Gimme 10: Οι επιλογές του Aaron Kusterer

Ο Aaron Kusterer είναι μουσικός και παραγωγός, από τις Η.Π.Α.

Γεννήθηκε στο Μιζούρι, και ήρθε σε επαφή με τη μουσική μέσω των γονιών του. Σήμερα η έδρα του είναι είναι το Λος Άντζελες, και η Χονολουλού. Ως κιθαρίστας για σχεδόν 25 χρόνια, έχει συνεργαστεί με πλήθος καλλιτεχνών, και διαθέτει πλούσια εμπειρία συναυλιακών εμφανίσεων, ενώ παράλληλα εργάζεται και ως παραγωγός και μηχανικός ήχου. Έχει γράψει μουσική για ταινίες, και έχει κυκλοφορήσει τραγούδια με δικούς του στίχους και μουσική. Κάποια από αυτά είναι τα σινγκλ "One Shade Away" (2019), "Virus Inside" (2019), "Forever Young" (2020), και "Breathless" (2020).

Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του Aaron Kusterer είναι το EP A Little Louder, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2023, και περιέχει τέσσερα κομμάτια. Και είναι αυτό η αφορμή με την οποία τον φιλοξενούμε σήμερα, για να μας αποκαλύψει δέκα από τα άλμπουμ που συνέβαλαν στη μουσική του εκπαίδευση.

-----

1. Ten Summoner's Tales - Sting (1993)

Αυτός ο δίσκος αποτελεί μάθημα τραγουδοποιίας, ενορχήστρωσης, και γενικά μουσικής γαματοσύνης. Υπήρξε μια χρονική περίοδος κατά την οποία έπαιζε στο repeat.

2. Kingdom Of Desire - Toto (1992)

Για έναν κιθαρίστα που τραγουδά, αυτό το άλμπουμ είναι ηχητική παιδική χαρά, καθώς ο Steve Lukather είναι πανταχού παρών, φωνητικά και παικτικά. Οι Toto κινήθηκαν σε μια πιο σκοτεινή και βαριά κατεύθυνση με αυτόν τον δίσκο, ο οποίος είναι μια παρουσία που αγαπώ.

3. Hot House - Bruce Hornsby (1995)

Άλλο ένα μάθημα τραγουδοποιίας και ενορχήστρωσης. Ο Bruce κατόρθωσε να παρουσιάσει ένα εκπληκτικό επίπεδο ικανότητας εδώ, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τις συνθέσεις, αλλά και στις εκτελεστικές επιδόσεις του κάθε μουσικού. Υπάρχει κάτι το μοναδικό στο κάθε τραγούδι, και η ακρόαση είναι στ' αλήθεια ένα ηχητικό δώρο.

4. Hysteria - Def Leppard (1987)

Αυτός είναι ένας από τους πιο κατάλληλους να παιχτούν δυνατά δίσκους σε τούτη τη λίστα! Τον λατρεύω και ποτέ δεν τον βαριέμαι. Ένα μάθημα για το πώς μπορείς να πάρεις μία απλή ιδέα και με τέχνη να την κάνεις απολύτως τεράστια και εξωφρενικά κουλ (ελέω Mutt Lange).

5. Dark Horse - Nickelback (2008)

Το λατρεύω αυτό το άλμπουμ! Το ηχητικό του αποτύπωμα είναι απίστευτα τεράστιο. Ακούγεται μεγάλο, κουλ, και εντελώς ροκ εντ ρολ.

6. Sex And Religion - Steve Vai (1993)

Ο Steve Vai ήταν ένας από τους πρώτους κιθαρίστες που με άγγιξαν. Ενώ, ως έφηβος, αγάπησα απόλυτα όλα τα ορχηστρικά που έκανε, υπήρχε κάτι στο εγχείρημα της μπάντας με φωνητικά που έκανε με τον Devin Townsend που ήταν τόσο ωμό και κουλ. Κατά βάθος είμαι φαν των τραγουδιών, και το να ακούω την κιθάρα αναμεμειγμένη σε πραγματικά διασκεδαστικά τραγούδια ήταν υπερτέλειο για μένα!

7. Beyond Belief - Petra (1990)

Πολύ πριν ακούσω τους προαναφερθέντες δίσκους, αυτός εδώ έπαιζε στο σπίτι μας, καθώς μεγάλωνα. Δυνατά φωνητικά, κιθάρες και ντραμς, σε συνδυασμό με μερικά πραγματικά φανταστικά γραμμένα και ενορχηστρωμένα τραγούδια συνετέλεσαν στην υποσυνείδητα πλούσια ανατροφή μου, η οποία οπωσδήποτε βοήθησε στη χάραξη της πορείας μου, πριν ακόμα να μπορώ καν να αντιληφθώ τι άκουγα.

8. Breathe - Faith Hill (1999)

Αυτός ο δίσκος, σε παραγωγή Dann Huff, στάζει από εκείνη την κιθαριστική γυαλάδα του Nashville, την οποία λατρεύω. Η φωνή της Faith απλώς σκοτώνει, και ο συνδυασμός της με τις εκπληκτικές ενορχηστρώσεις συντελεί στη δημιουργία ενός υπέροχου δίσκου.

9. Empire - Queensryche (1990)

Άκουγα αυτόν τον δίσκο για πολύ καιρό, κι ακόμα τον βγάζω από τη δισκοθήκη μου, πού και πού. Αγαπώ τη φωνή του Geoff Tate, και για μένα η συναισθηματική ερμηνεία του δεν έχει όμοιά της στον hard rock/heavy metal κόσμο. Επιπλέον, αυτό είναι ένα ακόμα από τα άλμπουμ που ακούγονται απίστευτα κουλ για μένα.

10. Indian Summer - Go West (1992)

Ετούτος είναι ένας δίσκος και ένας ήχος, στους οποίους επιστρέφω ξανά και ξανά. Αυτό το αβίαστο, παιγμένο από session μουσικούς, pop/rock των αρχών των '90s ήταν κάπως βραχύβιο, αλλά, δικέ μου, ήταν και τόσο συμπαγές.

Ο Aaron Kusterer στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές των Crama

Οι Crama είναι μία garage punk μπάντα από την Αθήνα.

Η ιστορία τους ξεκίνησε στην Πάτρα, στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν οι Τόλης Κατσογιάννης (τύμπανα), Γιάννης Χουσιάδας (κιθάρα), Χρήστος Χουλιάρας (κιθάρα, φωνή) και Γρηγόρης Μαρκάκης (μπάσο), συμφοιτητές στο Πολυτεχνείο, άρχισαν να εμφανίζονται ζωντανά, ως Ψυχώ. Στη συνέχεια διαλύθηκαν, για να επανέλθουν το 2013, έπειτα από σχεδόν 15 χρόνια, με το όνομα Crama πλέον. Αυτή τη φορά στόχευσαν στη δημιουργία δικού τους υλικού, και το 2018 οι προσπάθειές τους δημοσιοποιήθηκαν στο άλμπουμ Changes -όπου σε τέσσερα κομμάτια ακούγονται και τα φωνητικά της Τζοάννας.

Στη συνέχεια προσχώρησε στο γκρουπ και ο Νικόλας Θωμάς, που ανέλαβε τη φωνή, αλλά και το μπάσο, έπειτα από την αποχώρηση του Γρηγόρη Μαρκάκη. Η τετράδα ήδη ετοιμάζει τον επόμενο δίσκο της, που θα έχει τίτλο Where You've Never Been Before, και θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2024.

Με αυτά ως αφορμή, οι Crama αποκαλύπτουν παρακάτω δέκα από τα άλμπουμ που τους καθόρισαν.

-----

1. Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια - Τρύπες (1993)

Όλα τα άλμπουμ. Ουσιαστικά η πρώτη έμπνευση για τη δημιουργία των Crama. Διαλέγουμε το συγκεκριμένο άλμπουμ μόνο για συναισθηματικούς λόγους, καθώς όταν κυκλοφόρησε φτιάξαμε και το πρώτο μας ερασιτεχνικό στούντιο στην Πάτρα.

2. Tender Pray - Nick Cave And The Bad Seeds (1988)

Σοκ και Δέος! Ο Cave και η μπάντα στα καλύτερά τους, δημιουργώντας μία απρόσμενη ισορροπία μεταξύ σκοτεινού και πειραματικού ύφους και μελωδίας.

3. Heatwave - The Last Drive (1988)

Μάθαμε και αγαπήσαμε το garage. 

4. Goo - Sonic Youth (1990)

Κιθάρες από άλλον πλανήτη.

5. Over The Edge - Wipers (1993)

Και με τους Wipers ισχύει πως όλα τα άλμπουμ μάς έχουν επηρεάσει. Σκληράδα και μελωδία ταυτόχρονα, συνθέτουν πραγματικά κάτι απρόσμενα υπόγειο και θεϊκό ταυτόχρονα.

6. Never Mind The Bollocks Here's The Sex Pistols - Sex Pistols (1977)

Ο ορισμός της ελεύθερης έκφρασης. Όταν δεν φοβάσαι να βγάλεις έναν τέτοιο δίσκο, σίγουρα δεν φοβάσαι και τίποτε άλλο.

7. From The Lions Mouth - The Sound (1981)

Ένας δίσκος "ψυχοθεραπεία". Γεμάτος με το αίσθημα της μοναξιάς και της θλίψης σε πρώτο επίπεδο, αλλά πάντα με θετική κατάληξη που ξεπηδά αγωνιωδώς μέσα από τις σκιές.

8. Doolittle - Pixies (1989)

Και λίγο πριν αρχίσει να σβήνει το punk, ήρθαν οι Pixies να το θυμίσουν και να το επαναπροσδιορίσουν.

9. Blood Sugar Sex Magik - Red Hot Chili Peppers (1991)

Ανατρεπτικό, και αντισυμβατικό. Σεμινάριο έκφρασης και χρήσης των μουσικών οργάνων, με έναν Chad Smith να ξεπερνάει τον εαυτό του σε κάθε μέτρο.

10. Led Zeppelin IV - Led Zeppelin (1971)

Δεν χωρούν λόγια. Ακόμα και ο λόγος που το εξώφυλλο είναι άδειο θα μπορούσε να το βάλει στο Gimme 10. Πόσο μάλλον όταν το περιεχόμενο σε φέρνει στο απόγειο της έμπνευσης και της αισθαντικότητας.

Οι Crama στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές των Poison Heart

Οι Poison Heart είναι μία πενταμελής hard rock μπάντα από τη Θεσσαλονίκη. Η σύνθεσή της περιλαμβάνει τους Chris Blaze (φωνή), Tolly Rose (κιθάρα, φωνή), Mick Marston (κιθάρα, φωνή), Johnny Gunshot (μπάσο, φωνή), και Lenny James (τύμπανα).

Η πορεία τους ξεκίνησε το 2021, ενώ τον περασμένο Νοέμβριο κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ, με τίτλο "Doctor Love". Αυτό το διάστημα ετοιμάζουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους.

Ως σημερινοί φιλοξενούμενοί μας, οι Poison Heart αποκαλύπτουν παρακάτω δέκα από τα άλμπουμ που τους σημάδεψαν.

-----

1. Appetite For Destruction - Guns N' Roses (1987)

Νούμερο 1 χωρίς καμία αμφιβολία. Από τις ιστορίες πίσω απ’ το κάθε κομμάτι μέχρι τη μίξη και το τελικό προϊόν, αυτός ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα που έκανε τον χαμό που του άξιζε ως το μεγαλύτερο σε πωλήσεις debut album που έχει κυκλοφορήσει ποτέ.

 

2. Shout At The Devil - Mötley Crüe (1983)

Με μια πρόταση, απλά η δεκαετία των '80s σε έναν δίσκο. Μουσική με θράσος, χωρίς φίλτρα και διακρίσεις. Αλητεία και αδιαφορία προς κάθε κριτική. Οι Crue με αυτόν τον δίσκο ήταν η πιο αντιπροσωπευτική μορφή του glam rock.

 

3. Dirt - Alice In Chains (1992)

Άλλο ένας groundbreaking δίσκος που σηματοδότησε μια νέα εποχή στη μουσική βιομηχανία. Άρτια φωνητικά και μελωδίες που εξιστορούν τις προσωπικές δυσκολίες των μελών, με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν της προηγούμενης δεκαετίας, πριν το release του Dirt.

4. Rust In Peace - Megadeth (1990)

Ουδέν σχόλιο, ανατριχιαστικά riffs, μελωδίες, φωνητικά και σόλο. Στους top 3 metal δίσκους όλων των εποχών.

5. Painkiller - Judas Priest (1990)

Με αρκετά μεγάλη σιγουριά, ο καλύτερος heavy metal δίσκος όλων των εποχών. Οι Priest είναι χωρίς καμία αμφιβολία η πιο ολοκληρωμένη μπάντα που έχει περπατήσει στη Γη.

6. The Seventh Sign - Yngwie Malmsteen (1994)

Ο Malmsteen δεν χρειάζεται προσφώνηση. Αυτός ο δίσκος είναι σαν να πατάς το γκάζι τέρμα, χωρίς να ξέρεις πού θα βρίσκεσαι το επόμενο δευτερόλεπτο.

7. A Night At The Opera - Queen (1975)

Ένας δίσκος - ταξίδι από μόνος του. Κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει ό,τι έκαναν οι Queen με αυτόν τον δίσκο.

8. Powerslave - Iron Maiden (1984)

Από τα πρώτα άλμπουμ που θα ακούσεις από τον πατέρα σου ή από τον μεγάλο σου αδερφό. Ένδοξο metal, υπέρ αρκετό για να σε βάλει στο τρυπάκι του είδους.

9. Pornograffitti - Extreme (1990)

Γκρούβα, γκάζι, άρτιες κιθάρες. Τι άλλο να χρειαστεί κανείς;

10. Hail To The King - Avenged Sevenfold (2013)

Το πιο σύγχρονο της λίστας. Μουσικοί - τέρατα, με απίστευτη έμπνευση, που δεν στερεύει ποτέ.

Οι Poison Heart στο Facebook

Κατάφαση καρδιάς: Ο Φοίβος Δεληβοριάς στο Κύτταρο

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μακρής

Μπαίνοντας στον καθησυχαστικά απαράλλαχτο χώρο του Κυττάρου, βράδυ Σαββάτου, βρίσκεις αρκετό κόσμο να έχει ήδη γεμίσει τα περισσότερα τραπέζια. Στον χώρο των ορθίων, κάποιοι αναζητούν την καλύτερη γωνιά για να σταθούν, άλλοι περιμένουν να αφήσουν το παλτό τους στην υποδοχή, κι άλλοι κουβεντιάζουν ήδη με την παρέα που είχαν δώσει ραντεβού, με το πρώτο ποτό της βραδιάς στο χέρι.

Κοιτώντας προς τη μεριά της ακόμα άδειας από ανθρώπινη παρουσία σκηνής, έρχεσαι αντιμέτωπος με μία οπτική ρετροσπεκτίβα στη μέχρι τούδε δισκογραφική πορεία του Φοίβου Δεληβοριά: επί της μεγάλης τετράγωνης επιφάνειας στο πίσω μέρος παρελαύνουν τα εξώφυλλα των άλμπουμ, σελίδες από τα ένθετα, φωτογραφίες και στίχοι. Μέχρι και τη σχεδόν ξεχασμένη πια ταινία γνησιότητας πήρε κάπου το μάτι μου -ξέρετε, εκείνη που αν επιχειρούσες να την αφαιρέσεις από το CD, άφηνε διά παντός το αποτύπωμά της επάνω του.

Σε αντίστοιχα ανεξίτηλα αποτυπώματα επιχειρεί να αναφερθεί και με το περιεχόμενο των φετινών παραστάσεών του ο Δεληβοριάς, ανατρέχοντας, με χρονολογική σειρά, στα οχτώ προσωπικά άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Αν και οι στάμπες που τον ενδιαφέρουν δεν είναι χειροπιαστές: αφορούν στη δική του σχέση με τα τραγούδια όπως αυτά ηχογραφήθηκαν σε κάθε εποχή, αλλά και στη σύνδεση με τους ακροατές του μέσω αυτών.

Η έναρξη έρχεται λίγο μετά τις 22:30: τα φώτα χαμηλώνουν, οι μουσικοί ανεβαίνουν στη σκηνή, και οι πρώτοι ήχοι που ακούγονται συνθέτουν ένα κάπως χαοτικό κολάζ θραυσμάτων από τους δίσκους. Ο πρωταγωνιστής βγαίνει τελευταίος, κάθεται στο σκαμπό του, και πιάνει την κιθάρα, για να ξεπηδήσει μέσα από το χάος η τάξη: "Απόψε φεύγει απ’ την Αθήνα το κορίτσι που αγαπώ..." Είναι η μόνη παρασπονδία στη χρονολογική ροή της παράστασης, κι ένας συγκινητικός φόρος τιμής στον άνθρωπο -κάποιον Μάνο Χατζιδάκι...- που έδωσε στον Δεληβοριά το διαβατήριο για τη δισκογραφία, στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών.

Το κοινό δεν αργεί να ζεσταθεί. Μπορεί τα τραγούδια από την Παρέλαση να τα ξέρουν καλά λίγοι, όμως το "να να να..." ρεφρέν του "Με Φλάουτα Και Κιθάρες" διευκολύνει ένα πρώτο, δειλό έστω, τραγούδισμα εν χορώ. Λίγο μετά, με το που ξεκινά "Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα", οι ευοίωνες προοπτικές της βραδιάς γίνονται πασιφανείς• και δεν διαψεύδονται ποτέ στη συνέχεια.

Ο Δεληβοριάς είναι σε μεγάλη φόρμα. Πότε καθισμένος, πότε όρθιος, με την κιθάρα ή χωρίς, ερμηνεύει άψογα και με καρδιά. Είναι προφανές ότι στη σκηνή του Κυττάρου νιώθει σαν στο σπίτι του, και γρήγορα μετατρέπεται σε κουλ οικοδεσπότη, που αποπνέει καλοσύνη και σιγουριά. Κάποιες φορές εντοπίζει ανάμεσα στο κοινό φίλους του, και τους απευθύνεται με το όνομά τους• άλλες πάλι εγκαταλείπει το κέντρο της σκηνής για να πλησιάσει στα άκρα, και να τραγουδήσει απευθυνόμενους στους «αδικημένους» που βρίσκονται εκεί.

Σε φόρμα, όμως, είναι και η ομάδα που χρόνια τώρα τον πλαισιώνει -και την οποία εκείνος δεν αμελεί ποτέ να εκθειάσει. Ο Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα), ο Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα), ο Yoel Soto Gonzalez (μπάσο), ο Κώστας Παντέλης (κιθάρα) και ο Χρήστος Λαϊνάς (πλήκτρα, λάπτοπ, κιθάρα, κρουστά, μπουζούκι, φωνή), αριστοτέχνες όλοι τους, στήνουν έναν ήχο ανάγλυφο, βοηθούμενοι και από τον επίσης παλιό συνεργάτη, έμπειρο ηχολήπτη και παραγωγό, Γιάννη Πετρόλια.

Η προσέγγιση σε ό,τι αφορά τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών είναι η αληθινή έκπληξη της παράστασης. Κι αυτό γιατί έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τη "γραμμή Dylan" που ακολουθούσε μέχρι πρότινος, και για πολύ παραπάνω από μία δεκαετία, ο Δεληβοριάς. Τότε προτεραιότητα είχαν η λαχτάρα για το άγνωστο, το πείραμα και το παιχνίδι, με τους μουσικούς να έχουν το πάνω χέρι, και τα τραγούδια να προσαρμόζονται στις εκάστοτε διαθέσεις τους, καταλήγοντας συχνά αγνώριστα. Είχε ομολογουμένως πολύ ενδιαφέρον εκείνη η αρτίστικη διάθεση, που υπέσκαπτε και την κάπως θρησκόληπτη αντίληψη ότι οι στουντιακές ηχογραφήσεις είναι κάτι σαν τις πλάκες που κατέβασε ο Μωυσής από το Όρος Σινά.

Όμως έρχεται κάποτε η στιγμή που λες "νισάφι"· που θες να ξαναφωνάξεις δυνατά τους στίχους από τα αγαπημένα σου τραγούδια, με τις μελωδίες και τους ρυθμούς που ήξερες. Ο Δεληβοριάς, λοιπόν, μάς κάνει φέτος αυτή τη χάρη: τα τραγούδια αποκτούν ξανά τη μορφή με την οποία τα πρωτογνωρίσαμε, χωρίς όμως να έχει εξαλειφθεί εντελώς η συμβολή της φαντασίας των μουσικών· η λέξει-κλειδί τώρα είναι "ισορροπία". Η ατακαριστή γκρούβα του "Το ‘πα - Το ‘κανα", το ζωηρό παιχνίδισμα του "Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι", το παιδικό πιάνο στο "Καταφύγιο", κι ένα σωρό άλλες ηχητικές λεπτομέρειες από τους δίσκους, μετατρέπουν τη συναυλία σε πάρτι της μνήμης: μάς εκτοξεύουν πίσω, στις στιγμές εκείνες που σφυρηλάτησαν τη σχέση μας μαζί τους, και με τον δημιουργό τους.

Δεν πέφτουν, πάντως, όλοι αμαχητί στο δίχτυ που τόσο επιτήδεια έχουν υφάνει ο Δεληβοριάς και οι φίλοι του. Απέναντι ακριβώς από εκεί που κάθομαι στέκει ένα νεαρό κορίτσι, παρακολουθώντας με την παρέα της τη συναυλία, με μια απάθεια που μου κάνει εντύπωση. Μέχρι το διάλειμμα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, δεν έχει τραγουδήσει έστω δυο λέξεις, δεν έχει κουνηθεί με τον ρυθμό... Κοιτάζει απλώς προς τη σκηνή, με μια στωικότητα, με κάτι σαν υπομειδίαμα στην έκφραση του προσώπου της -σαν να απορεί προς τι όλος αυτός ο σαματάς. Είναι προφανέστατα η πιο δύσκολη ακροάτρια απόψε. Αλλά λίγο πριν το τέλος έχει κι εκείνη παραδοθεί στο ευφορικό κλίμα που τυλίγει ολόκληρη την αίθουσα.

Να έχει συμβάλει άραγε στην παράδοσή της το encore της βραδιάς, όπου ο Δεληβοριάς επιλέγει να πει, μόνος με την κιθάρα του, τις -κατά δήλωσή του- τρεις μεγαλύτερες επιτυχίες του; Ίσως... Πρόκειται, βέβαια, για "Το Ελεφαντάκι" του Γιώργου Χατζηπιερή ("γονείς με σταματάνε στον δρόμο και μου λένε
"όχι άλλο "Ελεφαντάκι", ρε πούστη""), για το "Όταν Σου Χορεύω", που ο τραγουδοποιός έγραψε για τη Ρένα Μόρφη, και για το "Ο Κόσμος Σου", που πρωτοακούσαμε από τη Νεφέλη Φασούλη. Δεν ξέρω για τα άλλα δύο, πάντως το τελευταίο είναι ένα τραγούδι που θα άκουγα ευχαρίστως στο κλείσιμο κάθε συναυλίας -του Δεληβοριά, ή όποιου άλλου.

Όταν η μουσική σταματά, θέλεις κι άλλο. Ναι, παίχτηκαν 38 τραγούδια, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα, από τα αγαπημένα, που δεν χώρεσαν. Κι ας ακούστηκαν τόσες ιστορίες, γνωστές ή άγνωστες, κι ας γέλασες τρανταχτά με τον τρόπο που τις αφηγήθηκε ο πρωταγωνιστής, κι ας κύλησαν τρεις ώρες και βάλε· δεν θα πείραζε αν ήταν άλλες τόσες.

Η φετινή σειρά εμφανίσεων του δημοφιλούς καλλιτέχνη μπορεί να ιδωθεί ως μία από καρδιάς κατάφαση στο δισκογραφημένο παρελθόν του. Στο παρελθόν του οποίου πολλές πλευρές ο ίδιος στηλίτευσε κατά καιρούς δημοσίως· και καλώς έκανε, αν έτσι ένιωσε τότε. Ίσως ο χρόνος, που όλα τα λειαίνει, να άφησε να κατασταλλάξουν αλλιώς τα πράγματα μέσα του. Στο κάτω κάτω, τα τραγούδια του Δεληβοριά δεν είναι πια ακριβώς δικά του· είμαστε κι εμείς εδώ, μίστερ. Κι αν τελικά οι βραδιές του Κυττάρου δεν μαρτυρούν απαραίτητα την πλήρη αποδοχή από μέρους του της όλης ιστορίας, σίγουρα αποτελούν ένα μεγάλο «ναι» στη δική μας θέληση να την ξαναδούμε να ξετυλίγεται εμπρός μας· είτε όντως τη ζήσαμε τότε μαζί του, είτε απλώς θα θέλαμε να ‘μασταν εκεί.

Setlist:

1. Ο Ταχυδρόμος

2. Με Φλάουτα Και Κιθάρες

3. Η Επέτειος

4. Ερωτικό Για Δυο Αγγέλους

5. Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα

6. Το ‘πα - Το ‘κανα

7. Πατήρ Φοίβος Ολομόναχος

8. Αφού Δε Μ’ Αγαπάς...

9. Η Κική Κάθε Βράδυ

10. Εκείνη

11. Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι

12. Χάλια

13. Φώτης (Ένα Τραγούδι Για Τον Πατέρα Μου)

14. Θέλω Να Σε Ξεπεράσω

15. Δεν Ξέρω Τι Είναι

16. Αυτή Που Περνάει

17. Ο Καθρέφτης

18. Η Υβρεοπομπή

19. Η Όμορφη Πόρτα

Διάλειμμα

20. Η Πέρα Χώρα

21. Αδιάκοπα

22. Το Καλοκαίρι Θα ‘ρθει

23. Bolero

24. Θα ‘θελα Να ‘μουνα Εκεί

25. Χωρίς

26. Το Καταφύγιο

27. Ερημιά Στην Καλλιθέα

28. Ο Μπάσταρδος Γιος

29. Ο Ξένος

30. Κουνελάκι

31. Μόνο Ψέματα

32. Κάποια Παιδάκια

33. Ο Λωτοφάγος

34. Άγρια Ορχιδέα

35. Μπαλάντα

Encore

36. Το Ελεφαντάκι

37. Όταν Σου Χορεύω

38. Ο Κόσμος Σου

Gimme 10: Οι επιλογές των Countown

Οι Countown είναι μία ελληνόφωνη nu metal μπάντα από την Αθήνα.

Η πορεία τους ξεκίνησε το 2011, και η σημερινή σύνθεσή τους περιλαμβάνει τους Γιώργο Αρχοντούλη (φωνή, κιθάρα, samples), Σπύρο Σταυράγγελο (κιθάρα), Κυριάκο Ιγγλέση (μπάσο, φωνή), και Μάκη Αλιφραγκή (τύμπανα).

Η συναυλιακή τους παρουσία είναι πλούσια, και περιλαμβάνει συμμετοχές σε φεστιβάλ, support στην περιοδεία για τα εικοσάχρονα των Υπογείων Ρευμάτων, και εμφανίσεις σε ιστορικούς χώρους. Το 2015 βραβεύτηκαν ως η καλύτερη μπάντα, ανάμεσα σε 29 συμμετοχές, στην 80ή Δ.Ε.Θ. της Helexpo.

Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει μέχρι στιγμής τα άλμπουμ Μουσική Πορνεία (2015) και Αέναος Κύκλος (2017), καθώς και τα σινγκλ "Χαιρεκακία" (2020) και "Κόσμος Τοξικός" (2021). Πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους είναι το τραγούδι "Vrikolakes" (2023), το οποίο αποτελεί προπομπό του τρίτου στουντιακού δίσκου τους, που θα κυκλοφορήσει εντός του 2024 και θα έχει τον τίτλο Χαιρεκακία.

Με αυτή την αφορμή, οι Countown είναι οι σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, και σχολιάζουν παρακάτω δέκα από τα αγαπημένα τους άλμπουμ.

-----

1. Iowa - Slipknot (2001)

Ό,τι πιο σκληρό και καινοτόμο σε ήχο και στίχο, το οποίο είχε ανάγκη η εποχή τότε και δεν το ήξερε.

2. Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water - Limp Bizkit (2000)

Ένα άλμπουμ game-changer για την εποχή. Κάθε κομμάτι μοντέρνος fat American ήχος. Η απόλυτη groove αίσθηση, καθαριστικά ριφ που μιλάνε.

3. Around The Fur - Deftones (1997)

Η αίσθηση της ατμόσφαιρας σε συνδυασμό με την έκφραση, άλλοτε με οργή άλλοτε με μελωδία, σε συνδυασμό με χαοτική απόδοση στίχων σε έναν μασίφ για την εποχή ήχο.

4. Wisconsin Death Trip - Static X (1999)

Ατόφιο "γκρουβάτο, μπιτάτο, τσιτωμένο", με industrial υπόκρουση nu metal, με απλές, βατές, πανέξυπνες συνθέσεις.

5. Take A Look In The Mirror - Korn (2003)

Η οργή, ο πόνος, η έκφραση, η αντίδραση, η εξιλέωση της ψυχής, ο όγκος, το βάρος και ιδιαιτερότητα του ήχου σε ξετινάζουν σε αυτό το άλμπουμ.

6. Break The Cycle - Staind (2001)

Ήχος ογκώδης, παραφωνία στα καθαριστικά ριφ και σε συνδυασμό με τη γκρούβα δημιουργείται μια ατμόσφαιρα που σου κάνει παρέα τις δύσκολες στιγμές. Στίχος που αν είσαι στα πατώματα σε πάει πιο κάτω να πάρεις φόρα να ανέβεις ψηλά. Εναλλακτικό, βαρύ και ποιοτικό.

7. The War Of Art - American Head Charge (2001)

Ένα άλμπουμ masterpiece -από πού να αρχίσεις; Ηχητικά, στιχουργικά, πανέξυπνες συνθέσεις με ποικιλία ρυθμών. Ο Κάμερον σαν frontman είναι ένας από τους καλύτερους, και σαν performer στα live σε βάζει στο πετσί των θεμάτων των τραγουδιών με το attitude που τον διακατέχει. Γενικά, γίνεται ένας πόλεμος της τέχνης -όπως και ονομάζεται!

8. Roots - Sepultura (1996)

Τι να πούμε για ένα πάναπλο ριφ που άλλαξε ζωές, για ήχους παραδοσιακούς, για στίχο δυναμίτη, τύμπανα που σκοτώνουν -αυτά είναι λίγα για αυτό το άλμπουμ. Ένας μασίφ δίσκος, που πρέπει να τον έχεις ακούσει ολόκληρο για το βιογραφικό σου.

9. Through The Ashes Of Empires - Machine Head (2003)

Ένα άλμπουμ που το πίνεις στο ποτήρι. Τραγουδάρες, ριφάρες, στιχάρες, και τύμπανα που σε στέλνουν στο ωδείο! Μετά από τόσα χρόνια, ακόμα παλεύω να παίξω το "Imperium" στην κιθάρα και να τραγουδήσω όπως ο Flynn.

10. Vulgar Display Of Power - Pantera (1992)

Άλμπουμ - σχολή για τα επόμενα 20-30 έτη από τη δημιουργία του -αυτό και μόνο! 

Οι Countown στο Facebook