Ένα αντίο στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (1956-2019)

Νομίζω άκουσα πρώτη φορά το "Διδυμότειχο Blues" από την τηλεόραση: πρέπει να ήταν στις αρχές των '90s, όταν το MEGA πρόβαλε σε μαγνητοσκόπηση μια συναυλία του Γιώργου Νταλάρα με τους αδερφούς Κατσιμίχα. Δεν ήμουν σε θέση τότε να καταλάβω για τι ακριβώς μιλούσε το τραγούδι, όμως το όλο πράγμα οπωσδήποτε με συγκλόνισε. Η εκτέλεση του δίσκου, που άκουσα αργότερα, πάντα μου φαινόταν υποδεέστερη.

Κάποιον καιρό μετά, ο Μαχαιρίτσας ήρθε στη Σπάρτη, κι έπαιξε, μαζί με τον Διόσκουρό του Διονύση Τσακνή, στο Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο. Για εμένα και την παρέα μου ήταν μεγάλη υπόθεση εκείνη η συναυλία και τη συζητούσαμε για μέρες μετά. Με τους ΛΕΧΡΗΜΙ δοκιμάσαμε σε κάποιες πρόβες το "Ημίφως", αν και δεν θυμάμαι αν το παίξαμε ποτέ ζωντανά.

Μετά, στα φοιτητικά χρόνια, ήρθαν τραγούδια που έπαιξα πολλές φορές στις παρέες: "Ένας Τούρκος Στο Παρίσι", "Νότος"... Με το σούπερ-γκρουπ της μιας βραδιάς που φτιάξαμε με τον απελθόντα φίλο Γιώργο Μαυρομανωλάκη λέγαμε το "Και Τι Ζητάω".

Στα '00s ο Μαχαιρίτσας συνέχισε να γράφει τραγούδια που μου αρέσουν. Μπορεί να μην ήταν από αυτούς που θα έβαζα συχνά να "παίξουν" στο σπίτι, όμως αραιά και πού επέστρεφα. Το έκανα και φέτος το καλοκαίρι, έπειτα από τη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που παρακολούθησα στον Βλαχιώτη. Και ένιωσα και πάλι ότι είχε έναν απαράμιλλο τρόπο να σε αρπάζει απ' το λαιμό με τις επιλογές του. Υπήρχε κάτι το "χύμα", το πηγαίο, όχι μόνο στη μοναδική φωνή και ερμηνεία του, αλλά και στον τρόπο που πορεύονταν οι μελωδίες του. Κι είχε πάντα ένα οξυδερκέστατο αισθητήριο ως προς τους στίχους που επέλεγε να μελοποιήσει.

Είχα την τύχη να τον συναντήσω τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, το 2010, κάπου στο Κολωνάκι. Ήμασταν μαζί με τον Τάσο Καραντή και του πήραμε δύο "παράλληλες" συνεντεύξεις. Θυμάμαι ότι με "τρόμαξε" ο όγκος του, ενώ με εντυπωσίασε η φιλική προσέγγισή του, και το ότι όπως ακριβώς έβγαινε στην τηλεόραση, έτσι ευθύς (κι ας του κόστισε) και κάπως μπλαζέ, έτσι ήταν και μπροστά μας. Εκείνη η κουβέντα μας δημοσιεύθηκε στον Ορφέα (εδώ). Σε αυτήν αναφέρεται και ένα χθεσινό άρθρο του Πρώτου Θέματος (εδώ).

Συνηθίζουμε να λέμε ότι "φτωχαίνουμε" έπειτα από τον θάνατο κάθε δημιουργικού ανθρώπου, ασχέτως αν εκείνος παρέμενε ενεργός ή όχι. Στην περίπτωση του Μαχαιρίτσα κάτι τέτοιο είναι ακόμα περισσότερο αλήθεια: έφυγε πολύ νέος, τη στιγμή που είχε ακόμα να δώσει πράγματα (όπως παρατηρούσα κάποτε εδώ). Φυσικά ο πλούτος που ήδη μας έχει προσφέρει δεν μας αφαιρείται, ίσα ίσα τώρα είναι που θα πρέπει να τον επαναπροσεγγίσουμε και να τον επανεκτιμήσουμε. Κι εδώ κολλάει και μια προσωπική μου ματαίωση: ήθελα να τον ξαναβρώ και να μιλήσουμε διεξοδικά για ένα από τα άλμπουμ του.

Βιάστηκες να φύγεις Λαυρέντη. Αλλά μην ανησυχείς, τα τραγούδια σου θα τα προσέχουμε εμείς.

* Φωτογραφία από εδώ