Γεννήθηκε το 1986 στο Μαρούσι Αττικής, και ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές από την ηλικία των 7 ετών. Είναι πτυχιούχος ειδικού αρμονίας, ηλεκτρικού οργάνου, αντίστιξης, φούγκας, και πιάνου, και κάτοχος διπλώματος και μεταπτυχιακού στη σύνθεση. Από το 2004 διδάσκει πιάνο και θεωρητικά.
Ως συνθέτης, ο Πολύζος έχει γράψει σειρά έργων λόγιας μουσικής (για πιάνο, για εκκλησιαστικό όργανο, για μικρά σύνολα, για ορχήστρες κλπ.). Η μέχρι στιγμής δισκογραφία του περιλαμβάνει τρία άλμπουμ με τραγούδια (Σε Τόπους Που Δεν Ξέρω/2012, Αποστάσεις/2016, Πολύχρωμες Ζακέτες/2019), αλλά και μία ορχηστρική εργασία, η οποία κυκλοφόρησε στις αρχές του Νοέμβρη και φέρει τον τίτλο Dreamories. Η τελευταία περιλαμβάνει 7 κομμάτια, στα οποία ο Πολύζος υπογράφει τη σύνθεση, τις ενορχηστρώσεις και την παραγωγή.
Με αυτή την κυκλοφορία ως αφορμή, αλλά και με τη live εμφάνισή του, παρέα με τον ερμηνευτή και στιχουργό Θοδωρή Τσάτσο, και με καλεσμένο τον τραγουδοποιό Παντελή Κυραμαργιό, την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου, στο Μουσικό Κουτί (Κωνσταντινουπόλεως 70, Αθήνα), να πλησιάζει, ο Γρηγόρης Πολύζος αποκαλύπτει και σχολιάζει παρακάτω τα 10 αγαπημένα του άλμπουμ.
-----
1. The Wall - Pink Floyd (1979)
Για τη σύλληψη, την τόλμη, την (υπερ)παραγωγή, τα νοήματα, τις μουσικάρες, τις στιχάρες.
2. Abbey Road - The Beatles (1969)
Δεν ξέρω γιατί τον συγκεκριμένο δίσκο τους. Αλλά αν έπρεπε να ακούω ξανά και ξανά μόνο έναν από τους 13 δίσκους τους, αυτόν θα διάλεγα.
3. Ο Σταυρός Του Νότου - Θάνος Μικρούτσικος/Νίκος Καββαδίας (1979)
Συνθέτης με τον οποίο νιώθω μια βαθιά και ουσιαστική συγγένεια, έχοντας "λιώσει" όλους του τους δίσκους, επιλέγω αυτόν γιατί για εκείνον αποτέλεσε σημείο καμπής στην καριέρα του.
4. Βραχνός Προφήτης - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (2000)
Για το σοκ που μου προκάλεσε μόλις -εντελώς ανυποψίαστος για το τι θα ακούσω- πάτησα το play οδηγώντας. Χρειάστηκε να κάνω δεξιά και να σταματήσω λίγα λεπτά για να συνέλθω.
5. Το Βρώμικο Ψωμί - Διονύσης Σαββόπουλος (1972)
Οι 4 πρώτοι δίσκοι του Νιόνιου είναι αριστουργήματα. Επέλεξα αυτόν γιατί τον ακούω συχνότερα.
6. The Ligeti Project - György Ligeti (2008)
Μια βουτιά χωρίς αναπνευστήρα στον πανέμορφο, παλαβό, καινοτόμο κόσμο του Ούγγρου συνθέτη. Μπορεί κανείς να νομίζει ότι έχει ακούσει πολλά, αλλά αν δεν έχει ακούσει Ligeti δεν έχει ακούσει τίποτα. Οι έννοιες της μελωδίας, της αρμονίας, της αντίστιξης, της πυκνότητας, όπως τις ξέραμε, άλλαξαν για πάντα.
7. Amélie - Yann Tiersen (2001)
Για την απλότητα, την εφευρετικότητα και την ανεπιτήδευτη ομορφιά.
8. Το Χαμόγελο Της Τζοκόντας - Μάνος Χατζιδάκις (1965)
Αυτός ο άνθρωπος! Πάντρεψε τη λόγια (έντεχνη), τη λαϊκή, την Ελληνική και τη Δυτική μουσική, σε έναν και μόνο δίσκο.
9. The Hours - Philip Glass (2002)
Δεν θα μπορούσε να λείπει ο πατέρας του μινιμαλισμού από τη λίστα μου.
10. The Phantom Of The Opera - Andrew Lloyd Webber (1987)
Ιδιοφυής συνθέτης, ορκισμένος μελωδός, νομίζω στο συγκεκριμένο musical έχει ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχη που, με αθλητικούς όρους, θα έλεγα ότι έχει κάνει το παγκόσμιο ρεκόρ στη μουσική του είδους αυτού.
