Gimme 10: Η Κατερίνα Σμαραγδά για τα αγαπημένα της άλμπουμ

Η Κατερίνα Σμαραγδά είναι ερμηνεύτρια.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά, και στα μαθητικά της χρόνια φοίτησε στο μουσικό σχολείο της πόλης.

Στη μέχρι τώρα πορεία της, έχει κυκλοφορήσει μια σειρά από σινγκλ, τα περισσότερα μέσω της δισκογραφικής εταιρείας Spider Music: "Σ' Αγαπώ" (2022, μουσική και στίχοι Νίκου Κουσβίδη), "Έρημοι Δρόμοι" (2022, διασκευή στο γνωστό τραγούδι που πρωτοείπε η Χάρις Αλεξίου, σε μουσική Γιώργου Ζαμπέτα και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου), "Ευτυχώς" (2023, μουσική Τέρρυ Γοντικάκη, στίχοι Φαίης Κωνσταντινίδου), "Στα Λιμάνια Ανάψανε Φωτιές (2023, διασκευή στο γνωστό τραγούδι των Ευανθίας Ρεμπούτσικα και Τάσου Μπουλμέτη).

Μόλις πριν λίγες μέρες, ήρθε στο φως ένα ακόμα σινγκλ από την ερμηνεύτρια, το οποίο αποτελεί διασκευή του παλιού τραγουδιού της Τζένης Βάνου, "Έρωτά Μου Ανεπανάληπτε" (μουσική Γιώργου Κατσαρού, στίχοι Πυθαγόρα).

Με αυτήν την αφορμή, η Κατερίνα Σμαραγδά αποκαλύπτει παρακάτω δέκα από τα αγαπημένα της άλμπουμ.

-----

1. Οι Μπαλάντες Της Χαρούλας - Χάρις Αλεξίου (1993)

Ο δίσκος αυτός έχει χαραχθεί στη μνήμη μου, καθώς περιλαμβάνει το τραγούδι "Αγάπη Μου (Φαίδρα)", του μεγάλου συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, σε στίχους του Γιάννη Θεοδωράκη. Ήταν το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα σε κοινό, σε ηλικία περίπου δώδεκα ετών. Φυσικά, η ερμηνεία της αγαπημένης μου Χαρούλας Αλεξίου το κατέστησε ανυπέρβλητο στη μνήμη μου και αγαπώ το άλμπουμ αυτό ιδιαίτερα.

2. Οι Περιπέτειες Ενός Προσκυνητή - Αλκίνοος Ιωαννίδης (2003)

Η λυρική φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη, αλλά και η σπουδαιότητά του ως δημιουργός, με έκαναν να δώσω βαρύτητα στο συγκεκριμένο άλμπουμ, αφού περιλαμβάνει τα αγαπημένα μου τραγούδια του καλλιτέχνη, "Γιατί Δεν Έρχεσαι Ποτέ" και "Ο Κόσμος Που Αλλάζει".

3. Χαράτσι - Νίκος Παπάζογλου (1984)

Ένας καλλιτέχνης με ακεραιότητα, που μέσα από τα τραγούδια του εκφράζει την απλότητα που εκπέμπει η τέχνη. Αγαπημένα τραγούδια στο άλμπουμ τα "Υδροχόος" και "Αύγουστος".

4. Κι Εγώ Είμαι Η Ελένη - Ελένη Δήμου (1994)

Μία ευρηματική καλλιτέχνιδα με προσωπικότητα. Ξεχωριστή χροιά, που έχει συνεργαστεί με αδιαμφισβήτητα σπουδαίους δημιουργούς. Το άλμπουμ αυτό το ξεχωρίζω γιατί αποτελείται από υπέροχα τραγούδια με διαχρονικότητα.

5. Για Τους Πρίγκιπες Της Δυτικής Όχθης - Πυξ Λαξ (1994)

Αγαπημένα τραγούδια που άφησαν εποχή. Καλλιτέχνες που έδωσαν τη δική τους πινελιά στην ελληνική δισκογραφία. "Ανόητες Αγάπες", "Δεν Θα Δακρύσω Πια Για Σένα" και πολλά ακόμη αγαπημένα τραγούδια περιλαμβάνει αυτό το άλμπουμ, που τα έχω ξεχωρίσει και τα ανακαλώ πάντα στη μνήμη μου.

6. Dummy - Portishead (1994)

Αγγλικό συγκρότημα και ίσως το αγαπημένο μου. Ιδιαίτεροι και πρωτότυποι, καθώς έχουν την απίστευτη ιδιότητα να παντρεύουν την αργή ηλεκτρονική μουσική με χιπ χοπ, χάουζ και ροκ στοιχεία. Το παραπάνω άλμπουμ περιέχει ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι, το "Roads", με το οποίο είμαι συναισθηματικά δεμένη. Το υπόλοιπο άλμπουμ περιλαμβάνει επίσης εξαιρετικά κομμάτια.

7. Ηeart Of A Woman - Etta James (1999)

Η συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα αποτελεί μύθο στη δική μου οπτική. Μπλουζ, σόουλ, γκόσπελ και τζαζ ρυθμοί που έχει ερμηνεύσει εξαιρετικά. Φοβερές φωνητικές δυνατότητες και έντονο συναίσθημα κατέκλυζε κάθε ερμηνεία της. Αγαπημένο τραγούδι στο άλμπουμ το "Sunday Kind Of Love".

8. Για Πάντα Μαζί - Γιάννης Πάριος (2009)

Καθόλου άδικα δεν έχει τον τίτλο του απόλυτου ερωτικού τραγουδιστή και τραγουδοποιού. Αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες φωνές αυτού του τόπου, που ο κάθε άνθρωπος έχει σιγοτραγουδήσει τα τραγούδια του. Ολοκληρωμένος καλλιτέχνης από όλες του τις πτυχές. Αγαπημένο τραγούδι στο άλμπουμ το "Λυπήσου Με".

9. Τα Τραγούδια Μιας Ζωής - Μαρινέλλα (2010)

Στο ελληνικό τραγούδι την εξυμνούμε. Είμαι μεγάλη θαυμάστριά της. Οι φωνητικές της δυνατότητες είναι απέραντες, καθώς και το συναίσθημα της συγκίνησης που μου δημιουργείται κάθε φορά που θα την ακούσω. Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι από τα αγαπημένα μου. Το τραγούδι "Μ' Ένα Μπλουζ" το ξεχωρίζω. Είναι ένα αριστούργημα.

10. Ανθολόγιο - Χάρις Αλεξίου (2004)

Αγαπώ τη συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα. Ο δίσκος αυτός περιλαμβάνει διαμάντια που για εμένα αποτελούν οδηγό και πάντα επιστρέφω σε αυτά, ακούγοντάς τα ευλαβικά και με μεγάλο θαυμασμό, σαν να είναι η πρώτη φορά. Το τραγούδι "Πανσέληνος" είναι κορυφαίο και προσωπικά το ξεχωρίζω.

Gimme 10: Η Σαλίνα Γαβαλά για τα αγαπημένα της άλμπουμ

Η Σαλίνα Γαβαλά είναι ηθοποιός, ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός.

Γεννήθηκε στο Λονδίνο και μεγάλωσε στην Κύπρο. Σπούδασε υποκριτική στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, θεατρολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και υποκριτική κινηματογράφου στη New York Film Academy του Λος Άντζελες. Έχει επίσης σπουδάσει κλασικό μπαλέτο και πιάνο.

Η Σαλίνα Γαβαλά έχει εμφανιστεί σε τηλεοπτικές σειρές (Να Με Προσέχεις, Αμαρτίες Γονέων, Singles 2 κ.ά.), και στη μουσική παράσταση Όμορφη Πόλη (2019-2022), για τη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη.

Η προσωπική της δισκογραφία περιλαμβάνει τα άλμπουμ Πονάει Η Αγάπη (2009) και Το Καινούριο Σου Όπλο (2011). Έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως ο Γιάννης Κότσιρας, οι C:real, ο Χρήστος Δάντης, η Ευριδίκη, ο Νίκος Ζούδιαρης κ.ά., ενώ έχει κυκλοφορήσει και δικά της τραγούδια, όπως τα "Μόνο Οι Γενναίοι" (2019) και "Μάγισσες" (2020).

Αυτόν τον καιρό η Σαλίνα Γαβαλά παρουσιάζει, για δεύτερη χρονιά, τη μουσικοθεατρική παράσταση "Πάρτυ Γενεθλίων", στο Major Seven (Βιργινίας Μπενάκη 7, Μεταξουργείο). Πρόκειται για ένα θέαμα σε σκηνοθεσία Φίλιππου Σοφιανού, το οποίο συνδυάζει τον θεατρικό λόγο με το τραγούδι, ενώ γίνεται και χρήση ολογραμμάτων. Στην παράσταση ακούγεται και το πιο πρόσφατο τραγούδι της, "Το Επόμενό Μου Δάκρυ", σε μουσική Γιώργου Καραδήμου και στίχους Σταύρου Σταύρου. Οι επόμενες εμφανίσεις θα είναι τις προσεχείς δύο Δευτέρες, ανήμερα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.

Με αφορμή τα παραπάνω, η Σαλίνα Γαβαλά είναι η σημερινή φιλοξενούμενη του Gimme 10, και μας αποκαλύπτει παρακάτω δέκα από τα αγαπημένα της άλμπουμ.

-----

1. Reflections - Μάνος Χατζιδάκις/New York Rock & Roll Ensemble (1970)

...αλλά και οι Αντικατοπτρισμοί, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου. Τα Reflections έγιναν, όπως είπε κι ο Χατζιδάκις, "σαν τα πολλά πρόσωπα μιας γυναίκας". Οι διαφορετικές πτυχές μας, τα διαφορετικά μας πρόσωπα, είναι κι αυτό που πάντα αναζητώ στις δικές μου παραστάσεις και στα τραγούδια που ερμηνεύω.

2. Live At Acropolis - Herod Atticus Odeon, Athens - Sivert Hoyem (2017)

Αγαπημένος καλλιτέχνης και φωνή που με αγγίζει βαθιά. Αυτό το άλμπουμ ήταν από ένα υπέροχο live που μένει χαραγμένο στη μνήμη μου.

3. La La Land: Original Motion Picture Soundtrack (2016)

Είναι ένα μιούζικαλ που με ενέπνευσε να ξεκινήσω να γράφω και που σε μια φάση καλλιτεχνικής απογοήτευσης με βοήθησε να ονειρευτώ ξανά. Το "City Of Stars", σε ελληνικούς στίχους της  Ρεβέκκας Ρούση, το έχω συμπεριλάβει και στην παράστασή μου, «Όνειρα Γλυκά». 

4. Το Μαγικό Κουτί - Τάνια Τσανακλίδου (1998)

Ένα καθαρά θεατρικό άλμπουμ από μια παράσταση της Τάνιας Τσανακλίδου που παντρεύει ποίηση, θέατρο και τραγούδια, κάτι που επιδιώκω κι εγώ ως τραγουδίστρια και ηθοποιός με τις παραστάσεις μου, όπως το πρόσφατο «Πάρτυ Γενεθλίων». Ένα άλμπουμ μέσα από το οποίο ερωτεύτηκα το "Τραγούδι Της Λίμνης" και το έκανα δικό μου. Και που όλες οι επιλογές τραγουδιών και κειμένων είναι μαγικές, από το "Ας Ερχόσουν Για Λίγο", μέχρι το "Wild Is The Wind", από την ποίηση της Κικής Δημουλά μέχρι το "Άσμα Ασμάτων".

5. Όμορφη Πόλη - Μίκης Θεοδωράκης (1962)

Είναι άλμπουμ - σταθμός για μένα, αφού είχα την τύχη να είμαι στην αναβίωση της «Όμορφης Πόλης», σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη, που ανέβηκε για δύο σεζόν στα Μέγαρα Μουσικής Αθήνας και Θεσσαλονίκης, στο Ηρώδειο και σε άλλα ανοιχτά θέατρα. 

6. The Best Of Edith Piaf - Edith Piaf (1962)

Αφού μεγάλωσα ακούγοντας πολλά γαλλικά τραγούδια, και το "Je Ne Regrette Rien" είναι για μένα  ο  ύμνος της θετικής σκέψης.

7. The Legend Of Johnny Cash - Johnny Cash (2005)

Το άλμπουμ αυτό θα μου θυμίζει πάντα τον χρόνο που πέρασα στο Los Angeles, σπουδάζοντας υποκριτική κινηματογράφου. Είχα το άλμπουμ μόνιμα να παίζει στο αμάξι και οδηγούσα στο free way, τραγουδώντας δυνατά το "Ring Of Fire". 

8. Mamma Mia! - ΑBBA (1999)

Ένα άλμπουμ που πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση και μου θυμίζει ανέμελα καλοκαίρια, ταξίδια και εκδρομές.

9. Back To Black - Amy Winehouse (2006)

Η Amy είναι αξεπέραστη, η χροιά και το στυλ της σαν από μια άλλη εποχή και από άλλο σύμπαν. Και το ομώνυμο τραγούδι ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών, και από τα ξένα τραγούδια που έλεγα απ’ τα πρώτα μου live, όταν ξεκίνησα.

10. A Star Is Born Soundtrack (2018)

Γιατί για ένα διάστημα είχα κολλήσει μεταξύ "Shallow", "Always Remember Us This Way" και "I 'll Never Love Again". Τα άκουγα εμμονικά όλη μέρα για αρκετό καιρό... Παρόλο που άργησα να δω την ταινία.

Η επίσημη ιστοσελίδα της Σαλίνας Γαβαλά

Gimme 10: Οι Ganzi Gun για τα άλμπουμ που τους επηρέασαν

Οι Ganzi Gun είναι μια πενταμελής hard rock μπάντα από την Αθήνα.

Η σημερινή τους σύνθεση περιλαμβάνει τους Νίκο Μελά (φωνή), Θανάση Δαδακαρίδη (κιθάρα), Διονύση Μπουραζάνη (κιθάρα), Μανώλη Μαθιουδάκη (μπάσο) και Γιώργο Τζερεφό (τύμπανα). Ξεκίνησαν την πορεία τους το 2011, ως μπάντα διασκευών, αλλά σύντομα στράφηκαν στη σύνθεση δικού τους υλικού.

Η μέχρι τώρα δισκογραφία τους περιλαμβάνει τα άλμπουμ Welcome To The Show (2014, σε παραγωγή Bob Katsionis) και Time Is Now (2020, σε μίξη και mastering του David Prudent), καθώς και το σινγκλ "Lonely Boy", μια διασκευή της γνωστής σύνθεσης των Black Keys.

Ως σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, οι Ganzi Gun επιλέγουν και σχολιάζουν δέκα από τα άλμπουμ που τους επηρέασαν.

-----

1. Dirt - Alice In Chains (1992)

Η μαγεία της ερμηνείας ξεπερνά το κάθε trend του grunge!

2. Load - Metallica (1996)

Από τις βασικές μας επιρροές! Είδαμε και έναν διαφορετικό χαρακτήρα από αυτούς τους ανθρώπους!

3. Nightmare - Avenged Sevenfold (2010)

Μελωδία και heavy γίνονται ένα! Δεν γίνεται να μην κουνηθείς! We love you Sin! 

4. The Sound Of Madness - Shinedown (2008)

Groove and heavy και φωνάρα! Αυτό!

5. Slippery When Wet - Bon Jovi (1986)

Ε, δεν γίνεται να λείπει! Σεμινάριο hit making!

6. Somewhere Far Beyond - Blind Guardian (1992)

Δύσκολο να επιλέξεις κάτι από Guardian. "But the bards' songs will remain".

7. Powerslave - Iron Maiden (1984)

"We shall fight in the fields and in the streets. We shall fight in the hills. We shall never surrender!!!" Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο!

8. Back In Black - AC/DC (1980)

Ο καλύτερος δίσκος της καλύτερης hard rock μπάντας του σύμπαντος! Ανατριχίλα μόνο!

9. Lynyrd Skynyrd - Lynyrd Skynyrd (1973)

Μία μπάντα λατρεία! Όταν η ιστορία και η μουσική πάνε χεράκι χεράκι, τότε εμφανίζονται οι Skynyrd

10. 1000hp - Godsmack (2014)

Γκαζιά και 20ρικο! Το δικό μας σπίρτο και βενζίνη!

Οι Ganzi Gun στο Facebook

Gimme 10: Η Joanna Drigo για τα αγαπημένα της άλμπουμ

Η Joanna Drigo, κατά κόσμον Ιωάννα Δριγκοπούλου, είναι τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, και από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική, σπουδάζοντας κιθάρα και τραγούδι. Σπούδασε επίσης Πληροφορική.

Το ντεμπούτο της στη δισκογραφία έγινε το 2008, με το άλμπουμ Κάποιες Ώρες Γεννιούνται Τα Όνειρα, σε παραγωγή Φίλιππου Πλιάτσικα. Ακολούθησε ένα ακόμα άλμπουμ, το Ζυγός Στην Καρδιά (2013), σε παραγωγή Βαγγέλη Μαρκαντώνη. Έπειτα από ένα διάστημα απουσίας, επέστρεψε με τα σινγκλ "Θα Προτιμούσα" (2020), "Foolish Game" (2021) και "A World On Fire" (2022, υποψήφιο για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στη Eurovision εκείνης της χρονιάς). Φέτος, η δισκογραφική The Hubsters επανακυκλοφόρησε το Ζυγός Στην Καρδιά, με προπομπό ένα remix της Sarah P. στο "Μην Αλλάξεις Για Μένα". Στη μέχρι τώρα πορεία της έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τους Πυξ Λαξ, τη Μάρω Μαρκέλλου, τον Δημήτρη Μπαλογιάννη και τη Lia Hide.

Αυτό το διάστημα, η Joanna Drigo εμφανίζεται στο πλάι του ηθοποιού Νικόλα Φραγκιουδάκη, στη μουσικοθεατρική stand up comedy παράσταση με τίτλο "Ανάδρομος Ερμής". Τις Πέμπτες 14, 21 και 28 Δεκεμβρίου, θα τους βρίσκετε στο Red Jasper Cabaret Theatre (Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη).

Με την παραπάνω αφορμή, η Joanna Drigo είναι η σημερινή μας φιλοξενούμενη, και αποκαλύπτει παρακάτω δέκα από τα αγαπημένα της άλμπουμ. 

-----

1. 1967 - 1970 (aka The Blue Album) - The Beatles (1973)

Το είχε αγοράσει η μητέρα μου και το ακούγαμε συνέχεια μαζί με την αδερφή μου, σε μικρή ηλικία.

2. Φορτηγό - Διονύσης Σαββόπουλος (1966)

Άλλο ένα άλμπουμ αγαπημένο του πατέρα μου, που το αγάπησα κι εγώ.

3. Stories From The City, Stories From The Sea - PJ Harvey (2000)

Το πρώτο άλμπουμ που από 'κει γνώρισα την αγαπημένη μου PJ Harvey.

4. Rid Of Me - PJ Harvey (1993)

To άλμπουμ που με έκανε να την αγαπήσω.

5. Tracy Chapman - Tracy Chapman (1988)

Μία εκπληκτική συνθέτις και τραγουδίστρια. Η αξία του συγκεκριμένου άλμπουμ νομίζω αναγνωρίστηκε πολύ αργότερα από τη χρονιά κυκλοφορίας του.

6. OK Computer - Radiohead (1997)

Ένα αριστούργημα που επηρέασε καταλυτικά πολύ επιτυχημένες μεταγενέστερες μπάντες.

7. The Velvet Underground & Nico - The Velvet Underground (1967)

Από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ όλων των εποχών.

8. Desire - Bob Dylan (1976)

Μου το έβαλε πρώτη φορά ένας φίλος μου να το ακούσω και το αγάπησα

9. Nevermind - Nirvana (1991)

Από τα αγαπημένα άλμπουμ των εφηβικών μου χρόνων.

10. Grace - Jeff Buckley (1994)

Το μοναδικό άλμπουμ που ηχογράφησε αυτός ο καλλιτέχνης και κατάφερε να τα πει όλα με αυτό.

Gimme 10: Ο Στράτος Κύρης (33 Lovers) αποκαλύπτει τα αγαπημένα του άλμπουμ

Φωτογραφία: Μυρτώ Τζίμα

Ο Στράτος Κύρης είναι τραγουδοποιός και πολυοργανίστας.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Πάτρα. Παρακολούθησε μουσικά μαθήματα (κουαρτίνο, κλαρινέτο, ακορντεόν) από την ηλικία των 6, και έγραψε τα πρώτα του τραγούδια στην εφηβεία, με την πρώτη του κιθάρα.

Το 2006 σχημάτισε τους Monovine, παρέα με τους Ξενοφώντα Σακελλαρίου (μπάσο) και Σωτήρη Ντούβα (τύμπανα). Μαζί τους κυκλοφόρησε τα άλμπουμ Cliche (2011), Swallow (2014) και D.Y.E. (2018), και το σινγκλ "Evergreen" (2019).

Μετά το τέλος των Monovine, το 2019, ξεκίνησε να γράφει τα τραγούδια που θα έδιναν μορφή στο νέο του καλλιτεχνικό όχημα, τους 33 Lovers. Πρώτο δείγμα γραφής υπήρξε το σινγκλ "Angels Yearn", με τη συμμετοχή πολλών φίλων του καλλιτεχνών (Δεσποινίς Τρίχρωμη, Nalyssa Green, Ξενοφώντας Σακελλαρίου, Σωτήρης Ντούβας, Νατάσα Μηνδρινού, Σοφία Σαρρή, Αντώνης Ανδρέου).

Το πρώτο άλμπουμ των 33 Lovers είναι το Ghost Flower, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο από την Inner Ear, σε βινύλιο και download. Ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι του 2022, στο σαλόνι του παραγωγού Βασίλη Νισόπουλου, και περιέχει 9 τραγούδια που μαρτυρούν έναν indie, ποπ, και lo-fi χαρακτήρα.

Οι 33 Lovers θα παρουσιάσουν για πρώτη φορά ζωντανά το Ghost Flower την Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου, στην Death Disco (Ωγύγου 16 και Λεπενιώτου 24, Ψυρρή).

Με τα παραπάνω ως αφορμή, ο Στράτος Κύρης, ως σημερινός φιλοξενούμενος της στήλης, αποκαλύπτει κάποια από τα αγαπημένα του άλμπουμ. Ο λόγος στον ίδιο:

-----

"Παραθέτω 10 από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών. Είναι άλμπουμ που μου έχουν κάνει παρέα ουκ ολίγες φορές, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, με έχουν γαλουχήσει με τον δικό τους τρόπο, και που θα κουβαλάω πάντα μέσα μου. Θα προτιμήσω, από το να γράψω κάτι για το καθένα ξεχωριστά, μιας και μου είναι δύσκολο να εκφράσω με λέξεις αυτά που μου δημιουργούν, να πω μερικά κομμάτια από το καθένα, που είχαν και έχουν μεγάλο αντίκτυπο πάνω μου.''

1. The Virgin Suicides - Air (2000)

a. "Playground Love"

b. "Highschool Lover"

c. "Dead Bodies"

d. "Afternoon Sister"

2. Misery Is A Butterfly - Blonde Redhead (2004)

a. "Elephant Woman"

b. "Melody"

c. "Misery Is A Butterfly"

d. "Falling Man"

3. 69 Love Songs - The Magnetic Fields (1999)

a. "All My Little Words"

b. "I Don't Want To Get Over You"

c. "The One You Really Love"

d. "I Think I Need A New Heart"

e. "Busby Berkeley Dreams"

f. "The Luckiest Guy On The Lower East Side"

4. Amnesiac - Radiohead (2001)

a. "Life In A Glasshouse"

b. "Pyramid Song"

c. "Like Spinning Plates"

d. "I Might Be Wrong"

5. Abbey Road - The Beatles (1969)

a. "I Want You (She's So Heavy)"

b. "Because"

c. "Something"

d. "Here Comes The Sun"

e. "Octopus's Garden"

6. The Velvet Underground & Nico - The Velvet Underground (1967)

a. "Venus In Furs"

b. "Sunday Morning"

c. "I'll Be Your Mirror"

d. "Heroin"

7. Το Χαμόγελο της Τζοκόντας - Μάνος Χατζιδάκις (1965)

a. "Προσωπογραφία Της Μητέρας Μου"

b. "Βραδινή Επιστροφή"

c. "Η Παρθένα Της Γειτονιάς Μου"

d. "Το Κονσέρτο"

8. Either/Or - Elliott Smith (1997)

a. "Between The Bars"

b. "Alameda"

c. "Say Yes"

d. "Ballad Of Big Nothing"

9. The New Abnormal - The Strokes (2020)

a. "Selfless"

b. "At The Door"

c. "Ode To The Mets"

10. Φτηνή Ποπ Για Την Ελίτ - Κόρε.Ύδρο (2006)

a. "Χειραψία / Gay Anthem For The New Millennium"

b. "Όχι Πια Έρωτες"

c. "Άλλη Μια Νύχτα Σύγχυσης Και Γέλιου (Μικρή Ασυμφωνία Εις Ε Ελάσσων)"

Οι 33 Lovers στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές των Sonic Addictive

Οι Sonic Addictive είναι μία μπάντα από τη νότια Γαλλία, που κινείται στον cinematic ροκ/μέταλ χώρο. Η σύνθεσή της περιλαμβάνει την Julie Mathieu-Miniconi (φωνή), τον Sylvain Muscarnera (πλήκτρα), τον Florian Moll (κιθάρα) και τον Fabien Ruiz (κιθάρα).

Η μπάντα ξεκίνησε την πορεία της το 2020, εν μέσω πανδημίας, ως μετεξέλιξη του ντουέτου Symphonic Island, που αποτελούνταν από τους Muscarnera και Mathieu-Miniconi. Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει τα σινγκλ "Mirror Of The Unreal" και "What I've Done?" (του 2021 αμφότερα), καθώς και το μίνι άλμπουμ Welcome To Neon City, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλιο.

Ως σημερινοί μας προσκεκλημένοι, οι Sonic Addictive αποκαλύπτουν και σχολιάζουν τους δίσκους που τους ενέπνευσαν. 

-----

Julie Mathieu-Miniconi:

1. Hybrid Theory - Linkin Park (2000)

Πήγαινα Γυμνάσιο την πρώτη φορά που φίλοι μού σύστησαν τα τραγούδια αυτού του άλμπουμ, και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ να ακολουθώ τη μπάντα.

2. Le Chemin - Kyo (2003)

Μια γαλλική ροκ μπάντα που θέλω να ανακαλύψετε και της οποίας είμαι μεγάλη φαν. Υπέροχη μουσική με πάντα παρόν ένα άγγιγμα μελαγχολίας, πολύ καλογραμμένοι στίχοι, ποίηση που με εμπνέει πολύ. Αυτό το άλμπουμ είναι 20 ετών, οπότε είμαι πολύ χαρούμενη που μπορώ να το συστήσω στους Έλληνες ακροατές.

3. Fallen - Evanescence (2003)

Ένα άλμπουμ που με συνοδεύει πάντα και το οποίο είναι ένα από τα πρώτα ροκ/μέταλ πράγματα που άκουσα.

4. The Silent Force - Within Temptation (2004)

Ανακάλυψα αυτήν τη μπάντα το 2005, με το "Stand My Ground", και ακούγοντας το άλμπουμ θέλησα να φτιάξω την πρώτη μου μέταλ μπάντα. Σήμερα οι Within Temptation εμπνέουν μουσικά τους Sonic Addictive.

5. Mini World - Indila (2014)

Μια Γαλλίδα καλλιτέχνις που λατρεύω. Η φωνή, οι στίχοι... Σπάνια έχω ακούσει τραγούδια με τόσο καλογραμμένους στίχους, με όλον τον πλούτο που προσφέρει η γαλλική γλώσσα. Αυτή η τραγουδίστρια με εμπνέει πολύ, πρέπει να ομολογήσω.

6. Humanity - Chapter V - Thomas Bergersen (2023)

Είναι ο δίσκος της τρέχουσας περιόδου για μένα, παίζει σε λούπα παντού: στο σπίτι, στο αυτοκίνητο. Μου αρέσει αληθινά η καλλιτεχνική δουλειά του συνθέτη αυτού. Δεν χρειάζεται να πω πόσο μεγάλη πηγή έμπνευσης αποτελεί για τη συνθετική διαδικασία. Με τον Sylvain είμαστε φαν του, και οι ενορχηστρώσεις του αποτελούν μέρος της συνθετικής μας βάσης, σε ό,τι κάνουμε -είτε για τους Sonic Addictive, είτε για το ντουέτο μας, Symphonic Island, είτε για άλλες ενορχηστρώσεις.

Florian Moll:

7. Legendary Tales - Rhapsody (1997)

Ο δίσκος ετούτο αναμιγνύει άψογα μπαρόκ στοιχεία με power μέταλ της παλιάς σχολής, ενσωματώνοντας συμφωνικά περάσματα και βιρτουόζικα σόλο που ποτέ δεν θα πάψουν να με καταπλήσσουν.

8. Get Out Of My Yard - Paul Gilbert (2006)

Μία από τις κύριες επιρροές μου, εξαιτίας του άψογου στιλ του Paul Gilbert και του ήχου των κιθάρων. Αναμιγνύει τεχνικά heavy πράγματα με χαμηλή παραμόρφωση σε κάποια τραγούδια. Όλο το άλμπουμ είναι ένα σόου μουσικότητας και γκρουβ.

Sylvain Muscarnera:

9. Made In Heaven - Queen (1995)

Έχοντας φτιαχτεί κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, ετούτο το άλμπουμ αποπνέει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα και συναισθηματική δύναμη.

10. Dark Passion Play - Nightwish (2007)

Ο δίσκος ετούτος αντιπροσωπεύει για μένα το καλύτερο πάντρεμα του μέταλ με συμφωνική ορχήστρα που πέτυχαν οι Nightwish.

Οι Sonic Addictive στο Facebook

Gimme 10: Η Lou Is για τα αγαπημένα της άλμπουμ

Η Lou Is, κατά κόσμον Λουίζα Σοφιανοπούλου, είναι ερμηνεύτρια, τραγουδοποιός και πιανίστα.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια και από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική και το θέατρο. Έκανε πλούσιες καλλιτεχνικές σπουδές, σε Αθήνα και Λονδίνο, αλλά φοίτησε και στη Φιλοσοφική Σχολή. Έχει συνεργαστεί, στη σκηνή και στο στούντιο, με καλλιτέχνες όπως η Μαρία Φαραντούρη, η Δήμητρα Γαλάνη, η Ελένη Βιτάλη, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Μανώλης Φάμελλος, και έχει συμμετάσχει σε παιδικές παραστάσεις. Είναι μέλος της ομάδας "Heroes - A Tribute To David Bowie", και έχει παρουσιάσει, μαζί με τη Nalyssa Green και τη Sugahspank!, τη σειρά συναυλιών "A Tribute To Leonard Cohen". Διδάσκει σύγχρονο τραγούδι και ορθοφωνία στο Ωδείο Τέχνης Γ. Φακανά.

Η προσωπική της δισκογραφική διαδρομή ξεκίνησε στην εκπνοή του 2015, με την κυκλοφορία του EP Dragons. Το 2021 κυκλοφόρησε το σινγκλ "In The Rain", ενώ το 2022 ακολούθησαν τα "Για Σένα", "Do I Do" (ένα από τα υποψήφια τραγούδια για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στη Eurovision), "Ένα Καλοκαίρι" (μαζί με τον Dim Zach), "About You", και "A Little Respect" (μαζί με τον ThroDef). Τον περασμένο Μάρτιο η καλλιτέχνις δημοσιοποίησε το μίνι άλμπουμ Fall In Your Sky, ενώ η πιο πρόσφατη κυκλοφορία της είναι το "Έλα Μια Νύχτα", μια διασκευή της παλιάς επιτυχίας της Αλέξιας.

Την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου, η Lou Is θα εμφανιστεί ζωντανά στο BackdooR Athens (Σαρρή 39, Αθήνα), παρέα με τη Mary Sunshine, σε μια βραδιά με guilty pleasures από την ελληνική και διεθνή ποπ και ντίσκο σκηνή. Ως σημερινή φιλοξενούμενη της στήλης, αποκαλύπτει και σχολιάζει τα αγαπημένα της άλμπουμ.

-----

1. The Best Of Joan C. Baez - Joan Baez (1977)

Ήμουν 11 χρονών και κάθε βράδυ κοιμόμουν ακούγοντας αυτό το άλμπουμ. Η φωνή της σαν γάργαρο νερό, οι ιστορίες της, οι μελωδίες της, με έκαναν να ονειρεύομαι, να χαλαρώνω και να φτιάχνω δικές μου ιστορίες.

2. The Future - Leonard Cohen (1992)

Οι γονείς μου λάτρευαν τον Leonard Cohen, με αποτέλεσμα να είναι από το πια βασικά ακούσματα της παιδικής μου ηλικίας. Συνόδευε ταξίδια, βράδια στο σπίτι, και πολλές άλλες οικογενειακές στιγμές.

"Waiting for the miracle" ακόμα...

3. Falling Into You - Celine Dion (1996)

Πόσο αγαπώ αυτήν τη γυναίκα δεν περιγράφεται. Ακούγοντας το άλμπουμ αυτό πάθαινα απανωτά σοκ με τη φωνή της. Τραγουδούσα συνεχώς μαζί της, προσπαθώντας να τη μιμηθώ. Με έχει επηρεάσει βαθιά και συγκινούμαι σαν κοριτσάκι κάθε φορά που τη βλέπω.

4. Tapestry - Carole King (1971)

Μου την έμαθε η δασκάλα μου, η Κάρεν Σόλομον, και την ευγνωμονώ και γι’ αυτό, μεταξύ άλλων. Μεγάλη καλλιτέχνιδα, με εκπληκτικά τραγούδια, που αποτέλεσαν σχολείο για μένα ως ερμηνεύτρια.

5. Το Χαμόγελο της Τζοκόντας - Μάνος Χατζιδάκις (1965)

Δεν υπάρχουν λόγια αντάξιά του. Είναι η ομορφιά της μουσικής, η ομορφιά του κόσμου όλου. Την ημέρα που πέθανε ο Μάνος Χατζιδάκις, γυρίζοντας σπίτι από το σχολείο, άκουσα να παίζει ο δίσκος από μακριά. Μπήκα στο σπίτι και βρήκα τον πατέρα μου να κλαίει ακούγοντάς τον στη διαπασών.

6. Grace - Jeff Buckley (1994)

Υπέροχα σπαρακτικός, λυρικός, δυναμικός Jeff Buckley. Ακούω το άλμπουμ στο repeat και θλίβομαι που αυτός ο απίστευτος μουσικός δεν πρόλαβε να μας δώσει κι άλλα.

7. High As Hope - Florence And The Machine (2018)

Η Florence είναι η μεγάλη αγάπη της ενήλικης μουσικής μου ζωής. Νοιώθω πως όσα δεν καταφέρνω να γράψω τα γράφει αυτή και μετά με καλεί να τα τραγουδήσουμε και να τα ξορκίσουμε παρέα. Ειδικά το High As Hope το έχω ακούσει ολόκληρο εκατοντάδες φορές και κάθε του λέξη με ανατριχιάζει.

8. In Rainbows - Radiohead (2007)

Θα μπορούσα να διαλέξω σχεδόν οποιοδήποτε άλμπουμ των Radiohead, αλλά με αυτό κόλλησα νομίζω λίγο περισσότερο. Κυκλοφόρησε την περίοδο που ζούσα στο Λονδίνο και συνόδευε με μια πειραματική, πολύπλοκη και περίτεχνη μουσικά και ενορχηστρωτικά μελαγχολία την καθημερινότητά μου, όντας ταυτόχρονα πανέμορφο και μαγευτικό.

9. The Joshua Tree - U2 (1987)

Λατρεύω τους U2. Όταν τους ακούω, όταν βλέπω συναυλίες τους, και σίγουρα όταν βρέθηκα κι εγώ σε μία, μου ανοίγουν την όρεξη για ζωή, δημιουργία και μουσική. Στο άλμπουμ αυτό περιέχονται τα 3 πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους: "With Or Without You", "Where The Streets Have No Name" και "Still Haven’t Found What I’m Looking For".

10. Homogenic - Bjork (1997)

Τι καλλιτέχνιδα, τι φωνή, τι δημιουργικότητα! Η ανακάλυψη της εφηβείας που συντάραξε τα δεδομένα της μουσικής μου πραγματικότητας. To "Jóga" παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών.

Η Lou Is στο Facebook

Καινούργιοι Δίσκοι Στο Grill V: Vlospa, Echo Tides, Πέτρος Κλαμπάνης

Vlospa: Mektoub 2

Echo Tides: Ανδρομέδα FM

Πέτρος Κλαμπάνης: Τώρα Collective

Gimme 10: Ο Παντελής Κυραμαργιός επιλέγει πολιτικά άλμπουμ

Φωτογραφία: Γιάννης Μαργετουσάκης

Ο Παντελής Κυραμαργιός είναι τραγουδοποιός και ιστοριοποιός, με καταγωγή από τη Σύμη.

Γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα, και ασχολήθηκε από μικρή ηλικία με τη μουσική. Σπούδασε οδοντιατρική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, και την ασκεί ως επάγγελμα. Μια διάκριση σε διαγωνισμό ποίησης, στα φοιτητικά του χρόνια, τον οδήγησε να ασχοληθεί περισσότερο με τον λόγο.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ιδιαίτερα επιτυχημένου συγκροτήματος Μέλισσες, έως την αποχώρησή του, το 2017. Την ίδια χρονιά σχημάτισε την καλλιτεχνική κολεκτίβα Πλέγμα, και μαζί της κυκλοφόρησε τα άλμπουμ Ως Την Άκρη Της Κλωστής (2016) και Αρετή (2018). Το 2019 κυκλοφόρησε τον δίσκο Το Νησί Της Φαντασίας, με παιδικά τραγούδια, σε μουσική δική του και στίχους της Σταυρούλας Παγώνα. Το 2020 βγήκε στο φως το άλμπουμ του Άνω Θρώσκω, και το 2021 ήρθε η σειρά του κύκλου τραγουδιών Άφιλτρα Τραγούδια. Την επόμενη χρονιά αποκάλυψε το νέο του γκρουπ, τους No Pasaran, με τους οποίους κυκλοφόρησε τον δίσκο Προσωρινά Αιώνιοι.

Ο Παντελής Κυραμαργιός έχει επίσης εκδώσει το βιβλίο Το Παραμύθι Της Λήθης (Έναστρον, 2014), αρθρογραφεί σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες, γράφει τραγούδια για άλλους καλλιτέχνες και κάποτε συνεργάζεται ως ερμηνευτής.

Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του καλλιτέχνη είναι το τραγούδι "Σαν Να Μην Είχαμε Πριν Αγαπήσει", του οποίου υπογράφει τους στίχους, τη μουσική και την ερμηνεία. Ταυτόχρονα ετοιμάζεται, μαζί με τους No Pasaran, για μια ζωντανή εμφάνιση με τίτλο "Κόκκινα Τραγούδια", στο Μουσικό Κουτί (Κωνσταντινουπόλεως 70, Αθήνα), την Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2023. Σε αυτήν θα παρουσιάσει τραγούδια της επανάστασης και του έρωτα.

Με τις παραπάνω αφορμές, φιλοξενούμε σήμερα τον Παντελή Κυραμαργιό, για να μας παρουσιάσει τα 10 αγαπημένα του πολιτικά άλμπουμ.

-----

1. Τα Αντάρτικα - Μαρία Δημητριάδη/Αφροδίτη Μάνου/Θάνος Μικρούτσικος (1981)

Κάθε φορά το ίδιο δέος, η ίδια συγκίνηση.

2. Μαουτχάουζεν - Μίκης Θεοδωράκης (1966)

Αυτή η λίστα θα μπορούσε να έχει 10 δίσκους του Θεοδωράκη. Για να μη φανώ μονοδιάστατος, επιλέγω αυτό για τους στίχους του Καμπανέλλη.

3. Καπνισμένο Τσουκάλι - Χρήστος Λεοντής/Γιάννης Ρίτσος (1975)

Είμαστε τυχεροί που μιλάμε τη γλώσσα στην οποία έγραψε ο Ρίτσος.

4. Τραγούδια Του Δρόμου - Μάνος Λοΐζος (1974)

Χαραγμένα στην καρδιά από τις σχολικές γιορτές. Ύστερα έγινε νέα χάραξη στις φοιτητικές πορείες. Ακόμα σε εξέλιξη...

5. Operation: Mindcrime - Queensrÿche (1988)

Η heavy metal στα καλύτερά της με έναν σκληρό, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά, θεματικό δίσκο.

6. Sometime In New York - John Lennon (1972)

Άλμπουμ με μικρή αποδοχή για τα δεδομένα του Lennon. Αποικιοκρατία και κάθε μορφή ρατσισμού στο στόχαστρό του.

7. Fight To Survive - White Lion (1985)

Μέσα στην αβάσταχτη στιχουργική ελαφρότητα της poser σκηνής του '80, ξεχώριζα πάντα τους White Lion, για τα αντιπολεμικά τραγούδια και την υποστήριξή τους στις μειονότητες της Αμερικής και στο κίνημα το μαύρων.

8. Give 'Em Enough Rope - The Clash (1978)

Βαθιά πολιτικό και κοινωνικό άλμπουμ, για την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, την άνοδο της ακροδεξιάς και πολλά άλλα στη Μεγάλη Βρετανία του '78.

9. The Times Are A-Changin' - Bob Dylan (1964)

Με διαφορά ο καλύτερος και πιο πολιτικοποιημένος Bob Dylan. Ύστερα θέλησε να αυτοαναιρεθεί, αλλά το άλμπουμ αυτό είναι πάντα εδώ...

10. War - U2 (1983)

To "Sunday, Bloody Sunday" είναι από τα τραγούδια που με ώθησαν να διαβάσω Ιστορία.

Ο Παντελής Κυρμαργιός στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές του Asylum Promises

Asylum Promises είναι το σόλο project του Μάνου Καρακατσάνη, ενός πολυπρόσωπου μουσικού και συνθέτη. Είτε με τους Mani Deum είτε με τους The Man & His Failures, ο Καρακατσάνης έχει στο βιογραφικό του πλήθος κυκλοφοριών και ζωντανών εμφανίσεων.

Ως Asylum Promises πειραματίζεται με imdustrial, lo-fi και ambient στοιχεία, και έχει κυκλοφορήσει τα άλμπουμ Piraeus / Athens / Nihil (2021), Winter Solstice Plague EP (2021), Winter Solstice Plague II (2022), Infestation: Demos & Outtakes Vol. 1 (2022), Live At Shockrates 26.1 Studio (2023), και τα σινγκλ "Trauma" (με την Esterina, 2022), "Navarinou" (με την Sci-Fi River, 2022), "Καμμένο Πανί / Δρόμος" (2023), "Γλυκειά Παραίτηση" (με τον Iam Nothe, 2023). Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του είναι το "His Toy", μια συνεργασία με τον Somnia Vera, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο.

Ο Μάνος Καρακατσάνης, την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου, στη Death Disco (Λεπενιώτου 22, Αθήνα), θα κάνει τη δεύτερη (μόλις) ζωντανή του εμφάνιση ως Asylum Promises, συμμετέχοντας στο event της Black Caramel Records, της νέα δισκογραφικής εταιρείας του Αντώνη Κωνσταντάρα. Στην πρώτη αυτή Black Caramel Night συμμετέχουν επίσης οι The Page Of Cups, Tony Bluebird και VoxPopuli.

Με αφορμή τα παραπάνω, ο Μάνος Καρακατσάνης επιλέγει και σχολιάζει παρακάτω κάποια από τα άλμπουμ που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία του Asylum Promises. Όπως λέει ο ίδιος, "αυτή η 10αδα έχει πολλές ελλείψεις από άλμπουμ που με έχουν επηρεάσει ως Asylum Promises, απλά παραμένει μια ενδεικτική γεύση του γιατί αγαπώ και θέλω να κάνω ηλεκτρονική μουσική."

-----

1. Pulse Demon - Merzbow (1996)

Ο πιο εύστοχος χαρακτηρισμός που έχω ακούσει για τον Merzbow και το Pulse Demon είναι πως "βοηθάει να καθαρίσει το μυαλό και τα αυτιά, ούτως ώστε να ακούσεις την κανονική μουσική μετά διαφορετικά". Και συμφωνώ. Αγαπώ το noise, αγαπώ το drone, σίγουρα αυτό εδώ το άλμπουμ είναι ένας ογκόλιθος του είδους.

2. Too Dark Park - Skinny Puppy (1990)

Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαλέξω έναν δίσκο των Skinny Puppy για να βάλω σε μια δεκάδα, και όσες φορές με ρωτήσεις, μάλλον θα πάρεις διαφορετική απάντηση για τον "αγαπημένο μου δίσκο" τους, αφού λατρεύω καθολικά όλες τις δουλειές τους. Αυτά που συμβαίνουν στο "Too Dark Park" σε χρήση συνθεσάιζερ, ατμόσφαιρα και στίχους, είναι από άλλον πλανήτη.

3. Ånden Som Gjorde Opprør - Mortiis (1994)

Άλλος ένας καλλιτέχνης που εκφράστηκε αποκλειστικά με synths και άλλαξε όλο το παιχνίδι της μουσικής ιστορίας με το να φτιάξει δικό του είδος, το dungeon synth. Αγαπώ πολύ τις δουλειές του, ειδικά της πρώτης περιόδου. Η ατμόσφαιρα στο Ånden Som Gjorde Opprør είναι πραγματικά μοναδική, ambient πραγματικά υψηλού επιπέδου, επικό mood, ό,τι και να πω είναι λίγο.

4. Depressive Silence - Depressive Silence (1996)

Το ντουέτο των Γερμανών Depressive Silence, παρά τα λίγα χρόνια ύπαρξης του, κατάφερε να αφήσει πραγματικά ένα δυνατό στίγμα στην underground ambient/dungeon μουσική. Απλά ακούστε αυτόν τον δίσκο.

5. Butterfly - Haus Arafna (2003)

Άλλο ένα σχήμα του οποίου δεν μπορώ να ξεχωρίσω αγαπημένες δουλειές... Αλλά σίγουρα το Butterly με έκανε να καταλάβω πως ένα ντουέτο μπορεί να κάνει χρήση ήχων και θορύβων σε επίπεδο ρυθμικό και πως με τη λογική και τους κανόνες του sound design μπορείς να φτιάξεις τραγούδια και μουσική.

6. Caustic Grip - Front Line Assembly (1990)

Μεγάλο σχολείο για μένα οι FLA σε ό,τι αφορά τα beats, τη χρήση των drum machines και τα layers στην ηλεκτρονική μουσική. Το Caustic Grip είναι ένα επιθετικό αριστούργημα.

7. Tyranny >For You< - Front 242 (1991) 

Τώρα τι να πούμε εδώ; Σίγουρα ένα άλμπουμ που με έκανε να θέλω να ασχοληθώ με την ηλεκτρονική μουσική.

8. 99% - Meat Beat Manifesto (1990)

Breakbeats, dub μπασογραμμές, ακραίο sampling. Δεν έχω λόγια που να περιγράφουν πόσο αγαπώ τη δουλειά των Meat Beat Manifesto, και το 99% σαν δίσκο. Είναι νομίζω η πιο καλή πλευρά των χορευτικών early '90s.

9. Bunkertor 7 - :Wumpscut: (1995)

Σίγουρα θαυματουργός στον ήχο του ο Rudolf "Rudy" Ratzinger, οτιδήποτε έχει υπογράψει ως :Wumpscut: είναι το λιγότερο εξαιρετικό. Στο Bunkertor 7 θεωρώ πως πάει το χορευτικό industrial μερικά βήματα παρακάτω. Kαι τι να πει κανείς για το μοναδικό "Thorns", πραγματικά ένα πανέμορφο κομμάτι.

10. Horse Rotorvator - Coil (1986)

Νομίζω πως πια οι Coil δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις σε οποιονδήποτε έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με τον σκοτεινό, ηλεκτρονικό ήχο. Το Horse Rotorvator είναι από τα πρώτα τους άλμπουμ που απέκτησα στην εφηβεία, και σίγουρα από αυτά που με στοιχειώνουν μέχρι σήμερα.

Ο Asylum Promises στο Bandcamp

Gimme 10: Οι Loud Silence για τους δίσκους που τους σημάδεψαν

Οι Loud Silence είναι μια alternative rock μπάντα από την Αθήνα. Η σημερινή τους σύνθεση περιλαμβάνει τους Ανδρέα Γιαννακόπουλο (κιθάρα, φωνή), Νίκο Γιαννακόπουλο (τύμπανα) και Ιάσονα Θέριο (μπάσο).

Η πορεία του συγκροτήματος ξεκίνησε το 2017, στα σχολικά χρόνια των μελών της, με στόχο την παρουσία τους στο Schoolwave Festival. Το δισκογραφικό ντεμπούτο ήρθε το 2020, με τον δίσκο Elements, που διεπόταν από έναν heavy rock ήχο. Ακολούθησε το σινγκλ "Ball 'n' Chain" το 2021, σε παρόμοια κατεύθυνση, αλλά πλέον το ύφος των Loud Silence έχει "ανοίξει", όπως έγινε σαφές πέρυσι, με το σινγκλ "Take A Breath", αλλά και τώρα, με το ολοκαίνουργιο "Dance With Me". Πρόκειται για τραγούδι-προπομπό της δεύτερης δισκογραφικής τους απόπειρας, που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο.

Με αφορμή το νέο τους τραγούδι, τα μέλη των Loud Silence αποκαλύπτουν παρακάτω τους δίσκους που καθόρισαν το μουσικό στιλ τους.

-----

1. Rage Against The Machine - Rage Against The Machine (1992)

Είναι ψέμα. Δεν μπορεί αυτά τα τραγούδια να είναι στον ίδιο δίσκο. Αυτό.

2. A Brief Inquiry Into Online Relationships - The 1975 (2018)

Ένα άκουσμα του συγκλονιστικού "It’s Not Living (If It’s Not With You)", ήταν αρκετό για να γνωρίσουμε τους 1975 και να μας αλλάξουν την κοσμοθεωρία όσον αφορά δίσκους, καλούπια, ποικιλία και μοντερνίλα. Έχουμε ΛΙΩΣΕΙ τη μπάντα αυτή.

3. Broken Machine - Nothing But Thieves (2017) 

Η καλύτερη τεχνικά ανδρική φωνή που έχουμε ακούσει, και ένας δίσκος που "δεν ξαναγράφεται" για μια από τις μπάντες που φρέσκαραν, όσο λίγες, την κιθαριστική ροκ παγκόσμια σκηνή.

4. X - Ed Sheeran (2014)

Μεγαλώσαμε στην εποχή του.  Αυτός ο δίσκος και η φωνή του Ed θα μείνει για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μας και στους σχολικούς μας έρωτες. Μας ταξίδεψε όσο λίγοι. Θαυμάζουμε απίστευτα αυτό το raw ταλέντο του, και μέσα από την επαφή μας με τη μουσική καταλάβαμε πόσο δύσκολα είναι τα τραγούδια του. Είμαστε ορκισμένοι fans.

5. How Did We Get So Dark - Royal Blood (2017) 

Δεν θα μπορούσαν να λείπουν από καμία λίστα μας. Η αναγέννηση του heavy ήχου. Φέρανε το rock στο mainstream, αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο. Σαν χθες ήταν που είδαμε το κλιπ του "I Only Lie When I Love You" και δεν ξαναχωρίσαμε ποτέ. Ο καλύτερος ήχος κιθάρας που ακούσαμε ποτέ. Από μπάσο. Αυτή είναι η μουσική.

6. Divinely Uninspired To A Hellish Extent - Lewis Capaldi (2019)

Ήταν 2018 όταν το παιδί της Adele – Ed Sheeran θα μας έφερνε ξανά σε επαφή με τη mainstream pop, ίσως πιο έντονα από ποτέ, με έναν δίσκο που στέριωσε την αγάπη μας για αυτήν. Από τους πιο ολοκληρωμένους φωνητικά δίσκους, κατά τη γνώμη μας, με τεράστιο βαθμό δυσκολίας συνθετικά. Δεν μπορούμε να περιγράψουμε την αγάπη μας για τον Lewis.

7. Loyal To The Pack - Planet Of Zeus (2016)

Έχουμε ξαναμιλήσει πολλές φορές για την αγάπη μας για αυτούς. Ο αγαπημένος μας δίσκος τους. Διαμάντι για την μουσική μας σαν χώρα, με αυτόν τους αγαπήσαμε και συμβολίζει τα τελευταία σχολικά μας χρόνια.

8. Without Fear - Dermot Kennedy (2019)

Θυμάμαι να τον ανακαλύπτουμε τυχαία μέσω social media, μας έκανε απίστευτη εντύπωση η εξαιρετική του άρθρωση. Το “An Evening I Will Not Forget” ήταν κυριολεκτικά jaw dropping και έτσι μάθαμε έναν ακόμα καλλιτέχνη που μας σημάδεψε. Απίστευτος μουσικός χαρακτήρας και τέρμα συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος. Επικό. 

9. Amo - Bring Me The Horizon (2019)

Η τελική στροφή της μπάντας προς την POP και η απόδειξη ότι κάνουν Ο,ΤΙ θέλουν δισκογραφικά. Συγκλονιστικός δίσκος. Ο Jordan δείχνει την απίστευτη επιρροή του στη σύνθεση και oι Bring Me εκτοξεύονται παντού. Λατρεύουμε την έλλειψη music genre και οι Βρετανοί μάς το δίνουν απλόχερα, με μαεστρία και μια από τις καλύτερες παραγωγές εκεί έξω.

10. Bipolar - Void Droid (2020)

Οι κάποτε παιδικοί μας ήρωες και πλέον φίλοι μας, μετά το σημαδιακό πρώτο τους άλμπουμ, βγάλανε ακόμα ένα αριστούργημα και είμαστε πολύ περήφανοι για αυτούς. Ένας φοβερά ποικίλος δίσκος, με πολύ μουσικό χαρακτήρα και τραγούδια που μπορούν να αγγίξουν μεγάλο εύρος κοινού. Μεγάλα τραγούδια που κυλάνε νερό, επικά ντραμς και ανατολίτικα φωνητικά. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν.

Οι Loud Silence στο Facebook

Άρθρα X: Ελληνική μουσική σκηνή, Εγχώριος μουσικός τύπος

Ελληνική μουσική σκηνή: "Στηρίζω" δεν σημαίνει "λιβανίζω"

Ο εγχώριος μουσικός τύπος πρέπει να αλλάξει. Μπορεί;

Το ανεκπλήρωτο χρέος του εγχώριου μουσικού τύπου

Gimme 10: Η Μαρία Κρασοπούλου για τα τραγούδια που αγαπά

Η Μαρία Κρασοπούλου είναι ερμηνεύτρια, στιχουργός και ποιήτρια.

Γεννήθηκε στην Καλαμάτα, όπου φοίτησε στο τοπικό Μουσικό Σχολείο. Είναι απόφοιτος του τμήματος Βιολογικής Γεωργίας Ιονίων Νήσων, αλλά και του τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας Και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Η πρώτη της δισκογραφική συμμετοχή ήρθε το 2012, στο πρώτο άλμπουμ του συνθέτη Γρηγόρη Πολύζου, Σε Τόπους Που Δεν Ξέρω (παραγωγή Νίκου Ζούδιαρη), ενώ το 2016 υπήρξε η βασική ερμηνεύτρια του δεύτερου δίσκου του Πολύζου, Αποστάσεις, όπου υπέγραψε και τους στίχους δύο τραγουδιών. Το 2018 συνεργάστηκε με τον Παντελή Θαλασσινό στο τραγούδι "Ο Αντώνης Που Έφερε Τον Ήλιο" (μουσική Γρηγόρη Πολύζου, στίχοι Πόλυ Κυριάκου), και τον περασμένο Μάρτιο ερμήνευσε το "Αγάπη (2023 edition)", μια επετειακή επανεκτέλεση ενός κομματιού από το δισκογραφικό ντεμπούτο της. Ως στιχουργός, έχει συνεργαστεί επίσης με τον τραγουδοποιό Νίκο Σαμαρά. Είναι  μέλος του μουσικού σχήματος Bit gia Bit.

Η Μαρία Κρασοπούλου έχει εκδόσει και δύο ποιητικές συλλογές: Ήχοι Αθόρυβοι (Γαβριηλίδης, 2016), και Το Ύστερα Του Κόσμου (24 Γράμματα, 2020).

Με αφορμή το νέο τραγούδι της με τίτλο "Μειοψηφία", σε μουσική Μιχάλη Λιόντα και στίχους Δημήτρη Τσιμπούκη, που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες μέρες, φιλοξενούμε σήμερα με χαρά τη Μαρία Κρασοπούλου, για να μας αποκαλύψει 10 από τα τραγούδια που αγαπά.

-----

Θα αποφύγω να βάλω εντός των δέκα κομματιών που με έχουν με έναν τρόπο κατακτήσει, τραγούδια που έχω ερμηνεύσει η ίδια δισκογραφικά ή στα οποία έχω βάλει στίχο, γιατί μου είναι πάντα τρομερά δύσκολο να τα ξεχωρίσω.

1. Ερωτικό - Χάρις Αλεξίου

(Θάνος Μικρούτσικος - Άλκης Αλκαίος)

Τι να πει κάποιος για τη "δική μας" πιρόγα. Ερμηνευτικά απαιτητικό αλλά και αβανταδόρικο ταυτόχρονα στη φωνή. Σπουδαία εκτέλεση από την απόλυτη Χαρούλα Αλεξίου. Αν τύχει να το τραγουδάω ή όταν το ακούω τυχαία σε έναν σταθμό πάντα νιώθω την ανάγκη να πω στο τέλος του... "βρίζοντας οι Αμερικάνοι". Γιατί άραγε τόσα χρόνια να υπάρχει η ίδια ανάγκη;

2. Μαλαματένια Λόγια - Λάκης Χαλκιάς/Χαράλαμπος Γαργανουράκης/Λιζέτα Νικολάου

(Γιάννης Μαρκόπουλος - Μάνος Ελευθερίου)

Το μουσικό απόσταγμα της ελληνικής κοινωνίας. Ένα ποίημα που έγινε ένα σπουδαίο τραγούδι. Φωνές γάργαρες στην πρώτη του εκτέλεση και ο στίχος "πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή" σε τρυπάει μια φορά αλλά για πάντα.

3. Μαύρο Μου Χελιδόνι

(παραδοσιακό από την περιοχή της Ανατολικής Ρωμυλίας)

Καθιστικό τραγούδι που μιλάει για την ξενιτιά. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, που οι κάθε είδους ξενιτιές είναι για τον άνθρωπο παράξενα οικείες πια.

4. Ανδρονίκη

(Αφηγηματικό τραγούδι από την περιοχή της Κύπρου)

Υπάρχουν διάφορες μικροπαραλλαγές στον στίχο του. Όλες με έναν αφηγηματικό τρόπο μιλούν για τη δεινή θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Η Ανδρονίκη φορά τα παντελόνια και πάει στον καφενέ, σε μια εποχή που αυτό είναι ανήκουστο για γυναίκα. Παίζει χαρτιά. Η Ανδρονίκη αγάπησε έναν νέο από μόνη της, χωρίς προξενιό. Το κουτσομπολιό του κόσμου έφερε την οργή του αδελφού της, ο οποίος τη σκοτώνει, περιφέροντάς την ανάμεσα στα σπίτια της γειτονιάς. Η τιμή της οικογένειας είχε αποκατασταθεί. Πείτε μου τώρα, τα τρία τελευταία χρόνια πόσες σύγχρονες Ανδρονίκες είχαμε; Τι λένε οι στατιστικές στο λήμμα "γυναικοκτονία";

5. Τα Παξιμάδια - Σωκράτης Μάλαμας

(Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Αν θες να μιλήσεις για τον θάνατο αυτό είναι το τραγούδι. Αγαπημένο του πατέρα μου, που του άρεσαν, όπως έλεγε, οι "κορνέτες" του. Να φεύγουν οι άνθρωποι και τα κουπιά του βαρκάρη να λιώνουν στο νερό, γιατί τίποτα δεν είναι πιο απόλυτο από τον θάνατο. 

6. Του Αη Γιώργη - Άλκηστις Πρωτοψάλτη

(Goran Bregovic - Λίνα Νικολακοπούλου)

Το τραγούδι που στέκεται και μόνο του και σαν εικόνα. Μια μελωδία που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, ακόμη και αν σήμερα για κάποιον λόγο ξύπνησες ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.

7. Τι Να Θυμηθώ - Απόστολος Ρίζος

(Νίκος Ζούδιαρης) 

Εδώ είναι όλες οι φοιτητικές μου διαδρομές, με ακουστικά, στα υπεραστικά ΚΤΕΛ, κι αυτό είναι πράγμα ιερό για τον καθένα!

8. Κάτι Ελλάδες - Δάφνη Λέμπερου

(Νίκος Μερτζάνος - Νίκος Μωραΐτης) 

Το άκουσα τυχαία σε έναν σταθμό. Δεν θυμάμαι πότε, ούτε πού. Λοιπόν, αυτό το τραγούδι πρέπει να το διδάσκουν στα σχολεία. Για ευνόητους λόγους.

9. Κατάρτι Κι Ατμός - Μιχάλης Παπαζήσης

(Γιώργος Καζαντζής)

Αν είναι να μιλήσεις για έρωτα, αυτό είναι το τραγούδι. Μέλος και λόγος εδώ είναι μαγικός ρεαλισμός.

10. Φυσική Ιστορία - Τζίμης Πανούσης

(Τζίμης Πανούσης)

Εδώ είναι όλη η σύγχρονη πραγματικότητά μας. Η ολική μας καθήλωση. Ήταν σχεδόν προφητικός εδώ ο δημιουργός. Ειδικά τις ημέρες του εγκλεισμού μας, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν απίστευτη η μεταφορά του στο παρόν. Και φυσικά το "τραγουδάω και κλαίω". Ε, σε αυτή την αντίθεση είναι όλο το θέμα.

Η Μαρία Κρασοπούλου στο Facebook

Gimme 10: Οι επιρροές των Storyville Ragtimers

Οι Storyville Ragtimers είναι μια επταμελής μπάντα από την Αθήνα, που δρα από το 2015, έχοντας ως οδηγό την dixieland/ragtime/blues παράδοση. Την αποτελούν οι Γιάννης Καραγιαννάκης (κορνέτα), Κωστής Βαζούρας (σοπράνο σαξόφωνο, κλαρινέτο), Βασίλης Παναγιωτόπουλος (τρομπόνι), Μελέτης Πόγκας (κιθάρα, μπάντζο, φωνή), Μάνος Λούτας (κοντραμπάσο), Βασίλης Τζαβάρας (πιάνο, φωνή) και Θεόδωρος Χριστοδούλου (τύμπανα). Κάποια από τα μέλη έχουν και πρότερη κοινή δράση, μέσα από τους Black Jack και τους Take The Money And Run.

Η πρώτη δισκογραφική δουλειά των Storyville Ragtimers κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάιο, έχει τον τίτλο The Storyville Ragtimers Live At Almagesti, και περιέχει 12 ζωντανά ηχογραφημένα κομμάτια. Είναι με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, αλλά και λόγω του live τους στην Αλμαγέστη (Πλαταιών 44, Κεραμεικός), την Κυριακή 15 Οκτωβρίου, που τους υποδεχόμαστε σήμερα στο Gimme 10, για να μας κάνουν μια περιδιάβαση των βασικότερων επιρροών τους.

-----

Οι κοινές αναφορές μας είναι η αγάπη για τη Νέα Ορλεάνη, το Storyville (τη συνοικία της Νέας Ορλεάνης όπου γεννήθηκε η jazz), τα «sporting houses» της Basin’ Street, η «Lulu White» και οι «professors» που έπαιζαν εκεί, οι μπάντες των «parades» με τους «second liners» και οι μπάντες των ποταμόπλοιων του Mississippi. Επίσης, μας αρέσουν οι βωβές ταινίες, το κλασικό σινεμά, ο Woody Allen, o Hopper, τα blues, ο Fats Waller και ο Django Reinhardt.

Από τους πρωτεργάτες της τζαζ μας έχουν επηρεάσει ο Louis Armstrong, o Sidney Bechet, o Jelly Roll Morton, o King Oliver, o Bix Beiderbecke, o W.C. Handy.

Ο Jelly Roll Morton και ο King Oliver είναι οι μουσικοί με τη μεγαλύτεροι επίδραση στην πορεία της παραδοσιακής τζαζ και όχι μόνο, δύο πρωτοπόροι, γέννημα-θρέμμα της Νέας Ορλεάνης, που πρόλαβαν να ζήσουν τους Κυριακάτικους χορούς στην Congo Square -μια παράδοση από την εποχή των σκλάβων-, τη γέννηση αλλά και το κλείσιμο του Storyville, και να μορφοποιήσουν αυτό που από τα τέλη της δεκαετίας του '10 ονομάστηκε τζαζ. Ο Louis Armstrong έλεγε για τον μέντορα και δάσκαλό του King Oliver ότι ήταν ο εφευρέτης της τζαζ τρομπέτας, και όταν μια τέτοια κουβέντα βγαίνει από τα χείλη του Pops αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του ανδρός. Όσο για τον Morton, ο ίδιος έλεγε ότι αυτός εφηύρε την τζαζ. Σίγουρα υπερέβαλε αλλά δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μέσα από το το πιανιστικό του στυλ έγινε η μετάβαση από το ragtime στο stride, ενώ ταυτόχρονα ενσωμάτωσε στις συνθέσεις του  όλα τα διαφορετικά μουσικά ιδιώματα που άκουγε στο λιμάνι της Νέας Ορλεάνης και στα ατελείωτα ταξίδια του στον αμερικανικό νότο, εμπλουτίζοντας έτσι αυτό το μουσικό μωσαϊκό που λέγεται τζαζ.

Μια από τις μεγαλύτερες επίσης επιρροές για εμάς είναι ο W.C Handy. Ο W.C Handy θεωρείται ο πατέρας του blues, και όχι τυχαία. Όταν ήταν νεαρός κορνετίστας γύρισε όλο τον αμερικανικό νότο σαν μέλος μιας ορχήστρας τσίρκου και ταυτόχρονα κατέγραψε όλες τις μουσικές φόρμες που άκουγε, από τραγούδια εργασίας στα βαμβακοχώραφα μέχρι τα θρησκευτικά χορωδιακά τραγούδια στης εκκλησίες, και από τα barrelhouse blues στα κακόφημα καμπαρέ και μπορντέλα μέχρι τα τραγούδια των ζητιάνων στις γωνίες των δρόμων. Χωρίς αυτήν την καταγραφή ένα τεράστιο κομμάτι της αφροαμερικάνικης μουσικής παράδοσης δεν θα είχε διαδοθεί.

Δύο καλλιτέχνες που επίσης μας επηρέασαν είναι ο Louis Armstrong και ο Sidney Bechet. Ο Louis και ο Sidney γεννήθηκαν στην ίδια πόλη, στη Νέα Ορλεάνη, περίπου την ίδια εποχή. Έζησαν ως παιδιά τη χρυσή εποχή του Storyville και άκουσαν όλους εκείνους τους πρωτοπόρους μουσικούς που έθεσαν τα θεμέλια της τζαζ, όπως ο Buddy Bolden. Έπαιξαν και ηχογράφησαν σε κάποιες στιγμές της καριέρας τους μαζί, αλλά συνάμα έζησαν βίους παράλληλους. Ο μεν Bechet εγκατέλειψε τη χώρα πολύ νωρίς -κάποιοι λένε λόγω προβλημάτων που είχε με τον νόμο και κάποιοι επειδή δεν άντεχε τις φυλετικές διακρίσεις- και έκανε τεράστια καριέρα στην Ευρώπη. Ο δε Armstrong παρέμεινε και εδραιώθηκε ως ο κορυφαίος αντιπρόσωπος της αφροαμερικάνικης μουσικής και ένας πραγματικά μεγάλος entertainer, κάτι για το οποίο καμάρωνε. Ο Duke Ellington είχε χαρακτηρίσει τον Louis ως τον "Mr. Jazz" και τον Sidney ως τον "jazz innovator". Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει πιο κατάλληλη περιγραφή για αυτούς τους δύο μουσικούς, που "με το όργανο στο χέρι" σφράγισαν τη μουσική του περασμένου αιώνα.

Τέλος, ένας άλλος πρωτοπόρος κα ταυτόχρονα μια μεγάλη πηγή έμπνευσης για εμάς είναι ο Bix Beiderbecke. Ο Bix ήταν πρωτοπόρος σε πολλούς τομείς, έζησε γρήγορα και πέθανε νέος, στερώντας από την τέχνη τα μελλοντικά του αριστούργημα. Αλλά ταυτόχρονα έμεινε άφθαρτος στη μνήμη μας, σαν ένας άλλος James Dean της τζαζ κουλτούρας. Αλλά η πραγματικά μεγάλη πρωτοπορία του Bix ήταν ότι τη δεκαετία του '20, την περίφημη "jazz age", όταν όλη η Αμερική καίγονταν στην κυριολεξία από την hot jazz, εμφανίστηκε από το πουθενά ένας λευκός νεαρός κορνετίστας, γόνος μεσοαστικής οικογένειας από την Indiana, που έπαιζε τα στάνταρντ της εποχής με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ο ήχος του και οι σολιστικές του επιλογές διακρίνονταν από έναν λυρισμό πρωτόγνωρο για εκείνον τον καιρό και σύντομα τον έκανε να ξεχωρίσει και να γίνει σολίστας στα αναλόγια της ορχήστρας του Paul Whiteman, όπου τα σόλο του απογείωσαν τον ήχο της ορχήστρας και άλλαξαν ριζικά την ενορχηστρωτική προσέγγιση του Whiteman. Πολλοί ισχυρίζονται ότι τότε έγινε η γέννηση του cool, είκοσι χρόνια πριν την επίσημη καταγραφή του από τον Chet Baker -άποψη την οποία συμμερίζομαι απόλυτα. Ο Bix, με συνδετικό κρίκο τον Bobby Hackett, έδωσε τη σκυτάλη στον Chet Baker, ο οποίος σίγουρα είχε ακούσει τη δουλειά τους και είχε επηρεαστεί από αυτούς -ο ήχος του και η αυτοσχεδιαστική του προσέγγιση το αποδεικνύουν άλλωστε. Ο Bix ήταν λάτρης του Ravel και του Debussy, και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ο γαλλικός ιμπρεσιονισμός, μέσα από το λυρικό του παίξιμο, ενσωματώθηκε στο αφροαμερικάνικο ιδίωμα. Μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά σίγουρα πάντα τα σόλι του θα μας καθηλώνουν όπως την πρώτη φορά.

Οι Storyville Ragtimers στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές των Spiral Meth

Οι Spiral Meth είναι μια αθηναϊκή μπάντα με alternative/prog metal χαρακτήρα. Την αποτελούν οι Σταύρος Παπαδάκης (κιθάρα), Κώστας Έξαρχος (φωνή), Τάσος Κακογιάννης (μπάσο, φωνητικά) και Περικλής Ρούσσης (τύμπανα, κρουστά).

Παρότι έχει σχεδόν δεκαετή ιστορία πίσω της, η ομάδα παρουσίασε το ντεμπούτο άλμπουμ της μόλις πέρυσι. Πρόκειται για μια συλλογή 10 κομματιών, που φέρει τον τίτλο Blues For The Superhuman.

Ως σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, οι Spiral Meth αποκαλύπτουν και σχολιάζουν παρακάτω 10 από τα άλμπουμ που καθόρισαν την καλλιτεχνική τους υπόσταση.

-----

1. Sabbath Bloody Sabbath - Black Sabbath (1973)

Μετά την παράνοια του Master Of Reality και την έναρξη των πάντων με το ομώνυμο και το Paranoid, ήρθε και έδεσε αυτό το αριστούργημα. Ηχητικοί πειραματισμοί, πολλές ασυνήθιστες μελωδίες, στοιχεία '60s και φολκ. Προσωπικά το θεωρώ το πιο progressive άλμπουμ που έχουν ηχογραφήσει.

2. Physical Graffiti - Led Zeppelin (1975)

Νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι και λόγω διάρκειας (είναι μιάμιση ώρα) το soundtrack μιας ταινίας που εξιστορεί την ιστορία της rock. To συγκρότημα είναι πιο ώριμο από ποτέ... είναι έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο! Blues, funk, groove, ethnic, metal... Μάλλον η καλύτερη στιγμή της ιστορίας της rock. "In My Time Of Dying", "The Rover", "Wanton Song", κλπ. Και μέσα σε όλα το "Kashmir"!

3. Aenima - Tool (1996)

Όταν τον άκουσα για πρώτη φορά αδυνατούσα να αρθρώσω λέξεις. O δίσκος-κλειδί. Ένας δίσκος με βαθιές ρίζες στο παρελθόν και ταυτόχρονα αποκομμένος από το παρόν, προετοιμάζοντας το μέλλον. Κομμάτια που ακούς τα όργανα και τη φωνή και όλα μοιάζουν με αυτόνομες οντότητες, δημιουργώντας μία απόλυτη συνοχή. Είναι σαν να συνθέτουν όλα μαζί μία δήλωση. Δεν είναι concept. Eίναι κάτι άλλο, πιο ξεχωριστό. Είναι ένα παζλ που παρουσιάζει τη σύγχρονη μουσική υπό το δικό τους πρίσμα. Σε αυτόν τον δίσκο διέλυσαν το rock και το metal σε κομμάτια και ξανάφτιαξαν σκληρή μουσική κάτω από το δικό τους πρίσμα.

4. Rage Against The Machine - Rage Against The Machine (1992)

Και εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, σκάει το πρώτο άλμπουμ των R.A.T.M. Είναι urban, είναι επιθετικοί, είναι τόσο επιθετικοί που πάρα πολλοί DJs σε rock και metal clubs δεν παίζουν τραγούδια τους γιατί ο κόσμος αγριεύει. Τραγούδια που μπορούν να ξεκινήσουν επανάσταση, πορείες, riots, με το άκουσμα ενός ριφ. Τρομερό blend πεντατονικών blues ριφ με '70s bass lines και εξωφρενικό, ποιητικό hip hop. In your face, in your soul... Νομίζω ότι από την πρώτη εποχή του punk είχε να ακουστεί κάτι τόσο ωμό και αληθινό.

5. Superunknown - Soundgarden (1994)

Το άλμπουμ μουσικά συνδυάζει metal, hard και stoner rock. Αν προσθέσουμε psychedelic και alternative rock, έχουμε το πιο ολοκληρωμένο έργο της εποχής του grunge. Τρομερές συνθέσεις, εξωτικά κουρδίσματα, η καλύτερη hard rock φωνή από την εποχή του Plant.

6. From Mars To Sirius - Gojira (2005)

Το extreme στα καλύτερά του. Ήχος από ερπύστριες, εναλλαγές από mid tempo και blast, δυστοπική ατμόσφαιρα. Ένα υπέροχο διαστημικό ταξίδι. Από τη Γαλλία με αγάπη.

7. 1984 - Van Halen (1984)

Ασύγκριτo μέγεθος, ένα άλμπουμ τεράστιο σε όλα του, το οποίο εν πολλοίς καθόρισε τον εμπορικό rock ήχο των '80s. Είναι εντυπωσιακό πως το εμπορικό τους peak επιτεύχθηκε συγχρόνως με το καλλιτεχνικό τους απόγειο, καθώς τα "Jump" και "Panama" υπήρξαν τα mega hits, δίπλα στο "Hot For Teacher", "House Of Pain" και το "Girl Gone Bad". Ο Eddie χαράζει το μονοπάτι προς την αιωνιότητα.

8. Piece Of Mind - Iron Maiden (1983)

Μεγάλη αγάπη. Το πιο σκοτεινό άλμπουμ των Maiden. Έπος! Φοβερές εμπνεύσεις, μυθολογία, Dune, μάχες, αίμα και ιδρώτας. Σαν σύνολο συνδυάζει καλύτερα από όλα τα άλλα άλμπουμ τους το σκοτάδι, την ατμόσφαιρα, τον πειραματισμό και την εμπορικότητα.

9. Made In Japan - Deep Purple (1972)

Μεγαλειώδες, απόλυτα live (χωρίς το παραμικρό overdub), η απόδοση των πέντε μουσικών αγγίζει το τέλειο. Για πρώτη φορά στην ιστορία του rock έχουμε έναν τέτοιο live χείμαρρο. Εξακολουθεί να είναι αξεπέραστο.

10. London Calling - The Clash (1979)

Επιτέλους ένα punk άλμπουμ με φοβερούς μουσικούς και ποικίλες επιρροές. Αντισυστημικό, αληθινό. Περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την Αγγλία της εποχής, αφουγκράζεται την πολυπολιτισμικότητα, και δημιουργεί έναν καμβά γεμάτο απελπισία, οργή και τέχνη. Άσε που μπορεί να έχει και το καλύτερο εξώφυλλο όλων των εποχών...

Οι Spiral Meth στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές του Γιάννη Φύσσα

Ο Γιάννης Φύσσας, Έλληνας μετανάστης στον Καναδά από το 1981, είναι τραγουδοποιός και παραγωγός.

Η καλλιτεχνική του πορεία ξεκίνησε το 1992 στο Βανκούβερ, και μέσα στα χρόνια είχε την ευκαιρία να εξελίξει τις ικανότητές του, δουλεύοντας και ως sound designer σε γνωστές εταιρείες των video games, όπως οι Electronic Arts και Fuzzy Wuzzy Games Inc.

Τον περασμένο Αύγουστο κυκλοφόρησε το τρίτο προσωπικό του άλμπουμ, που φέρει τον τίτλο Ξενιτεμένα Τραγούδια. Σε αυτό περιέχονται 13 κομμάτια, με τον ίδιο να υπογράφει στίχους, μελωδίες, ενορχηστρώσεις, και να παίζει πληθώρα οργάνων.

Με χαρά υποδεχόμαστε, λοιπόν, τον Γιάννη Φύσσα, στο πρώτο Gimme 10 της νέας χρονιάς -αλλά και πρώτο στο παρόν μπλογκ, έπειτα από 14 χρόνια θητείας στο Mix Grill. Λόγω της χαρούμενης περίστασης, επετράπη στον καλλιτέχνη να καταστρατηγήσει τον περιορισμό των 10 επιλογών...

-----

1. Άγιος Φεβρουάριος - Δήμος Μούτσης (1977)

Δίσκος που παίχτηκε πολύ στο σπίτι μας πριν καν καταλάβω τι σημαίνει μουσική. Δηλαδή απορροφήθηκε μεν, αλλά χωρίς συνειδητοποίηση από μένα.

2. Μικρά Ασία - Απόστολος Καλδάρας (1977)

...ένας άλλος δίσκος που ακούστηκε πολύ στο σπίτι. Το '72 είμαι μόλις 2 χρονών. Όταν πολύ αργότερα άκουσα αυτόν τον δίσκο (και του Μούτση τον Άγιο Φεβρουάριο στα 26 μου) στο Βανκούβερ πια, έπαθα ΤΗΝ πλάκα. Δάκρυα, the feels, κυριολεκτικά δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ήξερα κάθε τραγούδι. Και απο πού; Γουάτ δε φακ. Αργότερα κατάλαβα: ό,τι ενσωματωθεί από μικρή ηλικία, παραμένει πάντα μέσα μας ως προσβάσιμο υλικό για μελλοντική χρήση. Άσ' τα. Κλάψ.

3. Outlandos D' Amour - The Police (1978)

Οχτώ χρονών αρχίζω μία τρέλα με τη μουσική και από τότε αρχίζει να μονοπωλεί τα ενδιαφέρον μου. Κιθάρα είχε βρεθεί του μπαμπά, και αμέσως μετά αρχίζω να αγοράζω δίσκους από χαρτζιλίκι και γενέθλια, παππούδες κτλ. Για το "Roxanne" μιλούσαν τα μεγαλύτερα παιδιά στο Ζωγράφου για τον στίχο κτλ, αλλά δεν ήξερα αγγλικά. Άρα η μουσική αρκούσε για τότε. Και ΤΙ μουσική! Και αργότερα άκουγα και Sting αβέρτα.

4. Hotel California - The Eagles (1977)

Το title track με σημάδεψε άγρια... μάλλον και το σόλο μιας από τις δύο κιθάρες. Πάντως όταν μεγαλώνεις με τέτοια τραγούδια, arrangements, παραγωγή και μιξαρίσματα, είναι λογικό τα τραγούδια του 2023 να μη σε γοητεύουν εύκολα. 3η Δημοτικού, Ζωγράφου, πρώτη φορά που φίλησα κορίτσι σε πάρτι χορεύοντας slow dance το "Hotel California"... τη λέγανε Νατάσα. Αυτά...

5. Dire Straits - Dire Straits (1978)

Έπεσα στα δίχτυα του Knopfler και ποτέ δεν ξέμπλεξα. Ούτε καν με ενδιέφερε να παίξω γρήγορη κιθάρα στα '80s. Όχι ότι δεν το προσπάθησα... αλλά ΔΕΝ...

6. Δοξάστε Με - Χάρρυ Κλυνν (1979)

Αυτός ο δίσκος ίσως πρωτοακούστηκε σε κάποια ραδιοφωνική εκπομπή (who knows?) αλλά τον είχαμε μάθει κυριολεκτικά απ' έξω, εγώ, οι θείοι μου, τα ξαδέρφια, όλο το σόι. Κάθε φράση, κάθε ομοιοκαταληξία, κάθε νότα. Τι αριστούργημα, τι ατάκες. Ο Χάρης Ρεζίλης είναι (και θα παραμένει) A-α-α-άπιαστος! Εδώ μάθαμε (lesson for whoever was paying attention) ότι τα τραγούδια που μοιάζουν το ένα με το άλλο δεν είναι επιθυμητά, άρα σε μια δισκογραφική δουλειά η επανάληψη ισούται με τεμπελιά ή βαρεμάρα.

7. Τα Τραγούδια Της Χαρούλας - Μάνος Λοΐζος/Χάρις Αλεξίου (1979)

Η σκούρα φωνή, το behind the beat phrasing, η ενορχήστρωση, η απλότητα μελωδίας και κιθάρας (που κρύβει μέσα πολλά δύσκολα) και η γενική μινόρε vibe, με διέλυσε. Λοΐζος forever after.

8. Για Μια Μέρα Ζωής - Μάνος Λοΐζος (1980)

Άλλος ένας δίσκος που δεν έχει ουδεμία επανάληψη συνθετικά/στιχουργικά και από ενορχήστρωση. Λίγοι οι δίσκοι που έχουν καταφέρει τέτοια φρεσκάδα από όλο το υλικό. Έχει πέσει πολύ μάθημα εδώ.

9. Blackout/Love At First Sting/World Wide Live - Scorpions (1982/1984/1085)

Αυτές οι δυο κιθάρες στην αρχή του "No One Like You" με τράβηξαν και άρχισε ο έρωτας με τους Σκορπιούς που ακόμα δεν έχει τελειώσει. Σαρώνει ακόμα και σήμερα.

10. Τα Τραγούδια Μου - Γιώργος Νταλάρας (1983)

Όλα τα τραγούδια και οι ερμηνείες είναι πέρα από συγκλονιστικά. Τα έμαθα όλα και έγιναν το standard με το οποίο θα μετρούσα τους επόμενους ελληνικούς δίσκους. Διαβάζοντας πολύ αργότερα περί αυτού, κατάλαβα... Ήταν η πιο σοβαρή live προσπάθεια του Θείου να βγει έξω απ' τα συνηθισμένα κέντρα και να προσφέρει μουσική απλά, χωρίς γαρύφαλλα και σπασμένα πιάτα σε μπουζουκτσίδικο. Δηλαδή μουσική, όχι entertainment, και φακ γιού στο σύστημα. Σημαντική αυτή η διάκριση. Πολύ μπροστά η κίνηση.

Τα παρακάτω είναι εξίσου επιδραστικά και δεν μπορούσα να τα αφήσω απέξω:

Piece Of Mind/Powerslave/Live After Death - Iron Maiden (1983/1984/1985) 

Τι τραγούδια, τι φωνή, τι κιθάρες, πρώτη/σεγόντο. Άκουγα τη διπλή κασέτα (LAD) τουλάχιστον για δύο χρόνια στο λύκειο με το γουόκμαν. Είχα σκαρφιστεί έναν τρόπο να βάζω την κασέτα στην τσέπη του πουκαμίσου ώστε να φαίνεται μόνο το Iron Maiden, για να ξέρουμε τι σοβαρός μεταλλάς ήμουν. Ναούμ.

Rio/Seven And The Ragged Tiger/Arena - Duran Duran (1982/1983/1984)

Κίλλερ τραγούδια, μπαλάντες και παραγωγές. Πολύ πιο μινόρε φάσεις από τα άλλα ανάλογα synthpop της εποχής. Γενικά το new wave με άφηνε κρύο, εκτός από Ντουράν. Μαθήματα ενορχήστρωσης -και όχι μόνο. Όλες οι μπαλάντες που έχω γράψει προσπαθούν (μάταια) να προσεγγίσουν το "Save A Prayer". Τι να κάνουμε, μερικές επιρροές δεν σβήνουν!

High N Dry/PyromaniaHysteria - Def Leppard (1981/1983/1987) 

Το Pyromania βινύλιο αγοράστηκε Καναδά και ταξίδευε Ελλάδα-Καναδά-Ελλάδα-Καναδά για 2 καλοκαίρια. Φυσικά όταν ερχόμουνα Ελλάδα, κουβαλούσα ηλεκτρική κιθάρα, μικρό ενισχυτή για παραμόρφωση (Traynor) και το λιγότερο 40 κασέτες για να έχω να ακούω. Καταβρόχθιζα μουσική 24-7 με γουόκμαν και πικάπ.  Εντυπωσιακή παραγωγή και μιξάρισμα. Ούτε που ήξερα τι ήταν αυτά στα 13 μου, αλλά ήξερα ότι ο δίσκος σάρωνε αβέρτα. Εδώ μάθαμε παραγωγή, και όχι μόνο...

Out Of The Cellar - Ratt (1984)

Το "Round And Round" με μάγεψε από την πρώτη ακρόαση και χωρίς να το ξέρω, έμαθα τι εστί 1 maj >1min, και b6#4. Θυμάμαι να ενοχλώ όλους στο σχολείο παίζοντας την κασέτα στο διάλειμμα. Είχα φωτογραφίες Ratt/Twisted Sister/Duran Duran στο locker μου και για κάποιον περίεργο λόγο να προβληματίζει περαστικούς γιατί άκουγα μέταλ και Duran και Sister. Δηλαδή δεν είχα επιλέξει το ένα ή το άλλο «όπως θα έπρεπε». Δεν μου φάνηκε καθόλου περίεργο.

Χαιρετίσματα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1987)

Παραγωγή/τραγούδια/στίχοι/κιθάρες, άψογα όλα! ΚΑΙ Άσιμος, όχι παίζουμε. Και τι ερμηνείες από τον Βασίλη. Θεός. Έμαθα ότι το πραγματικό Ροκ και το Ελληνικό μπορούν να μένουν κάτω από την ίδια στέγη. Το "Ευσεβείς Πόθοι" (Ξενιτεμένα Τραγούδια, 2023) είναι μάλλον «Ωδή στον Βασίλη» από μένα. (Βασίλη, αν διαβάζεις, σ’ αγαπώ!).

Ο Γιάννης Φύσσας στο Facebook

Άνθρωποι, όχι ίσκιοι: Ο Φοίβος Δεληβοριάς στο Θέατρο Βράχων

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μακρής

Η πρώτη φορά που συνάντησα τον Φοίβο Δεληβοριά από κοντά -ο ίδιος αποκλείεται να το θυμάται- ήταν τον Ιούνιο του 2007, μετά τη μεγάλη –για τα τότε δεδομένα του- αθηναϊκή του συναυλία στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα. Με τον φίλο μου τον Γιάννη περιμέναμε υπομονετικά στην ουρά για να μπούμε στο καμαρίνι του, ανταλλάξαμε δυο-τρεις μάλλον τυπικές κουβέντες με τον καλλιτέχνη, και μάς υπόγραψε ό,τι κρατάγαμε.

Την περασμένη Δευτέρα, 16 (και κάτι) χρόνια μετά, βρέθηκα πάλι μπροστά του, στο ίδιο θέατρο, στο ίδιο καμαρίνι. Τούτη τη φορά δεν χρειαζόταν να βιαστώ (η συναυλία θα ξεκινούσε σε καμιά ώρα), κι έτσι είπα να του πιάσω κουβέντα, ρωτώντας τον αν έχει άγχος πριν από τα live. Μου απάντησε ότι ναι, έχει· κυρίως όταν έχει περάσει καιρός από τo προηγούμενo, αλλά και σε περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη, όπου τα μεγέθη είναι μεγάλα, και τα βλέμματα επάνω του χιλιάδες. Τη νευρικότητά του ενέτεινε και το γεγονός ότι βρισκόταν εκεί και το κινηματογραφικό συνεργείο του Αριστοτέλη Παπακωνσταντίνου, με σκοπό να απαθανατίσει τη βραδιά -με 11 κάμερες, παρακαλώ.

Το άγχος αυτό, πάντως, έγινε εμφανές μόνο σε ένα λαχάνιασμά του, την ώρα που έλεγε το πρώτο τραγούδι, το “Γκόσπελ”. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι αμελητέο το ρίσκο να ανοίγεις τη μεγάλη σου εμφάνιση με ένα κομμάτι που δεν έχει κυκλοφορήσει επισήμως. Το πράγμα, μάλιστα, έγινε ακόμα πιο... risky, όταν ο Δεληβοριάς αποφάσισε να το ακολουθήσει με ένα πολιτικά φορτισμένο λογύδριο: «Να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ίσκιοι, ότι είμαστε άνθρωποι» ήταν μια από τις φράσεις που χρησιμοποίησε, καθώς αναφερόταν στο κάλεσμα που έκανε τις προηγούμενες ημέρες για συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους πληγέντες από τις καταστροφικές πλημμύρες στη Θεσσαλία. Η ανταπόκριση των προσερχομένων υπήρξε συγκινητική και δικαίωσε την επιλογή του να μην αναβάλει τη συναυλία.

Η βραδιά έμελλε να περιλάβει μερικές ακόμα ιδιαίτερα αιχμηρές επιθέσεις του Δεληβοριά: στους εξουσιαστές (μας), στους δημοσιογράφους, στους δημοσιολογούντες που επιλέγουν να επιτεθούν στον αδύναμο ή στον ξένο, και όχι στους ισχυρούς. Την ίδια ώρα, λίγα χιλιόμετρα ανατολικότερα, στην Τεχνόπολη, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έκανε κάτι αντίστοιχο στη δική του εμφάνιση, συμβάλλοντας στην άτυπη ομοβροντία εναντίον των κακώς κειμένων. Φυσικά, τα λογύδρια του Δεληβοριά δεν περιορίστηκαν στην πολιτικοκοινωνική μαύρη επικαιρότητα, αλλά είχαν και ποικίλες άλλες υφές, από ιστορίες για τα τραγούδια του μέχρι σχόλια για τις ερωτικές σχέσεις και αυθόρμητα γκάλοπ διά βοής, όλα διανθισμένα με γενναίες δόσεις του απολαυστικού χιούμορ του.

Με αυτά και μ’ εκείνα, η ροή της βραδιάς εξελίχθηκε μέσα σε μια σχεδόν πηχτή ένταση, σε μια αδιάκοπη πάλη για την έκβαση της κάθε στιγμής. Ή έτσι, τέλος πάντων, το εισέπραξα εγώ. Γιατί οφείλω να ομολογήσω ότι το πλήθος γύρω μου έμοιαζε να το ζει εντελώς αλλιώς. Αλλά πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Ήμουν ένας σαρανταπεντάρης ανάμεσα σε (πολύ) νεότερά μου άτομα, και το βλέμμα μου, παρότι έψαχνε απεγνωσμένα όλο το βράδυ να συναντήσει εκείνο κάποιου συνομηλίκου, δεν τα κατάφερε τελικά: ζευγάρια στα είκοσι και στα τριάντα, παρέες φοιτητών, νέες μαμάδες με τις δωδεκάχρονες κόρες τους, ως εκεί που έφτανε το μάτι... Ακόμα και όταν επιχείρησα, προς το τέλος, να διασχίσω το πυκνό πλήθος, όλο νεαρόκοσμο διέκοπτα -από τον χορό, από τις αγκαλιές και τα φιλιά ή το λογής λογής πιώμα...

Είχα χρόνια να δω τον Δεληβοριά σε live, και η προηγούμενη φορά, το 2019, ήταν σε πολύ πιο ελεγχόμενες συνθήκες -για τη Σπάρτη μιλάμε άλλωστε... Έτσι ομολογώ ότι σοκαρίστηκα όταν, με το που ήχησε “Ο Μπάσταρδος Γιος”, το πλήθος εκστασιάστηκε κι άρχισε να τραγουδά δυνατά όλους τους στίχους. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με άλλα τραγούδια: με το “Μόνο Ψέματα”, που στη ζωντανή εκδοχή του διατήρησε σχεδόν ανέπαφη τη σπαραξικάρδια αστική μελαγχολία του, με το “Χάλια”, που πια ανήκει στον Δεληβοριά τόσο όσο ανήκει και στον Waits, με τον “Καθρέφτη”, που παραμένει τραγουδάρα, παρά τα όσα θέλουν να πιστεύουν διάφοροι όψιμοι επικριτές χωρίς αιτία. Αυτό το πέρασμα του Δεληβοριά σε ανθρώπους είκοσι και τριάντα χρόνια νεότερούς του είναι κάτι που αξίζει να μελετηθεί, κι ας το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες, αλίμονο.

Πάντως, αν είναι να δοθεί μια εξήγηση για το γεγονός, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και το ότι η δημοφιλία του Δεληβοριά έχει απογειωθεί, την ίδια στιγμή που εκείνος επιμένει εδώ και πάνω από μια δεκαετία πια να ασελγεί βάναυσα, να ξεγυμνώνει και να μαστιγώνει δημοσίως, τα παλιά -και πλέον αγαπημένα στο πυρηνικό κοινό του- τραγούδια του. Είναι κάτι που πια δεν εκπλήσσει, που το κοινό το έχει αποδεχτεί και το αναμένει -πράγμα που εκτός των άλλων αποδεικνύει ότι ο καλλιτέχνης μπορεί, αν το θέλει, να εκπαιδεύσει καταλλήλως το κοινό του. Τώρα, το ότι όλη αυτή η... βαναυσότητα περνάει από τα χέρια της ικανότατης μπάντας του (Κωστής Χριστοδούλου, Κώστας Παντέλης, Yoel Soto, Χρήστος Λαϊνάς, Σωτήρης Ντούβας) δεν είμαι σίγουρος αν την κάνει πιο ευκολοχώνευτη ή πιο συντριπτική...

Πολλές ακόμα στιγμές αξίζει να κρατήσει κανείς από εκείνη τη βραδιά. Κάμποσες από αυτές εμπλέκουν τη Νεφέλη Φασούλη, που βγήκε στη σκηνή κάπου στο μέσο, είπε τρία τραγούδια από το ντεμπούτο της (Ο Κόσμος Σου, 2021), κι έπειτα έμεινε για να προσθέσει τη φωνή της στο ηχητικό τείχος της μπάντας. Η Φασούλη είναι παρουσία εντυπωσιακή, από κάθε άποψη, και νομίζω ότι, παρά την κριτική που της έχει ασκηθεί (όχι πάντα αδίκως) και παρά το ότι η δυσυπόστατη φύση της δεν βοηθά τις εξελίξεις να τρέξουν με μεγάλη ταχύτητα υπέρ της, θα βρει τελικά έναν δικό της δρόμο στο ελληνικό τραγούδι των επόμενων χρόνων. Άλλη στιγμή με συγκίνηση ήταν όταν, στο “Και Του Χρόνου”, ο Δεληβοριάς κάλεσε επί σκηνής τους συνεργάτες του από τα τηλεοπτικά Νούμερα (αναμένονται ανακοινώσεις για την τύχη της σειράς), αλλά και όταν έδωσε βήμα στον ταλαντούχο Pablo Soto, γιο του Yoel, να βγει για πρώτη φορά σε μεγάλη σκηνή. Ο μικρός φάνηκε να το διαχειρίζεται μια χαρά, και μάλιστα τόλμησε να παίξει ένα δικό του τραγούδι που αφορούσε σε όλα εκείνα που τον ενοχλούν κατά τη μετακίνησή του με τα αστικά λεωφορεία.

Σε εκείνο το σημείο η συναυλία βρισκόταν προς το τέλος της, κι ο Δεληβοριάς αναφέρθηκε στο γεγονός ότι οσονούπω κλείνει τα 50 του χρόνια. Είναι αυτό ένα συνήθως δυσάρεστο ορόσημο στη ζωή του καθενός, μα ο τραγουδοποιός φαίνεται να το έχει πάρει ψύχραιμα: διέκρινα στο βλέμμα του μια ζεστασιά και μια αποδοχή, καθώς συνόδευε, αμέσως μετά, τη Φασούλη στο υπέροχο “Ο Κόσμος Σου”. Κι έπειτα έκλεισε με τη “Μπαλάντα”, κάνοντας μια αναφορά στους τροβαδούρους του παρελθόντος, αλλά και σε εκείνους που θα ακολουθήσουν. Όταν οι στίχοι τελείωσαν, αποχαιρέτισε τους φίλους του και άφησε τους μουσικούς του να επιδοθούν σε έναν τελευταίο γύρο ξεσαλώματος: η μπλε-άσπρη Fender Squire του Λαϊνά πέρασε τα πάνδεινα, τόσο στα χέρια του όσο και συγκρουόμενη με διάφορες σκληρές επιφάνειες. Τα ουρλιαχτά της ακόμα ηχούν στα αφτιά μου...

Πίσω στα καμαρίνια, και πάλι ο τραγουδοποιός υποδέχεται τους φίλους του, γνωστούς και αγνώστους, που κι αυτοί υπομονετικά περιμένουν· για μια φωτογραφία, ένα αυτόγραφο, μια αγκαλιά. Παρότι έχει πίσω του σχεδόν τρεις ώρες επί σκηνής (και ποιος ξέρει πόσες ακόμα για soundcheck και λοιπές ετοιμασίες), φοράει το καλύτερο χαμόγελό του, το πιο ζεστό βλέμμα του. Λίγο αργότερα, η Βάσω Καβαλιεράτου μού μιλάει για το πόσο εισπράττει και η ίδια το άγχος του συντρόφου της, καθώς οι μέρες για τη συναυλία λιγοστεύουν. «Το διαπιστώνω όταν τελειώνει, πόσο σφιγμένη είμαι στη διάρκειά της». Μου διηγείται και διάφορα ξεκαρδιστικά που λέει ο Φοίβος, που πότε φοβάται ότι θα τα κάνει θάλασσα, και πότε ότι θα βγει στη σκηνή και το θέατρο θα είναι άδειο.

Φορώντας ένα πάσο Access All Areas (μου το παραχώρησε η αξιαγάπητη Ιόλη Δεληβοριά, που όλοι την ξέρουν κι έτσι δεν της χρειαζόταν) είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω και να γυροφέρω, να βρεθώ καταμεσής του πλήθους αλλά και backstage. Πολλά είδα και άκουσα, πολλά έμαθα -μεταξύ αυτών και ότι αν έχεις το εν λόγω καρτελάκι περασμένο στον λαιμό όλοι θα νιώσουν ότι οπωσδήποτε ξέρεις κατά πού πέφτουν οι τουαλέτες...

Κάπου, κάποτε, αξίζει, θαρρώ, να καταγραφούν περισσότερα, από τη συγκεκριμένη βραδιά κι από άλλες. Ο Φοίβος Δεληβοριάς, άλλωστε, άσχετα αν μέσα από τα έργα του διαγράφεται ως κανονικός άνθρωπος κι όχι ως ακαθόριστος ίσκιος, είναι μια προσωπικότητα που αξίζει να «σκαλίσει» κανείς περαιτέρω. Ελπίζοντας ότι κάτι θα αποκαλύψει από την αύρα εκείνη που διαπνέει μερικά από τα πιο ξύπνια και περπατημένα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ στην ελληνική γλώσσα.

Setlist:

1. Γκόσπελ

2. Απόψε Είμαι Κοντά Σου

3. Ο Μπάσταρδος Γιος

4. Μόνο Ψέματα

5. Κάποια Παιδάκια

7. Ελεφαντάκι/Κροκοδειλάκι

8. Ο Λωτοφάγος

9. Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι

10. Χάλια

11. Bolero

12. Ο Ξένος

13. Βόλτα

14. Για Ένα Καλοκαίρι

15. Στην Αχερουσία

16. Το Περίπτερο

17. Η Υβρεοπομπή

18. Άγρια Ορχιδέα

19. Ελένη Τοπαλούδη

20. Ο Καθρέφτης

21. Και Του Χρόνου

22. Αυτή Που Περνάει

23. Θέλω Να Σε Ξεπεράσω

24. Εκείνη

Encore

25. Λεωφορείο

26. Ο Κόσμος Σου

27. Η Κική Κάθε Βράδυ

28. Μπαλάντα