Τετάρτη 9 Αυγούστου 2017

Ένα αντίο στην Αρλέτα (1945-2017)

Η Αρλέτα μπορεί να υπήρξε, μεταξύ άλλων, η σπουδαιότερη Ελληνίδα τραγουδοποιός, όμως δύσκολα μπορεί να πιαστεί κανείς από κάτι τέτοια... εντυπωσιακά για να θρηνήσει για την απώλειά της. Αντίθετα, είναι εκείνα τα εντελώς προσωπικά βιώματα που έρχονται στην επιφάνεια κάθε που μαθαίνουμε μια τέτοια είδηση και που έχει νόημα να αναφέρουμε στα πλαίσια του Facebook ή όποιας άλλης ανάλογης πλατφόρμας (καλή ώρα). Κι ας αφήσουμε την "αστυνομία του πένθους" να λέει τα δικά της.

Η Αρλέτα, λοιπόν, υπήρξε για μένα πρόσωπο μυθικό αλλά και αμφιλεγόμενο. Από τη μία υπήρχαν κάποιες διηγήσεις του πατέρα μου, που την είχε γνωρίσει σε κάποιο σπίτι, στα ξεκινήματά της, οι οποίες την ήθελαν προσωπικότητα μυστήρια. Από την άλλη υπήρχαν σκόρπιες ηχογραφήσεις της, σε τραγούδια δικά της ή άλλων, οι οποίες έμοιαζαν πανταχού παρούσες κατά τα παιδικά μου χρόνια ("Μια Φορά Θυμάμαι", "Τα Ήσυχα Βράδια", "Ο Λύκος", "Σερενάτα", "Batida De Coco"...)

Δεν θυμάμαι να παρακολούθησα ποτέ κάποια συναυλία της, την είδα μόνο για λίγο σε μια από τις "πρεμιέρες" του Φοίβου Δεληβοριά στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, το 2009. Τότε σιχτίριζα, τώρα φυσικά μπορώ να το δω κι αλλώς...

Την αποχαιρετώ παίζοντας τα αγαπημένα μου από τα τραγούδια της, και κυρίως το παρακάτω, το οποίο μοιάζει βγαλμένο από μια άλλη διάσταση αλλά συνάμα εντελώς αβίαστο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες