Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Συνέντευξη με τον Dan Stuart

Ο Dan Stuart υπήρξε η φωνή των Green On Red, αλλά πλέον ακολουθεί μοναχική πορεία. Έχοντας στις αποσκευές του νέο δίσκο, βρίσκεται ήδη στα μέρη μας, πραγματοποιώντας συναυλίες σε διάφορες πόλεις. Είχα μαζί του μια σύντομη κουβέντα με αφορμή όλα αυτά, από την οποία κρατάω κυρίως τις απόψεις του περί δισκοκριτικής. Διαβάστε πατώντας εδώ.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Υπογραμμίσεις VI: Lewis Caroll

Η Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων σφραγίστηκε μέσα μου από νωρίς όπως απεικονίστηκε στην κλασική ταινία της Disney (1951). Μας την είχε γράψει σε βιντεοκασέτα ο πατέρας μου, από τη γερμανική τηλεόραση, στα χρόνια που ήταν αποσπασμένος στο Αμβούργο. Για χρόνια τη βλέπαμε έτσι, στα γερμανικά, χωρίς να καταλαβαίνουμε τους διαλόγους - ακόμα δεν έχω δει την ταινία στα αγγλικά ή στα ελληνικά.

Το βιβλίο το διάβασα μόλις πέρυσι το καλοκαίρι. Παρότι η έκδοση περιείχε τα σκίτσα του Sir John Tenniel από την πρώτη βρετανική έκδοση, εγώ διαβάζοντας έφερνα και πάλι στον νου μου τις φιγούρες των καρτούν.

"Και σε τι χρησιμεύει άραγε", σκέφτηκε η Αλίκη, "ένα βιβλίο χωρίς ζωγραφιές και διαλόγους;"
-----
"Αναρωτιέμαι αν θα διασχίσω τη Γη! Πόσο αστείο θα 'ταν να βγω ανάμεσα σε ανθρώπους που θα περπατάνε ανάποδα, με το κεφάλι κάτω! Να βγω στους Αντίπατους [...]."
-----
"[...] Αχ, μακάρι να μπορούσα να 'μαι πτυσσόμενη σαν τηλεσκόπιο! Θαρρώ πως θα τα κατάφερνα, αρκεί μόνο να 'ξερα πώς θα κάνω την αρχή". Βλέπετε, είχαν συμβεί τόσα ασυνήθιστα πράγματα τελευταία, που η Αλίκη είχε αρχίσει να πιστεύει πως σχεδόν τίποτα δεν θα 'ταν πραγματικά ακατόρθωτο.
-----
Εντάξει, έγραφε "ΠΙΕΣ ΜΕ", αλλά η μικρή φρόνιμη Αλίκη δεν σκόπευε να κάνει τέτοιο πράγμα βιαστικά. "Όχι, θα κοιτάξω πρώτα", είπε, "να δω αν γράφει πουθενά "δηλητήριο" ή όχι."
-----
"Αλλά τώρα δεν ωφελεί", σκέφτηκε η καημένη η Αλίκη, "να καμώνομαι πως είμαι δύο πρόσωπα! Αφού αυτό που έμεινε από μένα δεν κάνει καλά καλά ούτε για ένα πρόσωπο άξιο λόγου!"
-----
[...] Κι ένιωσε μεγάλη έκπληξη βρίσκοντας πως παρέμενε στο ίδιο μέγεθος! Αυτό βέβαια συμβαίνει συνήθως όταν τρώει κανείς κέικ, αλλά η Αλίκη είχε συνηθίσει τόσο πολύ να της συμβαίνουν ασυνήθιστα πράγματα, που τώρα της φαινόταν πληκτικό και ανόητο να κυλά η ζωή με τον συνηθισμένο τρόπο.
-----
"Θεέ μου, Θεέ μου! Πόσο παράξενα είναι όλα σήμερα! Χθες ακόμα τα πράγματα πήγαιναν κανονικά, όπως συνήθως. Αναρωτιέμαι μήπως εγώ άλλαξα τη νύχτα. Για να το σκεφτώ: εγώ ήμουν αυτή που ξύπνησα το πρωί; Νομίζω, μάλλον θυμάμαι, πως ένιωσα λίγο διαφορετική. Αλλά αν δεν είμαι εγώ η ίδια. η επόμενη ερώτηση είναι ποια στο καλό είμαι. Αχ, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα!"
-----
"[...] Εγώ θα κοιτάξω απλώς προς τα πάνω και θα πω: "Ποια είμαι λοιπόν; Πείτε μου πρώτα αυτό και μετά, αν μ' αρέσει το πρόσωπο που είμαι, ανεβαίνω· αν όχι, μένω εδώ μέχρι να γίνω κάποια άλλη", αλλά, αχ, Θεέ μου!" φώναξε η Αλίκη μ' ένα ξαφνικό ξέσπασμα δακρύων, "μακάρι να 'σκυβε κάποιος το κεφάλι του από ψηλά και να μου μιλούσε! Δεν αντέχω πια ολομόναχη εδώ πέρα!"
-----
"[...] Όταν διάβαζα παραμύθια, φανταζόμουν πως τέτοιου είδους πράγματα ποτέ δεν γίνονται και να τώρα που βρίσκομαι εγώ η ίδια μες στη μέση ενός παραμυθιού! Θα 'πρεπε να γραφτεί βιβλίο για μένα οπωσδήποτε! Όταν μεγαλώσω, θα γράψω ένα μοναχή μου, αλλά έχω κιόλας μεγαλώσει", πρόσθεσε λυπημένα. "Ή τουλάχιστον δεν υπάρχει χώρος εδώ  μέσα για να μεγαλώσω κι άλλο".
-----
"Θα μπορούσες, παρακαλώ, να μου πεις ποιο δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσω για να φύγω από δω;"
"Εξαρτάται από το πού θέλεις να πας", είπε ο Γάτος.
