Ήρθα σε επαφή με τη μουσική των Beatles σε μια ηλικία που ήταν επόμενο η εμπειρία να με σημαδέψει ανεξίτηλα. Ήταν, φυσικά, αναπόφευκτο να ανακαλύψω αρκετά γρήγορα την ιστορία του συγκροτήματος και τον ρόλο που έπαιξε σε αυτή ο παραγωγός George Martin.
Η συμβολή του στην καριέρα τους έχει ταυτόχρονα υποτιμηθεί (δεν έχει μάλλον εξηγηθεί επαρκώς το πόσο καθοριστικός υπήρξε στα πρώτα τους χρόνια) και υπερτιμηθεί (ήδη από το Revolver οι μηχανικοί ήχου, με προεξάρχοντα τον Geoff Emerick, και τα μέλη του γκρουπ, είχαν πολλές φορές μεγαλύτερο ρόλο στον τομέα της παραγωγής από τον ίδιο) μέσα στα χρόνια. Το σίγουρο είναι ότι ο Martin είναι ο μόνος που δικαιούται τον χαρακτηρισμό "πέμπτος Beatle", καθώς ήταν παρών, πίσω από την κονσόλα ή ακόμα και στα πλήκτρα, στο μεγαλύτερο ποσοστό των ηχογραφήσεών τους.
Ο George Martin υπήρξε τεράστιος, ακριβώς επειδή όρισε έναν ήχο, ο οποίος επηρέασε όχι μόνο το πώς έφευγε η μουσική από τα ηχεία αλλά και πώς την εισέπρατταν τα αφτιά εκατομμυρίων ανθρώπων. Έναν ήχο που παραμένει επίκαιρος.
Τον αποχαιρετώ με ένα τραγούδι στο οποίο παίζει ένα σόλο στο πιάνο. Επειδή δεν μπορούσε να το παίξει με την ταχύτητα του κομματιού, επιβράδυνε την ταινία στο playback και το ηχογράφησε στη μισή ταχύτητα, κάνοντάς το έτσι να ακούγεται σαν τσέμπαλο, δηλαδή να έχει ένα άρωμα Bach, όπως του είχε ζητηθεί από τον Lennon. Αυτό ονομάζεται ιδιοφυία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου