Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

Η νέα χρονιά ξεκινά πάντα τον Σεπτέμβρη

Με θυμάμαι παιδί, να παίζω στο πάτωμα, στο σπίτι της οδού Ευαγγελιστρίας. Τέλη Αυγούστου/αρχές Σεπτέμβρη, και στο στομάχι μου να νιώθω ένα πετάρισμα να εναλλάσσεται με ένα σφίξιμο: ξεκινούσε το πανηγύρι του Μυστρά και θα έπαιρνα κάποιο δώρο, αλλά λίγο μετά ξεκινούσαν και τα σχολεία.

Πέρασαν τα χρόνια, κάποια στιγμή ο καταναγκασμός του σχολείου τελείωσε. Οι σπουδές ήταν διαφορετική υπόθεση: δεν ήσουν υποχρεωμένος να είσαι πάντα εκεί, υπήρχε μια ελευθερία και μια "ισότητα" με τους "μεγάλους". Ο Σεπτέμβριος ήταν και πάλι, όμως, ένα ξεκίνημα: επιλογή μαθημάτων, καινούρια τετράδια και γραφική ύλη, στόχοι και σχέδια: τι θα παρακολουθήσω, ποια πρέπει/θέλω να περάσω... Και το σημαντικότερο: με τι θα καταπιαστώ στον ελεύθερο χρόνο μου, τι θα φτιάξω, τι θα ξεκινήσω;

Έπιασα τα 41, και, καλώς ή κακώς, δεν θυμάμαι χρονιά χωρίς εξεταστική Σεπτεμβρίου, χωρίς ανανέωση εγγραφής, χωρίς το νέο ξεκίνημα να έρχεται μετά τις ζεστές μέρες του Αυγούστου. Ακόμα και η "δουλειά" που αναπάντεχα μου ανατέθηκε πριν δύο χρόνια, σε αυτόν τον περιοδικό κύκλο εντάσσεται. Η επίσημη αλλαγή χρονιάς, τον Γενάρη, είναι απλώς μια ευκαιρία για γιορτή και ανταλλαγή δώρων: δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα, πέρα από την ημερομηνία που πρέπει να συνηθίσω να γράφω αλλιώς.

Η νέα χρονιά ξεκινά πάντα τον Σεπτέμβρη. Φέτος με νέα καθήκοντα, με νέα σχέδια, με νέες ιδέες και καινούριες προκλήσεις.

Στο κυνήγι τους, λοιπόν, κι ας ξέρω ότι τα περισσότερα θα 'ρθουν του χρόνου τέτοιον καιρό να μου χτυπήσουν τον ώμο παραπονεμένα.

* Φωτογραφία από εδώ

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019

Συνέντευξη με τον Ορφέα Περίδη

Το άλμπουμ Paradise του 2016 (το οποίο αργότερα επανακυκλοφόρησε ως Paradise Plus) έδειξε ότι ο Ορφέας Περίδης, παρά τα 30 χρόνια παρουσίας του στη δισκογραφία, παραμένει ένας έξοχος τραγουδοποιός. Ο οποίος, επίσης σταθερά, μιλάει καλύτερα μέσα από τα τραγούδια του, παρά μέσα από τις συνεντεύξεις του. Όπως και να 'χει, μια απόπειρα συνομιλίας μαζί του, έστω και μακρόθεν, έχει πάντα το ενδιαφέρον της, θέλω να πιστεύω. Πατήστε εδώ, λοιπόν, για να διαβάσετε όσα είχε να μου πει.

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019

Διάλογος με την κόρη μου XLV

Χτες το πρωί, στο τηλέφωνο:
- Τρως φέτες με αβγό;
- Όχι, κορν φλέικς τρώω. Τώρα τις έβγαλε η γιαγιά τις φέτες από το τηγάνι. Μυρίζουν τέλεια όμως.
- Είναι πολύ ωραίες οι αβγοφέτες. Κι εγώ όταν ήμουν μικρός, τέτοιες έτρωγα.
- Εσύ όταν ήσουν μικρός τα έκανες όλα, τώρα δεν κάνεις τίποτα.

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019

Υπογραμμίσεις XXI: José Ángel Mañas

Κάποια βιβλία έρχονται στα χέρια σου από σπόντα -σε διαφορετική περίπτωση πιθανότατα δεν θα τα είχες πάρει είδηση ποτέ. Το Συγγραφέας Σε Απόγνωση, του Αργεντίνου νεορεαλιστή συγγραφέα José Ángel Mañas, δόθηκε ως δώρο με το 10ο τεύχος του περιοδικού SONIK, το 2005, και πια είναι εξαντλημένο. Τόσα χρόνια βρισκόταν στη βιβλιοθήκη μου, ξεχασμένο. Η Σάντη το διάβασε κάποτε, κι όταν το έπιασα κι εγώ τον Αύγουστο, βιαστικά, αγωνιώντας να διαβάσω έστω κάτι πριν φύγει το καλοκαίρι, μου είπε ότι η επιλογή μου ήταν πολύ καλή.

Και όντως, ο Mañas πραγματεύεται μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα εδώ, και το κάνει αριστοτεχνικά. Βεβαίως η ιστορία του είναι σοκαριστική, έστω κι αν όχι πρωτάκουστη, κι εξελίσσεται με ολοένα και πιο ακραίο τρόπο. Τι σημαίνει η επιτυχία για έναν καλλιτέχνη, και μέχρι πού μπορεί να φτάσει για να την επιτύχει; Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι μονοσήμαντη, όμως ο ήρωας του βιβλίου σίγουρα ήταν διατεθειμένος για μεγάλες υπερβάσεις...

Ο Μότσαρτ είχε εκδώσει τέσσερα μυθιστορήματα και είχε τα πάντα. Τουλάχιστον τα δύο πράγματα που έλειπαν από τη Μάρτα και μένα ξεχωριστά: φυσικό μαγνητισμό και ταλέντο. Επιπλέον, με ενοχλούσε, συνέχεια, με ερωτήσεις: "Και συ, που είσαι τόσο καλός κριτικός, πώς και δε γράφεις;" Εγώ ανασήκωνα τους ώμους με απορία και μουρμούριζα πως δε γινόταν όλος ο κόσμος να 'χει το δικό του ταλέντο. Ο Μότσαρτ έδειχνε σχεδόν προσβεβλημένος και οπλιζόταν με ανειλικρινή μετριοφροσύνη: "Ναι, φίλε μου, ναι, όλος ο κόσμος μπορεί να γράψει: μόνον που πρέπει να χαραμίσει ώρες για το θέμα".
-----
Τι φοβερά κακά παιχνίδια, αυτά της μνήμης, που εκ των υστέρων, μας χαλκεύουν την πραγματικότητα!
-----
[...] ο χρόνος μου ήταν υπερβολικά πολύτιμος για να τον χαραμίσω σε κάτι άλλο πέρα από θρήνους για τη δυστυχισμένη μου ύπαρξη.
-----
Ήμουν διατεθειμένος για το οτιδήποτε προκειμένου να εισέλθω στον Όλυμπο της Τέχνης. Η Τέχνη ήταν για μένα η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη δεν ήταν παρά μια ωχρή, αφηρημένη έννοια δίπλα της. Τα ανθρώπινα όντα δεν ήμασταν ίσοι σε σχέση με μια αμφίβολη γνωστική ικανότητα. Όχι, τίποτα τέτοιο. Μόνον οι καλλιτέχνες είχαν μια ζωή πλήρη σε σχέση με τη μυθοπλαστική τους ικανότητα: αυτοί ήταν τα μοναδικά πραγματικά υποκείμενα, οι μόνοι ικανοί να αναδημιουργήσουν την πνευματική πραγματικότητα της κάθε εποχής. Οι υπόλοιποι δεν ήταν παρά η επουσιώδης μάζα, τα αντικείμενα της Τέχνης, ασθενικές αντανακλάσεις μιας αληθινής ζωής.
-----
Εγώ ήξερα πώς όφειλε να είναι ο αληθινός καλλιτέχνης και σ' αυτό έγκειτο η αποστολή μου σ' αυτόν τον κόσμο: να αναγνωριστώ σαν καλλιτέχνης για να μεταβληθώ σε καθοδηγητή του και να δείξω στους ανθρώπους το δρόμο. Το έργο ήταν βαρύ. Εγώ ήμουν ο απεσταλμένος μιας υπεράνθρωπης θέλησης, ο Μεγάλος Δημιουργός, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του οποίου ήμασταν φτιαγμένοι οι καλλιτέχνες, μου είχε υποδείξει την αποστολή μου κάνοντας να έρθει στα χέρια μου το μυθιστόρημα. Τίποτε απ' όσα μου είχαν συμβεί έκτοτε δεν ήταν τυχαίο. Τα πάντα ήταν μέρος ενός σχεδίου, γιατί όλοι είμαστε ήρωες του μυθιστορήματος κάτω από την μπαγκέτα του Μεγάλου Συγγραφέα...
-----
Οι μακάβριες εκείνες σκέψεις είχαν βυθιστεί στο λασπερό βούρκο, όπου η μνήμη καταπνίγει όλους τους συλλογισμούς που δεν εκφράζονται ποτέ σε πράξεις.
-----
Από τη στιγμή που είχα την απρόσμενη διαίσθηση αυτής της ανώτερης θέλησης, δε γινόταν να αποφύγω την ανησυχητική εντύπωση να αισθάνομαι ως αντικείμενο παρατήρησης.

Όλα τα ανθρώπινα όντα είμαστε εν δυνάμει εγκληματίες, όλοι έχουμε κάποια στιγμή σκεφτεί να σκοτώσουμε. Υπάρχει, πράγματι, κάποια διαφορά ανάμεσα στο να σκεφτείς κάτι και στο να το κάνεις; Τα νοερά εγκλήματα με τα οποία ικανοποιούμε τη νοσηρή μας περιέργεια καθισμένοι μπροστά στην τηλεόραση, ή μήπως δεν είμαστε και 'μεις ένα μέρος της ύπαρξης του εγκλήματος; Μέρος της συγκίνησης του εγκλήματος έγκειται στο ότι περνάμε το όριο ανάμεσα στο νόμιμο και στο παράνομο, περνώντας από την πλευρά του σκέτου παρατηρητή που είμαστε, στην πλευρά του πρωταγωνιστή.
-----
[...] γνώριζα πως η εσωτερική διαμάχη ήταν ανώφελη. Οι αντιφάσεις της σκέψης ήταν καταδικασμένες να εξασθενίσουν μπροστά στην χωρίς αντίλογο ενότητα της πράξης. Όλες οι συναισθηματικού τύπου κρίσεις, που είχαν γεννηθεί από μια παιδεία ιδεολογικά εξαρτημένη από απροσδιόριστες ηθικές αξίες που με έκαναν αλληλέγγυο με την αφηρημένη έννοια που ονομάζουμε Ανθρωπότητα, έδειχναν αδύναμες μπροστά στην ακόρεστη "δίψα της ύπαρξης" που έλεγχε την εύθραυστη θέλησή μου.
-----
Τώρα που αποδεικνύονταν τα όρια της αστυνομικής δύναμης, ο συγκεκριμένος νόμος δε μου φαινόταν μια ανώτερη αξία, αλλά μια σκέτη διοικητική σταθερά, όπου μερικοί άνθρωποι, σκλάβοι της αφηρημένης ιδέας του Κράτους, προσπαθούσαν να πετύχουν την εκτέλεση του καθήκοντος.
-----
Η διαπίστωση της ανικανότητας της κρατικής δύναμης είχε λειτουργήσει ως μια αποκαλυπτική εμπειρία η οποία με είχε εμποτίσει με μια ανασφάλεια που είχε γειτονέψει με το ζωτικό μου πανικό. Τι ήταν αυτό που παρεμπόδιζε τον οποιονδήποτε απ' αυτούς τους απατεώνες που βάδιζαν ελεύθεροι στο δρόμο να μου επιτεθεί για να με ληστέψει; Μόνον ο φόβος της τιμωρίας συγκρατεί τον εγκληματία που κατοικεί σε καθένα από μας. Εγώ είχα νικήσει αυτό το φόβο, αλλά κάνοντάς το, εμφανιζόταν ένας καινούργιος: ο φόβος του Ανθρώπου. Με κατεστραμμένο τον ηθικό μου δεσμό με τη νομιμότητα, βρισκόμουν τώρα μπλεγμένος σ' έναν κόσμο χομπσιανής βίας. Έβλεπα σε κάθε κατάσταση, τη δυνητικότητα προσωπικού κινδύνου.
-----
Οι ωραίες γυναίκες είναι φαντάσματα, πλάσματα της φαντασίας που προσεγγίζουν με ελλείψεις μια ιδέα. Η Μάρτα είναι το αντίθετο. Κάθε δικό της ελάττωμα, για μένα είναι μια αρετή. Αντιλαμβάνεσαι τι θέλω να πω; Έχω περάσει την πουτάνα τη ζωή μου γράφοντας ψέματα, ξεγλιστρώντας. Τώρα θέλω να ζήσω. [...] Έχω αφομοιώσει τη φαντασία της ύπαρξής μου. Αυτό την έχει κάνει, όλως παραδόξως, πιο αληθινή.
-----
Του συγχωρούσε τις εφήμερες απιστίες του γιατί ήξερε πως δεν ήταν τίποτε παραπάνω από αντικείμενα που πάνω τους ξεσπούσε το εγώ του. Και 'κείνη, ήταν η γυναίκα που έλεγχε τον άντρα που εξουσίαζε τις γυναίκες, παρά η απατημένη σύζυγος.

José Ángel Mañas, Συγγραφέας Σε Απόγνωση, μετάφραση Μαρίας Καλφούντζου, εκδόσεις Ακτή - Οξύ, 2000 (πρώτη έκδοση 1996)

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2019

Ένα αντίο στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (1956-2019)

Νομίζω άκουσα πρώτη φορά το "Διδυμότειχο Blues" από την τηλεόραση: πρέπει να ήταν στις αρχές των '90s, όταν το MEGA πρόβαλε σε μαγνητοσκόπηση μια συναυλία του Γιώργου Νταλάρα με τους αδερφούς Κατσιμίχα. Δεν ήμουν σε θέση τότε να καταλάβω για τι ακριβώς μιλούσε το τραγούδι, όμως το όλο πράγμα οπωσδήποτε με συγκλόνισε. Η εκτέλεση του δίσκου, που άκουσα αργότερα, πάντα μου φαινόταν υποδεέστερη.

Κάποιον καιρό μετά, ο Μαχαιρίτσας ήρθε στη Σπάρτη, κι έπαιξε, μαζί με τον Διόσκουρό του Διονύση Τσακνή, στο Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο. Για εμένα και την παρέα μου ήταν μεγάλη υπόθεση εκείνη η συναυλία και τη συζητούσαμε για μέρες μετά. Με τους ΛΕΧΡΗΜΙ δοκιμάσαμε σε κάποιες πρόβες το "Ημίφως", αν και δεν θυμάμαι αν το παίξαμε ποτέ ζωντανά.

Μετά, στα φοιτητικά χρόνια, ήρθαν τραγούδια που έπαιξα πολλές φορές στις παρέες: "Ένας Τούρκος Στο Παρίσι", "Νότος"... Με το σούπερ-γκρουπ της μιας βραδιάς που φτιάξαμε με τον απελθόντα φίλο Γιώργο Μαυρομανωλάκη λέγαμε το "Και Τι Ζητάω".

Στα '00s ο Μαχαιρίτσας συνέχισε να γράφει τραγούδια που μου αρέσουν. Μπορεί να μην ήταν από αυτούς που θα έβαζα συχνά να "παίξουν" στο σπίτι, όμως αραιά και πού επέστρεφα. Το έκανα και φέτος το καλοκαίρι, έπειτα από τη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που παρακολούθησα στον Βλαχιώτη. Και ένιωσα και πάλι ότι είχε έναν απαράμιλλο τρόπο να σε αρπάζει απ' το λαιμό με τις επιλογές του. Υπήρχε κάτι το "χύμα", το πηγαίο, όχι μόνο στη μοναδική φωνή και ερμηνεία του, αλλά και στον τρόπο που πορεύονταν οι μελωδίες του. Κι είχε πάντα ένα οξυδερκέστατο αισθητήριο ως προς τους στίχους που επέλεγε να μελοποιήσει.

Είχα την τύχη να τον συναντήσω τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, το 2010, κάπου στο Κολωνάκι. Ήμασταν μαζί με τον Τάσο Καραντή και του πήραμε δύο "παράλληλες" συνεντεύξεις. Θυμάμαι ότι με "τρόμαξε" ο όγκος του, ενώ με εντυπωσίασε η φιλική προσέγγισή του, και το ότι όπως ακριβώς έβγαινε στην τηλεόραση, έτσι ευθύς (κι ας του κόστισε) και κάπως μπλαζέ, έτσι ήταν και μπροστά μας. Εκείνη η κουβέντα μας δημοσιεύθηκε στον Ορφέα (εδώ). Σε αυτήν αναφέρεται και ένα χθεσινό άρθρο του Πρώτου Θέματος (εδώ).

Συνηθίζουμε να λέμε ότι "φτωχαίνουμε" έπειτα από τον θάνατο κάθε δημιουργικού ανθρώπου, ασχέτως αν εκείνος παρέμενε ενεργός ή όχι. Στην περίπτωση του Μαχαιρίτσα κάτι τέτοιο είναι ακόμα περισσότερο αλήθεια: έφυγε πολύ νέος, τη στιγμή που είχε ακόμα να δώσει πράγματα (όπως παρατηρούσα κάποτε εδώ). Φυσικά ο πλούτος που ήδη μας έχει προσφέρει δεν μας αφαιρείται, ίσα ίσα τώρα είναι που θα πρέπει να τον επαναπροσεγγίσουμε και να τον επανεκτιμήσουμε. Κι εδώ κολλάει και μια προσωπική μου ματαίωση: ήθελα να τον ξαναβρώ και να μιλήσουμε διεξοδικά για ένα από τα άλμπουμ του.

Βιάστηκες να φύγεις Λαυρέντη. Αλλά μην ανησυχείς, τα τραγούδια σου θα τα προσέχουμε εμείς.

* Φωτογραφία από εδώ

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2019

Για τον Φοίβο Δεληβοριά, που τραγούδησε στη Σπάρτη

Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν τριάντα χρόνια από την πρώτη εμφάνισή του στα μουσικά μας πράγματα (Η Παρέλαση κυκλοφόρησε στα τέλη του 1989) πριν ο Φοίβος Δεληβοριάς πραγματοποιήσει την πρώτη του συναυλιακή εμφάνιση στη Σπάρτη. Η αλήθεια είναι ότι πριν μερικά χρόνια είχε ανακοινωθεί μια βραδιά στην καφετέρια Εναλλάξ, αλλά μάλλον το σχέδιο δεν περπάτησε. Κι έτσι η πρώτη γεύση της λακωνικής φιλοξενίας για εκείνον έλαχε να έρθει στον υπέροχο χώρο του Μουσείου Ελιάς Και Ελληνικού Λαδιού, που ανήκει στο Δίκτυο Μουσείων του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Τράπεζας Πειραιώς.

Η αργοπορία αυτή δεν είναι ακριβώς αναπάντεχη, βέβαια. Πέραν του ότι ο Δεληβοριάς είναι ένας μάλλον αθηνοκεντρικός τραγουδοποιός -οι ιστορίες των τραγουδιών του στην πρωτεύουσα κυρίως διαδραματίζονται, και η μεγάλη μάζα των ακροατών του εκεί εντοπίζεται-, η Σπάρτη και η Λακωνία ευρύτερα δεν είναι τόποι που ανέχονται εύκολα την (κεκαλυμμένη έστω) επίθεση στα χρηστά ήθη και τις παραδόσεις που συχνά κρύβει η ματιά του. Η παρατήρηση των προσώπων κάποιων μεσόκοπων κυρίων και κυριών, κατά την εκτέλεση της "Υβρεοπομπής", θα έπειθε τον καθένα για το αληθές της παρατήρησης αυτής.

Πάντως, βοηθούσης και της ελεύθερης εισόδου, κόσμος μαζεύτηκε αρκετός ενώπιόν του το βράδυ της 25ης Αυγούστου: οι 150 θέσεις καθήμενων γέμισαν και υπήρξαν πολύ περισσότεροι όρθιοι -έστω κι αν η προσέλευση θα έμοιαζε ισχνή για οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα νομού. Κι ο Δεληβοριάς το χάρηκε, δίνοντας μια πολύ ορεξάτη περφόρμανς. Είχε και καιρό να παίξει μπροστά σε κοινό, όπως μας δήλωσε...

Πάνω στη σκηνή ο Δεληβοριάς είναι αληθινά ευφυής -ένας από τους ελάχιστους τέτοιας κλάσης περφόρμερ που διαθέτει -που διέθετε ποτέ- το ελληνικό τραγούδι. Όσες φορές κι αν έχεις ακούσει τις ιστορίες του, το χαμόγελο είναι αδύνατον να φύγει απ' το πρόσωπό σου καθώς τον παρακολουθείς. Όπως είναι αδύνατον να μη νιώσεις τη συγκίνηση και την ανατριχίλα που κουβαλούν τραγούδια όπως το "Ερημιά Στην Καλλιθέα" και το "Δεν Ξέρω Τι Είναι". Αλλά δεν μπορείς και να μην παραδεχτείς την πληρότητα των δύο μουσικών που τον συνόδευσαν εκείνο το βράδυ: του πληκτρά (και Σπαρτιάτη) Κωστή Χριστοδούλου και του ντράμερ Σωτήρη Ντούβα. Δεν υπάρχει διάθεση ή κλίμα που να μην μπορούν οι δυο τους να αποτυπώσουν με ακρίβεια και απαράμιλλη μουσικότητα.

Για κάτι παραπάνω από δύο ώρες ο Φοίβος Δεληβοριάς αιχμαλώτισε το ακροατήριό του -τα αφτιά, τα βλέμματα, τη φαντασία του. Με τα πολλά αγαπημένα τραγούδια του από το παρελθόν, με κάποια από εκείνα που ετοιμάζει προς έκδοση (τέλη 2019/αρχές 2020 θα τα βγάλει, είπε, αλλά συνήθως πέφτει έξω σε αυτά...), με το χιούμορ και τη διαπεραστική ματιά του στα πράγματα.

Συνάντησα, με χαρά, πολλούς φίλους και παλιούς γνωστούς στο κοινό μετά το τέλος της συναυλίας. Αλλά κι ο Φοίβος Δεληβοριάς ένας παλιόφιλος είναι τελικά. Ο οποίος, ως διά μαγείας, είναι πάντα φρέσκος, σαν καινούριος, κάθε που τον συναντάς. Και πάντα έτοιμος, όσος καιρός κι αν έχει περάσει από την προηγούμενη φορά, να μοιραστεί μαζί σου τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά, με έναν τρόπο εντελώς φυσικό και απροσποίητο.

Πώς να μην θες κάθε φορά να έρθει γρήγορα η επόμενη συνάντηση;

Setlist:
1. Θα 'θελα Να 'μουνα Εκεί
2. Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι
3. Ο Μπάσταρδος Γιος
4. Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα
5. Χάλια
6. Η Γυναίκα Του Πατώκου
7. Je Suis Bossu
8. Ένα Γουρούνι Λιγότερο
9. Μόνο Ψέματα
10. Bolero
11. Χωρίς
12. Φώτης (Ένα Τραγούδι Για Τον Πατέρα Μου)
13. Το Ελεφαντάκι
14. Όταν Σου Χορεύω
15. Το Βαλσάκι Της Δάφνης ή Super Ferry
16. Δεν Ξέρω Τι Είναι
17. Και Του Χρόνου
18. Η Υβρεοπομπή
19. Ο Καθρέφτης
20. Αυτή Που Περνάει
21. Θέλω Να Σε Ξεπεράσω
22. Εκείνη
23. Ερημιά Στην Καλλιθέα
24. Η Κική Κάθε Βράδυ
Encore
25. Το Καλοκαίρι Θα 'ρθει

* Φωτογραφίες: Κυριακή Ήμελλου

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες