Gimme 10: Οι Loud Silence για τους δίσκους που τους σημάδεψαν

Οι Loud Silence είναι μια alternative rock μπάντα από την Αθήνα. Η σημερινή τους σύνθεση περιλαμβάνει τους Ανδρέα Γιαννακόπουλο (κιθάρα, φωνή), Νίκο Γιαννακόπουλο (τύμπανα) και Ιάσονα Θέριο (μπάσο).

Η πορεία του συγκροτήματος ξεκίνησε το 2017, στα σχολικά χρόνια των μελών της, με στόχο την παρουσία τους στο Schoolwave Festival. Το δισκογραφικό ντεμπούτο ήρθε το 2020, με τον δίσκο Elements, που διεπόταν από έναν heavy rock ήχο. Ακολούθησε το σινγκλ "Ball 'n' Chain" το 2021, σε παρόμοια κατεύθυνση, αλλά πλέον το ύφος των Loud Silence έχει "ανοίξει", όπως έγινε σαφές πέρυσι, με το σινγκλ "Take A Breath", αλλά και τώρα, με το ολοκαίνουργιο "Dance With Me". Πρόκειται για τραγούδι-προπομπό της δεύτερης δισκογραφικής τους απόπειρας, που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο.

Με αφορμή το νέο τους τραγούδι, τα μέλη των Loud Silence αποκαλύπτουν παρακάτω τους δίσκους που καθόρισαν το μουσικό στιλ τους.

-----

1. Rage Against The Machine - Rage Against The Machine (1992)

Είναι ψέμα. Δεν μπορεί αυτά τα τραγούδια να είναι στον ίδιο δίσκο. Αυτό.

2. A Brief Inquiry Into Online Relationships - The 1975 (2018)

Ένα άκουσμα του συγκλονιστικού "It’s Not Living (If It’s Not With You)", ήταν αρκετό για να γνωρίσουμε τους 1975 και να μας αλλάξουν την κοσμοθεωρία όσον αφορά δίσκους, καλούπια, ποικιλία και μοντερνίλα. Έχουμε ΛΙΩΣΕΙ τη μπάντα αυτή.

3. Broken Machine - Nothing But Thieves (2017) 

Η καλύτερη τεχνικά ανδρική φωνή που έχουμε ακούσει, και ένας δίσκος που "δεν ξαναγράφεται" για μια από τις μπάντες που φρέσκαραν, όσο λίγες, την κιθαριστική ροκ παγκόσμια σκηνή.

4. X - Ed Sheeran (2014)

Μεγαλώσαμε στην εποχή του.  Αυτός ο δίσκος και η φωνή του Ed θα μείνει για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μας και στους σχολικούς μας έρωτες. Μας ταξίδεψε όσο λίγοι. Θαυμάζουμε απίστευτα αυτό το raw ταλέντο του, και μέσα από την επαφή μας με τη μουσική καταλάβαμε πόσο δύσκολα είναι τα τραγούδια του. Είμαστε ορκισμένοι fans.

5. How Did We Get So Dark - Royal Blood (2017) 

Δεν θα μπορούσαν να λείπουν από καμία λίστα μας. Η αναγέννηση του heavy ήχου. Φέρανε το rock στο mainstream, αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο. Σαν χθες ήταν που είδαμε το κλιπ του "I Only Lie When I Love You" και δεν ξαναχωρίσαμε ποτέ. Ο καλύτερος ήχος κιθάρας που ακούσαμε ποτέ. Από μπάσο. Αυτή είναι η μουσική.

6. Divinely Uninspired To A Hellish Extent - Lewis Capaldi (2019)

Ήταν 2018 όταν το παιδί της Adele – Ed Sheeran θα μας έφερνε ξανά σε επαφή με τη mainstream pop, ίσως πιο έντονα από ποτέ, με έναν δίσκο που στέριωσε την αγάπη μας για αυτήν. Από τους πιο ολοκληρωμένους φωνητικά δίσκους, κατά τη γνώμη μας, με τεράστιο βαθμό δυσκολίας συνθετικά. Δεν μπορούμε να περιγράψουμε την αγάπη μας για τον Lewis.

7. Loyal To The Pack - Planet Of Zeus (2016)

Έχουμε ξαναμιλήσει πολλές φορές για την αγάπη μας για αυτούς. Ο αγαπημένος μας δίσκος τους. Διαμάντι για την μουσική μας σαν χώρα, με αυτόν τους αγαπήσαμε και συμβολίζει τα τελευταία σχολικά μας χρόνια.

8. Without Fear - Dermot Kennedy (2019)

Θυμάμαι να τον ανακαλύπτουμε τυχαία μέσω social media, μας έκανε απίστευτη εντύπωση η εξαιρετική του άρθρωση. Το “An Evening I Will Not Forget” ήταν κυριολεκτικά jaw dropping και έτσι μάθαμε έναν ακόμα καλλιτέχνη που μας σημάδεψε. Απίστευτος μουσικός χαρακτήρας και τέρμα συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος. Επικό. 

9. Amo - Bring Me The Horizon (2019)

Η τελική στροφή της μπάντας προς την POP και η απόδειξη ότι κάνουν Ο,ΤΙ θέλουν δισκογραφικά. Συγκλονιστικός δίσκος. Ο Jordan δείχνει την απίστευτη επιρροή του στη σύνθεση και oι Bring Me εκτοξεύονται παντού. Λατρεύουμε την έλλειψη music genre και οι Βρετανοί μάς το δίνουν απλόχερα, με μαεστρία και μια από τις καλύτερες παραγωγές εκεί έξω.

10. Bipolar - Void Droid (2020)

Οι κάποτε παιδικοί μας ήρωες και πλέον φίλοι μας, μετά το σημαδιακό πρώτο τους άλμπουμ, βγάλανε ακόμα ένα αριστούργημα και είμαστε πολύ περήφανοι για αυτούς. Ένας φοβερά ποικίλος δίσκος, με πολύ μουσικό χαρακτήρα και τραγούδια που μπορούν να αγγίξουν μεγάλο εύρος κοινού. Μεγάλα τραγούδια που κυλάνε νερό, επικά ντραμς και ανατολίτικα φωνητικά. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν.

Οι Loud Silence στο Facebook

Άρθρα X: Ελληνική μουσική σκηνή, Εγχώριος μουσικός τύπος

Ελληνική μουσική σκηνή: "Στηρίζω" δεν σημαίνει "λιβανίζω"

Ο εγχώριος μουσικός τύπος πρέπει να αλλάξει. Μπορεί;

Το ανεκπλήρωτο χρέος του εγχώριου μουσικού τύπου

Gimme 10: Η Μαρία Κρασοπούλου για τα τραγούδια που αγαπά

Η Μαρία Κρασοπούλου είναι ερμηνεύτρια, στιχουργός και ποιήτρια.

Γεννήθηκε στην Καλαμάτα, όπου φοίτησε στο τοπικό Μουσικό Σχολείο. Είναι απόφοιτος του τμήματος Βιολογικής Γεωργίας Ιονίων Νήσων, αλλά και του τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας Και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Η πρώτη της δισκογραφική συμμετοχή ήρθε το 2012, στο πρώτο άλμπουμ του συνθέτη Γρηγόρη Πολύζου, Σε Τόπους Που Δεν Ξέρω (παραγωγή Νίκου Ζούδιαρη), ενώ το 2016 υπήρξε η βασική ερμηνεύτρια του δεύτερου δίσκου του Πολύζου, Αποστάσεις, όπου υπέγραψε και τους στίχους δύο τραγουδιών. Το 2018 συνεργάστηκε με τον Παντελή Θαλασσινό στο τραγούδι "Ο Αντώνης Που Έφερε Τον Ήλιο" (μουσική Γρηγόρη Πολύζου, στίχοι Πόλυ Κυριάκου), και τον περασμένο Μάρτιο ερμήνευσε το "Αγάπη (2023 edition)", μια επετειακή επανεκτέλεση ενός κομματιού από το δισκογραφικό ντεμπούτο της. Ως στιχουργός, έχει συνεργαστεί επίσης με τον τραγουδοποιό Νίκο Σαμαρά. Είναι  μέλος του μουσικού σχήματος Bit gia Bit.

Η Μαρία Κρασοπούλου έχει εκδόσει και δύο ποιητικές συλλογές: Ήχοι Αθόρυβοι (Γαβριηλίδης, 2016), και Το Ύστερα Του Κόσμου (24 Γράμματα, 2020).

Με αφορμή το νέο τραγούδι της με τίτλο "Μειοψηφία", σε μουσική Μιχάλη Λιόντα και στίχους Δημήτρη Τσιμπούκη, που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες μέρες, φιλοξενούμε σήμερα με χαρά τη Μαρία Κρασοπούλου, για να μας αποκαλύψει 10 από τα τραγούδια που αγαπά.

-----

Θα αποφύγω να βάλω εντός των δέκα κομματιών που με έχουν με έναν τρόπο κατακτήσει, τραγούδια που έχω ερμηνεύσει η ίδια δισκογραφικά ή στα οποία έχω βάλει στίχο, γιατί μου είναι πάντα τρομερά δύσκολο να τα ξεχωρίσω.

1. Ερωτικό - Χάρις Αλεξίου

(Θάνος Μικρούτσικος - Άλκης Αλκαίος)

Τι να πει κάποιος για τη "δική μας" πιρόγα. Ερμηνευτικά απαιτητικό αλλά και αβανταδόρικο ταυτόχρονα στη φωνή. Σπουδαία εκτέλεση από την απόλυτη Χαρούλα Αλεξίου. Αν τύχει να το τραγουδάω ή όταν το ακούω τυχαία σε έναν σταθμό πάντα νιώθω την ανάγκη να πω στο τέλος του... "βρίζοντας οι Αμερικάνοι". Γιατί άραγε τόσα χρόνια να υπάρχει η ίδια ανάγκη;

2. Μαλαματένια Λόγια - Λάκης Χαλκιάς/Χαράλαμπος Γαργανουράκης/Λιζέτα Νικολάου

(Γιάννης Μαρκόπουλος - Μάνος Ελευθερίου)

Το μουσικό απόσταγμα της ελληνικής κοινωνίας. Ένα ποίημα που έγινε ένα σπουδαίο τραγούδι. Φωνές γάργαρες στην πρώτη του εκτέλεση και ο στίχος "πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή" σε τρυπάει μια φορά αλλά για πάντα.

3. Μαύρο Μου Χελιδόνι

(παραδοσιακό από την περιοχή της Ανατολικής Ρωμυλίας)

Καθιστικό τραγούδι που μιλάει για την ξενιτιά. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, που οι κάθε είδους ξενιτιές είναι για τον άνθρωπο παράξενα οικείες πια.

4. Ανδρονίκη

(Αφηγηματικό τραγούδι από την περιοχή της Κύπρου)

Υπάρχουν διάφορες μικροπαραλλαγές στον στίχο του. Όλες με έναν αφηγηματικό τρόπο μιλούν για τη δεινή θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Η Ανδρονίκη φορά τα παντελόνια και πάει στον καφενέ, σε μια εποχή που αυτό είναι ανήκουστο για γυναίκα. Παίζει χαρτιά. Η Ανδρονίκη αγάπησε έναν νέο από μόνη της, χωρίς προξενιό. Το κουτσομπολιό του κόσμου έφερε την οργή του αδελφού της, ο οποίος τη σκοτώνει, περιφέροντάς την ανάμεσα στα σπίτια της γειτονιάς. Η τιμή της οικογένειας είχε αποκατασταθεί. Πείτε μου τώρα, τα τρία τελευταία χρόνια πόσες σύγχρονες Ανδρονίκες είχαμε; Τι λένε οι στατιστικές στο λήμμα "γυναικοκτονία";

5. Τα Παξιμάδια - Σωκράτης Μάλαμας

(Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Αν θες να μιλήσεις για τον θάνατο αυτό είναι το τραγούδι. Αγαπημένο του πατέρα μου, που του άρεσαν, όπως έλεγε, οι "κορνέτες" του. Να φεύγουν οι άνθρωποι και τα κουπιά του βαρκάρη να λιώνουν στο νερό, γιατί τίποτα δεν είναι πιο απόλυτο από τον θάνατο. 

6. Του Αη Γιώργη - Άλκηστις Πρωτοψάλτη

(Goran Bregovic - Λίνα Νικολακοπούλου)

Το τραγούδι που στέκεται και μόνο του και σαν εικόνα. Μια μελωδία που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, ακόμη και αν σήμερα για κάποιον λόγο ξύπνησες ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.

7. Τι Να Θυμηθώ - Απόστολος Ρίζος

(Νίκος Ζούδιαρης) 

Εδώ είναι όλες οι φοιτητικές μου διαδρομές, με ακουστικά, στα υπεραστικά ΚΤΕΛ, κι αυτό είναι πράγμα ιερό για τον καθένα!

8. Κάτι Ελλάδες - Δάφνη Λέμπερου

(Νίκος Μερτζάνος - Νίκος Μωραΐτης) 

Το άκουσα τυχαία σε έναν σταθμό. Δεν θυμάμαι πότε, ούτε πού. Λοιπόν, αυτό το τραγούδι πρέπει να το διδάσκουν στα σχολεία. Για ευνόητους λόγους.

9. Κατάρτι Κι Ατμός - Μιχάλης Παπαζήσης

(Γιώργος Καζαντζής)

Αν είναι να μιλήσεις για έρωτα, αυτό είναι το τραγούδι. Μέλος και λόγος εδώ είναι μαγικός ρεαλισμός.

10. Φυσική Ιστορία - Τζίμης Πανούσης

(Τζίμης Πανούσης)

Εδώ είναι όλη η σύγχρονη πραγματικότητά μας. Η ολική μας καθήλωση. Ήταν σχεδόν προφητικός εδώ ο δημιουργός. Ειδικά τις ημέρες του εγκλεισμού μας, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν απίστευτη η μεταφορά του στο παρόν. Και φυσικά το "τραγουδάω και κλαίω". Ε, σε αυτή την αντίθεση είναι όλο το θέμα.

Η Μαρία Κρασοπούλου στο Facebook

Gimme 10: Οι επιρροές των Storyville Ragtimers

Οι Storyville Ragtimers είναι μια επταμελής μπάντα από την Αθήνα, που δρα από το 2015, έχοντας ως οδηγό την dixieland/ragtime/blues παράδοση. Την αποτελούν οι Γιάννης Καραγιαννάκης (κορνέτα), Κωστής Βαζούρας (σοπράνο σαξόφωνο, κλαρινέτο), Βασίλης Παναγιωτόπουλος (τρομπόνι), Μελέτης Πόγκας (κιθάρα, μπάντζο, φωνή), Μάνος Λούτας (κοντραμπάσο), Βασίλης Τζαβάρας (πιάνο, φωνή) και Θεόδωρος Χριστοδούλου (τύμπανα). Κάποια από τα μέλη έχουν και πρότερη κοινή δράση, μέσα από τους Black Jack και τους Take The Money And Run.

Η πρώτη δισκογραφική δουλειά των Storyville Ragtimers κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάιο, έχει τον τίτλο The Storyville Ragtimers Live At Almagesti, και περιέχει 12 ζωντανά ηχογραφημένα κομμάτια. Είναι με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, αλλά και λόγω του live τους στην Αλμαγέστη (Πλαταιών 44, Κεραμεικός), την Κυριακή 15 Οκτωβρίου, που τους υποδεχόμαστε σήμερα στο Gimme 10, για να μας κάνουν μια περιδιάβαση των βασικότερων επιρροών τους.

-----

Οι κοινές αναφορές μας είναι η αγάπη για τη Νέα Ορλεάνη, το Storyville (τη συνοικία της Νέας Ορλεάνης όπου γεννήθηκε η jazz), τα «sporting houses» της Basin’ Street, η «Lulu White» και οι «professors» που έπαιζαν εκεί, οι μπάντες των «parades» με τους «second liners» και οι μπάντες των ποταμόπλοιων του Mississippi. Επίσης, μας αρέσουν οι βωβές ταινίες, το κλασικό σινεμά, ο Woody Allen, o Hopper, τα blues, ο Fats Waller και ο Django Reinhardt.

Από τους πρωτεργάτες της τζαζ μας έχουν επηρεάσει ο Louis Armstrong, o Sidney Bechet, o Jelly Roll Morton, o King Oliver, o Bix Beiderbecke, o W.C. Handy.

Ο Jelly Roll Morton και ο King Oliver είναι οι μουσικοί με τη μεγαλύτεροι επίδραση στην πορεία της παραδοσιακής τζαζ και όχι μόνο, δύο πρωτοπόροι, γέννημα-θρέμμα της Νέας Ορλεάνης, που πρόλαβαν να ζήσουν τους Κυριακάτικους χορούς στην Congo Square -μια παράδοση από την εποχή των σκλάβων-, τη γέννηση αλλά και το κλείσιμο του Storyville, και να μορφοποιήσουν αυτό που από τα τέλη της δεκαετίας του '10 ονομάστηκε τζαζ. Ο Louis Armstrong έλεγε για τον μέντορα και δάσκαλό του King Oliver ότι ήταν ο εφευρέτης της τζαζ τρομπέτας, και όταν μια τέτοια κουβέντα βγαίνει από τα χείλη του Pops αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του ανδρός. Όσο για τον Morton, ο ίδιος έλεγε ότι αυτός εφηύρε την τζαζ. Σίγουρα υπερέβαλε αλλά δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μέσα από το το πιανιστικό του στυλ έγινε η μετάβαση από το ragtime στο stride, ενώ ταυτόχρονα ενσωμάτωσε στις συνθέσεις του  όλα τα διαφορετικά μουσικά ιδιώματα που άκουγε στο λιμάνι της Νέας Ορλεάνης και στα ατελείωτα ταξίδια του στον αμερικανικό νότο, εμπλουτίζοντας έτσι αυτό το μουσικό μωσαϊκό που λέγεται τζαζ.

Μια από τις μεγαλύτερες επίσης επιρροές για εμάς είναι ο W.C Handy. Ο W.C Handy θεωρείται ο πατέρας του blues, και όχι τυχαία. Όταν ήταν νεαρός κορνετίστας γύρισε όλο τον αμερικανικό νότο σαν μέλος μιας ορχήστρας τσίρκου και ταυτόχρονα κατέγραψε όλες τις μουσικές φόρμες που άκουγε, από τραγούδια εργασίας στα βαμβακοχώραφα μέχρι τα θρησκευτικά χορωδιακά τραγούδια στης εκκλησίες, και από τα barrelhouse blues στα κακόφημα καμπαρέ και μπορντέλα μέχρι τα τραγούδια των ζητιάνων στις γωνίες των δρόμων. Χωρίς αυτήν την καταγραφή ένα τεράστιο κομμάτι της αφροαμερικάνικης μουσικής παράδοσης δεν θα είχε διαδοθεί.

Δύο καλλιτέχνες που επίσης μας επηρέασαν είναι ο Louis Armstrong και ο Sidney Bechet. Ο Louis και ο Sidney γεννήθηκαν στην ίδια πόλη, στη Νέα Ορλεάνη, περίπου την ίδια εποχή. Έζησαν ως παιδιά τη χρυσή εποχή του Storyville και άκουσαν όλους εκείνους τους πρωτοπόρους μουσικούς που έθεσαν τα θεμέλια της τζαζ, όπως ο Buddy Bolden. Έπαιξαν και ηχογράφησαν σε κάποιες στιγμές της καριέρας τους μαζί, αλλά συνάμα έζησαν βίους παράλληλους. Ο μεν Bechet εγκατέλειψε τη χώρα πολύ νωρίς -κάποιοι λένε λόγω προβλημάτων που είχε με τον νόμο και κάποιοι επειδή δεν άντεχε τις φυλετικές διακρίσεις- και έκανε τεράστια καριέρα στην Ευρώπη. Ο δε Armstrong παρέμεινε και εδραιώθηκε ως ο κορυφαίος αντιπρόσωπος της αφροαμερικάνικης μουσικής και ένας πραγματικά μεγάλος entertainer, κάτι για το οποίο καμάρωνε. Ο Duke Ellington είχε χαρακτηρίσει τον Louis ως τον "Mr. Jazz" και τον Sidney ως τον "jazz innovator". Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει πιο κατάλληλη περιγραφή για αυτούς τους δύο μουσικούς, που "με το όργανο στο χέρι" σφράγισαν τη μουσική του περασμένου αιώνα.

Τέλος, ένας άλλος πρωτοπόρος κα ταυτόχρονα μια μεγάλη πηγή έμπνευσης για εμάς είναι ο Bix Beiderbecke. Ο Bix ήταν πρωτοπόρος σε πολλούς τομείς, έζησε γρήγορα και πέθανε νέος, στερώντας από την τέχνη τα μελλοντικά του αριστούργημα. Αλλά ταυτόχρονα έμεινε άφθαρτος στη μνήμη μας, σαν ένας άλλος James Dean της τζαζ κουλτούρας. Αλλά η πραγματικά μεγάλη πρωτοπορία του Bix ήταν ότι τη δεκαετία του '20, την περίφημη "jazz age", όταν όλη η Αμερική καίγονταν στην κυριολεξία από την hot jazz, εμφανίστηκε από το πουθενά ένας λευκός νεαρός κορνετίστας, γόνος μεσοαστικής οικογένειας από την Indiana, που έπαιζε τα στάνταρντ της εποχής με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ο ήχος του και οι σολιστικές του επιλογές διακρίνονταν από έναν λυρισμό πρωτόγνωρο για εκείνον τον καιρό και σύντομα τον έκανε να ξεχωρίσει και να γίνει σολίστας στα αναλόγια της ορχήστρας του Paul Whiteman, όπου τα σόλο του απογείωσαν τον ήχο της ορχήστρας και άλλαξαν ριζικά την ενορχηστρωτική προσέγγιση του Whiteman. Πολλοί ισχυρίζονται ότι τότε έγινε η γέννηση του cool, είκοσι χρόνια πριν την επίσημη καταγραφή του από τον Chet Baker -άποψη την οποία συμμερίζομαι απόλυτα. Ο Bix, με συνδετικό κρίκο τον Bobby Hackett, έδωσε τη σκυτάλη στον Chet Baker, ο οποίος σίγουρα είχε ακούσει τη δουλειά τους και είχε επηρεαστεί από αυτούς -ο ήχος του και η αυτοσχεδιαστική του προσέγγιση το αποδεικνύουν άλλωστε. Ο Bix ήταν λάτρης του Ravel και του Debussy, και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ο γαλλικός ιμπρεσιονισμός, μέσα από το λυρικό του παίξιμο, ενσωματώθηκε στο αφροαμερικάνικο ιδίωμα. Μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά σίγουρα πάντα τα σόλι του θα μας καθηλώνουν όπως την πρώτη φορά.

Οι Storyville Ragtimers στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές των Spiral Meth

Οι Spiral Meth είναι μια αθηναϊκή μπάντα με alternative/prog metal χαρακτήρα. Την αποτελούν οι Σταύρος Παπαδάκης (κιθάρα), Κώστας Έξαρχος (φωνή), Τάσος Κακογιάννης (μπάσο, φωνητικά) και Περικλής Ρούσσης (τύμπανα, κρουστά).

Παρότι έχει σχεδόν δεκαετή ιστορία πίσω της, η ομάδα παρουσίασε το ντεμπούτο άλμπουμ της μόλις πέρυσι. Πρόκειται για μια συλλογή 10 κομματιών, που φέρει τον τίτλο Blues For The Superhuman.

Ως σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, οι Spiral Meth αποκαλύπτουν και σχολιάζουν παρακάτω 10 από τα άλμπουμ που καθόρισαν την καλλιτεχνική τους υπόσταση.

-----

1. Sabbath Bloody Sabbath - Black Sabbath (1973)

Μετά την παράνοια του Master Of Reality και την έναρξη των πάντων με το ομώνυμο και το Paranoid, ήρθε και έδεσε αυτό το αριστούργημα. Ηχητικοί πειραματισμοί, πολλές ασυνήθιστες μελωδίες, στοιχεία '60s και φολκ. Προσωπικά το θεωρώ το πιο progressive άλμπουμ που έχουν ηχογραφήσει.

2. Physical Graffiti - Led Zeppelin (1975)

Νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι και λόγω διάρκειας (είναι μιάμιση ώρα) το soundtrack μιας ταινίας που εξιστορεί την ιστορία της rock. To συγκρότημα είναι πιο ώριμο από ποτέ... είναι έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο! Blues, funk, groove, ethnic, metal... Μάλλον η καλύτερη στιγμή της ιστορίας της rock. "In My Time Of Dying", "The Rover", "Wanton Song", κλπ. Και μέσα σε όλα το "Kashmir"!

3. Aenima - Tool (1996)

Όταν τον άκουσα για πρώτη φορά αδυνατούσα να αρθρώσω λέξεις. O δίσκος-κλειδί. Ένας δίσκος με βαθιές ρίζες στο παρελθόν και ταυτόχρονα αποκομμένος από το παρόν, προετοιμάζοντας το μέλλον. Κομμάτια που ακούς τα όργανα και τη φωνή και όλα μοιάζουν με αυτόνομες οντότητες, δημιουργώντας μία απόλυτη συνοχή. Είναι σαν να συνθέτουν όλα μαζί μία δήλωση. Δεν είναι concept. Eίναι κάτι άλλο, πιο ξεχωριστό. Είναι ένα παζλ που παρουσιάζει τη σύγχρονη μουσική υπό το δικό τους πρίσμα. Σε αυτόν τον δίσκο διέλυσαν το rock και το metal σε κομμάτια και ξανάφτιαξαν σκληρή μουσική κάτω από το δικό τους πρίσμα.

4. Rage Against The Machine - Rage Against The Machine (1992)

Και εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, σκάει το πρώτο άλμπουμ των R.A.T.M. Είναι urban, είναι επιθετικοί, είναι τόσο επιθετικοί που πάρα πολλοί DJs σε rock και metal clubs δεν παίζουν τραγούδια τους γιατί ο κόσμος αγριεύει. Τραγούδια που μπορούν να ξεκινήσουν επανάσταση, πορείες, riots, με το άκουσμα ενός ριφ. Τρομερό blend πεντατονικών blues ριφ με '70s bass lines και εξωφρενικό, ποιητικό hip hop. In your face, in your soul... Νομίζω ότι από την πρώτη εποχή του punk είχε να ακουστεί κάτι τόσο ωμό και αληθινό.

5. Superunknown - Soundgarden (1994)

Το άλμπουμ μουσικά συνδυάζει metal, hard και stoner rock. Αν προσθέσουμε psychedelic και alternative rock, έχουμε το πιο ολοκληρωμένο έργο της εποχής του grunge. Τρομερές συνθέσεις, εξωτικά κουρδίσματα, η καλύτερη hard rock φωνή από την εποχή του Plant.

6. From Mars To Sirius - Gojira (2005)

Το extreme στα καλύτερά του. Ήχος από ερπύστριες, εναλλαγές από mid tempo και blast, δυστοπική ατμόσφαιρα. Ένα υπέροχο διαστημικό ταξίδι. Από τη Γαλλία με αγάπη.

7. 1984 - Van Halen (1984)

Ασύγκριτo μέγεθος, ένα άλμπουμ τεράστιο σε όλα του, το οποίο εν πολλοίς καθόρισε τον εμπορικό rock ήχο των '80s. Είναι εντυπωσιακό πως το εμπορικό τους peak επιτεύχθηκε συγχρόνως με το καλλιτεχνικό τους απόγειο, καθώς τα "Jump" και "Panama" υπήρξαν τα mega hits, δίπλα στο "Hot For Teacher", "House Of Pain" και το "Girl Gone Bad". Ο Eddie χαράζει το μονοπάτι προς την αιωνιότητα.

8. Piece Of Mind - Iron Maiden (1983)

Μεγάλη αγάπη. Το πιο σκοτεινό άλμπουμ των Maiden. Έπος! Φοβερές εμπνεύσεις, μυθολογία, Dune, μάχες, αίμα και ιδρώτας. Σαν σύνολο συνδυάζει καλύτερα από όλα τα άλλα άλμπουμ τους το σκοτάδι, την ατμόσφαιρα, τον πειραματισμό και την εμπορικότητα.

9. Made In Japan - Deep Purple (1972)

Μεγαλειώδες, απόλυτα live (χωρίς το παραμικρό overdub), η απόδοση των πέντε μουσικών αγγίζει το τέλειο. Για πρώτη φορά στην ιστορία του rock έχουμε έναν τέτοιο live χείμαρρο. Εξακολουθεί να είναι αξεπέραστο.

10. London Calling - The Clash (1979)

Επιτέλους ένα punk άλμπουμ με φοβερούς μουσικούς και ποικίλες επιρροές. Αντισυστημικό, αληθινό. Περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την Αγγλία της εποχής, αφουγκράζεται την πολυπολιτισμικότητα, και δημιουργεί έναν καμβά γεμάτο απελπισία, οργή και τέχνη. Άσε που μπορεί να έχει και το καλύτερο εξώφυλλο όλων των εποχών...

Οι Spiral Meth στο Facebook