Ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές που έβγαλε η χώρα, κι ένα υπέροχο αμφιθέατρο, με θέα στον λακωνικό κόλπο: να ένας συνδυασμός που, αν τον βρεις μπροστά σου, δεν θες με τίποτα να τον χάσεις.
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγούδησε για πρώτη φορά στο Επιδαύριο Θέατρο του Βλαχιώτη, λοιπόν. Το οποίο θέατρο γέμισε. Όχι ασφυκτικά ίσως, αλλά με δεδομένο ότι οι γύρω περιοχές βρίσκονται σαφέστατα υπό τη σφαίρα επιρροής άλλων ακουσμάτων, ο αριθμός των 1200+ θεατών αποτελεί μια σαφή επιτυχία της διοργάνωσης (από την Κοινωφελή Επιχείρηση του Δήμου Ευρώτα).
Ο αγαπημένος ερμηνευτής δεν ήταν μόνος όμως: τη συναυλία άνοιξε το εκ Σπάρτης ορμώμενο κουαρτέτο One Against Three. "One" είναι η ερμηνεύτρια Ελένη Βαχαβιόλου και "three" οι Δημήτρης Λιόλιος (κιθάρα, φωνή), Δημήτρης Ράλλης (μπάσο, φωνή) και Στράτος Καλογερόπουλος (τύμπανα). Έπαιξαν καλά, όμως οι επιλογές τους μαρτύρησαν την προαναφερθείσα "σφαίρα επιρροής". Καταλαβαίνω ότι τα τέσσερα νεαρά παιδιά είδαν την ευκαιρία αυτή ως έναν τρόπο να αρέσουν σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του παρευρισκόμενου ακροατηρίου, αλλά αργά ή γρήγορα θα μάθουν ότι το να αρέσεις σε όλους είναι ανέφικτο και ότι το πιθανότερο είναι μια τέτοια απόπειρα να σε καταστήσει τελικά αδιάφορο.
Τι νόημα έχει, δηλαδή, να αραδιάζεις ένα τουρλού που περιλαμβάνει από Oasis μέχρι Red Hot Chili Peppers, κι από Τρύπες μέχρι Δυτικές Συνοικίες και Μέλισσες; Είναι καλό να είσαι ακομπλεξάριστος (και τα παιδιά της επαρχίας συνήθως είναι), όμως πρέπει τουλάχιστον να ξέρεις ότι το να παίξεις ως medley την "Ταξιδιάρα Ψυχή" παρέα με τα "Καλοκαιρινά Ραντεβού" δείχνει ότι μάλλον δεν έχεις καταλάβει τη διαφορά τους. Εκτός κι αν απλώς θες να βάλεις δίπλα δίπλα ένα ζενίθ κι ένα ναδίρ του "ελληνικού ροκ", για να αποδείξεις ότι όντως τα χωρίζει χάος... Έχουν ταλέντο οι One Against Three, ας το επενδύσουν στο δικό τους υλικό (που δεν μας παρουσίασαν εκείνο το βράδυ) κι ας γίνουν πιο επιλεκτικοί με το δανεικό κομμάτι του ρεπερτορίου τους.
Ας παραδειγματιστούν κι από τον πρωταγωνιστή της βραδιάς και το πώς εκείνος διαχειρίζεται το αχανές των επιλογών του: πέρα από μερικά τραγούδια από τον νέο του δίσκο (Μπλέξαμε ο τίτλος του), ο Παπακωνσταντίνου επικεντρώθηκε, όπως κάνει πάντα δηλαδή, στα μεγάλα τραγούδια του ρεπερτορίου του. Κι όσο για τις λίγες μέτριες στιγμές, αυτές τις άφησε στους συνεργάτες του, όσο ο ίδιος έκανε διάλειμμα. Όχι ότι δεν υπάρχουν και κάμποσα αξιόλογα τραγούδια του που μένουν συνέχεια στην απέξω -είναι κι αυτό ένα ζήτημα...
Στα 69 του χρόνια, πάντως, ο Παπακωνσταντίνου παραμένει δυνατός φωνητικά, και ορεξάτος. Και επιμένει να καταθέτει νέο δίσκο κάθε ένα-δυο χρόνια, ασχέτως αν αυτό είναι πια ένα "σπορ" που δεν αποδίδει -εμπορικά αλλά και καλλιτεχνικά. Είναι και αυτό ενός είδους "φυλακή", αλλά είναι της δικής του επιλογής τουλάχιστον... Για τα νέα τραγούδια, χωρίς να έχω επιχειρήσει να τα ξανακούσω, έχω να πω ότι κουβαλάνε αρώματα από την κλασική εποχή της δισκογραφίας του, και είναι σαν να διαθέτουν μια ενότητα που συχνά λείπει από τις δουλειές του ερμηνευτή -τις πιο πρόσφατες τουλάχιστον. Διόλου τυχαία (ίσως), έχουν στίχους κυρίως ενός στιχουργού (Λίνα Δημοπούλου), και τα περισσότερα έχουν μελοποιηθεί από τον ίδιο.
Κατά τα άλλα, η συναυλία του στον Βλαχιώτη ήταν σε αναμενόμενα πλαίσια: ροκ διαθέσεις επί σκηνής, γηπεδικές αντιδράσεις στην πλατεία (καπνογόνα και τα ρέστα). Η σταθερή εδώ και καιρό μπάντα του ήταν καλή, αν και νιώθω ότι κρύβει εντός της μια "σχιζοφρένεια": οι "μπροστάρηδες" Μαίρη Μπρόζη (βιολί, φωνή) και Γιάννης Αυγέρης (κιθάρα, φωνή) κερδίζουν πόντους περισσότερο εμφανισιακά, αλλά η ουσία και η αρτιότητα παρέχεται από την "οπισθοφυλακή" των Ανδρέα Αποστόλου (πλήκτρα), Βαγγέλη Πατεράκη (μπάσο) και Στέφανου Δημητρίου (τύμπανα). Η ροή της setlist ήταν καλά μελετημένη, και η αλληλουχία των τραγουδιών διανθίστηκε από εξιστορήσεις και σχόλια, που προσέδωσαν μια συνοχή, μιαν αφήγηση στην όλη βραδιά. Κι έτσι ο αρχιδάτος πολιτικοκοινωνικός σχολιαστής Παπακωνσταντίνου στάθηκε με άνεση δίπλα στον ευαίσθητο μπαλανταδόρο εαυτό του.
Στα σχολικά χρόνια, τότε που ο Βασίλης ήταν στα ντουζένια του και "έπρεπε" να τον ακούς, εγώ ήμουν στην "αντιπολίτευση". Με τα χρόνια όμως εκτίμησα και τα πολλά σπουδαία τραγούδια που είπε, και τη στάση του. Ασχέτως αν νιώθω ότι κι αυτός πάσχει από το σύνδρομο που κατατρέχει πολλούς μεγάλους ερμηνευτές (την αδυναμία τους, π.χ., να αποφεύγουν τις "πατάτες" όταν μιλούν δημοσίως), πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές ο Παπακωνσταντίνου προστάτευσε τον εαυτό του πολύ αποτελεσματικά, μένοντας πιστός σε κάποιες βασικές αρχές του και κρατώντας όσο το δυνατόν την εικόνα του μακριά από τον ευτελισμό που επιφέρει η υπερπροβολή στην τηλεόραση και αλλού. Υπήρξε γνησίως ροκ, και επιμένει σε αυτό, όσο του το επιτρέπουν οι συνθήκες και οι συγκυρίες.
"Βασίλη ζούμε για να σ' ακούμε" ήταν για πολλοστή φορά το σύνθημα, ακολουθούμενο από το "Και όσοι δεν σ' ακούνε, να πα' να γαμηθούνε". Στο οποίο ο πρωταγωνιστής, αφού ανασήκωσε με κάποια απορία τους ώμους, απάντησε: "Ε, ας πάνε, άμα τους κάνει καλό".
1. Εισαγωγή
2. Μπλέξαμε
3. Οδός Ελλήνων
4. Μπουμ
5. Γιουσουρούμ
6. Φοβάμαι
7. Μικρές Νοθείες
8. Ο Κουρσάρος
9. Βικτώρια
10. Ένα Παιδί Ζητάει Ένα Ποδήλατο
11. Κάποτε Θα 'ρθουν
12. Μαμά (La Mamma)
13. Αυτό Που Περιμένουμε
14. Οι Ψυχές Και Οι Αγάπες
15. Πόρτο Ρίκο
16. Ο Στρατιώτης/Ελλάς
17. Αλκοόλ Η Βροχή
18. Τα Χάλια Μου
19. Τα Πουλιά Της Αγάπης
20. Σε Θέλω
21. Χαμένες Αγάπες
22. Σφεντόνα
23. Άσε Με Να Κάνω Λάθος
24. Ο Μαύρος Γάτος
25. Βράδυ Σαββάτου
26. Κυριακή
27. Να Κοιμηθούμε Αγκαλιά
28. Θα Σωπαίνω Και Θα Ξέρεις
29. Πριν Το Τέλος
30. Δεν Υπάρχω
31. Ένας Νέγρος Θερμαστής Από Το Τζιμπουτί
32. Ένα Καράβι
33. Έφηβα Γεράκια/Χαιρετίσματα
34. Το Παιχνίδι Παίζεται Ακόμα