"Δεν με νοιάζει και πολύ το πού..." είπε η Αλίκη.
"Τότε δεν έχει σημασία ποιο δρόμο θα πάρεις", είπε ο Γάτος.
"...αρκεί να φτάσω κάπου", πρόσθεσε η Αλίκη σαν εξήγηση.
"Ω, σίγουρα θα φτάσεις κάπου", είπε ο Γάτος, "αρκεί μόνο να περπατήσεις αρκετά."
Η Αλίκη κατάλαβε πως δεν μπορούσε να το αρνηθεί αυτό κι έτσι δοκίμασε να ρωτήσει κάτι άλλο:
"Τι είδους άνθρωποι ζουν εδώ γύρω;"
"Προς τα εκεί", είπε ο Γάτος κουνώντας ένα γύρο το δεξί του πόδι, "ζει ένας Καπελάς και προς τα εκεί", συνέχισε κουνώντας το άλλο του πόδι, "ζει ένας Μαρτιάτικος Λαγός. Μπορείς να επισκεφτείς όποιον θέλεις, κι οι δυο είναι τρελοί".
"Μα δεν θέλω να πάω σε τρελούς", παρατήρησε η Αλίκη.
"Α, αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις", είπε ο Γάτος. "Όλοι είμαστε τρελοί εδώ. Εγώ είμαι τρελός. Εσύ είσαι τρελή".
"Πώς το ξέρεις πως είμαι τρελή;" είπε η Αλίκη.
"Πρέπει να 'σαι", είπε ο Γάτος, "αλλιώς δεν θα 'χες έρθει εδώ".
-----
"Μπα!" είπε η Αλίκη. "Έχω δει πολλές φορές γάτα χωρίς χαμόγελο, αλλά ποτέ χαμόγελο χωρίς γάτα! Αυτό είναι το πιο παράξενο πράγμα που έχω δει στη ζωή μου!"
-----
"Αν γνώριζες το Χρόνο τόσο καλά όσο εγώ", είπε ο Καπελάς, "δεν θα μιλούσες έτσι γι' αυτόν".
"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς", είπε η Αλίκη.
"Και βέβαια δεν καταλαβαίνεις", είπε ο Καπελάς κουνώντας το κεφάλι του περιφρονητικά. "Τολμώ να πω μάλιστα πως ποτέ σου δεν έχεις μιλήσει στο Χρόνο!"
"Ίσως όχι", απάντησε προσεκτικά η Αλίκη. "Ξέρω όμως να κρατάω το Χρόνο όταν κάνω μάθημα μουσικής".
"Α χα! Αυτό είναι που φταίει!" είπε ο Καπελάς. "Ο Χρόνος δεν το ανέχεται να τον κρατάνε. Αν όμως διατηρούσες καλές σχέσεις μαζί του, τότε θα μπορούσες να κάνεις σχεδόν ό,τι θα 'θελες με το ρολόι. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε πως είναι εννέα η ώρα το πρωί - ώρα για ν' αρχίσεις τα μαθήματα. Λοιπόν, δεν θα 'χες παρά μόνο να του σφυρίξεις μια κουβέντα κι ο Χρόνος θα 'κανε το γύρο του ρολογιού ώσπου ν' ανοιγοκλείσεις τα μάτια. Μιάμιση, ώρα για φαγητό!"
-----
Το επιχείρημα του Δήμιου ήταν πως δεν μπορούσε να κόψει ένα κεφάλι χωρίς να υπάρχει κι ένα σώμα, για να το κόψει απ' αυτό. Δεν είχε ξανακάνει τέτοιο πράγμα ποτέ πριν και δεν θ' άρχιζε τώρα, σ' αυτή την ηλικία.
-----
"Όταν γίνω εγώ Δούκισσα" είπε μέσα της (χωρίς να το πολυελπίζει), "δεν θα 'χω καθόλου πιπέρι στην κουζίνα μου. Η σούπα γίνεται πολύ ωραία και χωρίς. Ίσως να 'ναι το πιπέρι που κάνει τους ανθρώπους ευέξαπτους", συνέχισε πολύ ευχαριστημένη που 'χε ανακαλύψει έναν νέου είδους κανόνα, "και το ξίδι που τους κάνει οξύθυμους και το χαμομήλι που τους κάνει πικρόχολους και... η ζάχαρη και τα παρόμοια που κάνουν τα παιδιά γλυκά. Μακάρι να το 'ξεραν αυτό οι άνθρωποι, τότε δεν θα 'ταν τόσο τσιγκούνηδες με τη ζάχαρη..."
Είχε σχεδόν ξεχάσει τη Δούκισσα όλη αυτή την ώρα και ξαφνιάστηκε λίγο όταν άκουσε τη φωνή της κοντά στ' αυτί της. "Κάτι σκέφτεσαι, αγαπητή μου, κι αυτό σε κάνει να ξεχνάς να μιλήσεις. Δεν μπορώ να σου πω αμέσως τι ηθικό δίδαγμα βγαίνει απ' αυτό, αλλά σε λίγο θα το θυμηθώ".
"Μπορεί να μη βγαίνει τίποτα", τόλμησε να παρατηρήσει η Αλίκη.
"Τς, τς, παιδί μου", είπε η Δούκισσα. "Όλα έχουν ηθικό δίδαγμα, αρκεί μόνο να μπορείς να το βρεις".
-----
"[...] Το ίδιο πράγμα μπορεί να σημαίνει πολλά", είπε η Δούκισσα, χώνοντας το μικρό μυτερό πηγούνι της στον ώμο της Αλίκης, καθώς πρόσθετε: "Και το ηθικό δίδαγμα που βγαίνει απ' αυτό είναι: "Εσύ το νόημα μόνο να προσέξεις και θα προσέξουν μόνες τους οι λέξεις"".
-----
"[...] εγώ παρακολουθούσα μόνο τα κανονικά μαθήματα".
"Και ποια ήταν αυτά;" ζήτησε να μάθει η Αλίκη.
"Καταρχάς, μαθαίναμε φυσικά να Γρίφουμε και να Διατάζουμε", απάντησε η Ψευτοχελώνα, "και μετά, τις διάφορες πράξεις της Αριθμητικής - Πρόσδεση, Αφαίμαξη, Πολυασχημισμό και Διέγερση".
[...] "Και τι άλλα μαθήματα είχατε;"
"Χμ, μαθαίναμε Υστερία", απάντησε η Ψευτοχελώνα κρατώντας λογαριασμό με τα πτερύγιά της. "Υστερία, Αρχαία και Σύγχρονη, καθώς και Αιγαιογραφία· μετά μαθαίναμε Σχεδόν. Ο δάσκαλος του Σχεδόν ήταν ένα γέρικο χέλι που ερχόταν μία φορά τη βδομάδα: μας μάθαινε Σκέρτσο, Σχεδόν και Ελεεινογραφία".
[...] "Δεν είχα καιρό", είπε ο Γρύπας. "Εγώ πήγαινα τότε στον δάσκαλο των Κλασικών. Ήταν ένας γέρος κάβουρας, τέτοιος ήταν".
"Εγώ ποτέ δεν πήγα σ' αυτόν", είπε η Ψευτοχελώνα μ' έναν αναστεναγμό. "Λένε πως δίδασκε Λαπωνικά και Ελλειπτικά".
-----
"Αν δεν υπάρχει κάποιο νόημα", είπε ο Βασιλιάς, "αυτό μάς γλιτώνει από πολλές φασαρίες - καταλαβαίνετε, δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιο. [...]"
-----
Τελευταία είδε με τη φαντασία της μια εικόνα: είδε την ίδια τη μικρή της αδελφή, με το πέρασμα του χρόνου, να γίνεται κι αυτή γυναίκα, διατηρώντας όμως μέσα σ' όλα αυτά τα χρόνια που θα την ωρίμαζαν την απλή και αξιαγάπητη παιδική της καρδιά. Την είδε να μπορεί να συγκεντρώνει γύρω της άλλα παιδιά και να κάνει τα δικά τους μάτια να λάμπουν με λαχτάρα λέγοντάς τους παράξενα παραμύθια - ίσως ακόμα εκείνο το παλιό όνειρο της Χώρας των Θαυμάτων. Και να μπορεί πάντα να νιώθει τις μικρές τους λύπες και να χαίρεται με τις αθώες χαρές τους, καθώς και η ίδια θα θυμόταν τη δική της παιδική ζωή και τις ευτυχισμένες καλοκαιρινές μέρες.

Lewis Caroll, Η Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων, μετάφραση Παυλίνας Παμπούδη, εκδόσεις Το Βήμα Βιβλιοθήκη

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Πολύ Μεγάλες Αλήθειες XXXII

Χωρίς πολλά λόγια, χτυπώντας στο ψαχνό, λέγοντας τα πράγματα όπως τα νιώθω...

Και το Ποδόσφαιρο είναι Τέχνη._

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Δισκοβόλος playlist 22/3/2016

Ιδού όσα ακούστηκαν στον χθεσινό Δισκοβόλο, στο Μεταδεύτερο. Όπως θα δείτε, πρόκειται για νέες αλλά και κάπως παλαιότερες επιλογές από την ελληνική δισκογραφία, με έμφαση σε όσα δεν παίζονται συνήθως από τα κραταιά ραδιόφωνα. Στο κάτω μέρος βρίσκετε και την αντίστοιχη "κονσέρβα".

1. Άνοιξη - Γιώργος Οικονόμου
(Γιώργος Οικονόμου)
2. Μέρες Από Ατσάλι - Μητέρα Φάλαινα Τυφλή
(Διαμαντής Διαμαντίδης-Τζωρτζίνα Κοκκινάκη-Ειρήνη Συσκάκη-Μυρτώ Γουζίου-Σωτήρης Πέπελας-Κώστας Αρσένης-Λευτέρης Πουλιού)
3. This Parrot Is No More - Χρήστος Χριστοδούλου
(Χρήστος Χριστοδούλου)
4. Cookie Ride - Τόλης Φασόης
(Χρυσόστομος Μουράτογλου-Τόλης Φασόης)
5. Βίκτωρ Λόρντ Μπάτλερ - Νίκος Χαλβατζής
(Νίκος Χαλβατζής)
6. Θα 'Θελα Να 'Μουνα Πουλί - Νίκος Βενετάκης
(Αποστόλης Αρμάγος-Μάρκος Κρητικός)
7. Ο Επισκέπτης - Σωκράτης Μάλαμας
(Στέλιος Βαμβακάρης)
8. Πόλη - Βικτωρία Ταγκούλη
(Χρίστος Θεοδώρου-Μιχάλης Γελασάκης)
9. Πατησίων 316 - Κατερίνα Μακαβού
(Κατερίνα Μακαβού)
10. Η Γυναίκα Του Κάδρου - Αργύρης Μπακιρτζής
(Νίκος Κολλάρος)
11. The Great Fandango - Dustbowl
(Νίκος Φυσάκης)
12. Τα Τραγούδια Που Λες - Γιώτα Νέγκα
(Θέμης Καραμουρατίδης-Οδυσσέας Ιωάννου)

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Πολύ Μεγάλες Κακίες I

Με ιερόσυλες διαθέσεις...
Εναλλακτικός είναι ο έντεχνος που ξέρει τι είναι το συνθεσάιζερ και τραγουδάει στα αγγλικά._

Κριτικές Συναυλιών IXX: Λάκης Παπαδόπουλος, Sigmatropic + Birthmark, Borderline Syndrome + One Leg Mary

Φωτογραφία: Μανώλης Χιώτης

Φωτογραφία: Νίκος Ζαραγκόπουλος

Φωτογραφία: Αίγλη Δράκου

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Συνέντευξη με τον Τόλη Φασόη (II)

Τον συνάντησα στον σταθμό του ηλεκτρικού και περπατήσαμε κουβεντιάζοντας μέχρι το σπίτι του. Καλοντυμένος και ευθυτενής, βλέποντάς τον δεν μπορείς εύκολα να φανταστείς ότι στη σκηνή μεταμορφώνεται σε αεικίνητο σόουμαν. Κι ενώ ο λόγος και οι απόψεις του απηχούν ευγένεια και τη σοφία της ηλικίας του, υπάρχει μια νεανικότητα κι ένας ενθουσιασμός στον τρόπο που τα εκφέρει και στο ότι δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κι ένα «γαλλικό» για να κάνει σαφή τη θέση του. Στη δεύτερη συνέντευξη (εδώ η πρώτη) που έκανα μαζί του, ζήτησα από τον Τόλη Φασόη να μου εξηγήσει, μεταξύ άλλων, και τους λόγους ύπαρξης αυτών των "αντιθέσεων". Εδώ θα βρείτε όσα πολύ ενδιαφέροντα είχε να μου πει.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016

Δισκοβόλος playlist 8/3/2016

Ιδού όσα ακούστηκαν στον τελευταίο Δισκοβόλο. Ως γνωστόν, η εκπομπή αυτή μεταδίδεται ζωντανά κάθε δεύτερη Τρίτη από το Μεταδεύτερο και παρουσιάζει τραγούδια αποκλειστικά από την ελληνική δισκογραφική παραγωγή. Κάτω από τη λίστα βρίσκετε και την ηχογράφηση της εκπομπής.

1. March: The Smell Of Grass - Nefeli Walking Undercover
(Νεφέλη Λιούτα)
2. Μάγισσα - Σείριος Σαββαΐδης
(Σείριος Σαββαΐδης)
3. Burn Down Your House - Daphne And The Fuzz
(Δάφνη Λάζου)
4. Sad Melancholy Eyes - Μάρκος Δεληβοριάς
(Μάρκος Δεληβοριάς)
5. Μικρές Προσδοκίες - Τα Φρούτα Του Δάσους
(Πόλυς Ζουκ)
6. Απείθεια - Jamoan
(Jamoan)
7. Rain - Playground Theory
(Μάρσια Ισραηλίδη-Βαγγέλης Κατσουλάκης-Δημήτρης Νέγκας-Slam)
8. Little Story - INK
(Κώστας Αποστολόπουλος-Χρήστος Τσάνταλης)
9. Άχρηστη Γενιά - Bazooka
(Bazooka)
10. Έναστρη - Κτίρια Τη Νύχτα
(Μίλτος Σαχτούρης-Κτίρια Τη Νύχτα)
11. Δέκα Υδραυλικοί - Μάρω Μαρκέλλου/Φοίβος Δεληβοριάς/Μιρέλα Πάχου/Πάνος Μουζουράκης
(Μάρω Μαρκέλλου)
12. Ξένος - Μιχάλης Κωτσόγιαννης
(Μιχάλης Κωτσόγιαννης)
13. Κάθε Κορμί - Θεολόγος Κάππος
(Σταμάτης Μαρίνος-Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος)

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

Διάλογος με την κόρη μου XXII

Χτες το πρωί, καθώς ετοιμαζόταν για το σχολείο:
- Μπαμπά, ποιο είναι αυτό το τραγούδι που τραγουδάς;
- Λέγεται "Οι Γριές" (σ.σ.: του Θανάση Παπακωνσταντίνου).
- Σταμάτα το σε παρακαλώ, δεν μπορώ να το ακούω άλλο. Και δεν είναι γριές, είναι γιαγιάδες.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Ένα αντίο στον George Martin (1926-2016)

Ήρθα σε επαφή με τη μουσική των Beatles σε μια ηλικία που ήταν επόμενο η εμπειρία να με σημαδέψει ανεξίτηλα. Ήταν, φυσικά, αναπόφευκτο να ανακαλύψω αρκετά γρήγορα την ιστορία του συγκροτήματος και τον ρόλο που έπαιξε σε αυτή ο παραγωγός George Martin.

Η συμβολή του στην καριέρα τους έχει ταυτόχρονα υποτιμηθεί (δεν έχει μάλλον εξηγηθεί επαρκώς το πόσο καθοριστικός υπήρξε στα πρώτα τους χρόνια) και υπερτιμηθεί (ήδη από το Revolver οι μηχανικοί ήχου, με προεξάρχοντα τον Geoff Emerick, και τα μέλη του γκρουπ, είχαν πολλές φορές μεγαλύτερο ρόλο στον τομέα της παραγωγής από τον ίδιο) μέσα στα χρόνια. Το σίγουρο είναι ότι ο Martin είναι ο μόνος που δικαιούται τον χαρακτηρισμό "πέμπτος Beatle", καθώς ήταν παρών, πίσω από την κονσόλα ή ακόμα και στα πλήκτρα, στο μεγαλύτερο ποσοστό των ηχογραφήσεών τους.

Ο George Martin υπήρξε τεράστιος, ακριβώς επειδή όρισε έναν ήχο, ο οποίος επηρέασε όχι μόνο το πώς έφευγε η μουσική από τα ηχεία αλλά και πώς την εισέπρατταν τα αφτιά εκατομμυρίων ανθρώπων. Έναν ήχο που παραμένει επίκαιρος.

Τον αποχαιρετώ με ένα τραγούδι στο οποίο παίζει ένα σόλο στο πιάνο. Επειδή δεν μπορούσε να το παίξει με την ταχύτητα του κομματιού, επιβράδυνε την ταινία στο playback και το ηχογράφησε στη μισή ταχύτητα, κάνοντάς το έτσι να ακούγεται σαν τσέμπαλο, δηλαδή να έχει ένα άρωμα Bach, όπως του είχε ζητηθεί από τον Lennon. Αυτό ονομάζεται ιδιοφυία.

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες