Είναι λογικό να δυσπιστεί κανείς απέναντι σε κάποιον που θεωρεί τον εαυτό του μεγάλο φαν του Stephen King, αλλά ταυτόχρονα δηλώνει ότι δεν έχει έρθει σε επαφή με συγκεκριμένα κομμάτια της δημιουργίας του τα οποία συνέβαλαν τα μάλα στη δημιουργία του μύθου του. Όμως, όντως, μέχρι χτες το βράδυ δεν είχα διαβάσει τη Λάμψη -και ακόμα δεν έχω δει την ταινία του Stanley Kubrick, την οποία, ως γνωστόν, ο King απεχθάνεται.
Το βιβλίο, εκείνη την παλιά έκδοση από Το Κλειδί, την πέτυχα σε τιμή 5€ στο περσινό πανηγύρι του Μυστρά -και την τσίμπησα. Νομίζω ότι αν δεν μου είχαν κάνει δώρο ο Σταν και η Μαρία, το 2015, το Δόκτωρ Ύπνος, τη συνέχεια δηλαδή της Λάμψης, ενδεχομένως να αργούσε επιπλέον η συνάντησή μου με το έργο αυτό. Το οποίο μου δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα: ξεκίνησα διαβάζοντας γρήγορα τις πρώτες 100+ σελίδες, έπειτα φρέναρα, αμφέβαλα, ξαναμπήκα στο πνεύμα, μέχρι να φτάσω στο τέλος όπου ένιωσα πραγματική συγκίνηση. Δεν ξέρω τι έφταιξε: η μετάφραση που είχε τα θεματάκια της, εγώ που έχω διαβάσει πλέον πολλά του King κι είμαι αυστηρός...;
Ήταν εξαρχής (1977 εκδόθηκε Η Λάμψη), πάντως, ο συγγραφέας αυτός μάστορας στο πλάσιμο απολύτως απτών χαρακτήρων: ο Τζακ Τόρανς, που παλεύει με τον αλκοολισμό του (σαφώς αυτοβιογραφικός εδώ ο King), η Γουέντι, που αγαπάει τον άντρα της αλλά νιώθει και απειλή από τη σκοτεινή πλευρά του, και ο Ντάνι, το χαρισματικό παιδί που βλέπει οράματα τα οποία δεν μπορεί να κατανοήσει, είναι χαρακτήρες που νιώθεις να γνωρίζεις καλά καθώς τελειώνεις την ανάγνωση.
-----
"[...] η κολακεία είναι το γράσο που λαδώνει τους τροχούς του κόσμου".
-----
Η ψυχή ενός αληθινού τυχοδιώκτη κι ενός αληθινού συζητητή δεν έχουν μεγάλες διαφορές. Και οι δυο ενδιαφέρονταν με πάθος για τη μεγάλη ευκαιρία.
-----
"Όλοι μας θυμόμαστε πιο εύκολα τα ευχάριστα όνειρά μας παρά τα τρομακτικά. Φαίνεται πως υπάρχει κάποιο κενό ανάμεσα στη συνείδηση και το υποσυνείδητο στο οποίο ζει ένας σκληροπυρηνικός πουριτανός. Ένας λογοκριτής που αφήνει να περνάει μόνο μια μικρή ποσότητα που κι αυτή, πολύ συχνά, δεν είναι παρά μόνο συμβολική. Βέβαια όλα αυτά είναι υπεραπλουστευμένος Φρόιντ, αλλά περιγράφουν καθαρά αυτά που ξέρουμε για τις αλληλεπιδράσεις του μυαλού".
-----
"Η σχιζοφρενική συμπεριφορά είναι πολύ συνηθισμένη στα παιδιά. Είναι αποδεκτή, γιατί εμείς οι ενήλικοι έχουμε συμφωνήσει σιωπηλά πως τα παιδιά είναι παράφρονες. Έχουν αόρατους φίλους. Μπορούν να πάνε να χωθούν στην ντουλάπα όταν το θελήσουν και να αποτραβηχτούν από τον κόσμο. Αποδίδουν ιδιότητες φυλακτού σε μια συγκεκριμένη κουβέρτα, σε ένα αρκουδάκι ή σε μια ψεύτικη τίγρη. Πιπιλάνε το δάχτυλό τους. Όταν ένας ενήλικος βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν, τον θεωρούμε υποψήφιο για το ζουρλομανδύα. Όταν ένα παιδί λέει πως βλέπει ένα γίγαντα στην κρεβατοκάμαρά του ή ένα βρικόλακα έξω από τα παράθυρο, χαμογελάμε με επιείκεια. Υπάρχει μια και μόνο φράση που εξηγεί όλα αυτά τα φαινόμενα που παρουσιάζονται στα παιδιά...""Θα μεγαλώσει και θα το ξεπεράσει", είπε ο Τζακ.
-----
Θα το έγραφε για τον ίδιο λόγο που πίστευε πως είχαν γραφτεί όλα τα λογοτεχνικά έργα και μυθιστορήματα: στο τέλος πάντα αποκαλύπτεται η αλήθεια.
Ναι, ίσως είχε δίκιο στην αρχή. Ήταν μεθύστακας και είχε κάνει φοβερά πράγματα. Ήταν φοβερό να σπάσει το χέρι του Ντάνι. Όμως όταν ένας άνθρωπος διορθώνεται δεν πρέπει αργά ή γρήγορα να του δείξουν εμπιστοσύνη; Κι αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο θα έχει άδικο αν ξαναρχίσει;
-----
Όταν πλησιάζεις τα εξήντα [...] πρέπει ν' αρχίσεις να σκέφτεσαι το θάνατο. Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να πεθάνεις. Κι αυτή η σκέψη βρισκόταν στο μυαλό του όλη αυτή τη βδομάδα, όχι σαν κάτι δυσάρεστο αλλά σαν ένα γεγονός. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής. Πρέπει να προσαρμόζεσαι σ' αυτή την ιδέα, αν θέλεις να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος. Κι αν είναι δύσκολο να καταλάβεις το γεγονός του δικού σου θανάτου, μπορείς τουλάχιστον να το αποδεχτείς.
-----
"Πού ήσουν; Φοβηθήκαμε!" του είπε ανάμεσα από τα δόντια του που χτυπούσαν."Αυτό εδώ το μέρος μόνο φόβο μπορεί να προκαλέσει", είπε ο Χάλοραν.
-----
Ο Ντάνι είχε να χύσει ακόμα πολλά δάκρυα και ήταν τυχερός που ήταν τόσο μικρός και μπορούσε να κλάψει ελεύθερα. Τα δάκρυα που ανακουφίζουν συγχρόνως καίνε και βασανίζουν.
-----
"Ντάνι, άκουσέ με. Θα σου πω κάτι και δεν πρόκειται να το επαναλάβω ποτέ. Υπάρχουν πράγματα που δεν είναι κατάλληλα για τα αυτιά ενός εξάχρονου αγοριού, αλλά αυτό που πρέπει να γίνεται κι αυτό που τελικά γίνεται συμβαδίζουν σπάνια. Ο κόσμος είναι σκληρό μέρος, Ντάνι. Δεν ενδιαφέρεται. Δε μας μισεί, αλλά ούτε μας αγαπάει. Συμβαίνουν τρομερά πράγματα στον κόσμο, πράγματα που δεν μπορεί να τα εξηγήσει κανείς. Πολλές φορές οι καλοί άνθρωποι πεθαίνουν με φριχτούς τρόπους κι αφήνουν μόνους τους τους αγαπημένους τους. Μερικές φορές μάς φαίνεται ότι ζουν και βασιλεύουν μόνο τα καθάρματα. [...] Αυτός είναι ο προορισμός σου σ' ετούτο τον σκληρό κόσμο: να διατηρείς την αγάπη σου και να τραβάς μπροστά ό,τι κι αν συμβαίνει".Stephen King, Η Λάμψη, μετάφραση Γιάννας Αναστοπούλου, εκδόσεις Το Κλειδί/Λιβάνης
2 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου