Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

Υπογραμμίσεις XXVI: William Golding

Ήταν (και πάλι) ο Stephen King που "μου σύστησε" να διαβάσω το Ο Άρχοντας Των Μυγών, το ντεμπούτο του νομπελίστα Βρετανού William Golding: είναι ένα βιβλίο που κάνει περάσματα από κάποια βιβλία του (λογικά, θα το πρωτοσυνάντησα στο Περί Συγγραφής του), αλλά αναφέρει συχνά και στις μυριάδες συνεντεύξεις και ομιλίες του. Το είχα στη βιβλιοθήκη μου χρόνια, κρυμμένο πίσω από άλλα βιβλία, κι είπα να το πιάσω επιτέλους αυτό το φθινόπωρο.

Πρόκειται για έργο συγκλονιστικό, που με "έπιασε" κι ας είμαι "μεγάλος" -υποτίθεται ότι αποτελεί κατεξοχήν ανάγνωσμα εφήβων, υπήρξε άλλωστε εργαλείο εκπαίδευσης στη Βρετανία και αλλού. Ο αλληγορικός τρόπος που επιλέγει ο Golding για να μιλήσει για το "καλό" και το "κακό", για τους αρχέγονους φόβους και για την κοινωνία (για την ανθρώπινη φύση γενικότερα), δεν καταλήγει διδακτικός ούτε εμποδίζει την πλοκή και την εκτόνωση της αγωνίας και της συμπάθειας για (κάποιους από) τους ήρωες. Οπωσδήποτε προτείνω να αποφύγετε την έκδοση για την οποία κάνω λόγο εδώ, καθότι πάσχει αισθητά, όχι τόσο στο επίπεδο της μετάφρασης, όσο σε εκείνο της γενικότερης επιμέλειας.

Αυτό το παιχνίδι με το ψήφισμα ήταν σχεδόν τόσο ευχάριστο όσο και το κοχύλι. Ο Τζακ έκανε να διαμαρτυρηθεί, αλλά η οχλαγωγία άλλαξε από τη γενική επιθυμία για κάποιο αρχηγό στην εκλογή διά βοής του ίδιου του Ραλφ. Κανένα από τα αγόρια δε θα μπορούσε να δώσει μια καλή δικαιολογία γι' αυτό· ο μοναδικός που είχε παρουσιάσει ενδείξεις εξυπνάδας ήταν ο Πίγκυ, ενώ το μεγαλύτερο κύρος το είχε δείξει ο Τζακ. Αλλά έτσι όπως καθόταν ο Ραλφ, ανέδινε μια αίσθηση ηρεμίας, που τον έκανε να ξεχωρίζει: ήταν το μπόι του και το ελκυστικό παρουσιαστικό του· κι ένας σκοτεινός λόγος που ωστόσο είχε παίξει αποφασιστικό ρόλο ήταν το βούκινο. Το πλάσμα που είχε φυσήξει αυτό το πράγμα, που είχε καθίσει στην πλατφόρμα να τους περιμένει με το λεπτεπίλεπτο πράγμα ακουμπισμένο στα γόνατά του, ξεχώριζε.
-----
Με μάτια που έλαμπαν, στόματα μισάνοιχτα, θριαμβευτές, γεύονταν το δικαίωμα της κυριαρχίας. Το ίδιο συναίσθημα τους μεθούσε, τους ένωνε: ήταν φίλοι.
-----
- Του κόβεις το λαιμό για να φύγει το αίμα, είπε ο Τζακ. Αλλιώς δεν μπορείς να φας το κρέας.

- Γιατί δεν...

Ήξεραν πολύ καλά γιατί: επειδή θα ήταν τερατώδες να κατέβει το μαχαίρι και να σκίσει τη ζωντανή σάρκα· επειδή θα ήταν ανυπόφορο το αίμα.

- Μα θα το 'κανα, είπε ο Τζακ.

Προχώρησε μπροστά τους και δεν έβλεπαν το πρόσωπό του.

- Διάλεγε σημείο. Την άλλη φορά...

Άρπαξε το μαχαίρι από τη θήκη και το έμπηξε σ' έναν κορμό. Την άλλη φορά δε θα υπήρχε έλεος. Έριξε ένα άγριο βλέμμα γύρω του, προκαλώντας τους να του φέρουν αντίρρηση. Έπειτα βγήκαν ξαφνικά στη λιακάδα και για ένα διάστημα έψαχναν να βρουν και να καταβροχθίσουν τροφή, καθώς προχωρούσαν κατά μήκος της χαραματιάς προς την πλατφόρμα και το συμβούλιο.
-----
Στην επιστροφή ο Ραλφ βρέθηκε μόνος με τον Τζακ να σέρνουν ένα κούτσουρο κι αντάλλαξαν ένα χαμόγελο καθώς μοιράζονταν το φορτίο. Άλλη μια φορά, μες στον άνεμο, τις κραυγές, στο φως του ήλιου που έπεφτε λοξά στο ψηλό βουνό, αισθάνθηκαν να τους λούζει εκείνη η λάμψη, εκείνο το αλλόκοτο, αόρατο φως της φιλίας, της περιπέτειας και της ικανοποίησης.

- Σχεδόν ασήκωτο.

Ο Τζακ ανταπέδωσε το χαμόγελο.

- Όχι για τους δυο μας.
-----
Τα ίχνη εδώ ήταν πολύ αμυδρά· ένα σπασμένο κλαδάκι και κάτι που θα μπορούσε να είναι το αποτύπωμα μας οπλής από το πλάι. Χαμήλωσε το σαγόνι και κοίταξε επίμονα τα ίχνη σαν να 'θελε να τ' αναγκάσει να του μιλήσουν.
-----
- Πάντως... στο δάσος. Δηλαδή, όταν πας κυνήγι... όχι όταν κόβεις φρούτα, βέβαια, αλλά όταν είσαι μόνος...

Σταμάτησε για μια στιγμή, καθώς δεν ήταν σίγουρος αν ο Ραλφ θα τον έπαιρνε στα σοβαρά.

- Για λέγε.

- Όταν πας για κυνήγι καμιά φορά, νιώθεις σαν να...

Ξαφνικά κοκκίνισε.

- Όχι ότι είναι τίποτα, φυσικά. Ένα συναίσθημα μόνο. Αλλά νιώθεις σαν να μην κυνηγάς εσύ, αλλά... σαν να σε κυνηγάνε· σαν να 'ναι κάτι πίσω σου συνεχώς στη ζούγκλα.
-----
Εδώ, αόρατο κι ωστόσο πανίσχυρο, κυριαρχούσε το ταμπού της παλιάς ζωής. Γύρω από το παιδί πλανιόταν η προστασία των γονιών και του σχολειού και της αστυνομίας και του νόμου. Το χέρι του Ρότζερ υπάκουε σ' έναν πολιτισμό που δεν ήξερε τίποτα γι' αυτόν και γκρεμιζόταν.
-----
Ο Ραλφ διάλεξε τη στερεή λουρίδα για να περπατήσει γιατί ήθελε να σκεφτεί· και μόνο εδώ μπορούσε ν' αφήσει τα πόδια του να κινούνται δίχως να χρειάζεται να τα παρακολουθεί. Ξαφνικά, ενώ περπατούσε δίπλα στο νερό, τον κυρίευσε η έκπληξη. Είχε καταλάβει πόσο κουραστική ήταν τούτη η ζωή, όπου κάθε μονοπάτι ήταν κι ένας αυτοσχεδιασμός κι όπου ένα μεγάλο μέρος της ζωής το περνούσες προσέχοντας πού πατούσαν τα πόδια σου. Σταμάτησε και βάλθηκε να κοιτάζει τη λουρίδα κι αναλογίστηκε εκείνη την πρώτη γεμάτη ενθουσιασμό εξερεύνηση σαν να 'ταν μέρος μιας πιο ευτυχισμένης παιδικής ηλικίας και χαμογέλασε ειρωνικά.

Και πάλι αισθάνθηκε να τον πλημμυρίζει εκείνη η παράξενη και τόσο ασυνήθιστη γι' αυτόν διάθεση διαλογισμού. Αν τα πρόσωπα άλλαζαν ανάλογα με τον τρόπο που φωτίζονταν - τι ήταν σε τελική ανάλυση το πρόσωπο; Τι ήταν οτιδήποτε;
-----
- Τον φοβάμαι, είπε ο Πίγκυ, και γι' αυτό τον ξέρω. Αν φοβάσαι κάποιον τον μισείς, αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις να τον σκέφτεσαι. Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι κατά βάθος είναι καλό παιδί, και μετά όταν τον ξαναβλέπεις, είναι σαν το άσθμα και σου κόβεται η ανάσα.
-----
Έμειναν ν' ακούνε, στην αρχή με αμφιβολία, έπειτα όμως με τρόμο, την περιγραφή που έκαναν οι δίδυμοι, με κομμένη την ανάσα ανάμεσα σε διακοπές απόλυτης σιωπής. Σε λίγο το σκοτάδι γέμισε νύχια, γέμισε με το φρικτό άγνωστο και την απειλή. Αφόρητα αργά, τ' αστέρια έσβησαν ένα ένα, κι επιτέλους το φως, θλιμμένο και γκρίζο, πέρασε μέσα στο καταφύγιο. Άρχισαν ν' ανασαλεύουν, μόλο που ο κόσμος έξω από το καταφύγιο ήταν απίθανα επικίνδυνος. Ο λαβύρινθος της νύχτας διαιρέθηκε σε μακρινό και κοντινό σκοτάδι και, πολύ ψηλά στον ουρανό, τα συννεφάκια ρόδισαν. Ένα μοναχικό θαλασσοπούλι όρμησε προς τα πάνω μ' ένα βραχνό κρώξιμο, και σε λίγο μια κραυγή του απάντησε από το δάσος. Τώρα σειρές από σύννεφα κοντά στον ορίζοντα άρχισαν να λάμπουν και οι κορφές των φοινίκων έγιναν καταπράσινες.
-----
Ο Ραλφ κατέβηκε στα βράχια. Εδώ, σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με τη θάλασσα, μπορούσες ν' ακολουθήσεις με το βλέμμα το αδιάκοπο φούσκωμα και πέρασμα των κυμάτων. Ήταν ολόκληρα μίλια πλατιά, διαφορετικά από κείνα που έσκαγαν στα βράχια, στα ρηχά, στην άλλη πλευρά του νησιού. Ταξίδευαν κατά μήκος του νησιού σαν να το περιφρουρούσαν, γιατί είχαν να κάνουν κάτι πιο σημαντικό· δεν έμοιαζαν να προχωράνε· ήταν περισσότερο ένα μυθικό λαχάνιασμα ολόκληρου του ωκεανού.
-----
Οι πιο μεγάλες ιδέες είναι οι πιο απλές.
-----
- Δώστε μου να πιω.

Ο Χένρυ του έφερε μια καρύδα και βάλθηκε να πίνει, παρατηρώντας τον Πίγκυ και τον Ραλφ πάνω από το χείλος. Η δύναμη αναπαυόταν στους μυς που φούσκωναν στα λιοκαμμένα μπράτσα του· η εξουσία καθόταν στον ώμο του και του ψιθύριζε στ' αυτί σαν πίθηκος.
-----
- Θα κάνουμε το χορό μας! Εμπρός! Χορέψτε!

Διέσχισε τρέχοντας και σκοντάφτοντας την άμμο κι έφτασε στο βράχο πέρα από τη φωτιά. Ανάμεσα στις αστραπές ο αέρας ήταν σκοτεινός και τρομερός και τ' αγόρια τον ακολούθησαν, κραυγάζοντας. Ο Ρότζερ έγινε το γουρούνι, γρύλιζε, ορμούσε στον Τζακ που έκανε στο πλάι. Οι κυνηγοί πήραν τα κοντάρια τους, οι μάγειροι πήραν τις σούβλες, κι οι υπόλοιποι κούτσουρα από τα ξύλα που είχαν για τη φωτιά. Ενώ ο Ρότζερ μιμούνταν τον τρόμο του γουρουνιού, οι πιτσιρίκοι έτρεχαν και χοροπηδούσαν έξω από τον κύκλο. Ο Πίγκυ κι ο Ραλφ, κάτω από την απειλή του ουρανού, ανακάλυψαν ότι λαχταρούσαν να πάρουν μέρος σε τούτη την ανισόρροπη κοινωνία που με κάποιον τρόπο όμως ήταν ασφαλής. Ήταν ανακούφιση ν' αγγίζουν τις μαυρισμένες ράχες του φράκτη που μάντρωνε τον τρόμο βοηθώντας τους έτσι να τον ελέγξουν ως ένα σημείο.

- Το θεριό σκοτώστε το! Κόψτε το λαιμό του! Χύστε του το αίμα!

Η κίνηση έγινε ρυθμική, ενώ η ψαλμωδία έχασε τον πρώτο επιφανειακό ενθουσιασμό της κι άρχισε να πάλλεται σαν σταθερός σφυγμός. Ο Ρότζερ έπαψε να είναι γουρούνι κι έγινε κυνηγός, αφήνοντας το κέντρο του κύκλου να χάσκει κενό. Μερικά από τα πιτσιρίκια έφτιαξαν δικό τους κύκλο· κι οι δύο κύκλοι γύριζαν γύρω γύρω, σάμπως η επανάληψη να μπορούσε να φέρει μόνη της την ασφάλεια.

Ήταν ο ρυθμικός παλμός του ζωντανού οργανισμού.
-----
- Μα θα είναι βαμμένοι! Ξέρεις πώς είναι...

Οι άλλοι έγνεψαν καταφατικά. Καταλάβαιναν πολύ καλά την ανωνυμία που χάριζε η μάσκα της μπογιάς, επιτρέποντάς τους έτσι ν' αφήνουν ελεύθερα τα ένστικτά τους.

- Ε, εμείς δε θα 'μαστε, είπε ο Ραλφ, γιατί εμείς δεν είμαστε άγριοι.
-----
Το κρανίο κοίταζε τον Ραλφ σαν κάποιος που ξέρει όλες τις απαντήσεις αλλά αρνιέται να τις αποκαλύψει· το αγόρι αισθάνθηκε έναν αρρωστημένο φόβο και μια οργή να το πλημμυρίζουν. Άγρια, χτύπησε το βρομερό πράγμα μπροστά του, που τινάχτηκε προς τα πίσω σαν παιχνίδι και ξαναγύρισε, εξακολουθώντας να του χαμογελάει κατάμουτρα.
-----
Γονάτισε ανάμεσα στις σκιές κι υπέφερε πικρά για την απομόνωσή του. Ήταν άγριοι, ναι· αλλά ήταν άνθρωποι, και οι φόβοι που καραδοκούσαν στο πυκνό σκοτάδι πλησίαζαν ακάθεκτοι.

William Golding, Ο Άρχοντας Των Μυγών, μετάφραση Ρένας Χάτχουτ, εκδόσεις Το Βήμα Βιβλιοθήκη, 2007 (πρώτη έκδοση 1954)

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019

Ένα αντίο στον Θάνο Μικρούτσικο (1947-2019)

Αρχές μέχρι μέσα της δεκαετίας του '90, ακολουθούσα τον πατέρα μου όποτε ανέβαινε από τη Σπάρτη στην Αθήνα για δουλειές και ψώνια. Οργώναμε το κέντρο (βιβλιοπωλείο του Μιχαλά, Μαμ, Metropolis...) και περνάγαμε πάντα μια βόλτα κι από τον Νάκα, στη Ναυαρίνου. Πήγαινα κατευθείαν στο υπόγειο, εκεί που ήταν τα βιβλία, και έψαχνα κάτι που να με ενδιαφέρει για να μου το αγοράσει. Κάποια φορά μου έδειξε ένα βιβλίο με μια παιδική, θα 'λεγες, ζωγραφιά στο εξώφυλλο -ένα καράβι σε μια θάλασσα-, λέγοντάς μου ότι ήταν αξιόλογο. Γραμμές των Οριζόντων του Θάνου Μικρούτσικου. Το επέλεξα τελικά. Κι έτσι πρωτοήρθα σε επαφή με τα τραγούδια αυτά: διαβάζοντας την παρτιτούρα και παίζοντας στο πιάνο.

Μου είχε κάνει εντύπωση που η φιλόλογος στο σχολείο, όταν ήρθε η ώρα να κάνουμε Καββαδία, έφερε κασετόφωνο και μάς έπαιξε μερικά από εκείνα τα τραγούδια. Εντυπωσιακή ήταν και η επιτυχία του δίσκου Στου Αιώνα Την Παράγκα, το 1996, που ο πατέρας μου αγόρασε σε CD κι έπαιξε πολλές φορές στο σπίτι. Αργότερα, στα φοιτητικά χρόνια, ο Μικρούτσικος ήταν συχνά θέμα συζήτησης με τους φίλους και συμφοιτητές. Αλλά και με τον πιο παλιό μου φίλο, τον Χρήστο, καβγαδίζαμε για το αν ήταν όντως καλός πιανίστας και συνθέτης. Σχεδόν πάντα οι κουβέντες που τον αφορούσαν ήταν καθαρά μουσικής, καλλιτεχνικής φύσεως. Το μόνο εξωμουσικό ζήτημα ήταν εκείνη η υπουργοποίησή του, στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ.

Είχα τη χαρά να τον δω πολλές φορές στη σκηνή: στον Σταυρό Του Νότου, παρέα με τον Χρήστο Θηβαίο, αρχές των '00s, με τα Υπόγεια Ρεύματα στο Κύτταρο, με τον Μίλτο Πασχαλίδη το 2016 -ίσως ξεχνώ κάποιες... Αλλά είχα και την τύχη να τον συναντήσω δύο φορές από κοντά -κι ευγνωμονώ γι' αυτό τους ανθρώπους που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία, τον Τάσο Καραντή και τον Χάρη Συμβουλίδη. Η πρώτη ήταν το 2010, όταν, εντελώς απροετοίμαστος, τον συνάντησα στο σπίτι του, στο Μετς, αντικαθιστώντας έναν φίλο που ήταν να τον συναντήσει αλλά τελευταία στιγμή δήλωσε αδυναμία. Τη δεύτερη, το 2017, και πάλι στον προσωπικό του χώρο, τον ρώτησα αν θυμόταν ότι τα είχαμε ξαναπεί. "Τα επίθετά μας, Μικρούτσικος, Τσαντίλας, δεν ξεχνιούνται", ήταν η απάντησή του.

Ήταν από τους ανθρώπους που μπορούσαν να μιλούν για ώρες, αν τους άφηνες. Είχε πολλά και ενδιαφέροντα να πει, κάθε φορά. Δεν δίσταζε να σου "την πει" αν διαφωνούσε, ούτε, όμως, είχε πρόβλημα να δει και τη δική σου οπτική. Ούτε να περιαυτολογήσει δίσταζε, ούτε να υποστηρίξει με πάθος τη θέση και το έργο του. Θέλω να επιστρέψω σε εκείνες τις κουβέντες μας, που αποτελούν πολύτιμο αρχείο για μένα, και να ακούσω τα κομμάτια που δεν μπήκαν ποτέ στις δημοσιεύσεις (εδώ θα βρείτε τη δεύτερη, η πρώτη δεν υπάρχει πια στο διαδίκτυο, προσωρινά ελπίζω).

Σίγουρα η άποψή του πάνω στην ποίηση του Νίκου Καββαδία αποτελεί κομβικό σημείο, για το ελληνικό τραγούδι, αλλά και για την αναγνώριση του έργου του ποιητή. Αποτελεί και σημείο συνάντησής μου με τη Σάντη, που όταν τη γνώρισα είχε τρέλα με τον Καββαδία και τα συγκεκριμένα τραγούδια. Όμως ο Μικρούτσικος έγραψε πολλά άλλα τραγούδια και έργα -κάμποσα από αυτά σπουδαία-, τα οποία περιμένουν να ανακαλυφθούν από τους πολλούς.

Στην τελευταία μας συνάντηση του μίλησα για ένα βιβλίο που σκεφτόμουν -κι ακόμα σκέφτομαι- να γράψω, για το οποίο ήθελα τη βοήθειά του. Δεν δίστασε να μου δώσει όλα του τα τηλέφωνα για να συναντηθούμε ξανά. Όμως εμένα λίγο μετά άλλαξε εντελώς η ζωή μου. Το ίδιο και η δική του. Δεν συναντηθήκαμε ξανά.

Αλλά, από μιαν άποψη, θα συναντιόμαστε πάντα.

* Φωτογραφία από εδώ.

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2019

Η δεκαετία 2010-2019 σε 90 δίσκους

Και σε ποιον δεν αρέσει να κάνει τον έξυπνο; Δεν είναι παράξενο, δηλαδή, που θα συναντήσετε κόσμο και κοσμάκη που είναι κατά των ανασκοπήσεων, που βρίσκει λάθος το μέτρημα των δεκαετιών από το '0 έως το '9, που δεν καταλαβαίνει γιατί τα έργα τέχνης χρειάζεται να μπαίνουν σε λίστες κατάταξης κ.ο.κ.

Τα καταλαβαίνω όλα αυτά, αλλά τα έχω προσπεράσει μέσα μου. Το να κοιτάς πίσω ανακεφαλαιώνοντας συνήθως βοηθάει να πας παρακάτω κάπως σοφότερος. Μπορεί να μην υπήρξε "έτος 0", όμως, τι να κάνουμε, από ψυχολογικής άποψης (και όχι μόνο), το 2010-2019 κάθεται καλύτερα από το 2011-2020. Και ναι, υπάρχουν όντως κάποιοι δίσκοι που αξίζει να ακούσει κανείς περισσότερο από άλλους -και να υποστηρίξει τη γνώμη του περί αυτού. Στην τελική: μη μάς πρήζετε, είναι απλώς ένα παιχνίδι!

Η δεκαετία 2010-2019 υπήρξε για μένα μια εποχή με ραγδαίες αλλαγές, αλλά και πολύ δημιουργική. Έγινα, κατ' αρχάς, μπαμπάς -κάτι που, ούτως ή άλλως, κόβει τη ζωή σου σε προ- και μετά-. Ηχογράφησα, έπειτα, και κυκλοφόρησα δύο άλμπουμ -πραγματοποιώντας το μεγαλύτερο όνειρο που έκανα ποτέ σε σχέση με τη μουσική. Κι ενώ είχα ξεκινήσει ήδη από το 2008 να γράφω για μουσικά θέματα, μέσα σε αυτά τα τελευταία 10 χρόνια κατάφερα -έτυχε ίσως- να το κάνω στο υψηλότερο επίπεδο που γίνεται, στην Ελλάδα των '10s: με τη συχνότητα και τη σοβαρότητα που απαιτεί το μεγαλύτερο μέσο του χώρου. Δεν το λέω αυτό το τελευταίο με κομπασμό: όσο πιο βαθιά, άλλωστε, βουτάω στον ωκεανό του ήχου, τόσο πιο "μάταιο" βρίσκω το όλο εγχείρημα -και τόσο πιο ανεπαρκής νιώθω-, δεδομένων των διαστάσεων. Είναι τόσο πολύ το νερό, ρε παιδί μου...

Δεν με σπρώχνει, πάντως, σε αυτό το πεδίο μια διάθεση να "επηρεάσω" τους άλλους -κι ας ξέρω ότι κάτι τέτοιο είναι λίγο ως πολύ αναπόφευκτο. Ο όρος "influencer" μου φαίνεται εντελώς γελοίος και τον παραχωρώ ευχαρίστως σε εκείνους που βαυκαλίζονται με δαύτον. Εκείνο που από παιδί ήθελα, και χαίρομαι που εξακολουθώ να θέλω με την ίδια θέρμη, είναι να μοιραστώ την απόλαυση: αυτά που χαίρομαι, θέλω να τα χαρούν κι άλλοι. Αλλά θέλω και να αναζητώ όσα έπονται: αν η μουσική έχει κάποια αξία, αυτή σίγουρα δεν μπορεί να περιορίζεται στην ανατριχίλα της πρώτης ακρόασης -που άλλωστε φθίνει με κάθε επόμενη... Ακολουθώ, λοιπόν, το συναίσθημα, ως εκεί που ο τελευταίος κρίκος του δένεται στον πρώτο της λογικής. Και μεταφέρω τα καθέκαστα.

Γιατί 90 δίσκοι, όμως; Γιατί όχι 100, ή 50; Ε λοιπόν, απλώς τόσοι μού ζητήθηκαν: 60 διεθνείς, 30 ελληνικοί. Aρκούμαι, δηλαδή, εδώ, στο να αποκαλύψω τα ψηφοδέλτια που έριξα στην κάλπη του Avopolis Music Network για τις δύο κατηγορίες. Αν ζητάτε περισσότερες προτάσεις, ποστάρονται εδώ τακτικά όλα τα δημοσιευμένα κείμενά μου. Ακόμα καλύτερα, περιηγηθείτε στις σελίδες του site, ή και άλλων site. Πολύ καλύτερη, άλλωστε, από μια λίστα ενός, είναι μια λίστα πολλών.

Στα "πώς" τώρα. Όπως θα ξέρετε κι από τον υπότιτλο τούτου του μπλογκ, τα περί "αντικειμενικότητας" είναι αυταπάτη. Οι τζούρες υποκειμενικής αντίληψης που μπαίνουν στη συνταγή είναι κάμποσες, δηλαδή, όμως δύσκολα θα προτείνω ποτέ κάτι με το οποίο απλώς τη "βρίσκω": η θέση μου συνεπάγεται ευθυνών, προς τον αναγνώστη που περιμένει μια πρόταση ουσιαστική κι όχι αράδιασμα των όποιων γούστων μου. Ένας ακόμη περιορισμός ήταν ότι θέλησα να υπάρχει το πολύ μία επιλογή ανά καλλιτέχνη.

Ξεκινώντας από την εγχώρια παραγωγή -εδώ ζω, αυτά με αφορούν περισσότερο, από κάθε άποψη- σημειώστε ότι τα δύο πρώτα άλμπουμ ήταν ισόβαθμα μέσα μου. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως έπρεπε ο ΛΕΞ να προηγηθεί, καθαρά λόγω της χρήσης της ελληνικής γλώσσας. Πολύ αργά πλέον, αλλά ένας από τους λόγους που φτιάχνονται αυτές οι λίστες είναι και για να τις βλέπεις μετά από λίγο καιρό και να αναρωτιέσαι "τι στον διάτανο σκεφτόμουνα;!" -για την κατάταξη κυρίως, όχι τόσο για τις επιλογές αυτές καθ' αυτές. Οι συγκεκριμένες επιλογές συνδιαμόρφωσαν την αντίστοιχη λίστα του Avopolis που υπάρχει εδώ.

1. The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud - GravitySays_i
2. 2XXX - ΛΕΞ
3. Ο Αόρατος Άνθρωπος - Φοίβος Δεληβοριάς
4. Μέσα Στον Πόνο Είν' Η Χαρά, Μες Στη Χαρά Είναι Ο Πόνος - Μπάμπης Παπαδόπουλος
5. Κουστουμάκι - The Boy
6. Black Peak - Xylouris White
7. Som Sakrifis - Mohammad
8. Μουσική Σε Ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου - May Roosevelt
9.  Μηχανές - Στίχοιμα
10. Η Ύδρα Των Πουλιών - Socos/Δημήτρης Πουλικάκος
11. Canticles Of The Holy Scythe - Lüüp
12. Meteora - Χάρης Λαμπράκης Quartet
13. Σtella - Σtella
14. Freaktown - A Victim Of Society
15. Poisonous Legacy - Sarabante
16. Καντάδες Για Ένα Δαίμονα - Βασίλης Λαγός Quartet
17. Beyond Celestial Echoes - Sacral Rage
18. Πρόσκληση Σε Δείπνο Κυανίου - Θανάσης Παπακωνσταντίνου
19. Μικρή Βαλίτσα - Αλκίνοος Ιωαννίδης
20. Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού - Rotting Christ
21. Amazing Grey - Βασιλικός
22. Γκόλεμ # - Νίκος Χαλβατζής
23. Σαχτούρης - Κτίρια Τη Νύχτα
24. Eight Winds - Sokratis Sinopoulos Quartet
25. Ο Μύθος Του Πενθέα - Κώστας Παντόπουλος/Κωστής Δρυγιανάκης
26. Feeling Of Movement - Spyweirdos
27. Paradise - Ορφέας Περίδης
28. Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό - Κόρε. Ύδρο.
29. Αισθηματική Ηλικία - Θοδωρής Βουτσικάκης
30. Εισιτήρια Διπλά - Νατάσσα Μποφίλιου

Και στα της διεθνούς σκηνής, τις δύο πρώτες κυκλοφορίες τις έβρισκα ουσιαστικά ισοδύναμες, όμως έδωσα μια αβάντα στον Kendrick Lamar, εξαιτίας πολιτικής τοποθέτησης (του). Εδώ χρειάστηκε να μείνουν πολλά πράγματα απέξω, και μπήκε μπροστά η προτίμηση στο νέο αίμα: νισάφι με τους Arcade Fire και τους Arctic Monkeys, κάντε λίγο χώρο για τη Lucy Dacus και τους Idles, παρακαλώ. Η συνολική λίστα του Avopolis (εδώ) είναι φυσικά πιο έγκυρη, από όποια μεριά κι αν το δει κανείς.

1. To Pimp A Butterfly - Kendrick Lamar
2. My Beautiful Dark Twisted Fantasy - Kanye West
3. Blackstar - David Bowie
4. Ten Freedom Summers - Wadada Leo Smith
5. Tomorrow's Harvest - Boards Of Canada
6. Cosmogramma - Flying Lotus
7. The Idler Wheel Is Wiser Than The Driver Of The Screw And Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do - Fiona Apple
8. The Seer - Swans
9. Hidden - These New Puritans
10. Black Messiah - D' Angelo & The Vanguard
11. Random Access Memories - Daft Punk
12. Varahtelija - Oranssi Pazuzu
13. This Is Happening - LCD Soundsystem
14. Let England Shake - PJ Harvey
15. Channel Orange - Frank Ocean
16. Immunity - Jon Hopkins
17. Spaces - Nils Frahm
18. Pelagial - The Ocean
19. Koloss - Meshuggah
20. Exit! - Fire! Orchestra
21. Excavation - The Haxan Cloak
22. Terrestrials - SUNN O))) & Ulver
23. LP1 - FKA Twigs
24. Run The Jewels 2 - Run The Jewels
25. St. Vincent - St. Vincent
26. Carrie & Lowell - Sufjan Stevens
27. Hopelessness - ANOHNI
28. Body - The Necks
29. Meir - Kvelertak
30. Isolation - Kali Uchis
31. Lemonade - Beyoncé
32. When We All Fall Asleep, Where Do We Go? - Billie Eilish
33. You Won't Get What You Want - Daughters
34. L' Enfant Sauvage - Gojira
35. Mutations - Vijay Iyer
36. White Night - Stephan Micus
37. Skeleton Tree - Nick Cave & The Bad Seeds
38. Double Negative - Low
39. Ancestral Recall - Christian Scott aTunde Adjuah
40. You Want It Darker - Leonard Cohen
41. Deep Politics - Grails
42. I Tell A Fly - Benjamin Clementine
43. Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Think - Courtney Barnett
44. Big Fish Theory - Vince Staples
45. The ArchAndroid - Janelle Monáe
46. Modern Vampires Of The City - Vampire Weekend
47. Lulu - Lou Reed & Metallica
48. Ghosts - Monolake
49. Luys I Luso - Tigran Hamasyan
50. 50 Words For Snow - Kate Bush
51. Everyday Robots - Damon Albarn
52. Shields - Grizzly Bear
53. 21 - Adele
54. Love You To Death - Tegan And Sara
55. Virgins - Tim Hecker
56. Unsung Prophets & Dead Messiahs - Orphaned Land
57. Devotion - Jessie Ware
58. Lese Majesty - Shabazz Palaces
59. Historian - Lucy Dacus
60. Joy As An Act Of Resistance - Idles

Και του χρόνου!

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες