Ο Θοδωρής Τσάτσος είναι στιχουργός, ερμηνευτής, και ψυχολόγος.
Γεννήθηκε το 1987, στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με το τραγούδι από μικρή ηλικία: συμμετείχε ως ερμηνευτής σε μουσικά σχήματα, παρακολούθησε μαθήματα τραγουδιού, και ξεκίνησε να γράφει τους πρώτους του στίχους. Αργότερα σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και Ψυχολογία στο Πάντειο. Είναι ιδρυτικό μέλος της εθελοντικής ομάδας "Διαβάζω για τους Άλλους", και εργάζεται στην Black Light, μια κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση με σκοπό τη δημιουργία γεφυρών ανάμεσα σε ανθρώπους με και χωρίς όραση.
Η είσοδός του στη δισκογραφία έγινε με το άλμπουμ Το Πιο Δικό Μου Ψέμα (2021, MLK), όπου περιλαμβάνονται εννέα τραγούδια σε δικούς του στίχους (πλην ενός, το οποίο υπογράφει η Αθηνά Σπανού), και μουσική των Γρηγόρη Πολύζου (υπογράφει και τις ενορχηστρώσεις), Κώστα Γάκη, Γιώργου Κυριάκου, Σπύρου Παρασκευάκου και Δημήτρη Ιλεμόσογλου. Στη συνέχεια ήρθε το άλμπουμ Εξωγήινος (2023), με οχτώ τραγούδια σε δικούς του στίχους, και μουσική των Ιλεμόσογλου (υπογράφει και τις ενορχηστρώσεις), Γάκη, Μιχάλη Νήτα, και δική του. Έχει, επίσης, κυκλοφορήσει δύο σινγκλ σε μουσική Πολύζου και ερμηνεία Παντελή Κυραμαργιού: "Έρωτας Σε Καραντίνα" (2021), και "Tinder" (2023). Έχει, ακόμη, εκδώσει ένα βιβλίο με διηγήματα, με τίτλο Εκτός Οπτικού Πεδίου (2019, Εύμαρος), ενώ, παρέα με τη Χρυσέλλα Λαγαρία, επιμελείται και παρουσιάζει το podcast "Ζούμε, Ρε!", στη LiFO. Έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες επί σκηνής -ανάμεσά τους και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, με τον οποίο πραγματοποίησαν τη σειρά συναυλιών "Μαζί στο φως", με σκοπό την ευαισθητοποίηση γύρω από το πώς είναι να ζει κανείς με τυφλότητα.
Με ιδιαίτερη χαρά υποδεχόμαστε ως σημερινό φιλοξενούμενο τον Θοδωρή Τσάτσο, για να μας κάνει ποδαρικό για τη νέα χρονιά. Κι εκείνος μάς αποκαλύπτει, και σχολιάζει παρακάτω, δέκα από τους πιο αγαπημένους του δίσκους.
-----
1. Welcome To My Nightmare - Alice Cooper (1975)
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, αν και σε ποιον βαθμό θα με επηρέαζε αρνητικά με κάποιον τρόπο το οπτικό σκέλος της καριέρας του Alice. Φοβάμαι πως ναι. Όμως, έχοντας την πολυτέλεια να το αγνοώ χωρίς προσπάθεια, απολαμβάνω απερίσπαστος έναν πανέξυπνο καλλιτέχνη με μια μεγάλη δισκογραφία, γεμάτη αξιοσημείωτη ποικιλομορφία, χιούμορ, και επιδραστικότητα που αγγίζει πάμπολλα ροκ υποείδη.
2. 52nd Street - Billy Joel (1978)
Από δώδεκα δίσκους λιγότερο ή περισσότερο γεμάτους με μικρά ποπ αριστουργήματα, τους οποίους οι φίλοι μου λένε πως έχω ακούσει ασυγχώρητα πολλές φορές, αυτός είναι μάλλον ο αγαπημένος μου.
3. Memory Almost Full - Paul McCartney (2007)
Σε πολλά μέρη έχω βρεθεί φτάνοντας από ανορθόδοξους δρόμους, και στη μουσική και γενικά. Έτσι και αυτός ο δίσκος είναι αυτός που άκουσα πρώτα από τη σόλο καριέρα του Macca. Τον αγάπησα τόσο, που άνοιξε αχόρταγα η όρεξή μου, τόσο για τη δική του δισκογραφία, όσο και για εκείνες των υπολοίπων σκαθαριών, και ατομικά και ως μπάντα προφανέστατα.
4. Holy Diver - Dio (1983)
Με επίγνωση πως αυτή τη φράση τη μετανιώνω ήδη γράφοντάς την, αν ήταν να σωθεί μόνο ένας δίσκος παραδοσιακού heavy metal, ας ήταν αυτός.
5. Mezmerize/Hypnotize - System Of A Down (2005)
Ξέρω ότι τυπικά πρόκειται για ξεχωριστές κυκλοφορίες, όμως ουσιαστικά δεν είναι και δεν μπορώ να τα ακούσω ποτέ ξεχωριστά. Οι Αρμένιοι είναι αιχμηροί, προκλητικοί, χιουμορίστες και παρανοϊκά υπέροχοι.
6. Όταν Έρχονται Οι Φίλοι Μου - Σταμάτης Κραουνάκης (1995)
Δεν ξέρω τι θαυμάζω περισσότερο στον Κραουνάκη. Την εκπληκτική μελωδικότητά του; Την τόλμη του να σπάει συχνά τη φόρμα της ελληνικής τραγουδοποιίας, βάζοντας στα τραγούδια του μεγάλες εισαγωγές και μουσικά μέρη; Οι πειραματισμοί με είδη και ενορχηστρώσεις; Η στιχουργία του; Σίγουρα υπάρχουν αρκετοί επιφανέστεροι δίσκοι στη δισκογραφία του, όμως σε αυτόν βρίσκει κανείς όλα τα παραπάνω συστατικά σε αφθονία.
7. Ο Ελάχιστος Εαυτός - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (2011)
Αν και είχα ήδη ανεβεί στο άρμα των θαυμαστών του κάποια χρόνια πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, η συνεχώς αυξανόμενη αποθέωσή του κάπως με κούραζε, και έτσι, ενδόμυχα, ήλπιζα να αποτύχει στο επόμενο βήμα. Άκουσα τον δίσκο ένα πρωί ύστερα από έντονο ξενύχτι. Η αίσθηση της ομορφιάς και του θαυμασμού που με γέμισε η ακρόαση αυτή είναι ακόμα ζωντανή μέσα μου.
8. Έξω - Φοίβος Δεληβοριάς (2007)
Ο δίσκος που με έβαλε στον κόσμο του Δεληβοριά. Ο τελευταίος δίσκος του, που μου αρέσει από την αρχή ως το τέλος.
9. Χημεία Και Τέρατα - Τζίμης Πανούσης (1987)
Βιτριολικός, αιρετικός, βαθύτατα ευαίσθητος, οξυδερκέστατος ανατόμος της ελληνικής πραγματικότητας, ο Τζιμάκος είναι απαράμιλλος στιχουργός και γενικότερα ένας σπάνιος καλλιτέχνης!
10. Η Συναυλία Από Το Νέο Φάληρο - Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1985)
Αν δεν είχα ακούσει τη φωνή του Βασίλη, ίσως δεν είχα σκεφτεί ποτέ να τραγουδήσω και εγώ. Αν δεν είχα μαγευτεί τόσο ως έφηβος από αυτή τη φωνή, ίσως δεν είχα αναζητήσει τόσο έντονα τόσο τους δικούς του δίσκους, όσο και όλων των άλλων Ελλήνων συνθετών και τραγουδοποιών, που άμεσα ή έμμεσα μού σύστησε. Η φωνή του Βασίλη, πέρα από τα μεγάλα τραγούδια που τραγούδησε, εξύψωσε τα μέτρια και έριξε φως στα μικρά. Μπορεί η γνώμη μου για τη δισκογραφία του να είναι πια αρκετά διαφορετική με το πέρασμα των χρόνων, αυτό όμως ελάχιστη σημασία έχει, καθώς η πρώτη μαγεία που ένιωσα ακούγοντάς τον είναι ακόμη παρούσα. Κάποιες από τις εκτελέσεις που υπάρχουν σε αυτό το live τις θεωρώ αξεπέραστες.
