Από εδώ συνήθως αποχαιρετώ αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Αλλά και ο Νίκος Ράλλης καλλιτέχνης ήτανε. Ένας καλλιτέχνης της γραφής, της δισκοκριτικής και του πολιτιστικού ρεπορτάζ, και μάλιστα ένας από τους λίγους στα μέρη μας που δικαιούνταν πραγματικά να γράφει για μουσική. Τον γνώρισα αρχικά μέσα από τα κείμενά του, μετά από το Facebook, και τελικά τον συνάντησα και από κοντά, για μία και μοναδική φορά, στο τέλος μιας συναυλίας στην Τεχνόπολη, καθώς περιμέναμε κι οι δυο να σφίξουμε το χέρι του Φοίβου Δεληβοριά.
Έψαχνα συχνά να διαβάσω τα κείμενά του, όταν κόλλαγα με κάποιον δίσκο έλεγα "για να δω, τι έχει γράψει ο Ράλλης". Τον θαύμαζα, εκτός των άλλων, γιατί είχε τόλμη και δεν γυρόφερνε, έγραφε σαφώς αυτό που πίστευε. Για την αρρώστια του δεν είχα πάρει χαμπάρι και η είδηση του θανάτου του σήμερα το πρωί με άφησε ιδιαίτερα σοκαρισμένο. Του λέω αντίο με ένα τραγούδι που, μαθαίνω, ήθελε να ακούει συχνά τελευταία...
1400747693.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου