Δευτέρα 21 Μαΐου 2018

Ένα αντίο στον Χάρρυ Κλυνν (1940-2018)

Ο Χάρρυ Κλυνν ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την (όποια) αίσθηση του χιούμορ που διαθέτω. Οι Πατάτες (που είχαμε σε βινύλιο) και το Έθνος Ανάδελφον (που είχαμε σε κασέτα και ακούγαμε στο αυτοκίνητο) μου έχουν χαρίσει γέλιο, αλλά και αντίληψη, και προοπτική για τα πράγματα. Φυσικά, είναι τώρα που μεγάλωσα που μπορώ να καταλάβω πλήρως τη σάτιρα και την κριτική που ασκούσε στο τότε σκηνικό ο Κλυνν -δεν έχουν χάσει τίποτα από τη δύναμή τους, παρεμπιπτόντως.

Ο Κλυνν ήταν γέννημα της εποχής του, αλλά και συνδιαμορφωτής της, όμως δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να τον καταλάβει ένας σημερινός πιτσιρικάς. Δεν ξέρω κιόλας αν θεωρείται σήμερα πρέπον να βάζει ένας πατέρας στα παιδιά του (που πάνε στο Δημοτικό ή το πολύ στο Γυμνάσιο) να ακούν πράγματα όπως τα προαναφερθέντα, ή να βλέπουν σε βιντεοκασέτα το Made In Greece και το Αλαλούμ. Ο δικός μου πάντως το έκανε και τον χιλιοευχαριστώ.

Τον παρακολουθούσα και μεγαλύτερος τον Χάρρυ: άκουσα το The X-Klynn Files Ανάποδα, όπου διέγνωσα ότι τον είχε εγκαταλείψει η μεγάλη έμπνευση, μετά τον είδα να παρουσιάζει τις ποιητικές συλλογές του στην τηλεόραση και να έχει χάσει μάλλον το χιούμορ του, τα τελευταία χρόνια τον ακολουθούσα και στα social media. Είχε πάψει να με απασχολεί η σκέψη του, αλλά δεν του "κάκιωσα" ποτέ, γιατί ήξερα και ξέρω ότι θα του χρωστάω πάντα. Συν τοις άλλοις, στους δίσκους του είχε πάντα έξοχη μουσική και τραγούδια.

Χάρρυ αντίο. Παίζω ξανά το παρακάτω και συνειδητοποώ ότι έχεις φτιάξει έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους ever.

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες