Εκείνος κυρίως ευθύνεται που μεγάλωσα σε σπίτια που ήταν πάντα γεμάτα βιβλία, εφημερίδες, βιντεοκασέτες και δίσκους. Και που έβλεπα κάποιον να τα διαβάζει όντως όλα αυτά, να τα χρησιμοποιεί και να τα συμβουλεύεται.
Αργότερα, καθώς μεγαλώναμε με τ' αδέρφια μου, ήταν πάλι εκείνος που φρόντιζε, μέσα από το χιούμορ, να περνάει μέσα μας και η άλλη άποψη. Ζώντας στην υπερσυντηρητική κοινωνία της Σπάρτης, το αναμενόμενο θα ήταν να καταλήξουμε θρησκόληπτοι και μισαλλόδοξοι. Αλλά όχι. Ενώ και στα συλλαλητήρια του '92 βγήκαμε, και στην εκκλησία πηγαίναμε κάθε Κυριακή, και θεολόγους που έλεγαν ότι το ροκ είναι του Σατανά είχαμε στο σχολείο, ο μπαμπάς πάντα είχε να συνεισφέρει ένα καυστικό σχόλιο, μια μπηχτή, μια αποκαλυπτική πληροφορία που ξεσκέπαζε τους ανιστόρητους, τους υποκριτές και τους κομπλεξικούς. Με έναν τρόπο, πριόνιζε σταθερά και μεθοδικά τα ποδάρια του φανατισμού -της τύφλωσης που η κοινωνία γύρω προσπαθούσε να ενσταλάξει στα τέκνα της.
Με τα χρόνια έφτασα να δω αυτά που έβλεπε εκείνος τότε, στο μεταξύ μετακινήθηκε κι εκείνος. Ποιος ξέρει πού θα είμαι κι εγώ, αν ποτέ φτάσω τα χρόνια του... Σίγουρα, πάντως, χάρη κυρίως στον πατέρα μου, θα έχω τα εφόδια της γνώσης, της κριτικής σκέψης και της αμφιβολίας να με οδηγούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου