Ο Κάμερον σαν frontman είναι ένας από τους καλύτερους, και σαν performer στα live σε βάζει στο πετσί των θεμάτων των τραγουδιών με το attitude που τον διακατέχει. Γενικά, γίνεται ένας πόλεμος της τέχνης -όπως και ονομάζεται!</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Roots</i> - Sepultura</b> (1996)</div><div>Τι να πούμε για ένα πάναπλο ριφ που άλλαξε ζωές, για ήχους παραδοσιακούς, για στίχο δυναμίτη, τύμπανα που σκοτώνουν -αυτά είναι λίγα για αυτό το άλμπουμ. Ένας μασίφ δίσκος, που πρέπει να τον έχεις ακούσει ολόκληρο για το βιογραφικό σου.</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Through The Ashes Of Empires</i> - Machine Head</b> (2003)</div><div>Ένα άλμπουμ που το πίνεις στο ποτήρι. Τραγουδάρες, ριφάρες, στιχάρες, και τύμπανα που σε στέλνουν στο ωδείο! Μετά από τόσα χρόνια, ακόμα παλεύω να παίξω το "Imperium" στην κιθάρα και να τραγουδήσω όπως ο Flynn.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Vulgar Display Of Power</i> - Pantera</b> (1992)</div><div>Άλμπουμ - σχολή για τα επόμενα 20-30 έτη από τη δημιουργία του -αυτό και μόνο! </div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/countownband" target="_blank">Οι Countown στο Facebook</a></div></div></div><div><br /></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/JRkR7zxocFA?si=q0sEdI83FqY5-ADE" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-22410533465246126152024-02-23T10:57:00.001+02:002024-02-23T10:57:06.728+02:00Gimme 10: Οι επιλογές των Rock N' Road<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7xN8j15kcyI49geVT1Ndy8ytNHWY0bU35HvHfn5k9VZuHfw1CtcK2wcGRevQLa7UJnnKJStsIapCaNAF-cPsAh4_CrISBIRIpareOuNR_UHoQ1ZRx-rbuo2tU-AbiUgzSJ6nMVJHDeBtRVUXgDPK56wFcBlBf0_sasc_Afop6jMDozwamPgiisgT7AVg/s4256/_SUN6662.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2832" data-original-width="4256" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7xN8j15kcyI49geVT1Ndy8ytNHWY0bU35HvHfn5k9VZuHfw1CtcK2wcGRevQLa7UJnnKJStsIapCaNAF-cPsAh4_CrISBIRIpareOuNR_UHoQ1ZRx-rbuo2tU-AbiUgzSJ6nMVJHDeBtRVUXgDPK56wFcBlBf0_sasc_Afop6jMDozwamPgiisgT7AVg/w400-h266/_SUN6662.JPG" width="400" /></a></div>Οι Rock N' Road είναι μία classic rock μπάντα από την Αθήνα.<div><br /></div><div>Η πορεία τους ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2021, όταν ο Νίκος Μαραζιώτης (τύμπανα) γνώρισε τον Μάρκο Καραμπότη (φωνή), σε ένα road trip με μηχανές chopper. Αργότερα προστέθηκαν στη σύνθεση ο Πέτρος Σπιθουράκης (κιθάρα) και ο Μάρκος Δημόπουλος (μπάσο).</div><div><br /></div><div><div>Η μέχρι στιγμής δισκογραφία τους περιλαμβάνει τα σινγκλ "Rolling" (2022), "Jimmy The Lizard" (2023), και "Mind Over Matter" (2023), με το τελευταίο να αποτελεί προπομπό του ντεμπούτο άλμπουμ τους, το οποίο θα κυκλοφορήσει εντός του 2024, και θα έχει τον τίτλο <i>Midnight Tale</i>.</div><div><br /></div><div>Ως σημερινοί φιλοξενούμενοι της στήλης, οι Rock N' Road αποκαλύπτουν και σχολιάζουν παρακάτω τα άλμπουμ που καθόρισαν τον ήχο τους.</div><div><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div><div><b>1. <i>Rising</i> - Rainbow</b> (1976)</div><div>Γιατί ήταν μια έκρηξη μετά τις αρχές της classic rock, η οποία κατάφερε να κρατήσει τα στοιχεία της κλασικ, παρ’ολα αυτά να τα συνδυάσει με νέες ιδέες και έθνικ στοιχεία, ενώ παράλληλα είχε ξεκάθαρα heavy metal ντραμς.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Led Zeppelin</i> - Led Zeppelin</b> (1969)</div><div>Τι να πούμε τώρα...</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Led Zeppelin IV</i> - Led Zeppelin</b> (1971)</div><div>"Black Dog", "Rock And Roll", "The Battle Of Evermore", "Stairway To Heaven"... Εντάξει, καλό ήταν βρε παιδιά...</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Heaven And Hell</i> - Black Sabbath</b> (1980)</div><div>Σε αυτό το άλμπουμ συναντάς την κόλαση και τον παράδεισο.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Paranoid</i> - Black Sabbath</b> (1970)</div><div>Θα αναφερθούμε σε αυτό το άλμπουμ γιατί πιστεύουμε πως σε ένα μικρό αλλά σημαντικό βαθμό έχει επηρεάσει με τον τρόπο του τον ήχο μας. </div><div><br /></div><div><b>6. <i>Machine Head</i> - Deep Purple</b> ()</div><div>"Highway Star", "Smoke On The Water", πήραμε φωτιά κι άντε να τη σβήσουμε!</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Holy Diver</i> - Dio</b> (1972)</div><div>Άλμπουμ Ιερό, σαν τον Holy Diver. Δεν γίνεται να μην έχει επηρεαστεί κάποιος από αυτό! Προσευχηθείτε άπιστοι!</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Led Zeppelin II</i> - Led Zeppelin</b> (1969)</div><div>Ναι, μπορούμε ξεκάθαρα να πούμε ότι οι Led Zeppelin είναι ξεκάθαρα βασική μας επιρροή.</div><div><br /></div><div><b>9. <i>The Last In Line</i> - Dio</b> (1984)</div><div>Αν και το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι λίγο πιο "σκληρό" από τον ήχο μας, σίγουρα οι στιχουργικές ανησυχίες του μας έχουν κινήσει το ενδιαφέρον.</div><div><br /></div><div><b>10.</b> Για να κλείσουμε αυτόν τον "δεκάλογο" των επιρροών μας, θα θέλαμε να αναφερθούμε στο ότι, ενώ δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη μπάντα ή άλμπουμ που να μας έχει δώσει τις παρακάτω επιρροές, αν μας ακούσετε με προσοχή θα παρατηρήσετε ότι σε κάποια κομμάτια φαίνεται εμφανώς ότι έχουμε επιρροές από τη νοτιοαμερικάνικη κουλτούρα των '60s και '70s.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/RockandRoadband" target="_blank">Οι Rock N' Road στο Facebook</a></div><div><br /></div></div></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/4t3FCFsSoWw?si=aaydn_GaFYNPihKy" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-80142547664361281102024-02-16T10:31:00.004+02:002024-02-16T14:34:24.210+02:00Gimme 10: Ο Γιάννης Ταυλάς για τους αγαπημένους του ελληνικούς δίσκους των '70s<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAWQZ_6BZLc50oMyKT1Aa0mB42_YVvfGNlBgGMd0tN3kQyHMSEkrJhH9DdrWxwP6ZComhlNG0n3darHjwRY0pIfAHsbQ6yVw9XlZix1lk9dxcQXWUL8nDp2_sOriCMd-K2jN1aU6VVlIuc2AsmAAH0tSG3DGTfH766b-Ugjmn1dW6nMa_vlRYmutxmTHE/s2585/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AC%CF%82_mod.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2585" data-original-width="2554" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAWQZ_6BZLc50oMyKT1Aa0mB42_YVvfGNlBgGMd0tN3kQyHMSEkrJhH9DdrWxwP6ZComhlNG0n3darHjwRY0pIfAHsbQ6yVw9XlZix1lk9dxcQXWUL8nDp2_sOriCMd-K2jN1aU6VVlIuc2AsmAAH0tSG3DGTfH766b-Ugjmn1dW6nMa_vlRYmutxmTHE/w395-h400/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AC%CF%82_mod.jpg" width="395" /></a></div><div style="text-align: left;">Ο Γιάννης Ταυλάς είναι τραγουδοποιός, συνθέτης, ενορχηστρωτής, πολυοργανίστας, εκπαιδευτικός και παραγωγός.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Γεννήθηκε το 1988 στην Αθήνα, και μεγάλωσε στον Πειραιά. Ξεκίνησε μουσικές σπουδές από μικρή ηλικία, και διαθέτει πτυχία αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας, και διπλώματα κλασικής κιθάρας και σύνθεσης. Έχει γράψει έργα συμφωνικής μουσικής, μουσικής δωματίου, έργα για κιθάρα και πιάνο, καθώς και κύκλους τραγουδιών. Έχει επίσης εργαστεί για το θέατρο, ως συνθέτης αλλά και ως περφόρμερ. Είναι ιδρυτικό μέλος της Alcedo Folk Band από το 2018, μαέστρος της Ανοιχτής Ορχήστρας από το 2021, και εργάζεται στη μουσική εκπαίδευση από το 2010.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Η προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνει μέχρι στιγμής τα άλμπουμ <i>Τέσσερεις Τριλογίες</i> (2021) και <i>Τραγούδια Μίας Χρήσης</i> (2023). Σε ηχογραφήσεις έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Κότσιρας, Λεωνίδας Μπαλάφας, Φοίβος Δεληβοριάς, Παντελής Κυραμαργιός κ.ά.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου, ο Γιάννης Ταυλάς <a href="https://www.more.com/music/giannis-taulas-kai-tasos-dereskos/" target="_blank">θα εμφανιστεί στη μουσική σκηνή Σφίγγα (Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής, είσοδος από πεζόδρομο Κιάφας 13), παρέα με τον μουσικό και φίλο του Τάσο Δερέσκο</a>, για να παρουσιάσουν τη μουσικοθεατρική παράσταση "Κιθάρα VS Μπουζούκι", που θα είναι γεμάτη χιούμορ, τραγούδια και αναπάντεχες εκπλήξεις.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Με αυτά ως αφορμή, ο Γιάννης Ταυλάς φιλοξενείται στο σημερινό Gimme 10, και αποκαλύπτει τα αγαπημένα του ελληνικά άλμπουμ των '70s.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><div>Δυσκολεύομαι να απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις γιατί ψυχαναγκάζομαι έντονα. Πώς είναι δυνατόν να πω μόνο 10(!) αγαπημένους δίσκους, από τόσους πολλούς που μου αρέσουν;! Οπότε αποφάσισα να βάλω κάποιους περιορισμούς στον εαυτό μου για να μην τρελαθώ. Σας παραθέτω τους 10 αγαπημένους μου ελληνικούς δίσκους που βγήκαν τη 10ετία του '70, που θεωρώ ότι είναι γενικά η Χρυσή εποχή του βινυλίου και του μουσικού άλμπουμ ως έργο τέχνης.</div><div><br /></div><div><b>1. <i>Ο Μεγάλος Ερωτικός</i> - Μάνος Χατζιδάκις</b> (1972)</div><div>Η ευαισθησία του συγκεκριμένου δίσκου όσον αφορά το σύνολο του στίχου, της μουσικής, της ενορχήστρωσης και των ερμηνειών είναι απαράμιλλης ομορφιάς.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Διόνυσε Καλοκαίρι Μας</i> - Σταύρος Ξαρχάκος</b> (1972)</div><div>Σε αυτόν τον δίσκο νιώθω ότι ο κύριος Ξαρχάκος βρίσκει ένα πιο προσωπικό ύφος, με μία μίξη λαϊκού, παραδοσιακού αλλά και ροκ ήχου. Με καταπληκτικές ερμηνείες του Νίκου Ξυλούρη.</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Τα Τραγούδια Του Δρόμου</i> - Μάνος Λοΐζος</b> (1974)</div><div>Κάθε τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο είναι μια ξεχωριστή ιστορία, που μοιάζει να τις έχει στοιχειοθετήσει ο κουλ θείος σου, για να σου μάθει πέντε πράγματα για τη ζωή.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Θητεία</i> - Γιάννης Μαρκόπουλος/Μάνος Ελευθερίου</b> (1974)</div><div>Ένα έργο σε 9 μέρη, που έχει επικές διαστάσεις σε βάθος, τραγουδάς τα "Μαλαματένια Λόγια" και νοιώθεις ότι απαγγέλεις όλον τον 20ό αιώνα της Ελλάδας.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Καπνισμένο Τσουκάλι</i> - Χρήστος Λεοντής, Γιάννης Ρίτσος</b> (1975)</div><div>Συγκλονιστικό έργο, από όλες τις απόψεις. Ο Λεοντής έφτιαξε ένα από τα πιο ολοκληρωμένα άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας. Οι φωνές του Ρίτσου και του Ξυλούρη είναι πολιτιστική κληρονομιά. Το θεωρώ λαϊκό ορατόριο, που στέκεται δίπλα από το Άξιον Εστί της προηγούμενης δεκαετίας, των Μίκη Θεοδωράκη και Οδυσσέα Ελύτη.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Αχαρνής</i> - Διονύσης Σαββόπουλος</b> (1976)</div><div> Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο πρωτότυπα έργα της ελληνικής δισκογραφίας. Ένα σύγχρονο μιούζικαλ, πάνω σε μια ελεύθερη απόδοση του έργου του Αριστοφάνη, με ανεξάντλητα ευρήματα του Διονύση Σαββόπουλου.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Είμαι Ένας Φτωχός Και Μόνος Καουμπόι</i> - Λουκιανός Κηλαηδόνης</b> (1978)</div><div>Ο Λουκιανός με αυτόν τον δίσκο εδραιώνει το ύφος του ως τραγουδοποιός. Αρκετά πρωτότυπος, και ευχάριστος όσο τίποτα άλλο, γίνεται μπαμπάς πολλών μετέπειτα τραγουδοποιών.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Φλου</i> - Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα</b> (1978)</div><div>Αν έπρεπε να δείξω σε κάποιον έναν και μόνο έναν ελληνικό δίσκο Ροκ αυτόν θα διάλεγα.</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Η Εκδίκηση Της Γυφτιάς</i> - Νίκος Ξυδάκης/Μανώλης Ρασούλης</b> (1978)</div><div>Πιστεύω ότι αυτός ο δίσκος είναι ο πρώτος που βγήκε σε αυτό το ύφος που λίγο πολύ αργότερα από τους κόλπους του βγήκαν οι Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Ορφέας Περίδης και άλλοι. Επίσης εδώ έχουμε πρώτη φορά την φωνή του Παπάζογλου σε πιο λαϊκά τραγουδίσματα. Σπουδαία φωνή.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Ο Σταυρός Του Νότου</i> - Θάνος Μικρούτσικος/Νίκος Καββαδίας</b> (1979) </div><div>Επίσης καινοτομία στην ελληνική δισκογραφία αυτή η δουλειά. Ο Μικρούτσικος γράφει τραγούδια χωρίς ρεφραίν, που μέσα από αυτά νιώθεις να περνάει όλος ο συναισθηματικός πλούτος των στίχων του Καββαδία.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/yiannis.tavlas.1" target="_blank">Ο Γιάννης Ταυλάς στο Facebook</a></div><div><br /></div></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/PEsZfMw92Mw?si=ZPqGgqK7UrUvMXVS" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-18633391514264222152024-02-12T13:51:00.000+02:002024-02-12T13:51:09.170+02:00Gimme 10: Οι φιλοξενούμενοι XLVI<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Το Gimme 10 έχει, ως γνωστόν, μετακομίσει στο παρόν μπλογκ εδώ και μερικούς μήνες, και εξακολουθεί να δέχεται νέες συμμετοχές. Για 14 χρόνια, πάντως, φιλοξενούνταν από το <a href="https://www.mixgrill.gr/" target="_blank">Mix Grill</a>. Σε εκείνες τις εποχές ανατρέχουμε εδώ, υπενθυμίζοντας την 46η πεντάδα δημοσιεύσεων, που έγιναν μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου του 2018.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVPXuZ5U6CfX1BMpBrsL_Or7FOGpgLWUBRZ-XFpvEH96dwKekD5rFrNJn6gVhMwLLWhTw7OAft6wpkpEUwwI82K3h1hUhTR8pK7PO1u0NKLYfMxETn8VOssZhQLmpD2EqGXSJULMsAUIUAz-rhVP6rjXVoaYTdZfqhp6ZL4mxgsNDc4y_mI_g4A_bRTPc/s1200/img77136-b40503947565b03c704ded3a487d9544-1200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="801" data-original-width="1200" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVPXuZ5U6CfX1BMpBrsL_Or7FOGpgLWUBRZ-XFpvEH96dwKekD5rFrNJn6gVhMwLLWhTw7OAft6wpkpEUwwI82K3h1hUhTR8pK7PO1u0NKLYfMxETn8VOssZhQLmpD2EqGXSJULMsAUIUAz-rhVP6rjXVoaYTdZfqhp6ZL4mxgsNDc4y_mI_g4A_bRTPc/w400-h268/img77136-b40503947565b03c704ded3a487d9544-1200.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.mixgrill.gr/ar58455el-gimme-10-oi-epiloges-toy-aki-mparoyta.html" target="_blank">Άκης Μπαρούτας</a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikLUipHXvq9DTG9dgt051EHs6vFMocItFQv3Pz2-LWWsXS31_rsS_zmMDCmoKVn_zbdRqts40ZTNh2YqQQfMF7xL9MpoUyWaWhlOscFZiy9LZ7nggDx1hlNGkrffbTzIcvlnjpjU789-6L-_m46mffpNolSRbgFweXzz_zZ3Q-btKmYuCOFbAM-hn0anc/s1200/img77272-76807f8ac24a97e77ae77060aa897dc5-1200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="959" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikLUipHXvq9DTG9dgt051EHs6vFMocItFQv3Pz2-LWWsXS31_rsS_zmMDCmoKVn_zbdRqts40ZTNh2YqQQfMF7xL9MpoUyWaWhlOscFZiy9LZ7nggDx1hlNGkrffbTzIcvlnjpjU789-6L-_m46mffpNolSRbgFweXzz_zZ3Q-btKmYuCOFbAM-hn0anc/w400-h320/img77272-76807f8ac24a97e77ae77060aa897dc5-1200.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.mixgrill.gr/ar58573el-gimme-10-oi-epiloges-tis-eleytherias-patsi.html" target="_blank">Ελευθερία Πάτση</a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg14P5NjokaYtCa-npkhOKCu4NJ8xx7jhgVhfeEA9KS8-UzBCRRU_b9_pErH5g-gn5C2ezB42PdrocReP0S9kIlrs8oqpXBgO4t30eR84zUdaVzbpkeryce3kHciyKgo7nCz36-qv3SJWiqJ1H6Jtn2875RDDRJE2m6P9grPEv1wHISn_DoTJElnNE1jIM/s1200/img77248-4d7e0377b0d9c3bb8ea98b216e147367-1200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg14P5NjokaYtCa-npkhOKCu4NJ8xx7jhgVhfeEA9KS8-UzBCRRU_b9_pErH5g-gn5C2ezB42PdrocReP0S9kIlrs8oqpXBgO4t30eR84zUdaVzbpkeryce3kHciyKgo7nCz36-qv3SJWiqJ1H6Jtn2875RDDRJE2m6P9grPEv1wHISn_DoTJElnNE1jIM/w400-h266/img77248-4d7e0377b0d9c3bb8ea98b216e147367-1200.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.mixgrill.gr/ar58560el-gimme-10-oi-epiloges-twn-marys-flower-superhead.html" target="_blank">Mary's Flower Superhead</a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTNkZF5dE8dLjvv2de7eqhHVGj3sjDc028BZSJxT29z4WxdMTYOZ8j2VcsYlnkfKtWURRSMvG9aJKIev9i-flB83BbRh7VMUPx4hjGWNlWb9x0d_xb2oFa7EnEI1Z6qLubsM5P2c5jJpYXAyYQbBCX-ddj7i8YirJrx2ltviPCNYuCz_RC6xWIWzkNmVU/s1200/img77490-b463245e1133cbde139304c91c06cd08-1200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTNkZF5dE8dLjvv2de7eqhHVGj3sjDc028BZSJxT29z4WxdMTYOZ8j2VcsYlnkfKtWURRSMvG9aJKIev9i-flB83BbRh7VMUPx4hjGWNlWb9x0d_xb2oFa7EnEI1Z6qLubsM5P2c5jJpYXAyYQbBCX-ddj7i8YirJrx2ltviPCNYuCz_RC6xWIWzkNmVU/w400-h266/img77490-b463245e1133cbde139304c91c06cd08-1200.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.mixgrill.gr/ar59020el-gimme-10-oi-epiloges-twn-terra-incwgnita.html" target="_blank">Terra Incωgnita</a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLE2_m9-17QxgvssR6Jl2YqGZfxmfKnXIIyQfzk_WkwDfvPxbwRr6H72PlJHm4nFinNxY4Cy7iMP4IWJYnU1AFzJN6ofcVWDo3Jh_Jogz44cH6SC0QEy0-hSdyui2FCJ8V8cgI1uSENKhUTiF7uL2IXCP3oDrcNYtrF5o7Q_VklbtPzEo2WRV8bIZ5Fuo/s1200/img77596-ab427c713cd589ebebe17ae1d36825be-1200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="760" data-original-width="1200" height="254" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLE2_m9-17QxgvssR6Jl2YqGZfxmfKnXIIyQfzk_WkwDfvPxbwRr6H72PlJHm4nFinNxY4Cy7iMP4IWJYnU1AFzJN6ofcVWDo3Jh_Jogz44cH6SC0QEy0-hSdyui2FCJ8V8cgI1uSENKhUTiF7uL2IXCP3oDrcNYtrF5o7Q_VklbtPzEo2WRV8bIZ5Fuo/w400-h254/img77596-ab427c713cd589ebebe17ae1d36825be-1200.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.mixgrill.gr/ar59122el-gimme-10-o-kwstas-xronopoylos-epilegei-agapimena-toy-tragoydia.html" target="_blank">Κώστας Χρονόπουλος</a></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-29860079665575591282024-02-09T10:28:00.002+02:002024-02-09T11:18:50.622+02:00Gimme 10: Οι επιλογές των Shinigami<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF3NKOIcalQqHXtQ-dmYjyYlCGG3pAFdKQ8aeKFxGBYGPK5KVqG9cnIxjVfVRv9vv2vf-kkibaOdYjbQjVl85k34O4F3-J4N0twM6L-O19fJ6NLGpbd9-GCNMKm1tcQtDXwDuXaKLXPVcbWLi92upqm7q8bYK1ezxuDKAr9zsGx-cUjGPN6x_P9TYxvyQ/s1421/shinigami-band-photo%20SMALL.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="1421" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF3NKOIcalQqHXtQ-dmYjyYlCGG3pAFdKQ8aeKFxGBYGPK5KVqG9cnIxjVfVRv9vv2vf-kkibaOdYjbQjVl85k34O4F3-J4N0twM6L-O19fJ6NLGpbd9-GCNMKm1tcQtDXwDuXaKLXPVcbWLi92upqm7q8bYK1ezxuDKAr9zsGx-cUjGPN6x_P9TYxvyQ/w400-h239/shinigami-band-photo%20SMALL.jpg" width="400" /></a></div>Οι Shinigami είναι μια heavy metal μπάντα από την Αθήνα.<div><br /></div><div>Ως ιδέα γεννήθηκαν το 2007, όταν ο Διονύσης (κιθάρα) και ο Έκτορας (μπάσο), λάτρεις του ροκ και του μέταλ, γνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας. Αφού συμπλήρωσε το αρχικό της line-up, η μπάντα ηχογράφησε το demo άλμπουμ <i>Past Mistakes</i> (2009).</div><div><br /></div><div>Ακολούθησε ένα μεγάλο διάστημα με πολλές πρόβες και ζωντανές εμφανίσεις, αλλά και με αρκετές αλλαγές μελών, κατά το οποίο το γκρουπ εδραίωσε τον ήχο του και προχώρησε στη σύνθεση δικού του υλικού. Ώσπου, το 2020, εν μέσω πανδημίας, και με τις προσθήκες των Λευτέρη (κιθάρα) και Κώστα (τύμπανα), ήρθε η στιγμή του επίσημου ντεμπούτο άλμπουμ τους, <i>Back From The Dead</i>. <br /><div><br /></div><div>Το 2023 βρήκε τους Shinigami με νέα σύνθεση, έπειτα από την προσχώρηση της Βασιλικής (φωνή), του Κώστα (πλήκτρα), και της Χριστίνας (μπάσο). Επανηχογραφώντας, με τη βοήθεια του Bob Katsionis, τέσσερα από τα κομμάτια του <i>Back From The Dead</i>, άνοιξαν ένα νέο κεφάλαιο της πορείας τους.</div><div><br /></div><div>Με αφορμή τα παραπάνω, και ενώ το επόμενο άλμπουμ τους βρίσκεται ήδη στα σκαριά, οι Shinigami είναι οι φιλοξενούμενοι της εβδομάδας. Διαβάστε παρακάτω ποια άλμπουμ ξεχωρίζουν, και γιατί.</div><div><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div><b>1. <i>Machine Head</i> - Deep Purple</b> (1972)</div><div><div>Εδώ οι κύριοι Blackmore, Lord, Gillan, Paice και Glover παραδίδουν βασικά μαθήματα heavy metal songwriting, και παράλληλα χτίζουν τα θεμέλια της αγαπημένης μας μουσικής.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Demons And Wizards</i> - Uriah Heep</b> (1972)</div><div>Με βάση ήχο παρόμοιο με αυτό των Deep Purple, και εμπλουτίζοντάς τον με πολυφωνίες και folk στοιχεία, οι Heep μάς ταξιδεύουν σε κόσμους περιπέτειας και φαντασίας. Παρεμπιπτόντως, ο Mick Box είναι πολύ αδικημένος από την ιστορία κιθαρίστας.</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Argus</i> - Wishbone Ash</b> (1972)</div><div>Ρεσιτάλ μελωδίας και συναισθήματος στις κιθάρες. Ειλικρινά, κάθε μπάντα με 2 κιθαρίστες ΠΡΕΠΕΙ να ακούσει και να μελετήσει αυτόν τον δίσκο.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Rising</i> - Rainbow</b> (1976)</div><div>Εξελίσσοντας τον ήχο που καθιέρωσε στους Deep Purple, o Richie Blackmore, με τη βοήθεια του Ronnie James Dio, δημιουργεί το blueprint για το επικό/νεοκλασικό metal.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Heaven And Hell</i> - Black Sabbath</b> (1980)</div><div>Μην μας παρεξηγήσετε, αγαπάμε τον Ozzy. Όμως, όταν ο απόλυτος heavy metal riffmaker συναντά τον απόλυτο heavy metal frontman, τα λόγια είναι περιττά.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Breaker</i> - Accept</b> (1981)</div><div>Όλος ο ήχος της γερμανικής metal σκηνής, με τη χαρακτηριστική της ένταση και μελωδία, τα τελευταία 40+ χρόνια μέσα σε 40+ λεπτά. Δεν το λέμε εμείς, ρωτήστε τους Helloween!</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Powerslave</i> - Iron Maiden</b> (1984)</div><div>Καλλιτεχνικό peak της απόλυτης '80s metal μπάντας, η οποία εδώ καθορίζει τον ήχο της δεκαετίας στην οποία μεγαλούργησε.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Master Of Puppets</i> - Metallica</b> (1986)</div><div>Ίσως ο αρτιότερος heavy metal δίσκος που ηχογραφήθηκε ποτέ. Συνδυάζει αρμονικά όλα τα στοιχεία που μας έκαναν να αγαπήσουμε τη μουσική αυτή. Εάν κάποιος μας ζήταγε να του εξηγήσουμε τι σημαίνει heavy metal, σίγουρα θα του προτείναμε να ακούσει αυτόν τον δίσκο.</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Painkiller</i> - Judas Priest</b> (1990)</div><div>Ε Κ Ρ Η Κ Τ Ι Κ Ο Σ δίσκος, με τους 40άρηδες, τότε, Priest να ντροπιάζουν μπάντες με τα μισά τους χρόνια, με την ένταση, τη δύναμη και το πάθος τους.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Handful Of Rain</i> - Savatage</b> (1994)</div><div>Απίστευτα σημαντικός και συγκινητικός δίσκος, με τη μπάντα να παραδίδει μαθήματα στάσης ζωής: ότι, ακόμα και μέσα από τις χειρότερες συνθήκες, η ζωή πρέπει να συνεχίζεται και ο ήχος πρέπει να εξελίσσεται.</div></div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/shinigamibandgr" target="_blank">Οι Shinigami στο Facebook</a></div><div><br /></div><div></div></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/DTnciN6snSA?si=egZ3gkailea9Tfm8" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-90359619502974660942024-02-02T19:36:00.007+02:002024-02-03T15:15:41.548+02:00Gimme 10: Οι επιλογές του Μπάμπη Βελισσάριου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJSOb50z2t9-TRfeVUumlL7wiFJzfrTbtfusH6mI6oo_9GCq9eGTOs3GOgfbEkZ55ULoxIPAMWJcFm_ygyHVy1i1xcvvhqpj48X5L5AmZO0W5N3dYxcXiFDa49YovnH0r4HUxKz7HrNCdYV58brb6vQMX6j-YslSsOa6-n4fzhYk_WEzIxQfuOzJrLKBQ/s728/+%CE%B5_%CE%91+%CF%85+-_%CE%91+__%CE%93%20+%CE%A4+_+%C2%AC+%C2%A6_%CE%94_%CE%94+%CF%85_%CE%92+%C2%A6+%C2%AC_%CE%93%20(3).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="728" data-original-width="728" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJSOb50z2t9-TRfeVUumlL7wiFJzfrTbtfusH6mI6oo_9GCq9eGTOs3GOgfbEkZ55ULoxIPAMWJcFm_ygyHVy1i1xcvvhqpj48X5L5AmZO0W5N3dYxcXiFDa49YovnH0r4HUxKz7HrNCdYV58brb6vQMX6j-YslSsOa6-n4fzhYk_WEzIxQfuOzJrLKBQ/w400-h400/+%CE%B5_%CE%91+%CF%85+-_%CE%91+__%CE%93%20+%CE%A4+_+%C2%AC+%C2%A6_%CE%94_%CE%94+%CF%85_%CE%92+%C2%A6+%C2%AC_%CE%93%20(3).jpeg" width="400" /></a></div>Ο Μπάμπης Βελισσάριος είναι ηθοποιός, τενόρος και μουσικός.<div><br /></div><div>Γεννήθηκε το 1979, στην Αθήνα. Σπούδασε υποκριτική και μονωδία. Στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα εμφανίστηκε στο πλευρό του Θανάση Πολυκανδριώτη, του Μίμη Πλέσσα και της Βίκυς Μοσχολιού. Συμπλήρωσε 22 χρόνια μόνιμης συνεργασίας με την Εθνική Λυρική Σκηνή, κατά τα οποία συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως οι Franco Zeffirelli, Graham Vick, Hugo De Ana, Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, Βασίλης Παπαβασιλείου, και αρχιμουσικούς όπως οι Λουκάς Καρυτινός, Ηλίας Βουδούρης και Μύρων Μιχαηλίδης. Έχει, επίσης, εμφανιστεί σε Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Αυστρία και Η.Π.Α.</div><div><br /></div><div>Το 2017, ως σολίστ στο Καλλιμάρμαρο, είχε την τιμή να τον διευθύνει ο Μίκης Θεοδωράκης, του οποίου έργα ερμήνευσε ζωντανά τα επόμενα χρόνια, κάποτε συνοδευόμενος από τη</div><div>Συμφωνική Ορχήστρα που φέρει το όνομα του μεγάλου μας συνθέτη. Συνεργάστηκε επίσης με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, με αφετηρία του 2019, σε θεατρικές παραγωγές όπως <i>Ο Φτωχούλης Του Θεού</i> (του Νίκου Καζαντζάκη, σε σκηνοθεσία Ηλία Μαλανδρή), και Moby Dick (του Herman Melville, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα).</div><div><br /></div><div>Σε δισκογραφικό επίπεδο, ο Μπάμπης Βελισσάριος έχει κυκλοφορήσει μια σειρά από σινγκλ, όπως "Να Περιμένεις" (2021, μουσική Κώστα Μάκρα, στίχοι Μάριου Μάκρα), "Υγρό Σώμα" (2022, μουσική Κώστα Μάκρα, στίχοι Δημήτρη Λέντζου), "Έλα Και Κύκλωσέ Με" (2023, μουσική και στίχοι Βασίλη Μασσαλά), Ξαγρυπνά" (2023, μουσική και στίχοι Βασίλη Μασσαλά) και "Μέρες Του Καλοκαιριού" (2023, επανεκτέλεση του τραγουδιού των Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου). Έχει επίσης ερμηνεύσει το "Όταν Όλα Περάσουν" (στίχοι Μανόλη Αναγνωστάκη, μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου), από το άλμπουμ - soundtrack <i>Λόγω Τιμής - 20 Χρόνια Μετά</i>, αλλά και τον κύκλο τραγουδιών <i>Του Έρωτα Η Παιδωμή</i> (2020, μουσική Κώστα Μάκρα, στίχοι Διονύση Καψάλη), που αποτελεί ζωντανή ηχογράφηση τμήματος της συναυλίας "Μετασχηματισμοί ΙΙΙ - Οι έρωτες του ποιητή", που πραγματοποιήθηκε το 2017, στη Στέγη Γραμμάτων Και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.</div><div><br /></div><div>Το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου, <a href="https://thf.gr/el/events/moysika-savvata-me-ton-dayid-nachmia-ellinikes-kai-italikes-konsonetes/" target="_blank">ο Μπάμπης Βελισσάριος θα εμφανιστεί στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη (Βασιλίσσης Σοφίας 9 και Μέρλιν 1, Αθήνα)</a>, μαζί με τον Δαυίδ Ναχμία στο πιάνο, παρουσιάζοντας ένα αφιέρωμα στις ελληνικές και ιταλικές κανσονέτες του μεσοπολέμου. Είναι, λοιπόν, με αυτή την αφορμή που τον υποδεχόμαστε στο Gimme 10, για να μας αποκαλύψει κάποιους από τους αγαπημένους του δίσκους.</div><div><br /><div style="text-align: center;">-----</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><div><b>1. <i>Άξιον Εστί</i> - Μίκης Θεοδωράκης/Οδυσσέας Ελύτης</b> (1964)</div><div>Το πιο σπουδαίο έργο του Ελληνικού πνεύματος. Έχω ακόμα στα αυτιά μου τη φωνή της γιαγιάκας μου να περιγράφει την εξής ιστορία: εγώ παιδάκι, 4 ετών, να τραγουδώ "Ένα Το Χελιδόνι", διακοπές με τον παππού και τη γιαγιά στη Γλύφα. Ξαφνικά χτυπά η πόρτα, η γιαγιά φοβήθηκε πως κάποιος θα έρθει να κάνει παράπονα γιατί ήταν μεσημέρι Αυγούστου και δεν σταματούσα στιγμή να το τραγουδώ! Ήταν κάποιος πολύ γνωστός μαέστρος, που όχι μόνο δεν έκανε παρατήρηση, αλλά επισήμανε στη γιαγιά μου να μην με αφήσει να πάω "χαμένος", και να συστήσει στους γονείς μου να με γράψουν άμεσα σε κάποιο ωδείο.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Reflections</i> - ΜάνοςΧατζιδάκις & New York Rock & Roll Ensemble</b> (1970)</div><div>Η δαιμόνια και πολυσχιδής μουσική προσωπικότητα του Μάνου Χατζιδάκι βρήκε με τον δίσκο <i>Reflections</i> ένα εντυπωσιακό φανέρωμα που ξάφνιασε τους μουσικόφιλους του καιρού του και εξακολουθεί να εντυπωσιάζει. Η συνεργασία αυτή απέφερε έναν σπάνιας ομορφιάς κύκλο τραγουδιών, με ροκ και ταυτόχρονα κλασικά (ενορχηστρωτικά κυρίως) μουσικά χαρακτηριστικά, βασισμένο σε στίχους μελών του συγκροτήματος και ερμηνευμένο φυσικά από τους ίδιους.</div><div><br /></div><div>Απρίλιος 2000, νεοσύλλεκτος στο ΚΕΠΒ Θήβας, όλα μαύρα. Πάνω που είχα ξεκινήσει να ανθίζω μουσικά, επαγγελματικά, έρχεται η παύση διάρκειας δεκαοκτώ μηνών της στράτευσης. Ένας συνάδελφος μου έκανε δώρο αυτή τη συλλογή σε αντιγραμμένο CD (μετατροπή από mp3) και αυτό έμελλε να γίνει ο πιο αγαπημένος μου από όλους τους δίσκους. Να είναι καλά η "σειρούλα" μου, όπου κι αν βρίσκεται, τον ευχαριστώ πολύ.</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Μικρά Ασία</i> - Απόστολος Καλδάρας/Πυθαγόρας</b> (1972)</div><div>Ουσιαστικά η πρώτη μου επαφή με το "θηρίο" Απόστολος Καλδάρας. Ένας δίσκος που κυκλοφόρησε πενήντα χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή, κι άλλα πενήντα δύο χρόνια μετά παραμένει ό,τι πιο σημαντικό έχει γραφτεί πάνω στο λαϊκό τραγούδι για τη μαύρη αυτή μέρα του Ελληνισμού. Οι στίχοι του Πυθαγόρα είναι κυριολεκτικά, και χωρίς την παραμικρή υπερβολή, συγκλονιστικοί. </div><div><br /></div><div><b>4. <i>Αθανασία</i> - Μάνος Χατζιδάκις/Νίκος Γκάτσος</b> (1976)</div><div>Σημειώνει ο Μάνος Χατζιδάκις: "H "Αθανασία" του Γκάτσου, όπως και κάθε αληθινό τραγούδι, ήταν και παραμένει ένα παιχνίδι. Η ιδέα του Θανάτου οδηγεί τον αληθινά ελεύθερο άνθρωπο στο να αντιληφθεί βαθιά μέσα του, πως η ύπαρξή του έχει ημερομηνία λήξεως. Ο Άνθρωπος οφείλει να συμφιλιωθεί με την ιδέα αυτή κι όχι ν' αγκιστρώνεται από τη ζωή σε σημείο που να μη θέλει να φύγει -πράγμα που όλες οι θρησκείες εκμεταλλεύονται υποσχόμενες μελλοντική κι ατέλειωτη ζωή. Κι όμως είναι τόσο απλό, γι' αυτό και δύσκολο".</div><div><br /></div><div>Οκτώβριος 1998, νυχτερινό κέντρο "Χάραμα" της Καισαριανής. Τότε, ως νέος μπουζουξής, δίπλα στον δάσκαλο Θανάση Πολυκανδριώτη, στο σχήμα και ο Μίμης Πλέσσας. Σε μια από τις τελευταίες πρόβες πριν ανοίξουμε, αποφασίζεται να αλλάξουμε ένα από τα ορχηστρικά του πρώτου μέρους και στη θέση του να μπει "Η Μπαλάντα Του Ούρι". Ο Θανάσης με παροτρύνει να αγοράσω σε βινύλιο την Αθανασία (όπου παίζει ο ίδιος) και να μελετήσω όλα τα κομμάτια. Ένας από τους λόγους που θα είμαι ευγνώμων στον Θανάση για μια ζωή.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Ο Σταυρός Του Νότου</i> - Θάνος Μικρούτσικος/Νίκος Καββαδιας</b> (1979)</div><div>Τη χρονιά της γέννησής μου κυκλοφόρησε <i>Ο Σταυρός Του Νότου</i>. Ένας δίσκος που από μικρό παιδί είχα την τύχη να βάζει ο πατέρας μου να ακούμε στα ταξίδια μας με το αυτοκίνητο. Μην μπορώντας να αποκωδικοποιήσω όλα τα νοήματα των στίχων, θυμάμαι πόσο εντύπωση μου έκανε η χαρακτηριστική ερμηνεία του Γιάννη Κούτρα στις απίστευτα όμορφες μελωδίες του συνθέτη. Φέτος έχω τη μεγάλη τύχη να παρουσιάσω το έργο αυτό στην καλοκαιρινή μου περιοδεία, παρέα με μουσικούς που συνεργάστηκαν για πολλά χρόνια με τον Θάνο Μικρούτσικο.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Φοβάμαι</i> - Βασίλης Παπακωνσταντίνου</b> (1982)</div><div>Μαγική στιγμή για την ελληνική δισκογραφία η συνύπαρξη των Παπακωνσταντίνου, Ζηκογιάννη, Γανωσέλη, και μάλιστα σε τραγούδια των Λοΐζου - Ρασούλη, Γλέζου - Καρυωτάκη, στον "Κουρσάρο" του Λάκη Παπαδόπουλου, που η συγκεκριμένη τριάδα μουσικών "βγάζει μάτια", οι στίχοι του Γιάννη Ζουγανέλη, και βέβαια η τρομπέτα του φίλου, και μετέπειτα συνεργάτη μου, Γεράσιμου Ιωαννίδη.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Ρεμπέτικο</i> - Σταύρος Ξαρχάκος/Νίκος Γκάτσος</b> (1983)</div><div>Ακόμα ένας δίσκος που ξεπατίκωσα φορώντας ακουστικά πάνω από το πικάπ, με το μπουζούκι στα χέρια και τα στιχάκια γραμμένα στη γραφομηχανή του παππού. Αρκετά χρόνια αργότερα είχα τη μεγάλη τύχη να συνεργαστώ με τον Νίκο Δημητράτο, τον Κώστα Μαντζόπουλο και τον Θόδωρο Πολυκανδριώτη, όλοι τους συντελεστές του δίσκου. Παραμένει όνειρο μια συνεργασία μου με τον Σταύρο Ξαρχάκο.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Μέσω Νεφών</i> - Νίκος Παπάζογλου</b> (1986)</div><div>Η πρώτη μου επαφή με τον πιο αγαπημένο από όλους τους τραγουδιστές, τον Νίκο Παπάζογλου. Ήχοι ροκ μαζί και λαϊκοί, με κορυφαία ομάδα μουσικών δίπλα του (Καπηλίδης, Αραμπατζής, Σταρόβας, Λιόλιος), ο αγαπημένος όλων Παπάζης στη θέση του πιλότου στο ζωγραφιστό αεροπλανάκι, με την κόκκινη μπαντάνα στο χέρι, κι εγώ εκστασιασμένος να ακούω το βινύλιο (αγορασμένο την ίδια μέρα στο Μοναστηράκι μαζί με το <i>Master Of Puppets</i> των Metallica).</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Τραγούδια Για Τους Μήνες</i> - Δημήτρης Παπαδημητρίου/Ελευθερία Αρβανιτάκη</b> (1996)</div><div>Η κορυφαία δισκογραφική στιγμή του αγαπημένου μου φίλου και συνεργάτη Δημήτρη Παπαδημητρίου. Το κλίμα και η ατμόσφαιρα στο τραγούδι "Όλα Τα Πήρε Το Καλοκαίρι" είναι βγαλμένο από ηχογράφηση του μεγάλου ερωτικού του Μάνου Χατζιδάκι. Νομίζω η πιο ώριμη στιγμή ερμηνευτικά για την Ελευθερία Αρβανιτάκη.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Στου Αιώνα Την Παράγκα</i> - Θάνος Μικρούτσικος/Δημήτρης Μητροπάνος</b> (1996)</div><div>Με διαφορά ο πιο αγαπημένος δίσκος του Δημήτρη Μητροπάνου. Ο δίσκος που μου φανέρωσε το ερμηνευτικό και φωνητικό μεγαλείο του σπουδαίου λαϊκού τραγουδιστή. Πάντα μου άρεσε ο Μητροπάνος, αλλά χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο. Ο Μικρούτσικος έβαλε και πάλι το χέρι του.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/babisvelissarios" target="_blank">Ο Μπάμπης Βελισσάριος στο Facebook</a></div><div><br /></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/UqhJcG-mmhQ?si=HZzg4Xv0-IY569mv" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-61297384113560803092024-01-26T12:59:00.001+02:002024-01-26T13:16:05.817+02:00Gimme 10: Ο Μίλτος Παύλου για τις σημαντικότερες επιρροές του<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCylg1QXxGPzxkj5tyLnhWnNev1ZRVQBnx-I5zPJ_u0eaoLqPgvlPkortpI9R3vB3mapcqaf9m-zMGX_5zyoRJy_RCZyWamvY0ZZIetqKVfMqKFtUCy7R2dNP8pR99HuhNcdp06be-r6NF8F7dhCOWOMxLmgCAV-NKJCnHuSXhqcEAv2r2qJkfqO8wz0Y/s2048/1704794394059blob.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="2048" height="264" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCylg1QXxGPzxkj5tyLnhWnNev1ZRVQBnx-I5zPJ_u0eaoLqPgvlPkortpI9R3vB3mapcqaf9m-zMGX_5zyoRJy_RCZyWamvY0ZZIetqKVfMqKFtUCy7R2dNP8pR99HuhNcdp06be-r6NF8F7dhCOWOMxLmgCAV-NKJCnHuSXhqcEAv2r2qJkfqO8wz0Y/w400-h264/1704794394059blob.jpg" width="400" /></a></div>Ο Μίλτος Παύλου είναι συνθέτης/ερμηνευτής, κοινωνιολόγος και νομικός.<div><br /></div><div>Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Κοινωνιολογία στην Ιταλία και Νομικά στη Θεσσαλονική, και εργάστηκε επί σειρά ετών σε θεσμούς και φορείς για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε Ευρώπη και Ασία. Στην Ελλάδα, υπηρέτησε για 13 χρόνια ως Ειδικός Επιστήμονας τον θεσμό του Συνήγορου του Πολίτη, και υπήρξε Διευθυντής ινστιτούτων και κέντρων μελέτης για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, και για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σήμερα ζει στη Βιέννη της Αυστρίας, εργαζόμενος στον Ευρωπαϊκό Φορέα για τα Θεμελιώδη Δικαιώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRA - EU Agency for Fundamental Rights).</div><div><br /></div><div>Παράλληλα με όλα τα παραπάνω, ο Μίλτος Παύλου εργάζεται και στον μουσικό χώρο, συνθέτοντας τραγούδια, στα ελληνικά και στα αγγλικά. Τον περασμένο Νοέμβριο, μάλιστα, κυκλοφόρησε το άλμπουμ <i><a href="https://miltospavlou.bandcamp.com/album/ithaca-cavafy-poetry" target="_blank">Ιθάκη</a></i> -ψηφιακά, αλλά και σε βινύλιο και CD- μέσω της Protasis Music. Πρόκειται για μία εργασία με μελοποιήσεις του σε 12 ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη, με τον ίδιο να αναλαμβάνει τις ερμηνείες, και τον Σέργιο Βούδρη να φροντίζει τις ενορχηστρώσεις και να συνυπογράφει την παραγωγή.