Κυριακάτικη εκδρομή σε απόμερη παραλία, έπειτα στάση για φαγητό με θέα τη θάλασσα, κάτω από μια μουριά. Στα πόδια μας ένας πανέμορφος γάτος, που θα τον συμπαθούσε ακόμα και κάποιος που δεν είναι ιδιαίτερα φίλος του είδους -καλή ώρα. "Τον λένε Θεοδόση", μάς είπε το αφεντικό. Κι εγώ θυμήθηκα ξανά έναν παλιό μου συμμαθητή που είχε το ίδιο όνομα.
Ο Θεοδόσης ήρθε με μεταγραφή στο σχολείο μας. Πρέπει να ήτανε στην Γ΄, ή στη Δ΄ Δημοτικού, σίγουρα ήταν στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Σπάρτης, στα μέσα της δεκαετίας του '80. Εμφανισιακά θύμιζε τον Freddie Mercury -θα μας τον θύμιζε, δηλαδή, αν νογάγαμε τότε από ξένη μουσική. Μεγάλα, πεταχτά δόντια, αδύνατος σαν οδοντογλυφίδα. Δεν ήταν καλός στην ανάγνωση, θυμάμαι ότι χάναμε την υπομονή μας όποτε ερχόταν η σειρά του να διαβάσει μέσα από το βιβλίο.
Πρέπει να είχε δεχτεί μπόλικο bullying ο Θεοδόσης. Εκείνες τις εποχές, βέβαια, πουθενά δεν ακουγόταν ο όρος, έχω δει μπροστά στα μάτια μου απίστευτους εξευτελισμούς παιδιών, συνήθως αδύναμων ή ιδιαίτερων, οι οποίοι απλώς συνέβαιναν, και δεν έτρεχε και τίποτα. Ήμασταν αγόρια, κι όλα έμοιαζαν να είναι όπως έπρεπε να είναι, μεταξύ αγοριών.
Μια μέρα, στην ώρα της γυμναστικής, θα κάναμε χορό. Σχηματίζοντας τον κύκλο, κανείς δεν ήθελε να βρεθεί δίπλα στον Θεοδόση, κανείς δεν ήθελε να τον πιάσει απ' το χέρι. Πήγα εγώ και τον έπιασα.
Η μνήμη είναι περίεργο κι αβέβαιο μέρος. Νομίζεις ότι θυμάσαι κάτι, αλλά πολλές φορές το κρατάς έτσι όπως θα ήθελες να έχει συμβεί, ή όπως το διαστρέβλωσες, επιστρέφοντας εκεί ξανά και ξανά. Θέλησα άραγε από μόνος μου να πάω δίπλα στον Θεοδόση; Μήπως πήγα σπίτι, τα αφηγήθηκα στους γονείς μου κι εκείνοι με συμβούλεψαν να του σταθώ; Δεν το έκανα ποτέ, παρότι το σκέφτηκα;
Το μόνο σίγουρο είναι πως οι γονείς όντως με παρότρυναν να κάνω παρέα με τον Θεοδόση, κι έτσι κι έγινε. Πήγα κάποιες φορές στο σπίτι του, που ήταν απέναντι από το δικό μας, γνώρισα τα αδέρφια του -πολυμελής οικογένεια-, παίξαμε Κάστρα Και Πολιορκητές.
Τον θυμάμαι τον παλιό μου συμμαθητή τον Θεοδόση. Κι αναρωτιέμαι τι να απέγινε, κι αν κατάφερε να βγει αλώβητος από τη σκληρότητα που δείχνουν οι άνθρωποι σε αγαθά πρόσωπα σαν και το δικό του.