</div><div><br /></div><div>Με αφορμή τα παραπάνω, φιλοξενούμε σήμερα τον Μίλτο Παύλου, για να μας αποκαλύψει τις σημαντικότερες επιρροές του.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div><div><b>1. <i>Το Βρώμικο Ψωμί</i> - Διονύσης Σαββόπουλος</b> (1972)</div><div>Μπαίνοντας στην εφηβεία των '80s ανακάλυπτα τον Σαββόπουλο και την έννοια του τραγουδοποιού ή, αν θέλετε, του ποιητή που τραγουδάει. Κατά κάποιον τρόπο, ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν και ο πρέσβης και μυητής μου στο genre στο οποίο είχαν ήδη μεγαλουργήσει άλλοι στα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, όπως ο Dylan, o De André, o Brel, o Moustaki. Ο δίσκος αυτός μοιραία συνέβαλε και σε μια πολιτική αισθητική θέασης του κόσμου, από το "Δημοσθένους Λέξις" ως το "Ζεϊμπέκικο" με τη Σωτηρία Μπέλλου. Λίγο στα αστεία, λίγο στα σοβαρά, λέω ότι ο δίσκος αυτός (αλλά και άλλοι εκείνης της περιόδου, όπως ο <i>Μπάλλος</i>, <i>Το Περιβόλι Του Τρελλού</i>, <i>Η Ρεζέρβα</i>) ήταν και το εμβόλιο ή το καζάνι του μαγικού φίλτρου που είχα πέσει μέσα. Ανάμεσα σε άλλα, με έκανε να κατανοώ πλήρως και να παρακολουθώ χωρίς εμπάθεια, αλλά με αγάπη και συγκατάβαση, τις μεταμορφώσεις και την εξέλιξη του καλλιτέχνη στις επόμενες δεκαετίες. Αναγνώρισα στον ίδιο και στο έργο του την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη του δημιουργού για αυτονομία και ανεξαρτησία, ακόμα και από όσους τον θαυμάζουν ή τον βλέπουν πατρικά.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Τα Μπαράκια</i> - Βαγγέλης Γερμανός</b> (1981)</div><div>Ένας δίσκος που έπεσε σαν μετεωρίτης και ξεκλείδωσε την έμπνευση, σαν να άνοιγε λεωφόρος μπροστά σου. Ήταν το 1981 κι εγώ ήμουν μόλις 15. Μετά τον Σαββόπουλο, ανακάλυπτα το πώς το τραγούδι με ελληνικό στίχο μπορούσε να συγκροτηθεί πέρα από τις μανιέρες, τα πρότυπα και τις εμμονές του λαϊκού και του έντεχνου, όπως ήταν τότε. Συνάμα, ο δίσκος αυτός βγαίνει σε μια καμπή μιας κάπως πιο αισιόδοξης μεταπολίτευσης που υπόσχεται ριζικές αλλαγές και μέλλον. Ήμουν μόλις 18 νομίζω όταν παρέδωσα στον Βαγγέλη Γερμανό τους πρωτόλειους στίχους μου, με ακόρντα, σε ένα ντοσιέ, μια φορά που είχε ανεβεί στη Θεσσαλονίκη για συναυλία...</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Εμπάργκο</i> - Θάνος Μικρούτσικος/Άλκης Αλκαίος</b> (1982)</div><div>Ένας δίσκος ορόσημο, καθώς συνέδεσε μέσα από την ποίηση του Άλκη Αλκαίου το ερωτικό με το συλλογικό, το ατομικό με το κοινωνικό και πολιτικό, το λαϊκό-έντεχνο με το σύγχρονο και κλασικό. Κατέληξα να το ακούω επί ώρες σε επανάληψη -από "Το Κακόηθες Μελάνωμα", ως βαριά πέτρα που σημαδεύει την εποχή, και ως το "Eρωτικό (Με Μια Πιρόγα)", που ήταν ένα διαφορετικό λαϊκό, μακριά από τις παλιές φόρμες- σε μια περίοδο που η εφηβεία συναντούσε την εμπλοκή με τον έρωτα, με την πολιτική δράση, την κοινωνική συνείδηση.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Ενέχυρο</i> - Δήμος Μούτσης</b> (1983)</div><div>Είναι περισσότερα τα κομμάτια του Δήμου Μούτση, με σύγχρονη φόρμα και νηφάλια φωνή, που σημάδεψαν την εποχή της πρώτης ποίησης, λίγο πολύ κατά την ίδια εποχή της δεκαετίας του '80. Από την "Απολογία" στο "Γουώκμαν", αποτέλεσαν έμπνευση για μια στιβαρή τραγουδιστική δομή που έμοιαζε στην ποιητικότητα και στην ενορχήστρωση με του αγαπημένου Fabrizio De André. Επίσης, ένας συνθέτης που τραγουδούσε ο ίδιος την ποίησή του και με την ερμηνεία απέδιδε ακόμα ένα επίπεδο/layer νοήματος, ύφους και στόχευσης του έργου.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Ελλάς</i> - Βασίλης Νικολαϊδης</b> (1984)</div><div>Είναι τα τραγούδια του Βασίλη Νικολαΐδη που επέτρεψαν να αποδεχθώ την αγάπη και δυσαρέσκεια απέναντι στην ελληνική κοινωνία και τις επιβολές της, χωρίς λατρεία εξιδανίκευσης, αλλά και χωρίς αυτομαστιγώσεις. Από το "Ελλάς" στην "Ιστορία Της Μαρίας" και την "Κίρκη Στη Νταλίκα" αυτού του σημαντικού άλμπουμ, ο Βασίλης Νικολαΐδης έδειξε πώς η καίρια αισθητική και πολιτική κριτική μπορεί να αποδοθεί με γνήσιο λυρισμό και ποιητικότητα, πολλαπλασιάζοντας τον αντίκτυπό της, εκεί λίγο πριν συμπληρώσω τα 20 χρόνια. Ήταν τότε που είχα δώσει αλλεπάλληλες πανελλήνιες εξετάσεις και εξαιτίας των μαθηματικών δεν μπόρεσα να περάσω, και ένιωθα μέσα σε ένα τέλμα, πριν κινήσω για σπουδές στη γειτονική χώρα και στη μικρή επικράτεια του Μαραντόνα της Νάπολι και της Καμόρρα, εκεί στα 1986. Η μαυρόασπρη "μουζική" του Βασίλη Νικολαΐδη θαρρείς ταίριαζε με όσα συνάντησα εκεί, και άφησε το φυτίλι για τη γονιμοποίηση από τους Ιταλούς cantautori.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Anime Salve</i> - Fabrizio De André</b> (1996)</div><div>Ο Fabrizio De André με επηρέασε καθοριστικά καθώς ξεκινούσα ως συνθέτης-στιχουργός, κάπου ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη και Ιταλικό Νότο (Νάπολι -Σαλέρνο), στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80. To "Crêuza De Mä" και το "Rimini" ήταν κεντρικά σε αυτήν την πορεία. Αλλά από τα άλμπουμ του θα επιλέξω το τελευταίο -και πιο ώριμο-, το <i>Anime Salve</i>, που έκανε με τον Ivano Fossati το 1996. </div><div>Ήταν πολλές άλλες ακόμα οι επιρροές, καθώς είχα βουτήξει με "κοινωνική βουλιμία" σε μια πολιτιστική κοσμογονία ως φοιτητής Κοινωνιολογίας στην Ιταλία, αλλά κρατώ τον Faber ως εμβληματική μορφή που ίσως με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλον. Θυμάμαι τότε πώς Ιταλοί φίλοι και φιλενάδες, όταν έπιανα την κιθάρα και τραγουδούσα, με αποκαλούσαν <i>"il De André Greco"</i>! Σήμερα ετοιμάζω διασκευές σε κάποια από τα κομμάτια του Faber, ώστε να εκδοθούν τα επόμενα χρόνια, σε δική μου ελληνική μετάφραση.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Ο Μάνος Χατζιδάκις στη Ρωμαϊκή Αγορά</i> - Μάνος Χατζιδάκις</b> (1986)</div><div>Πιστεύω ότι η παράδοση του Χατζιδάκι, αλλά και του Θεοδωράκη, είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στη σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία, έστω και αν αυτό δεν είναι πάντα ορατό ή αναγνωρίσιμο. Αναφέρω εδώ τα τραγούδια της <i>Ρωμαϊκής Αγοράς</i>, μέσα από μια προσωπική εμπειρία. Ανακαλώντας πώς, το καλοκαίρι του 1990, μαζί με μια καλή φοιτητική παρέα στο Φραγκοκάστελο, πιάσαμε να τραγουδήσουμε όλα τα τραγούδια -με πρώτο και καλύτερο το "Αθανασία" που αγαπώ πολύ- σε ευλαβική συγχορδία που τώρα ξέρω ότι κατά κάποιον τρόπο σηματοδοτούσε το τέλος των μετεφηβικών μας αναζητήσεων. Είχαμε, άλλωστε, βρει και τον τόπο των ονείρων -τη νότια Κρήτη-, όπου έως και σήμερα αναζητώ, όποτε μπορώ, την ίαση, την ανάταση και την υπέρβαση. Τα τελευταία χρόνια εκεί έγραψα σχεδόν όλα τα νέα τραγούδια που ετοιμάζονται για τους επόμενους δίσκους. Τέσπα, παρεκτράπην... Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, το κρασί κήρυξε τη λήξη κάποια στιγμή μέσα στη νύκτα. Σηκώθηκα πανευτυχής από την καρέκλα -ή τουλάχιστον νομίζω ότι προσπάθησα-, αλλά βρέθηκα στο πάτωμα, έκπληκτος αλλά χαρούμενος, διασκεδάζοντας με το πάθημα. Το μόνο άλλο που θυμάμαι είναι ότι ξύπνησα το πρωί πάνω στην υγρή άμμο, δίπλα στο κύμα.. Αλλά ήξερα πού θέλω να πάω από εκεί.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Transformer</i> - Lou Reed</b> (1972)</div><div>H αλήθεια είναι ότι το <i>New York</i> τoυ Lou Reed είναι στο κινητό μου, και ακούω ακόμα συχνά-πυκνά κομμάτια όπως "Dirty Blvd" και "There Is No Time"... Αλλά αυτό που επηρέασε δομικά την έναρξη της μουσικής μου περιπλάνησης σε εποχές με περίεργα πράγματα στον αέρα, στα πνευμόνια και στα ποτήρια μας, ήταν το <i>Transformer</i>. Από το "Perfect Day" ως το "Walk On The Wild Side" και το "Vicious".</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Nebraska</i> - Bruce Springsteen</b> (1982)</div><div>Κάνοντας αυτή τη λίστα -προσέξτε: όχι των καλύτερων άλμπουμ, αλλά των πιο σημαντικών επιρροών- συνειδητοποιώ ότι εκτός του Σαββόπουλου, οι πρώιμες επιρροές μου ήταν αγγλόφωνης μουσικής. Έτσι και το <i>Nebraska</i> του Bruce Springsteen, με απροσδόκητα απρόσμενο τρόπο έφερε ένα παιδί της αστυφιλίας, που ισορροπούσε ανάμεσα σε πόλη και επαρχία, να αναζητεί το νόημα της ζωής και τη σωτηρία της ψυχής ανάμεσα σε σκοτάδι και ελπίδα. Από το "Nebraska" στο "State Trooper", αλλά και στη διασκευή του τελευταίου στο Trentemøller Mix με την οποία έχουμε χορέψει τρελά με τη γυναίκα μου στον DJ Παπασπυρόπουλο. Ως προσωπική πορεία θα το έγραφα ως εξής: από την εσωτερική αναζήτηση της προσωπικότητας, στην αποδοχή και στο επιστέγασμα μιας πολυεδρικής μουσικής προσέγγισης, με αλλεργία στα δόγματα και στα κόμπλεξ, και ανοιχτοσύνη στα σύγχρονα ρεύματα και στις χαμένες ψυχές. Οι επιρροές του Boss είναι ορατές σε αρκετά από τα κομμάτια του επικείμενου πρώτου δίσκου με δικούς μου στίχους, αλλά και στα "Τείχη" του Καβάφη, από το άλμπουμ μου <i>Ιθάκη</i>.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>The Joshua Tree</i> - U2</b> (1987)</div><div>Είναι πολλά τα άλμπουμ που έρχονται στο μυαλό (πώς να ξεχάσω το <i>Χαράτσι</i> ή την <i>Εκδίκηση Της Γυφτιάς</i> του Παπάζογλου, συντοπίτης και γλυκύτατος μουσικός της πόλης...). Αλλά για το δέκατο άλμπουμ του 1987 θα επιλέξω το <i>The Joshua Tree</i> των U2. Όταν ήρθε και έδεσε το παγκόσμιο της αναζήτησης νοήματος στη ζωή, του πραγματικού και συμβολικού ταξιδιού και της περιπλάνησης σε περίεργα νέα μέρη. Από τις ιρλανδέζικες αρμονίες -οι irish pipes είναι σημαντικά στοιχεία αυτής της παγκόσμιας κουλτούρας, όπως εδώ στο "Επέστρεφε" του Καβάφη, από το άλμπουμ μου <i>Ιθάκη</i>- έως τα στοιχεία γκόσπελ, ένα είδος που λατρεύω, και τα ρυθμικά strumming του The Edge. Το άλμπουμ απενοχοποίησε εντός μου το ρομαντικό τραγούδι, ενώ έδειξε και μια πιθανή διαδρομή σε τραγουδοποίηση με ευρύτερα κοινά και δημοφιλία.</div></div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/MiltosPavlouMusic" target="_blank">Ο Μίλτος Παύλου στο Facebook</a></div><div><br /></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/vGD9UJrbRI0?si=PcnQoJSg6K3fh52Q" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-79732879545603470222024-01-19T13:03:00.002+02:002024-01-19T13:14:13.747+02:00Gimme 10: Οι επιλογές των Αλέξανδρου Ιακώβου και Κώστα Λεμονίδη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdpCdfmZZJTOwuvyQMBFuqfaa1dUxNrTv9D0psmQe9P_gW38hGlFx12kUJUVmkpGOC2qXRVrKuKj-qK-NJBo-64j5rl8gA53I59eD77JEyi0x8lW3zyPMAwXnDmbsUH_a_pdMra-Mr1TY1m916vMUmAqPZDTc3ct1qhgHGcO36-RUgcO9YH8t-rttTYcs/s703/Lemonidis_Iakovou1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="435" data-original-width="703" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdpCdfmZZJTOwuvyQMBFuqfaa1dUxNrTv9D0psmQe9P_gW38hGlFx12kUJUVmkpGOC2qXRVrKuKj-qK-NJBo-64j5rl8gA53I59eD77JEyi0x8lW3zyPMAwXnDmbsUH_a_pdMra-Mr1TY1m916vMUmAqPZDTc3ct1qhgHGcO36-RUgcO9YH8t-rttTYcs/w400-h248/Lemonidis_Iakovou1.jpg" width="400" /></a></div>Στο σημερινό Gimme 10 δύο τραγουδοποιοί και μουσικοί ενώνουν τις δυνάμεις τους, όπως το έκαναν και στον από κοινού δίσκο που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.<div><br /></div><div>Ο <b>Αλέξανδρος Ιακώβου</b> γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε βιολί, ανώτερα θεωρητικά και πιάνο. Έδωσε την πρώτη του προσωπική συναυλία στην τρυφερή ηλικία των 6 χρόνων, και κέρδισε βραβεία σε διαγωνισμούς.</div><div><br /></div><div>Έχει συνεργαστεί με διάφορες συμφωνικές ορχήστρες και σύνολα εγχόρδων, και έχει εμφανιστεί σε πολλές συναυλίες, συνεργαζόμενος με καλλιτέχνες όπως οι Διονύσης Σαββόπουλος, Χρήστος Νικολόπουλος, Μανώλης Ρασούλης, Ελένη Βιτάλη, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας κ.ά. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες δισκογραφικές παραγωγές, ενώ εργάζεται και ως δάσκαλος βιολιού.</div><div><br /></div><div>Η προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνει τα άλμπουμ <i><a href="https://vln-alexiakovou.bandcamp.com/album/-" target="_blank">"Κάτι Καινούριο Απ' Τα Παλιά..."</a></i> (2011), <i><a href="https://vln-alexiakovou.bandcamp.com/album/mirrors" target="_blank">Mirrors</a></i> (2019), <i><a href="https://vln-alexiakovou.bandcamp.com/album/--2" target="_blank">Συνειρμοί</a></i> (2020), και τα σινκλ "Θα Σ' Αγαπώ (Το Τραγούδι Της Αμυμώνης)" (2019) και <a href="https://vln-alexiakovou.bandcamp.com/track/-" target="_blank">"Πάρε Την Καρδιά Σου Κι Έλα"</a> (2020), ενώ έχει εκδώσει και το βιβλίο <i>Σπύρος Στεργίου: Με Την Αύρα Της Κέρκυρας</i> (Όστρια, 2018).<br /><div><br /></div><div>Ο <b><a href="https://www.mixgrill.gr/ar6176el-gimme-10-oi-epiloges-toy-kwsta-lemonidi.html" target="_blank">Κώστας Λεμονίδης</a></b> γεννήθηκε στο Αννόβερο της τότε Δυτικής Γερμανίας. Στα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε αρχικά με το πιάνο, αλλά αργότερα αγάπησε την ηλεκτρική κιθάρα. Έπαιξε σε διάφορα συγκροτήματα, και με ένα από αυτά, τους Blowing Free, έκανε κάποιες πρώτες απόπειρες για δισκογραφία, που όμως δεν καρποφόρησαν.</div><div><br /></div><div>Το δισκογραφικό του ντεμπούτο έγινε τελικά το 2004, με το άλμπουμ <i>Κάπως Αμήχανα...</i> Η δισκογραφία του εμπλουτίστηκε έκτοτε με τα άλμπουμ <i>Σταθμός 2ος</i> (2009), <i>Εμμανουηλίδου 13</i> (2012), <i>Πάραλος</i> (2017), <i><a href="https://costaslemonidis.bandcamp.com/album/soul-lament" target="_blank">Soul Lament</a></i> (2020), το EP <i>Επιστροφή</i> (2015), και τα σινγκλ "Θα Γίνουμε Ένα" (2012) και <a href="https://costaslemonidis.bandcamp.com/track/-" target="_blank">"Συμβιβασμένος Πειρατής"</a> (2022). Έχει συνεργαστεί, σε ηχογραφήσεις και ζωντανές εμφανίσεις, με καλλιτέχνες όπως οι Έφη Καραγιάννη, Αγγελική Τουμπανάκη, Βάντα Πιέρρη, Νίκος Γώγος κ.ά.</div><div><br /></div><div>Ο Αλέξανδρος Ιακώβου και ο Κώστας Λεμονίδης αποφάσισαν εδώ και κάποιον καιρό να συνεργαστούν, και ο καρπός αυτής της σύμπραξης κυκλοφόρησε το 2023. Το άλμπουμ <i><a href="https://costaslemonidis.bandcamp.com/album/-" target="_blank">Ταίριασμα</a></i> περιλαμβάνει 12 τραγούδια, μοιρασμένα ανάμεσα στους δύο, τα οποία ερμηνεύουν οι Γιώργος Μιχαήλ, Ιωάννα Κωτσαρέλη, Απόστολος Ψυχράμης, Βάσια Δανιά, και οι δύο δημιουργοί. Στίχους συνεισφέρουν και οι Νίκη Ρουσοπούλου - Παππά, Εύα Μουρούτσου και Αριάδνη Λαδά. </div><div><br /></div><div>Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, αλλά και την πρώτη ζωντανή παρουσίασή της, την Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2024, στις 20:30, στο <a href="https://stn.gr/category/club/" target="_blank">Σταυρός Του Νότου Club</a> (Φραντζή & Θαρύπου 35, Νέος Κόσμος), οι δύο καλλιτέχνες αποκαλύπτουν παρακάτω κάποια από τα άλμπουμ που τους καθόρισαν.</div><div><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div><b><u>Αλέξανδρος Ιακώβου</u></b></div><div><div><i>Ως μουσικός, αλλά και λάτρης του βινυλίου, μου είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω τους καλύτερους δίσκους από τη συλλογή, μιας και φοβάμαι πως θα αδικήσω πολλούς άλλους που μου κράτησαν συντροφιά τόσα χρόνια. Θα προσπαθήσω όμως!</i></div><div><br /></div><div><b>1. <i>Symphony No.5</i> - Gustav Mahler</b> (1979) </div><div>Η Φιλαρμονική ορχήστρα του Λονδίνου ζωγραφίζει και μας παρουσιάζει μια από τις ωραιότερες συμφωνίες που έχουν γραφτεί ποτέ. Αν υπάρχει μουσική στον παράδεισο τότε είναι αυτή του 4ου μέρους αυτής της συμφωνίας.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Desire</i> - Bob Dylan</b> (1975)</div><div>Ποτέ άλλοτε δεν είχα ακούσει ένα βιολί να ταιριάζει απόλυτα σε τόσο μοντέρνο ήχο. Η άγρια φωνή του Dylan, η ενέργεια των τραγουδιών, και ο σκληρός ήχος του βιολιού συνεχίζουν να με μαγεύουν.</div><div><br /></div><div><b>3. <i>The Dark Side Of The Moon</i> - Pink Floyd</b> (1973)</div><div>Με τον δίσκο αυτόν, αυτό το αριστούργημα, μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Τον γνωρίσαμε κι εμείς από τους παλιούς, και είναι χρέος μας να τον γνωρίσουμε και στους νεότερους.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Time Out</i> - The Dave Brubeck Quartet</b> (1959)</div><div>Ήταν ο πρώτος jazz δίσκος βινυλίου που απέκτησα και φυσικά έπαιζε όλη την ημέρα. Κάθε track ξεχωριστό, τα παιξίματα καθαρά και διδακτικά για εμάς τους Έλληνες μουσικούς που δεν έχουμε στο DNA μας την jazz κουλτούρα, αλλά παρ' όλα αυτά την αγαπάμε πολύ.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Διαίρεση</i> - Βασίλης Παπακωνσταντίνου</b> (1984)</div><div>Ο δίσκος της εφηβείας μου. Πολλά βράδια με συντρόφευε, εκεί που η άγρια νιότη μου πάλευε με τη λογική. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι η φωνή της γυμνασιακής μας ραστώνης, αυτός που με έκανε να αγαπήσω το συναυλιακό περιβάλλον, ο Έλληνας ροκάς...</div></div><div><br /></div><div><br /></div><div><b><u>Κώστας Λεμονίδης</u></b></div><div><div><i>Αδύνατο να καταλήξω σε πέντε δίσκους, χωρίς να σκεφτώ άλλους πέντε αμέσως μετά, και μετά άλλους πέντε...</i></div><div><br /></div><div><b>6. <i>Abbey Road</i> - Abbey Road</b> (1969)</div><div>Οι Beatles ήταν πάντα το καταφύγιό μου. Τα μουσικά μου "Φιλαράκια". Κάθε φορά που σκέφτομαι ποιος είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, θα σκεφτώ το <i>White Album</i>, ή το <i>Revolver</i>, ή το <i>Sgt. Pepper's...</i>, ή κάποια από τις συλλογές (έχουν βγει η κόκκινη και η μπλε με νέες μίξεις και επιπλέον tracks), κι απλά δεν θα μπορώ να διαλέξω κανέναν. Το <i>Abbey Road</i> είναι ο τελευταίος δίσκος που ηχογράφησαν και μοιάζει σαν ο ιδανικός αποχαιρετισμός της πιο πετυχημένης μπάντας. <i>"And in the end the love you take is equal to the love you make"</i> -το τελευταίο τους μήνυμα.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Blood On The Tracks</i> - Bob Dylan</b> (1975)</div><div>Βρίσκω πως κάθε δίσκος του Dylan είναι μάθημα τραγουδοποιίας. Οι κριτικοί θεωρούν το <i>Blood On The Tracks</i> αυτοβιογραφικό -ο ίδιος ο Dylan το αρνείται- όμως θεωρείται πως έμπνευση για τα τραγούδια ήταν ο χωρισμός του τραγουδοποιού από τη γυναίκα του. Κάποια στιγμή, σχολιάζοντας την επιτυχία του δίσκου, δήλωσε πως δεν καταλαβαίνει πώς ο κόσμος απολαμβάνει αυτόν τον πόνο.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Making Movies</i> - Dire Straits</b> (1980)</div><div>Θα μπορούσα να βάλω οποιονδήποτε από τους τέσσερις πρώτους δίσκους των Dire Straits, καθώς πάνω σ' αυτούς έμαθα να παίζω κιθάρα. O Mark Knopfler είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας.</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Βρώμικο Ψωμί</i> - Διονύσης Σαββόπουλος</b> (1972)</div><div>Κάποιες φορές έχω την αίσθηση πως ο <i>Μπάλλος</i> και το <i>Βρώμικο Ψωμί</i> είναι Vol. 1 και Vol. 2. Στα σίγουρα είναι οι πιο ενδιαφέροντες δίσκοι, όχι μόνο του Σαββόπουλου -γενικά της ελληνικής δισκογραφίας (κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα). Απ' την άλλη είμαι Σαββοπουλικός και δεν βρίσκω κάτι στο έργο του Διονύση που να μη μου τραβάει τη προσοχή, τουλάχιστον απ' το <i>Φορτηγό</i> ως τους <i>Αχαρνείς</i>...</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Monk's Dream</i> - The Thelonious Monk Quartet</b> (1963)</div><div>Πρέπει να είμαι απ' τους λίγους κιθαρίστες που αγαπούν την tζαζ τόσο πολύ, χωρίς να ξέρουν να παίζουν. Τον συγκεκριμένο δίσκο τον απέκτησα σε κάποιο υπαίθριο μπαζάρ δίσκων στο Λονδίνο πριν από 25 χρόνια, κι όποτε τον ακούω νιώθω να μεταφέρομαι σε μισοσκότεινο καταγώγιο, με πολύ καπνό -κι ας κάθομαι απλώς στον καναπέ μου. Ο Monk και η μπάντα του παίζουν κάπου στο βάθος.</div></div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/VlnAlexandrosIakovou/" target="_blank">Ο Αλέξανδρος Ιακώβου στο Facebook</a></div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/Lemonidis.Costas" target="_blank">Ο Κώστας Λεμονίδης στο Facebook</a></div><div><br /></div><div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Vwz5hnQYwNI?si=JHrhoyhtOUm9r_yl" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-88373222523565188082023-12-29T11:36:00.001+02:002023-12-29T11:37:33.409+02:00Gimme 10: Η Κατερίνα Σμαραγδά για τα αγαπημένα της άλμπουμ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip2kCp40SauoGhnQ_E0icU_41VqqsNAqkr24jz8m2me8REz0rp3BBW7VMnHjjtWKO0ULfmh1ffxG6VFIgxvMPi_75Kl6bLtaoA6k3H1xwOU6sRGUhTcaCbXCw1XfEGJxbP-sSl8oolrLofqiCGKI8qfUMDvR0mPWVvNCy_xOdoLShvmLKHbDxpVv5RneI/s1390/364360060_212425831453010_874636804797167893_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1390" data-original-width="1066" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip2kCp40SauoGhnQ_E0icU_41VqqsNAqkr24jz8m2me8REz0rp3BBW7VMnHjjtWKO0ULfmh1ffxG6VFIgxvMPi_75Kl6bLtaoA6k3H1xwOU6sRGUhTcaCbXCw1XfEGJxbP-sSl8oolrLofqiCGKI8qfUMDvR0mPWVvNCy_xOdoLShvmLKHbDxpVv5RneI/w306-h400/364360060_212425831453010_874636804797167893_n.jpg" width="306" /></a></div>Η Κατερίνα Σμαραγδά είναι ερμηνεύτρια.<div><br /></div><div>Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά, και στα μαθητικά της χρόνια φοίτησε στο μουσικό σχολείο της πόλης.<div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Στη μέχρι τώρα πορεία της, έχει κυκλοφορήσει μια σειρά από σινγκλ, τα περισσότερα μέσω της δισκογραφικής εταιρείας Spider Music: "Σ' Αγαπώ" (2022, μουσική και στίχοι Νίκου Κουσβίδη), "Έρημοι Δρόμοι" (2022, διασκευή στο γνωστό τραγούδι που πρωτοείπε η Χάρις Αλεξίου, σε μουσική Γιώργου Ζαμπέτα και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου), "Ευτυχώς" (2023, μουσική Τέρρυ Γοντικάκη, στίχοι Φαίης Κωνσταντινίδου), "Στα Λιμάνια Ανάψανε Φωτιές (2023, διασκευή στο γνωστό τραγούδι των Ευανθίας Ρεμπούτσικα και Τάσου Μπουλμέτη).</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Μόλις πριν λίγες μέρες, ήρθε στο φως ένα ακόμα σινγκλ από την ερμηνεύτρια, το οποίο αποτελεί διασκευή του παλιού τραγουδιού της Τζένης Βάνου, "Έρωτά Μου Ανεπανάληπτε" (μουσική Γιώργου Κατσαρού, στίχοι Πυθαγόρα).</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Με αυτήν την αφορμή, η Κατερίνα Σμαραγδά αποκαλύπτει παρακάτω δέκα από τα αγαπημένα της άλμπουμ.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><b>1. <i>Οι Μπαλάντες Της Χαρούλας</i> - Χάρις Αλεξίου</b> (1993)</div><div style="text-align: left;"><div>Ο δίσκος αυτός έχει χαραχθεί στη μνήμη μου, καθώς περιλαμβάνει το τραγούδι "Αγάπη Μου (Φαίδρα)", του μεγάλου συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, σε στίχους του Γιάννη Θεοδωράκη. Ήταν το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα σε κοινό, σε ηλικία περίπου δώδεκα ετών. Φυσικά, η ερμηνεία της αγαπημένης μου Χαρούλας Αλεξίου το κατέστησε ανυπέρβλητο στη μνήμη μου και αγαπώ το άλμπουμ αυτό ιδιαίτερα.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Οι Περιπέτειες Ενός Προσκυνητή</i> - Αλκίνοος Ιωαννίδης</b> (2003)</div><div>Η λυρική φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη, αλλά και η σπουδαιότητά του ως δημιουργός, με έκαναν να δώσω βαρύτητα στο συγκεκριμένο άλμπουμ, αφού περιλαμβάνει τα αγαπημένα μου τραγούδια του καλλιτέχνη, "Γιατί Δεν Έρχεσαι Ποτέ" και "Ο Κόσμος Που Αλλάζει".</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Χαράτσι</i> - Νίκος Παπάζογλου</b> (1984)</div><div>Ένας καλλιτέχνης με ακεραιότητα, που μέσα από τα τραγούδια του εκφράζει την απλότητα που εκπέμπει η τέχνη. Αγαπημένα τραγούδια στο άλμπουμ τα "Υδροχόος" και "Αύγουστος".</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Κι Εγώ Είμαι Η Ελένη</i> - Ελένη Δήμου</b> (1994)</div><div>Μία ευρηματική καλλιτέχνιδα με προσωπικότητα. Ξεχωριστή χροιά, που έχει συνεργαστεί με αδιαμφισβήτητα σπουδαίους δημιουργούς. Το άλμπουμ αυτό το ξεχωρίζω γιατί αποτελείται από υπέροχα τραγούδια με διαχρονικότητα.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Για Τους Πρίγκιπες Της Δυτικής Όχθης</i> - Πυξ Λαξ</b> (1994)</div><div>Αγαπημένα τραγούδια που άφησαν εποχή. Καλλιτέχνες που έδωσαν τη δική τους πινελιά στην ελληνική δισκογραφία. "Ανόητες Αγάπες", "Δεν Θα Δακρύσω Πια Για Σένα" και πολλά ακόμη αγαπημένα τραγούδια περιλαμβάνει αυτό το άλμπουμ, που τα έχω ξεχωρίσει και τα ανακαλώ πάντα στη μνήμη μου.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Dummy</i> - Portishead</b> (1994)</div><div>Αγγλικό συγκρότημα και ίσως το αγαπημένο μου. Ιδιαίτεροι και πρωτότυποι, καθώς έχουν την απίστευτη ιδιότητα να παντρεύουν την αργή ηλεκτρονική μουσική με χιπ χοπ, χάουζ και ροκ στοιχεία. Το παραπάνω άλμπουμ περιέχει ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι, το "Roads", με το οποίο είμαι συναισθηματικά δεμένη. Το υπόλοιπο άλμπουμ περιλαμβάνει επίσης εξαιρετικά κομμάτια.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Ηeart Of A Woman</i> - Etta James</b> (1999)</div><div>Η συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα αποτελεί μύθο στη δική μου οπτική. Μπλουζ, σόουλ, γκόσπελ και τζαζ ρυθμοί που έχει ερμηνεύσει εξαιρετικά. Φοβερές φωνητικές δυνατότητες και έντονο συναίσθημα κατέκλυζε κάθε ερμηνεία της. Αγαπημένο τραγούδι στο άλμπουμ το "Sunday Kind Of Love".</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Για Πάντα Μαζί</i> - Γιάννης Πάριος</b> (2009)</div><div>Καθόλου άδικα δεν έχει τον τίτλο του απόλυτου ερωτικού τραγουδιστή και τραγουδοποιού. Αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες φωνές αυτού του τόπου, που ο κάθε άνθρωπος έχει σιγοτραγουδήσει τα τραγούδια του. Ολοκληρωμένος καλλιτέχνης από όλες του τις πτυχές. Αγαπημένο τραγούδι στο άλμπουμ το "Λυπήσου Με".</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Τα Τραγούδια Μιας Ζωής</i> - Μαρινέλλα</b> (2010)</div><div>Στο ελληνικό τραγούδι την εξυμνούμε. Είμαι μεγάλη θαυμάστριά της. Οι φωνητικές της δυνατότητες είναι απέραντες, καθώς και το συναίσθημα της συγκίνησης που μου δημιουργείται κάθε φορά που θα την ακούσω. Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι από τα αγαπημένα μου. Το τραγούδι "Μ' Ένα Μπλουζ" το ξεχωρίζω. Είναι ένα αριστούργημα.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Ανθολόγιο</i> - Χάρις Αλεξίου</b> (2004)</div><div>Αγαπώ τη συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα. Ο δίσκος αυτός περιλαμβάνει διαμάντια που για εμένα αποτελούν οδηγό και πάντα επιστρέφω σε αυτά, ακούγοντάς τα ευλαβικά και με μεγάλο θαυμασμό, σαν να είναι η πρώτη φορά. Το τραγούδι "Πανσέληνος" είναι κορυφαίο και προσωπικά το ξεχωρίζω.</div><div><br /></div></div></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/xn6llDuJv74?si=w4vBNM0bqJk93tQE" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-14140555433148299862023-12-22T17:16:00.005+02:002023-12-22T20:37:38.841+02:00Gimme 10: Η Σαλίνα Γαβαλά για τα αγαπημένα της άλμπουμ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoMVUguL7748yUkDjqpZ5NkMS5CMlcU_kHe9O9O8dpMPr4oD6bRqQNMAytQJZy62GFQp9uTBQzoOmC94vyAk0yJEtvJFukCwXbGBrTlBi0GjdbrG7cwXsf0nFLydK5RhDphho9IzYr35nefAaOO6ggFsFpzKnoKOofVi1raSfPHm0bvcTzLh2FupSp59g/s3408/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%93%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%AC%20(2).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2272" data-original-width="3408" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoMVUguL7748yUkDjqpZ5NkMS5CMlcU_kHe9O9O8dpMPr4oD6bRqQNMAytQJZy62GFQp9uTBQzoOmC94vyAk0yJEtvJFukCwXbGBrTlBi0GjdbrG7cwXsf0nFLydK5RhDphho9IzYr35nefAaOO6ggFsFpzKnoKOofVi1raSfPHm0bvcTzLh2FupSp59g/w400-h266/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%93%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%AC%20(2).jpeg" width="400" /></a></div><div>Η Σαλίνα Γαβαλά είναι ηθοποιός, ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός.</div><div><br /></div><div>Γεννήθηκε στο Λονδίνο και μεγάλωσε στην Κύπρο. Σπούδασε υποκριτική στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, θεατρολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και υποκριτική κινηματογράφου στη New York Film Academy του Λος Άντζελες. Έχει επίσης σπουδάσει κλασικό μπαλέτο και πιάνο.</div><div><br /></div><div>Η Σαλίνα Γαβαλά έχει εμφανιστεί σε τηλεοπτικές σειρές (<i>Να Με Προσέχεις</i>, <i>Αμαρτίες Γονέων</i>, <i>Singles 2</i> κ.ά.), και στη μουσική παράσταση <i>Όμορφη Πόλη</i> (2019-2022), για τη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη.</div><div><br /></div><div>Η προσωπική της δισκογραφία περιλαμβάνει τα άλμπουμ <i>Πονάει Η Αγάπη</i> (2009) και <i>Το Καινούριο Σου Όπλο</i> (2011). Έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως ο Γιάννης Κότσιρας, οι C:real, ο Χρήστος Δάντης, η Ευριδίκη, ο Νίκος Ζούδιαρης κ.ά., ενώ έχει κυκλοφορήσει και δικά της τραγούδια, όπως τα "Μόνο Οι Γενναίοι" (2019) και "Μάγισσες" (2020).</div><div><br /></div><div>Αυτόν τον καιρό η Σαλίνα Γαβαλά <a href="https://www.more.com/music/salina-gabala-party-genethlion/" target="_blank">παρουσιάζει, για δεύτερη χρονιά, τη μουσικοθεατρική παράσταση "Πάρτυ Γενεθλίων"</a>, στο Major Seven (Βιργινίας Μπενάκη 7, Μεταξουργείο). Πρόκειται για ένα θέαμα σε σκηνοθεσία Φίλιππου Σοφιανού, το οποίο συνδυάζει τον θεατρικό λόγο με το τραγούδι, ενώ γίνεται και χρήση ολογραμμάτων. Στην παράσταση ακούγεται και το πιο πρόσφατο τραγούδι της, "Το Επόμενό Μου Δάκρυ", σε μουσική Γιώργου Καραδήμου και στίχους Σταύρου Σταύρου. Οι επόμενες εμφανίσεις θα είναι τις προσεχείς δύο Δευτέρες, ανήμερα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.</div><div><br /></div><div>Με αφορμή τα παραπάνω, η Σαλίνα Γαβαλά είναι η σημερινή φιλοξενούμενη του Gimme 10, και μας αποκαλύπτει παρακάτω δέκα από τα αγαπημένα της άλμπουμ.</div><div><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div><div><b>1. <i>Reflections</i> - Μάνος Χατζιδάκις/New York Rock & Roll Ensemble</b> (1970)</div><div>...αλλά και οι <i>Αντικατοπτρισμοί</i>, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου. Τα <i>Reflections</i> έγιναν, όπως είπε κι ο Χατζιδάκις, <i>"σαν τα πολλά πρόσωπα μιας γυναίκας"</i>. Οι διαφορετικές πτυχές μας, τα διαφορετικά μας πρόσωπα, είναι κι αυτό που πάντα αναζητώ στις δικές μου παραστάσεις και στα τραγούδια που ερμηνεύω.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Live At Acropolis - Herod Atticus Odeon, Athens</i> - Sivert Hoyem</b> (2017)</div><div>Αγαπημένος καλλιτέχνης και φωνή που με αγγίζει βαθιά. Αυτό το άλμπουμ ήταν από ένα υπέροχο live που μένει χαραγμένο στη μνήμη μου.</div><div><br /></div><div><b>3. <i>La La Land: Original Motion Picture Soundtrack</i></b> (2016)</div><div>Είναι ένα μιούζικαλ που με ενέπνευσε να ξεκινήσω να γράφω και που σε μια φάση καλλιτεχνικής απογοήτευσης με βοήθησε να ονειρευτώ ξανά. Το "City Of Stars", σε ελληνικούς στίχους της Ρεβέκκας Ρούση, το έχω συμπεριλάβει και στην παράστασή μου, «Όνειρα Γλυκά». </div><div><br /></div><div><b>4. <i>Το Μαγικό Κουτί</i> - Τάνια Τσανακλίδου</b> (1998)</div><div>Ένα καθαρά θεατρικό άλμπουμ από μια παράσταση της Τάνιας Τσανακλίδου που παντρεύει ποίηση, θέατρο και τραγούδια, κάτι που επιδιώκω κι εγώ ως τραγουδίστρια και ηθοποιός με τις παραστάσεις μου, όπως το πρόσφατο «Πάρτυ Γενεθλίων». Ένα άλμπουμ μέσα από το οποίο ερωτεύτηκα το "Τραγούδι Της Λίμνης" και το έκανα δικό μου. Και που όλες οι επιλογές τραγουδιών και κειμένων είναι μαγικές, από το "Ας Ερχόσουν Για Λίγο", μέχρι το "Wild Is The Wind", από την ποίηση της Κικής Δημουλά μέχρι το "Άσμα Ασμάτων".</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Όμορφη Πόλη</i> - Μίκης Θεοδωράκης</b> (1962)</div><div>Είναι άλμπουμ - σταθμός για μένα, αφού είχα την τύχη να είμαι στην αναβίωση της «Όμορφης Πόλης», σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη, που ανέβηκε για δύο σεζόν στα Μέγαρα Μουσικής Αθήνας και Θεσσαλονίκης, στο Ηρώδειο και σε άλλα ανοιχτά θέατρα. </div><div><br /></div><div><b>6. <i>The Best Of Edith Piaf</i> - Edith Piaf</b> (1962)</div><div>Αφού μεγάλωσα ακούγοντας πολλά γαλλικά τραγούδια, και το "Je Ne Regrette Rien" είναι για μένα ο ύμνος της θετικής σκέψης.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>The Legend Of Johnny Cash</i> - Johnny Cash</b> (2005)</div><div>Το άλμπουμ αυτό θα μου θυμίζει πάντα τον χρόνο που πέρασα στο Los Angeles, σπουδάζοντας υποκριτική κινηματογράφου. Είχα το άλμπουμ μόνιμα να παίζει στο αμάξι και οδηγούσα στο free way, τραγουδώντας δυνατά το "Ring Of Fire". </div><div><br /></div><div><b>8. <i>Mamma Mia!</i> - ΑBBA</b> (1999)</div><div>Ένα άλμπουμ που πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση και μου θυμίζει ανέμελα καλοκαίρια, ταξίδια και εκδρομές.</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Back To Black</i> - Amy Winehouse</b> (2006)</div><div>Η Amy είναι αξεπέραστη, η χροιά και το στυλ της σαν από μια άλλη εποχή και από άλλο σύμπαν. Και το ομώνυμο τραγούδι ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών, και από τα ξένα τραγούδια που έλεγα απ’ τα πρώτα μου live, όταν ξεκίνησα.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>A Star Is Born Soundtrack</i></b> (2018)</div><div>Γιατί για ένα διάστημα είχα κολλήσει μεταξύ "Shallow", "Always Remember Us This Way" και "I 'll Never Love Again". Τα άκουγα εμμονικά όλη μέρα για αρκετό καιρό... Παρόλο που άργησα να δω την ταινία.</div></div><div><br /></div><div><a href="https://www.salinagavala.gr/home.html" target="_blank">Η επίσημη ιστοσελίδα της Σαλίνας Γαβαλά</a></div><div><br /></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/voSG9CanhQA?si=TCaYnOuHQR7ulir1" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-70504714416637128462023-12-15T11:20:00.001+02:002023-12-15T11:22:32.256+02:00Gimme 10: Οι Ganzi Gun για τα άλμπουμ που τους επηρέασαν<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUri2z3rej9GR0PFlR_MqcIwyGViR2Lx9qfdwrzKNcdvQcTHBWL83AoqvJvPxbF3kpvAcJ_cY4z1x6gIaMSyOX57NAeozfEPpeFSHaPT7LjW05qGcjYNe6hgA2PNi-CORRJ04CmMFm-vfunK27fFwxXrpozqAQxsrtDmJEUfGSmmbBUWL42Y9Wtj1SR9w/s1266/PHOTO.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="844" data-original-width="1266" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUri2z3rej9GR0PFlR_MqcIwyGViR2Lx9qfdwrzKNcdvQcTHBWL83AoqvJvPxbF3kpvAcJ_cY4z1x6gIaMSyOX57NAeozfEPpeFSHaPT7LjW05qGcjYNe6hgA2PNi-CORRJ04CmMFm-vfunK27fFwxXrpozqAQxsrtDmJEUfGSmmbBUWL42Y9Wtj1SR9w/w400-h266/PHOTO.jpg" width="400" /></a></div>Οι Ganzi Gun είναι μια πενταμελής hard rock μπάντα από την Αθήνα.<div><br /></div><div>Η σημερινή τους σύνθεση περιλαμβάνει τους Νίκο Μελά (φωνή), Θανάση Δαδακαρίδη (κιθάρα), Διονύση Μπουραζάνη (κιθάρα), Μανώλη Μαθιουδάκη (μπάσο) και Γιώργο Τζερεφό (τύμπανα). Ξεκίνησαν την πορεία τους το 2011, ως μπάντα διασκευών, αλλά σύντομα στράφηκαν στη σύνθεση δικού τους υλικού.</div><div><br /></div><div>Η μέχρι τώρα δισκογραφία τους περιλαμβάνει τα άλμπουμ <i><a href="https://ganzigun.bandcamp.com/album/welcome-to-the-show" target="_blank">Welcome To The Show</a></i> (2014, σε παραγωγή Bob Katsionis) και <i><a href="https://ganzigun.bandcamp.com/album/time-is-now" target="_blank">Time Is Now</a></i> (2020, σε μίξη και mastering του David Prudent), καθώς και το σινγκλ <a href="https://ganzigun.bandcamp.com/track/lonely-boy-cover" target="_blank">"Lonely Boy"</a>, μια διασκευή της γνωστής σύνθεσης των Black Keys.</div><div><br /></div><div>Ως σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, οι Ganzi Gun επιλέγουν και σχολιάζουν δέκα από τα άλμπουμ που τους επηρέασαν.</div><div><br /></div><div><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div><div><b>1. <i>Dirt</i> - Alice In Chains</b> (1992)</div><div>Η μαγεία της ερμηνείας ξεπερνά το κάθε trend του grunge!</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Load</i> - Metallica</b> (1996)</div><div>Από τις βασικές μας επιρροές! Είδαμε και έναν διαφορετικό χαρακτήρα από αυτούς τους ανθρώπους!</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Nightmare</i> - Avenged Sevenfold</b> (2010)</div><div>Μελωδία και heavy γίνονται ένα! Δεν γίνεται να μην κουνηθείς! We love you Sin! </div><div><br /></div><div><b>4. <i>The Sound Of Madness</i> - Shinedown</b> (2008)</div><div>Groove and heavy και φωνάρα! Αυτό!</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Slippery When Wet</i> - Bon Jovi</b> (1986)</div><div>Ε, δεν γίνεται να λείπει! Σεμινάριο hit making!</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Somewhere Far Beyond</i> - Blind Guardian</b> (1992)</div><div>Δύσκολο να επιλέξεις κάτι από Guardian. <i>"But the bards' songs will remain"</i>.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Powerslave</i> - Iron Maiden</b> (1984)</div><div><i>"We shall fight in the fields and in the streets. We shall fight in the hills. We shall never surrender!!!"</i> Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο!</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Back In Black</i> - AC/DC</b> (1980)</div><div>Ο καλύτερος δίσκος της καλύτερης hard rock μπάντας του σύμπαντος! Ανατριχίλα μόνο!</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Lynyrd Skynyrd</i> - Lynyrd Skynyrd</b> (1973)</div><div>Μία μπάντα λατρεία! Όταν η ιστορία και η μουσική πάνε χεράκι χεράκι, τότε εμφανίζονται οι Skynyrd</div><div><br /></div><div><b>10. <i>1000hp</i> - Godsmack</b> (2014)</div><div>Γκαζιά και 20ρικο! Το δικό μας σπίρτο και βενζίνη!</div></div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/ganzigun" target="_blank">Οι Ganzi Gun στο Facebook</a></div><div><br /></div></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/zYjAt5ls-Gk?si=0jabG27OeS7dQbwM" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-69981717089305428502023-12-08T19:24:00.005+02:002023-12-08T19:24:50.817+02:00Gimme 10: Η Joanna Drigo για τα αγαπημένα της άλμπουμ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieKXvbzB1EqklnfOC5AsQhmPWNWZZ_9zH0__Y29_sUVtxyqtjuTAvV06DeP9Ew0rNcwsLYGxoeLeF76E26NlhcU680IRoppnJXwKF0JckPx4v87dL0wpZOKvIjsEWD0JCGdg9YpBH6rVfwxlY6l39biBcY5PoPNLtZ-JfK3d7BlIaZu-GRe7fxVqRFJYw/s5634/8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="5634" data-original-width="3752" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieKXvbzB1EqklnfOC5AsQhmPWNWZZ_9zH0__Y29_sUVtxyqtjuTAvV06DeP9Ew0rNcwsLYGxoeLeF76E26NlhcU680IRoppnJXwKF0JckPx4v87dL0wpZOKvIjsEWD0JCGdg9YpBH6rVfwxlY6l39biBcY5PoPNLtZ-JfK3d7BlIaZu-GRe7fxVqRFJYw/w266-h400/8.jpg" width="266" /></a></div>Η Joanna Drigo, κατά κόσμον Ιωάννα Δριγκοπούλου, είναι τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια.<div><br /></div><div>Γεννήθηκε στην Αθήνα, και από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική, σπουδάζοντας κιθάρα και τραγούδι. Σπούδασε επίσης Πληροφορική.</div><div><br /></div><div>Το ντεμπούτο της στη δισκογραφία έγινε το 2008, με το άλμπουμ <i>Κάποιες Ώρες Γεννιούνται Τα Όνειρα</i>, σε παραγωγή Φίλιππου Πλιάτσικα. Ακολούθησε ένα ακόμα άλμπουμ, το <i>Ζυγός Στην Καρδιά</i> (2013), σε παραγωγή Βαγγέλη Μαρκαντώνη. Έπειτα από ένα διάστημα απουσίας, επέστρεψε με τα σινγκλ "Θα Προτιμούσα" (2020), "Foolish Game" (2021) και "A World On Fire" (2022, υποψήφιο για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στη Eurovision εκείνης της χρονιάς). Φέτος, η δισκογραφική The Hubsters επανακυκλοφόρησε το <i>Ζυγός Στην Καρδιά</i>, με προπομπό ένα remix της Sarah P. στο "Μην Αλλάξεις Για Μένα". Στη μέχρι τώρα πορεία της έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τους Πυξ Λαξ, τη Μάρω Μαρκέλλου, τον Δημήτρη Μπαλογιάννη και τη Lia Hide.</div><div><br /></div><div>Αυτό το διάστημα, η Joanna Drigo εμφανίζεται στο πλάι του ηθοποιού Νικόλα Φραγκιουδάκη, στη μουσικοθεατρική stand up comedy <a href="https://www.more.com/theater/anadromos-ermis/?fbclid=IwAR0gszEWXIK8cxzxJM_oFFN4zRojhAekL60mJUNM-rec9izVe0PkkiLO6UE" target="_blank">παράσταση με τίτλο "Ανάδρομος Ερμής"</a>. Τις Πέμπτες 14, 21 και 28 Δεκεμβρίου, θα τους βρίσκετε στο Red Jasper Cabaret Theatre (Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη).</div><div><br /></div><div>Με την παραπάνω αφορμή, η Joanna Drigo είναι η σημερινή μας φιλοξενούμενη, και αποκαλύπτει παρακάτω δέκα από τα αγαπημένα της άλμπουμ. <br /><div><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div><b>1. <i>1967 - 1970</i> (aka The Blue Album) - The Beatles</b> (1973)</div><div><div>Το είχε αγοράσει η μητέρα μου και το ακούγαμε συνέχεια μαζί με την αδερφή μου, σε μικρή ηλικία.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Φορτηγό</i> - Διονύσης Σαββόπουλος</b> (1966)</div><div>Άλλο ένα άλμπουμ αγαπημένο του πατέρα μου, που το αγάπησα κι εγώ.</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Stories From The City, Stories From The Sea</i> - PJ Harvey</b> (2000)</div><div>Το πρώτο άλμπουμ που από 'κει γνώρισα την αγαπημένη μου PJ Harvey.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Rid Of Me</i> - PJ Harvey</b> (1993)</div><div>To άλμπουμ που με έκανε να την αγαπήσω.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Tracy Chapman</i> - Tracy Chapman</b> (1988)</div><div>Μία εκπληκτική συνθέτις και τραγουδίστρια. Η αξία του συγκεκριμένου άλμπουμ νομίζω αναγνωρίστηκε πολύ αργότερα από τη χρονιά κυκλοφορίας του.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>OK Computer</i> - Radiohead</b> (1997)</div><div>Ένα αριστούργημα που επηρέασε καταλυτικά πολύ επιτυχημένες μεταγενέστερες μπάντες.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>The Velvet Underground & Nico</i> - The Velvet Underground</b> (1967)</div><div>Από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ όλων των εποχών.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Desire</i> - Bob Dylan</b> (1976)</div><div>Μου το έβαλε πρώτη φορά ένας φίλος μου να το ακούσω και το αγάπησα</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Nevermind</i> - Nirvana</b> (1991)</div><div>Από τα αγαπημένα άλμπουμ των εφηβικών μου χρόνων.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Grace</i> - Jeff Buckley</b> (1994)</div><div>Το μοναδικό άλμπουμ που ηχογράφησε αυτός ο καλλιτέχνης και κατάφερε να τα πει όλα με αυτό.</div></div><div><br /></div><div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/34BrfjlrQ4k?si=bhQ84IXYZynk9Hwy" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-35557318439642841272023-12-01T09:11:00.001+02:002023-12-01T09:11:31.711+02:00Gimme 10: Ο Στράτος Κύρης (33 Lovers) αποκαλύπτει τα αγαπημένα του άλμπουμ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkIEitvuA3KEZ0J1nsSd_D46sFG7koiwskPlNWDoEzpF1SnAULE4wDJdyClkLWqWGfnPmcykhkurFQIF_sNc_QrhcHHoml6xbfXHc_oWkznu1597WcWHy7YK2e-rsQziQEyBmK6HJYuVsT8-wZQhH8YR28KMqdV2mTH_s2Kp6KhDKZ3LWBYiZurRNtxbE/s400/33-Lovers_13-low-res.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="270" data-original-width="400" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkIEitvuA3KEZ0J1nsSd_D46sFG7koiwskPlNWDoEzpF1SnAULE4wDJdyClkLWqWGfnPmcykhkurFQIF_sNc_QrhcHHoml6xbfXHc_oWkznu1597WcWHy7YK2e-rsQziQEyBmK6HJYuVsT8-wZQhH8YR28KMqdV2mTH_s2Kp6KhDKZ3LWBYiZurRNtxbE/w400-h270/33-Lovers_13-low-res.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Φωτογραφία: Μυρτώ Τζίμα</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Ο Στράτος Κύρης είναι τραγουδοποιός και πολυοργανίστας.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Πάτρα. Παρακολούθησε μουσικά μαθήματα (κουαρτίνο, κλαρινέτο, ακορντεόν) από την ηλικία των 6, και έγραψε τα πρώτα του τραγούδια στην εφηβεία, με την πρώτη του κιθάρα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Το 2006 σχημάτισε τους Monovine, παρέα με τους Ξενοφώντα Σακελλαρίου (μπάσο) και Σωτήρη Ντούβα (τύμπανα). Μαζί τους κυκλοφόρησε τα άλμπουμ <i>Cliche</i> (2011), <i>Swallow</i> (2014) και <i>D.Y.E.</i> (2018), και το σινγκλ "Evergreen" (2019).</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Μετά το τέλος των Monovine, το 2019, ξεκίνησε να γράφει τα τραγούδια που θα έδιναν μορφή στο νέο του καλλιτεχνικό όχημα, τους 33 Lovers. Πρώτο δείγμα γραφής υπήρξε το σινγκλ "Angels Yearn", με τη συμμετοχή πολλών φίλων του καλλιτεχνών (Δεσποινίς Τρίχρωμη, Nalyssa Green, Ξενοφώντας Σακελλαρίου, Σωτήρης Ντούβας, Νατάσα Μηνδρινού, Σοφία Σαρρή, Αντώνης Ανδρέου).</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Το πρώτο άλμπουμ των 33 Lovers είναι το <i><a href="https://33lovers.bandcamp.com/album/ghost-flower" target="_blank">Ghost Flower</a></i>, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο από την Inner Ear, σε βινύλιο και download. Ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι του 2022, στο σαλόνι του παραγωγού Βασίλη Νισόπουλου, και περιέχει 9 τραγούδια που μαρτυρούν έναν indie, ποπ, και lo-fi χαρακτήρα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Οι 33 Lovers <a href="https://tickets.public.gr/mainnavigation/%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CF%82/33-lovers63e7aecf-ac55-4dfb-bc3f-5eebf4b37706/" target="_blank">θα παρουσιάσουν για πρώτη φορά ζωντανά το <i>Ghost Flower</i> την Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου</a>, στην Death Disco (Ωγύγου 16 και Λεπενιώτου 24, Ψυρρή).</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Με τα παραπάνω ως αφορμή, ο Στράτος Κύρης, ως σημερινός φιλοξενούμενος της στήλης, αποκαλύπτει κάποια από τα αγαπημένα του άλμπουμ. Ο λόγος στον ίδιο:</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div><div><i>"Παραθέτω 10 από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών. Είναι άλμπουμ που μου έχουν κάνει παρέα ουκ ολίγες φορές, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, με έχουν γαλουχήσει με τον δικό τους τρόπο, και που θα κουβαλάω πάντα μέσα μου. Θα προτιμήσω, από το να γράψω κάτι για το καθένα ξεχωριστά, μιας και μου είναι δύσκολο να εκφράσω με λέξεις αυτά που μου δημιουργούν, να πω μερικά κομμάτια από το καθένα, που είχαν και έχουν μεγάλο αντίκτυπο πάνω μου.''</i></div><div><br /></div><div><b>1. <i>The Virgin Suicides</i> - Air</b> (2000)</div><div>a. "Playground Love"</div><div>b. "Highschool Lover"</div><div>c. "Dead Bodies"</div><div>d. "Afternoon Sister"</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Misery Is A Butterfly</i> - Blonde Redhead</b> (2004)</div><div>a. "Elephant Woman"</div><div>b. "Melody"</div><div>c. "Misery Is A Butterfly"</div><div>d. "Falling Man"</div><div><br /></div><div><b>3. <i>69 Love Songs</i> - The Magnetic Fields</b> (1999)</div><div>a. "All My Little Words"</div><div>b. "I Don't Want To Get Over You"</div><div>c. "The One You Really Love"</div><div>d. "I Think I Need A New Heart"</div><div>e. "Busby Berkeley Dreams"</div><div>f. "The Luckiest Guy On The Lower East Side"</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Amnesiac</i> - Radiohead</b> (2001)</div><div>a. "Life In A Glasshouse"</div><div>b. "Pyramid Song"</div><div>c. "Like Spinning Plates"</div><div>d. "I Might Be Wrong"</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Abbey Road</i> - The Beatles</b> (1969)</div><div>a. "I Want You (She's So Heavy)"</div><div>b. "Because"</div><div>c. "Something"</div><div>d. "Here Comes The Sun"</div><div>e. "Octopus's Garden"</div><div><br /></div><div><b>6. <i>The Velvet Underground & Nico</i> - The Velvet Underground</b> (1967)</div><div>a. "Venus In Furs"</div><div>b. "Sunday Morning"</div><div>c. "I'll Be Your Mirror"</div><div>d. "Heroin"</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Το Χαμόγελο της Τζοκόντας</i> - Μάνος Χατζιδάκις</b> (1965)</div><div>a. "Προσωπογραφία Της Μητέρας Μου"</div><div>b. "Βραδινή Επιστροφή"</div><div>c. "Η Παρθένα Της Γειτονιάς Μου"</div><div>d. "Το Κονσέρτο"</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Either/Or</i> - Elliott Smith</b> (1997)</div><div>a. "Between The Bars"</div><div>b. "Alameda"</div><div>c. "Say Yes"</div><div>d. "Ballad Of Big Nothing"</div><div><br /></div><div><b>9. <i>The New Abnormal</i> - The Strokes</b> (2020)</div><div>a. "Selfless"</div><div>b. "At The Door"</div><div>c. "Ode To The Mets"</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Φτηνή Ποπ Για Την Ελίτ</i> - Κόρε.Ύδρο</b> (2006)</div><div>a. "Χειραψία / Gay Anthem For The New Millennium"</div><div>b. "Όχι Πια Έρωτες"</div><div>c. "Άλλη Μια Νύχτα Σύγχυσης Και Γέλιου (Μικρή Ασυμφωνία Εις Ε Ελάσσων)"</div></div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/33lovers" target="_blank">Οι 33 Lovers στο Facebook</a></div><div><br /></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/LBX7sfycgYg?si=1A--sD7LlCLqeFEN" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-86315343205463105962023-11-25T11:13:00.002+02:002023-11-25T11:22:10.797+02:00Gimme 10: Οι επιλογές των Sonic Addictive<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIbAXO4gLPmzseMLOKT-ToHky4LjYYDxsmuX59CQvP_W0FMs6yrRs8LydqzQcs8pBHfbBepGWL7eYxt6OP615Ts-Xi0HFoDa8tr5aaHLnmxYXhMdDS3S4toiLMC8UOAKdA4kYFXId8QLR9UbD32UjhMVkxXp_41hxGYmpP1YrpArCBMoyv7QJGI39sYkg/s1333/SONICADDICTIVE-bandpic-2k-nologo%20SMALL.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="1333" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIbAXO4gLPmzseMLOKT-ToHky4LjYYDxsmuX59CQvP_W0FMs6yrRs8LydqzQcs8pBHfbBepGWL7eYxt6OP615Ts-Xi0HFoDa8tr5aaHLnmxYXhMdDS3S4toiLMC8UOAKdA4kYFXId8QLR9UbD32UjhMVkxXp_41hxGYmpP1YrpArCBMoyv7QJGI39sYkg/w400-h255/SONICADDICTIVE-bandpic-2k-nologo%20SMALL.jpg" width="400" /></a></div>Οι Sonic Addictive είναι μία μπάντα από τη νότια Γαλλία, που κινείται στον cinematic ροκ/μέταλ χώρο. Η σύνθεσή της περιλαμβάνει την Julie Mathieu-Miniconi (φωνή), τον Sylvain Muscarnera (πλήκτρα), τον Florian Moll (κιθάρα) και τον Fabien Ruiz (κιθάρα).<div><br /></div><div>Η μπάντα ξεκίνησε την πορεία της το 2020, εν μέσω πανδημίας, ως μετεξέλιξη του ντουέτου Symphonic Island, που αποτελούνταν από τους Muscarnera και Mathieu-Miniconi. Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει τα σινγκλ "Mirror Of The Unreal" και "What I've Done?" (του 2021 αμφότερα), καθώς και το μίνι άλμπουμ <i><a href="https://sonicaddictive.bandcamp.com/album/welcome-to-neon-city" target="_blank">Welcome To Neon City</a></i>, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλιο.</div><div><br /></div><div>Ως σημερινοί μας προσκεκλημένοι, οι Sonic Addictive αποκαλύπτουν και σχολιάζουν τους δίσκους που τους ενέπνευσαν. <div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><div><b><u>Julie Mathieu-Miniconi:</u></b></div><div><b><br /></b></div><div><b>1. <i>Hybrid Theory</i> - Linkin Park</b> (2000)</div><div>Πήγαινα Γυμνάσιο την πρώτη φορά που φίλοι μού σύστησαν τα τραγούδια αυτού του άλμπουμ, και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ να ακολουθώ τη μπάντα.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Le Chemin</i> - Kyo</b> (2003)</div><div>Μια γαλλική ροκ μπάντα που θέλω να ανακαλύψετε και της οποίας είμαι μεγάλη φαν. Υπέροχη μουσική με πάντα παρόν ένα άγγιγμα μελαγχολίας, πολύ καλογραμμένοι στίχοι, ποίηση που με εμπνέει πολύ. Αυτό το άλμπουμ είναι 20 ετών, οπότε είμαι πολύ χαρούμενη που μπορώ να το συστήσω στους Έλληνες ακροατές.</div><div><br /></div><div><b>3. Fallen - Evanescence</b> (2003)</div><div>Ένα άλμπουμ που με συνοδεύει πάντα και το οποίο είναι ένα από τα πρώτα ροκ/μέταλ πράγματα που άκουσα.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>The Silent Force</i> - Within Temptation</b> (2004)</div><div>Ανακάλυψα αυτήν τη μπάντα το 2005, με το "Stand My Ground", και ακούγοντας το άλμπουμ θέλησα να φτιάξω την πρώτη μου μέταλ μπάντα. Σήμερα οι Within Temptation εμπνέουν μουσικά τους Sonic Addictive.</div><div><br /></div><div><b>5. Mini World - Indila</b> (2014)</div><div>Μια Γαλλίδα καλλιτέχνις που λατρεύω. Η φωνή, οι στίχοι... Σπάνια έχω ακούσει τραγούδια με τόσο καλογραμμένους στίχους, με όλον τον πλούτο που προσφέρει η γαλλική γλώσσα. Αυτή η τραγουδίστρια με εμπνέει πολύ, πρέπει να ομολογήσω.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Humanity - Chapter V</i> - Thomas Bergersen</b> (2023)</div><div>Είναι ο δίσκος της τρέχουσας περιόδου για μένα, παίζει σε λούπα παντού: στο σπίτι, στο αυτοκίνητο. Μου αρέσει αληθινά η καλλιτεχνική δουλειά του συνθέτη αυτού. Δεν χρειάζεται να πω πόσο μεγάλη πηγή έμπνευσης αποτελεί για τη συνθετική διαδικασία. Με τον Sylvain είμαστε φαν του, και οι ενορχηστρώσεις του αποτελούν μέρος της συνθετικής μας βάσης, σε ό,τι κάνουμε -είτε για τους Sonic Addictive, είτε για το ντουέτο μας, Symphonic Island, είτε για άλλες ενορχηστρώσεις.</div><div><br /></div><div><b><u>Florian Moll:</u></b></div><div><b><br /></b></div><div><b>7. <i>Legendary Tales</i> - Rhapsody</b> (1997)</div><div>Ο δίσκος ετούτο αναμιγνύει άψογα μπαρόκ στοιχεία με power μέταλ της παλιάς σχολής, ενσωματώνοντας συμφωνικά περάσματα και βιρτουόζικα σόλο που ποτέ δεν θα πάψουν να με καταπλήσσουν.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Get Out Of My Yard</i> - Paul Gilbert</b> (2006)</div><div>Μία από τις κύριες επιρροές μου, εξαιτίας του άψογου στιλ του Paul Gilbert και του ήχου των κιθάρων. Αναμιγνύει τεχνικά heavy πράγματα με χαμηλή παραμόρφωση σε κάποια τραγούδια. Όλο το άλμπουμ είναι ένα σόου μουσικότητας και γκρουβ.</div><div><br /></div><div><b><u>Sylvain Muscarnera:</u></b></div><div><b><br /></b></div><div><b>9. <i>Made In Heaven</i> - Queen</b> (1995)</div><div>Έχοντας φτιαχτεί κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, ετούτο το άλμπουμ αποπνέει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα και συναισθηματική δύναμη.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Dark Passion Play</i> - Nightwish</b> (2007)</div><div>Ο δίσκος ετούτος αντιπροσωπεύει για μένα το καλύτερο πάντρεμα του μέταλ με συμφωνική ορχήστρα που πέτυχαν οι Nightwish.</div><div><br /></div></div><div style="text-align: left;"><a href="https://www.facebook.com/SonicAddictiveOff/" target="_blank">Οι Sonic Addictive στο Facebook</a></div><div style="text-align: left;"><br /></div></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/xG0dJnKzano?si=vdKeycSS8nOL1e0a" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-29550276392024329922023-11-17T09:27:00.000+02:002023-11-17T09:27:46.187+02:00Gimme 10: Η Lou Is για τα αγαπημένα της άλμπουμ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNgJR-0sLH-gaJsG2MtGwYOwyNt11YuJBatdUV6-6lkVZ2HCSKLUN8BvM5QT-1Ih8oqU6BK7Ly0xtYwJ8t4eIvQhrYD5v5su34Rpksw2_WWrPau9lDS5sw-ec33DmI7sIZdBOkgu2yjIhD7VCVga5geluEcZ37Hh7AS2yRPyKGwWo8cLPUdlu5BSSeAdY/s2048/lou%20is%20studio-90.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1365" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNgJR-0sLH-gaJsG2MtGwYOwyNt11YuJBatdUV6-6lkVZ2HCSKLUN8BvM5QT-1Ih8oqU6BK7Ly0xtYwJ8t4eIvQhrYD5v5su34Rpksw2_WWrPau9lDS5sw-ec33DmI7sIZdBOkgu2yjIhD7VCVga5geluEcZ37Hh7AS2yRPyKGwWo8cLPUdlu5BSSeAdY/w266-h400/lou%20is%20studio-90.jpg" width="266" /></a></div>Η Lou Is, κατά κόσμον Λουίζα Σοφιανοπούλου, είναι ερμηνεύτρια, τραγουδοποιός και πιανίστα.<br /><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια και από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική και το θέατρο. Έκανε πλούσιες καλλιτεχνικές σπουδές, σε Αθήνα και Λονδίνο, αλλά φοίτησε και στη Φιλοσοφική Σχολή. Έχει συνεργαστεί, στη σκηνή και στο στούντιο, με καλλιτέχνες όπως η Μαρία Φαραντούρη, η Δήμητρα Γαλάνη, η Ελένη Βιτάλη, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Μανώλης Φάμελλος, και έχει συμμετάσχει σε παιδικές παραστάσεις. Είναι μέλος της ομάδας "Heroes - A Tribute To David Bowie", και έχει παρουσιάσει, μαζί με τη Nalyssa Green και τη Sugahspank!, τη σειρά συναυλιών "A Tribute To Leonard Cohen". Διδάσκει σύγχρονο τραγούδι και ορθοφωνία στο Ωδείο Τέχνης Γ. Φακανά.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Η προσωπική της δισκογραφική διαδρομή ξεκίνησε στην εκπνοή του 2015, με την κυκλοφορία του EP <i><a href="https://louis10.bandcamp.com/album/dragons" target="_blank">Dragons</a></i>. Το 2021 κυκλοφόρησε το σινγκλ "In The Rain", ενώ το 2022 ακολούθησαν τα "Για Σένα", "Do I Do" (ένα από τα υποψήφια τραγούδια για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στη Eurovision), "Ένα Καλοκαίρι" (μαζί με τον Dim Zach), "About You", και "A Little Respect" (μαζί με τον ThroDef). Τον περασμένο Μάρτιο η καλλιτέχνις δημοσιοποίησε το μίνι άλμπουμ <i>Fall In Your Sky</i>, ενώ η πιο πρόσφατη κυκλοφορία της είναι το "Έλα Μια Νύχτα", μια διασκευή της παλιάς επιτυχίας της Αλέξιας.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου, η Lou Is θα εμφανιστεί ζωντανά στο BackdooR Athens (Σαρρή 39, Αθήνα), παρέα με τη Mary Sunshine, σε μια βραδιά με guilty pleasures από την ελληνική και διεθνή ποπ και ντίσκο σκηνή. Ως σημερινή φιλοξενούμενη της στήλης, αποκαλύπτει και σχολιάζει τα αγαπημένα της άλμπουμ.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><div><b>1. <i>The Best Of Joan C. Baez</i> - Joan Baez</b> (1977)</div><div>Ήμουν 11 χρονών και κάθε βράδυ κοιμόμουν ακούγοντας αυτό το άλμπουμ. Η φωνή της σαν γάργαρο νερό, οι ιστορίες της, οι μελωδίες της, με έκαναν να ονειρεύομαι, να χαλαρώνω και να φτιάχνω δικές μου ιστορίες.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>The Future</i> - Leonard Cohen</b> (1992)</div><div>Οι γονείς μου λάτρευαν τον Leonard Cohen, με αποτέλεσμα να είναι από το πια βασικά ακούσματα της παιδικής μου ηλικίας. Συνόδευε ταξίδια, βράδια στο σπίτι, και πολλές άλλες οικογενειακές στιγμές.</div><div><i>"Waiting for the miracle"</i> ακόμα...</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Falling Into You</i> - Celine Dion</b> (1996)</div><div>Πόσο αγαπώ αυτήν τη γυναίκα δεν περιγράφεται. Ακούγοντας το άλμπουμ αυτό πάθαινα απανωτά σοκ με τη φωνή της. Τραγουδούσα συνεχώς μαζί της, προσπαθώντας να τη μιμηθώ. Με έχει επηρεάσει βαθιά και συγκινούμαι σαν κοριτσάκι κάθε φορά που τη βλέπω.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Tapestry</i> - Carole King</b> (1971)</div><div>Μου την έμαθε η δασκάλα μου, η Κάρεν Σόλομον, και την ευγνωμονώ και γι’ αυτό, μεταξύ άλλων. Μεγάλη καλλιτέχνιδα, με εκπληκτικά τραγούδια, που αποτέλεσαν σχολείο για μένα ως ερμηνεύτρια.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Το Χαμόγελο της Τζοκόντας</i> - Μάνος Χατζιδάκις</b> (1965)</div><div>Δεν υπάρχουν λόγια αντάξιά του. Είναι η ομορφιά της μουσικής, η ομορφιά του κόσμου όλου. Την ημέρα που πέθανε ο Μάνος Χατζιδάκις, γυρίζοντας σπίτι από το σχολείο, άκουσα να παίζει ο δίσκος από μακριά. Μπήκα στο σπίτι και βρήκα τον πατέρα μου να κλαίει ακούγοντάς τον στη διαπασών.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Grace</i> - Jeff Buckley</b> (1994)</div><div>Υπέροχα σπαρακτικός, λυρικός, δυναμικός Jeff Buckley. Ακούω το άλμπουμ στο repeat και θλίβομαι που αυτός ο απίστευτος μουσικός δεν πρόλαβε να μας δώσει κι άλλα.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>High As Hope</i> - Florence And The Machine</b> (2018)</div><div>Η Florence είναι η μεγάλη αγάπη της ενήλικης μουσικής μου ζωής. Νοιώθω πως όσα δεν καταφέρνω να γράψω τα γράφει αυτή και μετά με καλεί να τα τραγουδήσουμε και να τα ξορκίσουμε παρέα. Ειδικά το <i>High As Hope</i> το έχω ακούσει ολόκληρο εκατοντάδες φορές και κάθε του λέξη με ανατριχιάζει.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>In Rainbows</i> - Radiohead</b> (2007)</div><div>Θα μπορούσα να διαλέξω σχεδόν οποιοδήποτε άλμπουμ των Radiohead, αλλά με αυτό κόλλησα νομίζω λίγο περισσότερο. Κυκλοφόρησε την περίοδο που ζούσα στο Λονδίνο και συνόδευε με μια πειραματική, πολύπλοκη και περίτεχνη μουσικά και ενορχηστρωτικά μελαγχολία την καθημερινότητά μου, όντας ταυτόχρονα πανέμορφο και μαγευτικό.</div><div><br /></div><div><b>9. <i>The Joshua Tree</i> - U2</b> (1987)</div><div>Λατρεύω τους U2. Όταν τους ακούω, όταν βλέπω συναυλίες τους, και σίγουρα όταν βρέθηκα κι εγώ σε μία, μου ανοίγουν την όρεξη για ζωή, δημιουργία και μουσική. Στο άλμπουμ αυτό περιέχονται τα 3 πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους: "With Or Without You", "Where The Streets Have No Name" και "Still Haven’t Found What I’m Looking For".</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Homogenic</i> - Bjork</b> (1997)</div><div>Τι καλλιτέχνιδα, τι φωνή, τι δημιουργικότητα! Η ανακάλυψη της εφηβείας που συντάραξε τα δεδομένα της μουσικής μου πραγματικότητας. To "Jóga" παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/lou1smusic" target="_blank">Η Lou Is στο Facebook</a></div><div><br /></div><div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/CJ8ZjpCGmHg?si=NBQ14FZfcPD0E7Cl" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-48726708777682949652023-11-15T13:24:00.000+02:002023-11-15T13:24:59.067+02:00Καινούργιοι Δίσκοι Στο Grill V: Vlospa, Echo Tides, Πέτρος Κλαμπάνης<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5PF3f3RJwHGRsOsb9dxsNncQUNqvHCTT5PWAnWsSsFQmn77BYl4up7qA0TRIuThD5pmVmNdFPxBEyBK-e1YlbImTudMK9jQ_2kdTmc0ohmeovzdj0APyb6UFiCOeNriwwoRdQjvf2XLawuyw_DIDUcXQayobgvTyEYNiesc3BThElfiM0FDB4fUme-I4/s466/img124081-4d96c2635390de23849bf34e09b19a56-466x388c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="466" data-original-width="466" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5PF3f3RJwHGRsOsb9dxsNncQUNqvHCTT5PWAnWsSsFQmn77BYl4up7qA0TRIuThD5pmVmNdFPxBEyBK-e1YlbImTudMK9jQ_2kdTmc0ohmeovzdj0APyb6UFiCOeNriwwoRdQjvf2XLawuyw_DIDUcXQayobgvTyEYNiesc3BThElfiM0FDB4fUme-I4/s320/img124081-4d96c2635390de23849bf34e09b19a56-466x388c.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.mixgrill.gr/ar89056el-kainoyrgioi-diskoi-sto-grill-20.html" target="_blank">Vlospa: <i>Mektoub 2</i></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIPRbSEze6-jdUyOP4hDyLhhmoAe-JBgEgXT7iYK9aak7RYJhAMUSjS1cQhQtE7Ar0I2q7iwB9oNWmb31Q88bXpsuUODJrBslEZPEHuaaFlcVv-SgPVAowQRFPRRqVoL5-_cp6MBJzKegLlJ2o4bWs8rbWZlNgWOCvzxiu5fDv2llfvSzO0bWlFiUDmKY/s466/img123360-2bf98e4e9e95cb5286d9537be505acdf-466x388c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="466" data-original-width="466" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIPRbSEze6-jdUyOP4hDyLhhmoAe-JBgEgXT7iYK9aak7RYJhAMUSjS1cQhQtE7Ar0I2q7iwB9oNWmb31Q88bXpsuUODJrBslEZPEHuaaFlcVv-SgPVAowQRFPRRqVoL5-_cp6MBJzKegLlJ2o4bWs8rbWZlNgWOCvzxiu5fDv2llfvSzO0bWlFiUDmKY/s320/img123360-2bf98e4e9e95cb5286d9537be505acdf-466x388c.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.mixgrill.gr/ar88617el-kainoyrgioi-diskoi-sto-grill-19.html" target="_blank">Echo Tides: <i>Ανδρομέδα FM</i></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3WhjpvKRnFTlix6tYqvOpYCzFKKS3bFBy34aF8qR6BZN9HZ2ZYliTIUnn2NBJvEXDJpBSQpMcaNpUJ6ccF3Gj7FzajmkH65cVaYMqNxWn3FOwU9liiF3WCXxG9feVmgvlxU55uXGDf1J21_yWFekALrITaHs1Ku-sL7FXXV2rM3O3ONlCS9jtAn2dSdc/s466/img121822-4240aa0d43c269aeff324d752b5e0c78-466x388c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="462" data-original-width="466" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3WhjpvKRnFTlix6tYqvOpYCzFKKS3bFBy34aF8qR6BZN9HZ2ZYliTIUnn2NBJvEXDJpBSQpMcaNpUJ6ccF3Gj7FzajmkH65cVaYMqNxWn3FOwU9liiF3WCXxG9feVmgvlxU55uXGDf1J21_yWFekALrITaHs1Ku-sL7FXXV2rM3O3ONlCS9jtAn2dSdc/s320/img121822-4240aa0d43c269aeff324d752b5e0c78-466x388c.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.mixgrill.gr/ar87604el-kainoyrgioi-diskoi-sto-grill-18.html" target="_blank">Πέτρος Κλαμπάνης: <i>Τώρα Collective</i></a></div></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-81896407127755609762023-11-10T11:09:00.000+02:002023-11-10T11:09:41.522+02:00Gimme 10: Ο Παντελής Κυραμαργιός επιλέγει πολιτικά άλμπουμ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJTtFjy95kLQUBHX10NA1T2mOaOjecf78SkqKCZarMTSQG3gP1N6NKQ48AIQ3C8W2awU3MJ9lbk-h8m_V6LmVx0EW27kqfPT8e9xkIAuEw4OV6iFrliEtBUim0EIv0CI7LjPeQJExJSuZx4h_0idiZkVCWDjWUbloER0u_jULmDlyUz93NHrJRilz2de4/s2500/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CF%82%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%82.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1667" data-original-width="2500" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJTtFjy95kLQUBHX10NA1T2mOaOjecf78SkqKCZarMTSQG3gP1N6NKQ48AIQ3C8W2awU3MJ9lbk-h8m_V6LmVx0EW27kqfPT8e9xkIAuEw4OV6iFrliEtBUim0EIv0CI7LjPeQJExJSuZx4h_0idiZkVCWDjWUbloER0u_jULmDlyUz93NHrJRilz2de4/w400-h266/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CF%82%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%82.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Φωτογραφία: <a href="https://www.facebook.com/Margetousakis/">Γιάννης Μαργετουσάκης</a></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Ο Παντελής Κυραμαργιός είναι τραγουδοποιός και ιστοριοποιός, με καταγωγή από τη Σύμη.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα, και ασχολήθηκε από μικρή ηλικία με τη μουσική. Σπούδασε οδοντιατρική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, και την ασκεί ως επάγγελμα. Μια διάκριση σε διαγωνισμό ποίησης, στα φοιτητικά του χρόνια, τον οδήγησε να ασχοληθεί περισσότερο με τον λόγο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ιδιαίτερα επιτυχημένου συγκροτήματος Μέλισσες, έως την αποχώρησή του, το 2017. Την ίδια χρονιά σχημάτισε την καλλιτεχνική κολεκτίβα Πλέγμα, και μαζί της κυκλοφόρησε τα άλμπουμ <i>Ως Την Άκρη Της Κλωστής</i> (2016) και <i>Αρετή</i> (2018). Το 2019 κυκλοφόρησε τον δίσκο <i>Το Νησί Της Φαντασίας</i>, με παιδικά τραγούδια, σε μουσική δική του και στίχους της Σταυρούλας Παγώνα. Το 2020 βγήκε στο φως το άλμπουμ του <i>Άνω Θρώσκω</i>, και το 2021 ήρθε η σειρά του κύκλου τραγουδιών <i>Άφιλτρα Τραγούδια</i>. Την επόμενη χρονιά αποκάλυψε το νέο του γκρουπ, τους No Pasaran, με τους οποίους κυκλοφόρησε τον δίσκο <i>Προσωρινά Αιώνιοι</i>.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Ο Παντελής Κυραμαργιός έχει επίσης εκδώσει το βιβλίο <i>Το Παραμύθι Της Λήθης</i> (Έναστρον, 2014), αρθρογραφεί σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες, γράφει τραγούδια για άλλους καλλιτέχνες και κάποτε συνεργάζεται ως ερμηνευτής.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div>Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του καλλιτέχνη είναι το τραγούδι "Σαν Να Μην Είχαμε Πριν Αγαπήσει", του οποίου υπογράφει τους στίχους, τη μουσική και την ερμηνεία. Ταυτόχρονα ετοιμάζεται, μαζί με τους No Pasaran, για μια ζωντανή εμφάνιση με τίτλο "Κόκκινα Τραγούδια", στο Μουσικό Κουτί (Κωνσταντινουπόλεως 70, Αθήνα), την Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2023. Σε αυτήν θα παρουσιάσει τραγούδια της επανάστασης και του έρωτα.<div><br /></div><div>Με τις παραπάνω αφορμές, φιλοξενούμε σήμερα τον Παντελή Κυραμαργιό, για να μας παρουσιάσει τα 10 αγαπημένα του πολιτικά άλμπουμ.</div><div><br /></div><div><div style="text-align: center;">-----</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><b>1. <i>Τα Αντάρτικα</i> - Μαρία Δημητριάδη/Αφροδίτη Μάνου/Θάνος Μικρούτσικος</b> (1981)</div><div style="text-align: left;"><div>Κάθε φορά το ίδιο δέος, η ίδια συγκίνηση.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Μαουτχάουζεν</i> - Μίκης Θεοδωράκης</b> (1966)</div><div>Αυτή η λίστα θα μπορούσε να έχει 10 δίσκους του Θεοδωράκη. Για να μη φανώ μονοδιάστατος, επιλέγω αυτό για τους στίχους του Καμπανέλλη.</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Καπνισμένο Τσουκάλι</i> - Χρήστος Λεοντής/Γιάννης Ρίτσος</b> (1975)</div><div>Είμαστε τυχεροί που μιλάμε τη γλώσσα στην οποία έγραψε ο Ρίτσος.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Τραγούδια Του Δρόμου</i> - Μάνος Λοΐζος</b> (1974)</div><div>Χαραγμένα στην καρδιά από τις σχολικές γιορτές. Ύστερα έγινε νέα χάραξη στις φοιτητικές πορείες. Ακόμα σε εξέλιξη...</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Operation: Mindcrime</i> - Queensrÿche</b> (1988)</div><div>Η heavy metal στα καλύτερά της με έναν σκληρό, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά, θεματικό δίσκο.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Sometime In New York</i> - John Lennon</b> (1972)</div><div>Άλμπουμ με μικρή αποδοχή για τα δεδομένα του Lennon. Αποικιοκρατία και κάθε μορφή ρατσισμού στο στόχαστρό του.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Fight To Survive</i> - White Lion</b> (1985)</div><div>Μέσα στην αβάσταχτη στιχουργική ελαφρότητα της poser σκηνής του '80, ξεχώριζα πάντα τους White Lion, για τα αντιπολεμικά τραγούδια και την υποστήριξή τους στις μειονότητες της Αμερικής και στο κίνημα το μαύρων.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Give 'Em Enough Rope</i> - The Clash</b> (1978)</div><div>Βαθιά πολιτικό και κοινωνικό άλμπουμ, για την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, την άνοδο της ακροδεξιάς και πολλά άλλα στη Μεγάλη Βρετανία του '78.</div><div><br /></div><div><b>9. <i>The Times Are A-Changin'</i> - Bob Dylan</b> (1964)</div><div>Με διαφορά ο καλύτερος και πιο πολιτικοποιημένος Bob Dylan. Ύστερα θέλησε να αυτοαναιρεθεί, αλλά το άλμπουμ αυτό είναι πάντα εδώ...</div><div><br /></div><div><b>10. <i>War</i> - U2</b> (1983)</div><div>To "Sunday, Bloody Sunday" είναι από τα τραγούδια που με ώθησαν να διαβάσω Ιστορία.</div><div><br /></div></div><div style="text-align: left;"><a href="https://www.facebook.com/Kyramargios" target="_blank">Ο Παντελής Κυρμαργιός στο Facebook</a></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/yyQiIHehNNU?si=gHTsRKof9rA4MHhp" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-75644487715200475272023-11-01T16:22:00.006+02:002023-11-01T17:34:28.312+02:00Gimme 10: Οι επιλογές του Asylum Promises<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwctHQ3kuHl2Q-zoZ2rUMieRGB8NawUxHrisEiifVJc4PbpWM4tcwoabQOAns723oUc69d4-J-_sc1-jSGptMZURfhi0K86bOBdVQMifiG4hQwGxv7z6VPBaTkKoTNt-rHRekAS5Rm587Xyx2WfDf75OMMtDf4TbKabb4SeyST-9xu0zxEUo6bzTe7wxI/s1643/380205802_714086164085709_4522012360670426590_n_mod.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1643" data-original-width="1365" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwctHQ3kuHl2Q-zoZ2rUMieRGB8NawUxHrisEiifVJc4PbpWM4tcwoabQOAns723oUc69d4-J-_sc1-jSGptMZURfhi0K86bOBdVQMifiG4hQwGxv7z6VPBaTkKoTNt-rHRekAS5Rm587Xyx2WfDf75OMMtDf4TbKabb4SeyST-9xu0zxEUo6bzTe7wxI/w333-h400/380205802_714086164085709_4522012360670426590_n_mod.jpg" width="333" /></a></div></div><div style="text-align: left;">Asylum Promises είναι το σόλο project του Μάνου Καρακατσάνη, ενός πολυπρόσωπου μουσικού και συνθέτη. Είτε με τους Mani Deum είτε με τους The Man & His Failures, ο Καρακατσάνης έχει στο βιογραφικό του πλήθος κυκλοφοριών και ζωντανών εμφανίσεων.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Ως Asylum Promises πειραματίζεται με imdustrial, lo-fi και ambient στοιχεία, και έχει κυκλοφορήσει τα άλμπουμ <i>Piraeus / Athens / Nihil</i> (2021), <i>Winter Solstice Plague EP</i> (2021), <i>Winter Solstice Plague II</i> (2022), <i>Infestation: Demos & Outtakes Vol. 1</i> (2022), <i>Live At Shockrates 26.1 Studio</i> (2023), και τα σινγκλ "Trauma" (με την Esterina, 2022), "Navarinou" (με την Sci-Fi River, 2022), "Καμμένο Πανί / Δρόμος" (2023), "Γλυκειά Παραίτηση" (με τον Iam Nothe, 2023). Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του είναι το "His Toy", μια συνεργασία με τον Somnia Vera, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Ο Μάνος Καρακατσάνης, την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου, στη Death Disco (Λεπενιώτου 22, Αθήνα), θα κάνει τη δεύτερη (μόλις) ζωντανή του εμφάνιση ως Asylum Promises, συμμετέχοντας στο event της Black Caramel Records, της νέα δισκογραφικής εταιρείας του Αντώνη Κωνσταντάρα. Στην πρώτη αυτή <a href="https://www.facebook.com/events/1406240730238799" target="_blank">Black Caramel Night</a> συμμετέχουν επίσης οι The Page Of Cups, Tony Bluebird και VoxPopuli.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Με αφορμή τα παραπάνω, ο Μάνος Καρακατσάνης επιλέγει και σχολιάζει παρακάτω κάποια από τα άλμπουμ που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία του Asylum Promises. Όπως λέει ο ίδιος, <i>"αυτή η 10αδα έχει πολλές ελλείψεις από άλμπουμ που με έχουν επηρεάσει ως Asylum Promises, απλά παραμένει μια ενδεικτική γεύση του γιατί αγαπώ και θέλω να κάνω ηλεκτρονική μουσική."</i></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><div><b>1. <i>Pulse Demon</i> - Merzbow</b> (1996)</div><div>Ο πιο εύστοχος χαρακτηρισμός που έχω ακούσει για τον Merzbow και το Pulse Demon είναι πως "βοηθάει να καθαρίσει το μυαλό και τα αυτιά, ούτως ώστε να ακούσεις την κανονική μουσική μετά διαφορετικά". Και συμφωνώ. Αγαπώ το noise, αγαπώ το drone, σίγουρα αυτό εδώ το άλμπουμ είναι ένας ογκόλιθος του είδους.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Too Dark Park</i> - Skinny Puppy</b> (1990)</div><div>Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαλέξω έναν δίσκο των Skinny Puppy για να βάλω σε μια δεκάδα, και όσες φορές με ρωτήσεις, μάλλον θα πάρεις διαφορετική απάντηση για τον "αγαπημένο μου δίσκο" τους, αφού λατρεύω καθολικά όλες τις δουλειές τους. Αυτά που συμβαίνουν στο "Too Dark Park" σε χρήση συνθεσάιζερ, ατμόσφαιρα και στίχους, είναι από άλλον πλανήτη.</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Ånden Som Gjorde Opprør</i> - Mortiis</b> (1994)</div><div>Άλλος ένας καλλιτέχνης που εκφράστηκε αποκλειστικά με synths και άλλαξε όλο το παιχνίδι της μουσικής ιστορίας με το να φτιάξει δικό του είδος, το dungeon synth. Αγαπώ πολύ τις δουλειές του, ειδικά της πρώτης περιόδου. Η ατμόσφαιρα στο <i>Ånden Som Gjorde Opprør</i> είναι πραγματικά μοναδική, ambient πραγματικά υψηλού επιπέδου, επικό mood, ό,τι και να πω είναι λίγο.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Depressive Silence</i> - Depressive Silence</b> (1996)</div><div>Το ντουέτο των Γερμανών Depressive Silence, παρά τα λίγα χρόνια ύπαρξης του, κατάφερε να αφήσει πραγματικά ένα δυνατό στίγμα στην underground ambient/dungeon μουσική. Απλά ακούστε αυτόν τον δίσκο.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Butterfly</i> - Haus Arafna</b> (2003)</div><div>Άλλο ένα σχήμα του οποίου δεν μπορώ να ξεχωρίσω αγαπημένες δουλειές... Αλλά σίγουρα το <i>Butterly</i> με έκανε να καταλάβω πως ένα ντουέτο μπορεί να κάνει χρήση ήχων και θορύβων σε επίπεδο ρυθμικό και πως με τη λογική και τους κανόνες του sound design μπορείς να φτιάξεις τραγούδια και μουσική.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Caustic Grip</i> - Front Line Assembly</b> (1990)</div><div>Μεγάλο σχολείο για μένα οι FLA σε ό,τι αφορά τα beats, τη χρήση των drum machines και τα layers στην ηλεκτρονική μουσική. Το Caustic Grip είναι ένα επιθετικό αριστούργημα.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Tyranny >For You<</i> - Front 242</b> (1991) </div><div>Τώρα τι να πούμε εδώ; Σίγουρα ένα άλμπουμ που με έκανε να θέλω να ασχοληθώ με την ηλεκτρονική μουσική.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>99%</i> - Meat Beat Manifesto</b> (1990)</div><div>Breakbeats, dub μπασογραμμές, ακραίο sampling. Δεν έχω λόγια που να περιγράφουν πόσο αγαπώ τη δουλειά των Meat Beat Manifesto, και το <i>99%</i> σαν δίσκο. Είναι νομίζω η πιο καλή πλευρά των χορευτικών early '90s.</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Bunkertor 7</i> - :Wumpscut:</b> (1995)</div><div>Σίγουρα θαυματουργός στον ήχο του ο Rudolf "Rudy" Ratzinger, οτιδήποτε έχει υπογράψει ως :Wumpscut: είναι το λιγότερο εξαιρετικό. Στο <i>Bunkertor 7</i> θεωρώ πως πάει το χορευτικό industrial μερικά βήματα παρακάτω. Kαι τι να πει κανείς για το μοναδικό "Thorns", πραγματικά ένα πανέμορφο κομμάτι.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Horse Rotorvator</i> - Coil</b> (1986)</div><div>Νομίζω πως πια οι Coil δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις σε οποιονδήποτε έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με τον σκοτεινό, ηλεκτρονικό ήχο. Το <i>Horse Rotorvator</i> είναι από τα πρώτα τους άλμπουμ που απέκτησα στην εφηβεία, και σίγουρα από αυτά που με στοιχειώνουν μέχρι σήμερα.</div><div><br /></div><div><a href="https://themanandhisfailures.bandcamp.com/" target="_blank">Ο Asylum Promises στο Bandcamp</a></div><div><br /></div><div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/PzRDNrEWkU4?si=UEA1JUsD-WZc9ylL" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-60821587364275121552023-10-27T12:40:00.002+03:002023-10-27T12:40:41.357+03:00Gimme 10: Οι Loud Silence για τους δίσκους που τους σημάδεψαν<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWiUnah6jYP38kAqpVk8BmvwJ7ZMvI_Ce2zJCRC5w3Xzyi5cLroScdSkjY-3Lq9MuYMiM0M-mJxP8T-YdWZnS5L0VBz8O4an19ljud7KKGKfB_BUr0QfLXHqZIAKQzGoi3QZ3h6gg5S_VigCok5OYSeGpStVSSHgZ05qJeLPLaJhAozQy_T0HPz-vnh_8/s4609/12%20(4)_mod.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3076" data-original-width="4609" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWiUnah6jYP38kAqpVk8BmvwJ7ZMvI_Ce2zJCRC5w3Xzyi5cLroScdSkjY-3Lq9MuYMiM0M-mJxP8T-YdWZnS5L0VBz8O4an19ljud7KKGKfB_BUr0QfLXHqZIAKQzGoi3QZ3h6gg5S_VigCok5OYSeGpStVSSHgZ05qJeLPLaJhAozQy_T0HPz-vnh_8/w400-h268/12%20(4)_mod.JPG" width="400" /></a></div>Οι Loud Silence είναι μια alternative rock μπάντα από την Αθήνα. Η σημερινή τους σύνθεση περιλαμβάνει τους Ανδρέα Γιαννακόπουλο (κιθάρα, φωνή), Νίκο Γιαννακόπουλο (τύμπανα) και Ιάσονα Θέριο (μπάσο).<div><br /></div><div>Η πορεία του συγκροτήματος ξεκίνησε το 2017, στα σχολικά χρόνια των μελών της, με στόχο την παρουσία τους στο Schoolwave Festival. Το δισκογραφικό ντεμπούτο ήρθε το 2020, με τον δίσκο <i><a href="https://loudsilenceband.bandcamp.com/album/elements" target="_blank">Elements</a></i>, που διεπόταν από έναν heavy rock ήχο. Ακολούθησε το σινγκλ <a href="https://loudsilenceband.bandcamp.com/track/ball-n-chain" target="_blank">"Ball 'n' Chain"</a> το 2021, σε παρόμοια κατεύθυνση, αλλά πλέον το ύφος των Loud Silence έχει "ανοίξει", όπως έγινε σαφές πέρυσι, με το σινγκλ <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Kp-MH7jFqHo" target="_blank">"Take A Breath"</a>, αλλά και τώρα, με το ολοκαίνουργιο "Dance With Me". Πρόκειται για τραγούδι-προπομπό της δεύτερης δισκογραφικής τους απόπειρας, που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο.</div><div><br /></div><div>Με αφορμή το νέο τους τραγούδι, τα μέλη των Loud Silence αποκαλύπτουν παρακάτω τους δίσκους που καθόρισαν το μουσικό στιλ τους.<div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><div><b>1. <i>Rage Against The Machine</i> - Rage Against The Machine</b> (1992)</div><div>Είναι ψέμα. Δεν μπορεί αυτά τα τραγούδια να είναι στον ίδιο δίσκο. Αυτό.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>A Brief Inquiry Into Online Relationships</i> - The 1975</b> (2018)</div><div>Ένα άκουσμα του συγκλονιστικού "It’s Not Living (If It’s Not With You)", ήταν αρκετό για να γνωρίσουμε τους 1975 και να μας αλλάξουν την κοσμοθεωρία όσον αφορά δίσκους, καλούπια, ποικιλία και μοντερνίλα. Έχουμε ΛΙΩΣΕΙ τη μπάντα αυτή.</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Broken Machine</i> - Nothing But Thieves</b> (2017) </div><div>Η καλύτερη τεχνικά ανδρική φωνή που έχουμε ακούσει, και ένας δίσκος που "δεν ξαναγράφεται" για μια από τις μπάντες που φρέσκαραν, όσο λίγες, την κιθαριστική ροκ παγκόσμια σκηνή.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>X</i> - Ed Sheeran</b> (2014)</div><div>Μεγαλώσαμε στην εποχή του. Αυτός ο δίσκος και η φωνή του Ed θα μείνει για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μας και στους σχολικούς μας έρωτες. Μας ταξίδεψε όσο λίγοι. Θαυμάζουμε απίστευτα αυτό το raw ταλέντο του, και μέσα από την επαφή μας με τη μουσική καταλάβαμε πόσο δύσκολα είναι τα τραγούδια του. Είμαστε ορκισμένοι fans.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>How Did We Get So Dark</i> - Royal Blood</b> (2017) </div><div>Δεν θα μπορούσαν να λείπουν από καμία λίστα μας. Η αναγέννηση του heavy ήχου. Φέρανε το rock στο mainstream, αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο. Σαν χθες ήταν που είδαμε το κλιπ του "I Only Lie When I Love You" και δεν ξαναχωρίσαμε ποτέ. Ο καλύτερος ήχος κιθάρας που ακούσαμε ποτέ. Από μπάσο. Αυτή είναι η μουσική.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>Divinely Uninspired To A Hellish Extent</i> - Lewis Capaldi</b> (2019)</div><div>Ήταν 2018 όταν το παιδί της Adele – Ed Sheeran θα μας έφερνε ξανά σε επαφή με τη mainstream pop, ίσως πιο έντονα από ποτέ, με έναν δίσκο που στέριωσε την αγάπη μας για αυτήν. Από τους πιο ολοκληρωμένους φωνητικά δίσκους, κατά τη γνώμη μας, με τεράστιο βαθμό δυσκολίας συνθετικά. Δεν μπορούμε να περιγράψουμε την αγάπη μας για τον Lewis.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>Loyal To The Pack</i> - Planet Of Zeus</b> (2016)</div><div>Έχουμε ξαναμιλήσει πολλές φορές για την αγάπη μας για αυτούς. Ο αγαπημένος μας δίσκος τους. Διαμάντι για την μουσική μας σαν χώρα, με αυτόν τους αγαπήσαμε και συμβολίζει τα τελευταία σχολικά μας χρόνια.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Without Fear</i> - Dermot Kennedy</b> (2019)</div><div>Θυμάμαι να τον ανακαλύπτουμε τυχαία μέσω social media, μας έκανε απίστευτη εντύπωση η εξαιρετική του άρθρωση. Το “An Evening I Will Not Forget” ήταν κυριολεκτικά jaw dropping και έτσι μάθαμε έναν ακόμα καλλιτέχνη που μας σημάδεψε. Απίστευτος μουσικός χαρακτήρας και τέρμα συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος. Επικό. </div><div><br /></div><div><b>9. <i>Amo</i> - Bring Me The Horizon</b> (2019)</div><div>Η τελική στροφή της μπάντας προς την POP και η απόδειξη ότι κάνουν Ο,ΤΙ θέλουν δισκογραφικά. Συγκλονιστικός δίσκος. Ο Jordan δείχνει την απίστευτη επιρροή του στη σύνθεση και oι Bring Me εκτοξεύονται παντού. Λατρεύουμε την έλλειψη music genre και οι Βρετανοί μάς το δίνουν απλόχερα, με μαεστρία και μια από τις καλύτερες παραγωγές εκεί έξω.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>Bipolar</i> - Void Droid</b> (2020)</div><div>Οι κάποτε παιδικοί μας ήρωες και πλέον φίλοι μας, μετά το σημαδιακό πρώτο τους άλμπουμ, βγάλανε ακόμα ένα αριστούργημα και είμαστε πολύ περήφανοι για αυτούς. Ένας φοβερά ποικίλος δίσκος, με πολύ μουσικό χαρακτήρα και τραγούδια που μπορούν να αγγίξουν μεγάλο εύρος κοινού. Μεγάλα τραγούδια που κυλάνε νερό, επικά ντραμς και ανατολίτικα φωνητικά. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/loudsilenceband" target="_blank">Οι Loud Silence στο Facebook</a></div><div><br /></div></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/tXl4lHiGzeo?si=VJv0FAGpCcjHK7pE" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-9624573660628264122023-10-22T09:35:00.000+03:002023-10-22T09:35:30.922+03:00Άρθρα X: Ελληνική μουσική σκηνή, Εγχώριος μουσικός τύπος<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-HCxRIFEo3vWRm-hIC8I_PUaYQ8wwBhZnd7WD4VOqRqVWFy76mkKnJ2M62I-qhWiTLFAMXcW4ltvmUJt9cqLdoovEARPm7wOjKIGLd7YWH0lZMKa4J9IpOD_Ii0t2V9AmKgzCK7kbeBJg7l1P4-8KJuCBh2zifAl4Nuzouirh6KAnkFwI75PIc5U8KK4/s1200/img89252-8dc0e091dc386cbe4b97c7780e7295df-1200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="839" data-original-width="1200" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-HCxRIFEo3vWRm-hIC8I_PUaYQ8wwBhZnd7WD4VOqRqVWFy76mkKnJ2M62I-qhWiTLFAMXcW4ltvmUJt9cqLdoovEARPm7wOjKIGLd7YWH0lZMKa4J9IpOD_Ii0t2V9AmKgzCK7kbeBJg7l1P4-8KJuCBh2zifAl4Nuzouirh6KAnkFwI75PIc5U8KK4/w400-h280/img89252-8dc0e091dc386cbe4b97c7780e7295df-1200.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.mixgrill.gr/ar69588el-elliniki-moysiki-skini-stirizw-den-simainei-livanizw.html" target="_blank">Ελληνική μουσική σκηνή: "Στηρίζω" δεν σημαίνει "λιβανίζω"</a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsma-CQE0JZyu8F8EbGmBz_jjT2oJR82GzL9YsN2Ju5zPE6DfvEBOIQ_aNDke-TzM1jgdigx212hAvSQxojT15ljeBj1QIzzZ5wIV88wMORvwFEFKHVMAvqX9_5yHyQmyOm5SaKljRE9-C7kyZRxZUIw1mOi0nfi2x00uFdUUv5n5gq2fP7YqQvNqF8Uo/s1200/img88728-5d93c77c35172a84ad527eb7115db36c-1200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1200" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsma-CQE0JZyu8F8EbGmBz_jjT2oJR82GzL9YsN2Ju5zPE6DfvEBOIQ_aNDke-TzM1jgdigx212hAvSQxojT15ljeBj1QIzzZ5wIV88wMORvwFEFKHVMAvqX9_5yHyQmyOm5SaKljRE9-C7kyZRxZUIw1mOi0nfi2x00uFdUUv5n5gq2fP7YqQvNqF8Uo/w400-h250/img88728-5d93c77c35172a84ad527eb7115db36c-1200.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.mixgrill.gr/ar67130el-o-egxwrios-moysikos-typos-prepei-na-allaksei-mporei.html?fbclid=IwAR0ocpclnnI0QFM6X8twvcew4QrrJPpor1nxncm5FSJ6Vpgn25M2cMPzIe8" target="_blank">Ο εγχώριος μουσικός τύπος πρέπει να αλλάξει. Μπορεί;</a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKLTXPly-M7QXUZEeLhYgkpMPjcUrO0RUFOVT2FIymBOmXsOE1biRQpT7u-9SrbRwoW3oRs1QZCPHmWnIicPJoFtmhKIp0STNs_ky7wUJ5RYsr4UvsmSufoi_BtG4G7Mm_2x5E0Ky4iwbB5qjiQA4TiKjevc3k5qx-x8unx0wWAUHUhcjxAkGb7JiaG0k/s1200/img88637-da5f6617e5ccdbb4283cf058428c71f5-1200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="562" data-original-width="1200" height="188" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKLTXPly-M7QXUZEeLhYgkpMPjcUrO0RUFOVT2FIymBOmXsOE1biRQpT7u-9SrbRwoW3oRs1QZCPHmWnIicPJoFtmhKIp0STNs_ky7wUJ5RYsr4UvsmSufoi_BtG4G7Mm_2x5E0Ky4iwbB5qjiQA4TiKjevc3k5qx-x8unx0wWAUHUhcjxAkGb7JiaG0k/w400-h188/img88637-da5f6617e5ccdbb4283cf058428c71f5-1200.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.mixgrill.gr/ar67110el-to-anekplirwto-xreos-toy-egxwrioy-moysikoy-typoy.html" target="_blank">Το ανεκπλήρωτο χρέος του εγχώριου μουσικού τύπου</a></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-32203204099192363382023-10-20T08:18:00.005+03:002023-10-20T08:53:57.722+03:00Gimme 10: Η Μαρία Κρασοπούλου για τα τραγούδια που αγαπά<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4qUTXzjHkyplkQdqeGvcc1aRVFxqRXxcJK7xrOJHNjWDaKW-5ON-R_9ncAFHAavoOfQ-ln61Bn7HLddtXVpoYFOFbbbzG8xBXxlsrwuUXbq2hwoQpUEw2fJ5LR6PL-8WRRBINRlyonWAZkOKzZyoglKFATv5f53fHtTYqxl9_JTZEEwNwsjCZQxf037s/s1600/IMG_7654.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4qUTXzjHkyplkQdqeGvcc1aRVFxqRXxcJK7xrOJHNjWDaKW-5ON-R_9ncAFHAavoOfQ-ln61Bn7HLddtXVpoYFOFbbbzG8xBXxlsrwuUXbq2hwoQpUEw2fJ5LR6PL-8WRRBINRlyonWAZkOKzZyoglKFATv5f53fHtTYqxl9_JTZEEwNwsjCZQxf037s/w400-h266/IMG_7654.JPG" width="400" /></a></div><div style="text-align: left;">Η Μαρία Κρασοπούλου είναι ερμηνεύτρια, στιχουργός και ποιήτρια.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Γεννήθηκε στην Καλαμάτα, όπου φοίτησε στο τοπικό Μουσικό Σχολείο. Είναι απόφοιτος του τμήματος Βιολογικής Γεωργίας Ιονίων Νήσων, αλλά και του τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας Και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Η πρώτη της δισκογραφική συμμετοχή ήρθε το 2012, στο πρώτο άλμπουμ του συνθέτη Γρηγόρη Πολύζου, <i>Σε Τόπους Που Δεν Ξέρω</i> (παραγωγή Νίκου Ζούδιαρη), ενώ το 2016 υπήρξε η βασική ερμηνεύτρια του δεύτερου δίσκου του Πολύζου, <i>Αποστάσεις</i>, όπου υπέγραψε και τους στίχους δύο τραγουδιών. Το 2018 συνεργάστηκε με τον Παντελή Θαλασσινό στο τραγούδι "Ο Αντώνης Που Έφερε Τον Ήλιο" (μουσική Γρηγόρη Πολύζου, στίχοι Πόλυ Κυριάκου), και τον περασμένο Μάρτιο ερμήνευσε το <a href="https://www.youtube.com/watch?v=2Q60O-i02to&ab_channel=GrigorisPolyzos" target="_blank">"Αγάπη (2023 edition)"</a>, μια επετειακή επανεκτέλεση ενός κομματιού από το δισκογραφικό ντεμπούτο της. Ως στιχουργός, έχει συνεργαστεί επίσης με τον τραγουδοποιό Νίκο Σαμαρά. Είναι μέλος του μουσικού σχήματος Bit gia Bit.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Η Μαρία Κρασοπούλου έχει εκδόσει και δύο ποιητικές συλλογές: <i>Ήχοι Αθόρυβοι </i>(Γαβριηλίδης, 2016), και <i>Το Ύστερα Του Κόσμου</i> (24 Γράμματα, 2020).</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Με αφορμή το νέο τραγούδι της με τίτλο "Μειοψηφία", σε μουσική Μιχάλη Λιόντα και στίχους Δημήτρη Τσιμπούκη, που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες μέρες, φιλοξενούμε σήμερα με χαρά τη Μαρία Κρασοπούλου, για να μας αποκαλύψει 10 από τα τραγούδια που αγαπά.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><div>Θα αποφύγω να βάλω εντός των δέκα κομματιών που με έχουν με έναν τρόπο κατακτήσει, τραγούδια που έχω ερμηνεύσει η ίδια δισκογραφικά ή στα οποία έχω βάλει στίχο, γιατί μου είναι πάντα τρομερά δύσκολο να τα ξεχωρίσω.</div><div><br /></div><div><b>1. Ερωτικό - Χάρις Αλεξίου</b></div><div>(Θάνος Μικρούτσικος - Άλκης Αλκαίος)</div><div>Τι να πει κάποιος για τη "δική μας" πιρόγα. Ερμηνευτικά απαιτητικό αλλά και αβανταδόρικο ταυτόχρονα στη φωνή. Σπουδαία εκτέλεση από την απόλυτη Χαρούλα Αλεξίου. Αν τύχει να το τραγουδάω ή όταν το ακούω τυχαία σε έναν σταθμό πάντα νιώθω την ανάγκη να πω στο τέλος του... <i>"βρίζοντας οι Αμερικάνοι"</i>. Γιατί άραγε τόσα χρόνια να υπάρχει η ίδια ανάγκη;</div><div><br /></div><div><b>2. Μαλαματένια Λόγια - Λάκης Χαλκιάς/Χαράλαμπος Γαργανουράκης/Λιζέτα Νικολάου</b></div><div>(Γιάννης Μαρκόπουλος - Μάνος Ελευθερίου)</div><div>Το μουσικό απόσταγμα της ελληνικής κοινωνίας. Ένα ποίημα που έγινε ένα σπουδαίο τραγούδι. Φωνές γάργαρες στην πρώτη του εκτέλεση και ο στίχος <i>"πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή"</i> σε τρυπάει μια φορά αλλά για πάντα.</div><div><br /></div><div><b>3. Μαύρο Μου Χελιδόνι</b></div><div>(παραδοσιακό από την περιοχή της Ανατολικής Ρωμυλίας)</div><div>Καθιστικό τραγούδι που μιλάει για την ξενιτιά. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, που οι κάθε είδους ξενιτιές είναι για τον άνθρωπο παράξενα οικείες πια.</div><div><br /></div><div><b>4. Ανδρονίκη</b></div><div>(Αφηγηματικό τραγούδι από την περιοχή της Κύπρου)</div><div>Υπάρχουν διάφορες μικροπαραλλαγές στον στίχο του. Όλες με έναν αφηγηματικό τρόπο μιλούν για τη δεινή θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Η Ανδρονίκη φορά τα παντελόνια και πάει στον καφενέ, σε μια εποχή που αυτό είναι ανήκουστο για γυναίκα. Παίζει χαρτιά. Η Ανδρονίκη αγάπησε έναν νέο από μόνη της, χωρίς προξενιό. Το κουτσομπολιό του κόσμου έφερε την οργή του αδελφού της, ο οποίος τη σκοτώνει, περιφέροντάς την ανάμεσα στα σπίτια της γειτονιάς. Η τιμή της οικογένειας είχε αποκατασταθεί. Πείτε μου τώρα, τα τρία τελευταία χρόνια πόσες σύγχρονες Ανδρονίκες είχαμε; Τι λένε οι στατιστικές στο λήμμα "γυναικοκτονία";</div><div><br /></div><div><b>5. Τα Παξιμάδια - Σωκράτης Μάλαμας</b></div><div>(Θανάσης Παπακωνσταντίνου)</div><div>Αν θες να μιλήσεις για τον θάνατο αυτό είναι το τραγούδι. Αγαπημένο του πατέρα μου, που του άρεσαν, όπως έλεγε, οι "κορνέτες" του. Να φεύγουν οι άνθρωποι και τα κουπιά του βαρκάρη να λιώνουν στο νερό, γιατί τίποτα δεν είναι πιο απόλυτο από τον θάνατο. </div><div><br /></div><div><b>6. Του Αη Γιώργη - Άλκηστις Πρωτοψάλτη</b></div><div>(Goran Bregovic - Λίνα Νικολακοπούλου)</div><div>Το τραγούδι που στέκεται και μόνο του και σαν εικόνα. Μια μελωδία που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, ακόμη και αν σήμερα για κάποιον λόγο ξύπνησες ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.</div><div><br /></div><div><b>7. Τι Να Θυμηθώ - Απόστολος Ρίζος</b></div><div>(Νίκος Ζούδιαρης) </div><div>Εδώ είναι όλες οι φοιτητικές μου διαδρομές, με ακουστικά, στα υπεραστικά ΚΤΕΛ, κι αυτό είναι πράγμα ιερό για τον καθένα!</div><div><br /></div><div><b>8. Κάτι Ελλάδες - Δάφνη Λέμπερου</b></div><div>(Νίκος Μερτζάνος - Νίκος Μωραΐτης) </div><div>Το άκουσα τυχαία σε έναν σταθμό. Δεν θυμάμαι πότε, ούτε πού. Λοιπόν, αυτό το τραγούδι πρέπει να το διδάσκουν στα σχολεία. Για ευνόητους λόγους.</div><div><br /></div><div><b>9. Κατάρτι Κι Ατμός - Μιχάλης Παπαζήσης</b></div><div>(Γιώργος Καζαντζής)</div><div>Αν είναι να μιλήσεις για έρωτα, αυτό είναι το τραγούδι. Μέλος και λόγος εδώ είναι μαγικός ρεαλισμός.</div><div><br /></div><div><b>10. Φυσική Ιστορία - Τζίμης Πανούσης</b></div><div>(Τζίμης Πανούσης)</div><div>Εδώ είναι όλη η σύγχρονη πραγματικότητά μας. Η ολική μας καθήλωση. Ήταν σχεδόν προφητικός εδώ ο δημιουργός. Ειδικά τις ημέρες του εγκλεισμού μας, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν απίστευτη η μεταφορά του στο παρόν. Και φυσικά το "τραγουδάω και κλαίω". Ε, σε αυτή την αντίθεση είναι όλο το θέμα.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/maria.krasopoulou" target="_blank">Η Μαρία Κρασοπούλου στο Facebook</a></div><div><br /></div></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/ZTySbHLaJGE?si=sefRRL61hLlpfUM2" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-22694606191626846352023-10-13T09:21:00.008+03:002023-10-13T10:37:25.403+03:00Gimme 10: Οι επιρροές των Storyville Ragtimers<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh_0K6JtkbkmvNoidi_nfhM7jnS_RnBMyOljzpnOLk6m6TsK3puxLcHhoopu75pAE2ZY7x9fUnw4pc_39JUF4VkPFdVuRF3pgpNE2B4MZryz480x2L-4AgRfu8qqIYviIJqfLYQhuxuBwa-OfnENYZW3NrUd3iCJHQemMh39ur62ryAjM5sfUCnFNOaLI/s2048/379901566_1961933850837435_5843987258671569160_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1943" data-original-width="2048" height="380" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh_0K6JtkbkmvNoidi_nfhM7jnS_RnBMyOljzpnOLk6m6TsK3puxLcHhoopu75pAE2ZY7x9fUnw4pc_39JUF4VkPFdVuRF3pgpNE2B4MZryz480x2L-4AgRfu8qqIYviIJqfLYQhuxuBwa-OfnENYZW3NrUd3iCJHQemMh39ur62ryAjM5sfUCnFNOaLI/w400-h380/379901566_1961933850837435_5843987258671569160_n.jpg" width="400" /></a></div><div>Οι Storyville Ragtimers είναι μια επταμελής μπάντα από την Αθήνα, που δρα από το 2015, έχοντας ως οδηγό την dixieland/ragtime/blues παράδοση. Την αποτελούν οι Γιάννης Καραγιαννάκης (κορνέτα), Κωστής Βαζούρας (σοπράνο σαξόφωνο, κλαρινέτο), Βασίλης Παναγιωτόπουλος (τρομπόνι), Μελέτης Πόγκας (κιθάρα, μπάντζο, φωνή), Μάνος Λούτας (κοντραμπάσο), Βασίλης Τζαβάρας (πιάνο, φωνή) και Θεόδωρος Χριστοδούλου (τύμπανα). Κάποια από τα μέλη έχουν και πρότερη κοινή δράση, μέσα από τους Black Jack και τους Take The Money And Run.</div><div><br /></div><div>Η πρώτη δισκογραφική δουλειά των Storyville Ragtimers κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάιο, έχει τον τίτλο <a href="https://thestoryvilleragtimers.bandcamp.com/album/the-storyville-ragtimers-live-at-almagesti" style="font-style: italic;" target="_blank">The Storyville Ragtimers Live At Almagesti</a>, και περιέχει 12 ζωντανά ηχογραφημένα κομμάτια. Είναι με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, αλλά και λόγω του <a href="https://www.facebook.com/events/1003081760897102?ref=newsfeed" target="_blank">live τους στην Αλμαγέστη</a> (Πλαταιών 44, Κεραμεικός), την Κυριακή 15 Οκτωβρίου, που τους υποδεχόμαστε σήμερα στο Gimme 10, για να μας κάνουν μια περιδιάβαση των βασικότερων επιρροών τους.</div><div><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div>Οι κοινές αναφορές μας είναι η αγάπη για τη Νέα Ορλεάνη, το Storyville (τη συνοικία της Νέας Ορλεάνης όπου γεννήθηκε η jazz), τα «sporting houses» της Basin’ Street, η «Lulu White» και οι «professors» που έπαιζαν εκεί, οι μπάντες των «parades» με τους «second liners» και οι μπάντες των ποταμόπλοιων του Mississippi. Επίσης, μας αρέσουν οι βωβές ταινίες, το κλασικό σινεμά, ο <b>Woody Allen</b>, o <b>Hopper</b>, τα blues, ο <b>Fats Waller</b> και ο <b>Django Reinhardt</b>.</div><div><br /></div><div>Από τους πρωτεργάτες της τζαζ μας έχουν επηρεάσει ο Louis Armstrong, o Sidney Bechet, o Jelly Roll Morton, o King Oliver, o Bix Beiderbecke, o W.C. Handy.</div><div><br /></div><div>Ο <b>Jelly Roll Morton</b> και ο <b>King Oliver</b> είναι οι μουσικοί με τη μεγαλύτεροι επίδραση στην πορεία της παραδοσιακής τζαζ και όχι μόνο, δύο πρωτοπόροι, γέννημα-θρέμμα της Νέας Ορλεάνης, που πρόλαβαν να ζήσουν τους Κυριακάτικους χορούς στην Congo Square -μια παράδοση από την εποχή των σκλάβων-, τη γέννηση αλλά και το κλείσιμο του Storyville, και να μορφοποιήσουν αυτό που από τα τέλη της δεκαετίας του '10 ονομάστηκε τζαζ. Ο Louis Armstrong έλεγε για τον μέντορα και δάσκαλό του King Oliver ότι ήταν ο εφευρέτης της τζαζ τρομπέτας, και όταν μια τέτοια κουβέντα βγαίνει από τα χείλη του Pops αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του ανδρός. Όσο για τον Morton, ο ίδιος έλεγε ότι αυτός εφηύρε την τζαζ. Σίγουρα υπερέβαλε αλλά δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μέσα από το το πιανιστικό του στυλ έγινε η μετάβαση από το ragtime στο stride, ενώ ταυτόχρονα ενσωμάτωσε στις συνθέσεις του όλα τα διαφορετικά μουσικά ιδιώματα που άκουγε στο λιμάνι της Νέας Ορλεάνης και στα ατελείωτα ταξίδια του στον αμερικανικό νότο, εμπλουτίζοντας έτσι αυτό το μουσικό μωσαϊκό που λέγεται τζαζ.</div><div><br /></div><div>Μια από τις μεγαλύτερες επίσης επιρροές για εμάς είναι ο <b>W.C Handy</b>. Ο W.C Handy θεωρείται ο πατέρας του blues, και όχι τυχαία. Όταν ήταν νεαρός κορνετίστας γύρισε όλο τον αμερικανικό νότο σαν μέλος μιας ορχήστρας τσίρκου και ταυτόχρονα κατέγραψε όλες τις μουσικές φόρμες που άκουγε, από τραγούδια εργασίας στα βαμβακοχώραφα μέχρι τα θρησκευτικά χορωδιακά τραγούδια στης εκκλησίες, και από τα barrelhouse blues στα κακόφημα καμπαρέ και μπορντέλα μέχρι τα τραγούδια των ζητιάνων στις γωνίες των δρόμων. Χωρίς αυτήν την καταγραφή ένα τεράστιο κομμάτι της αφροαμερικάνικης μουσικής παράδοσης δεν θα είχε διαδοθεί.</div><div><br /></div><div>Δύο καλλιτέχνες που επίσης μας επηρέασαν είναι ο <b>Louis Armstrong</b> και ο <b>Sidney Bechet</b>. Ο Louis και ο Sidney γεννήθηκαν στην ίδια πόλη, στη Νέα Ορλεάνη, περίπου την ίδια εποχή. Έζησαν ως παιδιά τη χρυσή εποχή του Storyville και άκουσαν όλους εκείνους τους πρωτοπόρους μουσικούς που έθεσαν τα θεμέλια της τζαζ, όπως ο Buddy Bolden. Έπαιξαν και ηχογράφησαν σε κάποιες στιγμές της καριέρας τους μαζί, αλλά συνάμα έζησαν βίους παράλληλους. Ο μεν Bechet εγκατέλειψε τη χώρα πολύ νωρίς -κάποιοι λένε λόγω προβλημάτων που είχε με τον νόμο και κάποιοι επειδή δεν άντεχε τις φυλετικές διακρίσεις- και έκανε τεράστια καριέρα στην Ευρώπη. Ο δε Armstrong παρέμεινε και εδραιώθηκε ως ο κορυφαίος αντιπρόσωπος της αφροαμερικάνικης μουσικής και ένας πραγματικά μεγάλος entertainer, κάτι για το οποίο καμάρωνε. Ο Duke Ellington είχε χαρακτηρίσει τον Louis ως τον "Mr. Jazz" και τον Sidney ως τον "jazz innovator". Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει πιο κατάλληλη περιγραφή για αυτούς τους δύο μουσικούς, που "με το όργανο στο χέρι" σφράγισαν τη μουσική του περασμένου αιώνα.</div><div><br /></div><div>Τέλος, ένας άλλος πρωτοπόρος κα ταυτόχρονα μια μεγάλη πηγή έμπνευσης για εμάς είναι ο <b>Bix Beiderbecke</b>. Ο Bix ήταν πρωτοπόρος σε πολλούς τομείς, έζησε γρήγορα και πέθανε νέος, στερώντας από την τέχνη τα μελλοντικά του αριστούργημα. Αλλά ταυτόχρονα έμεινε άφθαρτος στη μνήμη μας, σαν ένας άλλος James Dean της τζαζ κουλτούρας. Αλλά η πραγματικά μεγάλη πρωτοπορία του Bix ήταν ότι τη δεκαετία του '20, την περίφημη "jazz age", όταν όλη η Αμερική καίγονταν στην κυριολεξία από την hot jazz, εμφανίστηκε από το πουθενά ένας λευκός νεαρός κορνετίστας, γόνος μεσοαστικής οικογένειας από την Indiana, που έπαιζε τα στάνταρντ της εποχής με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ο ήχος του και οι σολιστικές του επιλογές διακρίνονταν από έναν λυρισμό πρωτόγνωρο για εκείνον τον καιρό και σύντομα τον έκανε να ξεχωρίσει και να γίνει σολίστας στα αναλόγια της ορχήστρας του Paul Whiteman, όπου τα σόλο του απογείωσαν τον ήχο της ορχήστρας και άλλαξαν ριζικά την ενορχηστρωτική προσέγγιση του Whiteman. Πολλοί ισχυρίζονται ότι τότε έγινε η γέννηση του cool, είκοσι χρόνια πριν την επίσημη καταγραφή του από τον Chet Baker -άποψη την οποία συμμερίζομαι απόλυτα. Ο Bix, με συνδετικό κρίκο τον Bobby Hackett, έδωσε τη σκυτάλη στον Chet Baker, ο οποίος σίγουρα είχε ακούσει τη δουλειά τους και είχε επηρεαστεί από αυτούς -ο ήχος του και η αυτοσχεδιαστική του προσέγγιση το αποδεικνύουν άλλωστε. Ο Bix ήταν λάτρης του Ravel και του Debussy, και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ο γαλλικός ιμπρεσιονισμός, μέσα από το λυρικό του παίξιμο, ενσωματώθηκε στο αφροαμερικάνικο ιδίωμα. Μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά σίγουρα πάντα τα σόλι του θα μας καθηλώνουν όπως την πρώτη φορά.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/TheStoryvilleRagtimers" target="_blank">Οι Storyville Ragtimers στο Facebook</a></div><div><br /></div><div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/uQJgTnQh8Eo?si=KdLR_WavT0i-t1VP" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628740246735229639.post-1784799727927371652023-10-06T08:40:00.002+03:002023-10-06T08:40:14.480+03:00Gimme 10: Οι επιλογές των Spiral Meth<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCWvktTqBe7VFmb3O-t6eXzRfEbKSsp_7A0sJXgpRGiAQ-jeLIeYh8qkcsQn0RYFDKR5DqV5S1tTNOASR-QCMWhTtZtZ3fA-92iyF8vrwaVCQsAeti8W0YVMTwfPiP55WfysjM4soa7JqJz4w-SGYEJyMNbWV0mk7HjT_JdHkm67t0r653bwYTVKS5dqI/s1260/P1006414%20SMALL.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="945" data-original-width="1260" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCWvktTqBe7VFmb3O-t6eXzRfEbKSsp_7A0sJXgpRGiAQ-jeLIeYh8qkcsQn0RYFDKR5DqV5S1tTNOASR-QCMWhTtZtZ3fA-92iyF8vrwaVCQsAeti8W0YVMTwfPiP55WfysjM4soa7JqJz4w-SGYEJyMNbWV0mk7HjT_JdHkm67t0r653bwYTVKS5dqI/w400-h300/P1006414%20SMALL.jpg" width="400" /></a></div><div>Οι <a href="https://spiralmeth.com/" target="_blank">Spiral Meth</a> είναι μια αθηναϊκή μπάντα με alternative/prog metal χαρακτήρα. Την αποτελούν οι Σταύρος Παπαδάκης (κιθάρα), Κώστας Έξαρχος (φωνή), Τάσος Κακογιάννης (μπάσο, φωνητικά) και Περικλής Ρούσσης (τύμπανα, κρουστά).</div><div><br /></div><div>Παρότι έχει σχεδόν δεκαετή ιστορία πίσω της, η ομάδα παρουσίασε το ντεμπούτο άλμπουμ της μόλις πέρυσι. Πρόκειται για μια συλλογή 10 κομματιών, που φέρει τον τίτλο <i><a href="https://spiralmeth.bandcamp.com/album/blues-for-the-superhuman" target="_blank">Blues For The Superhuman</a></i>.</div><div><br /></div><div>Ως σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, οι Spiral Meth αποκαλύπτουν και σχολιάζουν παρακάτω 10 από τα άλμπουμ που καθόρισαν την καλλιτεχνική τους υπόσταση.</div><div><br /></div><div style="text-align: center;">-----</div><div><br /></div><div><b>1. <i>Sabbath Bloody Sabbath</i> - Black Sabbath</b> (1973)</div><div>Μετά την παράνοια του <i>Master Of Reality</i> και την έναρξη των πάντων με το ομώνυμο και το <i>Paranoid</i>, ήρθε και έδεσε αυτό το αριστούργημα. Ηχητικοί πειραματισμοί, πολλές ασυνήθιστες μελωδίες, στοιχεία '60s και φολκ. Προσωπικά το θεωρώ το πιο progressive άλμπουμ που έχουν ηχογραφήσει.</div><div><br /></div><div><b>2. <i>Physical Graffiti</i> - Led Zeppelin</b> (1975)</div><div>Νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι και λόγω διάρκειας (είναι μιάμιση ώρα) το soundtrack μιας ταινίας που εξιστορεί την ιστορία της rock. To συγκρότημα είναι πιο ώριμο από ποτέ... είναι έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο! Blues, funk, groove, ethnic, metal... Μάλλον η καλύτερη στιγμή της ιστορίας της rock. "In My Time Of Dying", "The Rover", "Wanton Song", κλπ. Και μέσα σε όλα το "Kashmir"!</div><div><br /></div><div><b>3. <i>Aenima</i> - Tool</b> (1996)</div><div>Όταν τον άκουσα για πρώτη φορά αδυνατούσα να αρθρώσω λέξεις. O δίσκος-κλειδί. Ένας δίσκος με βαθιές ρίζες στο παρελθόν και ταυτόχρονα αποκομμένος από το παρόν, προετοιμάζοντας το μέλλον. Κομμάτια που ακούς τα όργανα και τη φωνή και όλα μοιάζουν με αυτόνομες οντότητες, δημιουργώντας μία απόλυτη συνοχή. Είναι σαν να συνθέτουν όλα μαζί μία δήλωση. Δεν είναι concept. Eίναι κάτι άλλο, πιο ξεχωριστό. Είναι ένα παζλ που παρουσιάζει τη σύγχρονη μουσική υπό το δικό τους πρίσμα. Σε αυτόν τον δίσκο διέλυσαν το rock και το metal σε κομμάτια και ξανάφτιαξαν σκληρή μουσική κάτω από το δικό τους πρίσμα.</div><div><br /></div><div><b>4. <i>Rage Against The Machine</i> - Rage Against The Machine</b> (1992)</div><div>Και εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, σκάει το πρώτο άλμπουμ των R.A.T.M. Είναι urban, είναι επιθετικοί, είναι τόσο επιθετικοί που πάρα πολλοί DJs σε rock και metal clubs δεν παίζουν τραγούδια τους γιατί ο κόσμος αγριεύει. Τραγούδια που μπορούν να ξεκινήσουν επανάσταση, πορείες, riots, με το άκουσμα ενός ριφ. Τρομερό blend πεντατονικών blues ριφ με '70s bass lines και εξωφρενικό, ποιητικό hip hop. In your face, in your soul... Νομίζω ότι από την πρώτη εποχή του punk είχε να ακουστεί κάτι τόσο ωμό και αληθινό.</div><div><br /></div><div><b>5. <i>Superunknown</i> - Soundgarden</b> (1994)</div><div>Το άλμπουμ μουσικά συνδυάζει metal, hard και stoner rock. Αν προσθέσουμε psychedelic και alternative rock, έχουμε το πιο ολοκληρωμένο έργο της εποχής του grunge. Τρομερές συνθέσεις, εξωτικά κουρδίσματα, η καλύτερη hard rock φωνή από την εποχή του Plant.</div><div><br /></div><div><b>6. <i>From Mars To Sirius</i> - Gojira</b> (2005)</div><div>Το extreme στα καλύτερά του. Ήχος από ερπύστριες, εναλλαγές από mid tempo και blast, δυστοπική ατμόσφαιρα. Ένα υπέροχο διαστημικό ταξίδι. Από τη Γαλλία με αγάπη.</div><div><br /></div><div><b>7. <i>1984</i> - Van Halen</b> (1984)</div><div>Ασύγκριτo μέγεθος, ένα άλμπουμ τεράστιο σε όλα του, το οποίο εν πολλοίς καθόρισε τον εμπορικό rock ήχο των '80s. Είναι εντυπωσιακό πως το εμπορικό τους peak επιτεύχθηκε συγχρόνως με το καλλιτεχνικό τους απόγειο, καθώς τα "Jump" και "Panama" υπήρξαν τα mega hits, δίπλα στο "Hot For Teacher", "House Of Pain" και το "Girl Gone Bad". Ο Eddie χαράζει το μονοπάτι προς την αιωνιότητα.</div><div><br /></div><div><b>8. <i>Piece Of Mind</i> - Iron Maiden</b> (1983)</div><div>Μεγάλη αγάπη. Το πιο σκοτεινό άλμπουμ των Maiden. Έπος! Φοβερές εμπνεύσεις, μυθολογία, Dune, μάχες, αίμα και ιδρώτας. Σαν σύνολο συνδυάζει καλύτερα από όλα τα άλλα άλμπουμ τους το σκοτάδι, την ατμόσφαιρα, τον πειραματισμό και την εμπορικότητα.</div><div><br /></div><div><b>9. <i>Made In Japan</i> - Deep Purple</b> (1972)</div><div>Μεγαλειώδες, απόλυτα live (χωρίς το παραμικρό overdub), η απόδοση των πέντε μουσικών αγγίζει το τέλειο. Για πρώτη φορά στην ιστορία του rock έχουμε έναν τέτοιο live χείμαρρο. Εξακολουθεί να είναι αξεπέραστο.</div><div><br /></div><div><b>10. <i>London Calling</i> - The Clash</b> (1979)</div><div>Επιτέλους ένα punk άλμπουμ με φοβερούς μουσικούς και ποικίλες επιρροές. Αντισυστημικό, αληθινό. Περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την Αγγλία της εποχής, αφουγκράζεται την πολυπολιτισμικότητα, και δημιουργεί έναν καμβά γεμάτο απελπισία, οργή και τέχνη. Άσε που μπορεί να έχει και το καλύτερο εξώφυλλο όλων των εποχών...</div><div><br /></div><div><a href="https://www.facebook.com/SpiralMeth" target="_blank">Οι Spiral Meth στο Facebook</a></div><div><br /></div><div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/hxa0Jh9t2zw?si=XlbQEzP1IEfNGX6a" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div>Μιχάλης Τσαντίλαςhttp://www.blogger.com/profile/15752671684990687292noreply@blogger.com0