"Μάνα γιατί με γέννησες;" - Μία επανεξέταση

Έπιασα χτες το βράδυ να διαβάσω το βιβλίο του Richard Dawkins, Η περί Θεού αυταπάτη, το γνωστό και αμφιλεγόμενο best-seller που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάτοπτρο. Ήμουν κουρασμένος και άντεξα να διαβάσω μόνο τους δύο προλόγους, αυτόν της δεύτερης έκδοσης και τον αυθεντικό. Ανεξάρτητα από τη στάση του καθενός απέναντι στην πίστη και τη θρησκεία, νομίζω θα βρείτε πολύ ωραίο ένα απόσπασμα που παραθέτω πιο κάτω. Πρόκειται για τις εναρκτήριες γραμμές από ένα άλλο βιβλίο του Dawkins, το Unweaving The Rainbow, τις οποίες ο ίδιος επιθυμεί να διαβάσουν στην κηδεία του. Ήταν πολύ συγκινητικό για αυτόν όταν έμαθε ότι το ίδιο αυτό απόσπασμα διαβάστηκε στην κηδεία ενός δεκαεπτάχρονου που πέθανε την ημέρα των Χριστουγέννων του 2006 και ο οποίος είχε μιλήσει επαινετικά, λίγο πριν τον θάνατό του, για το φιλανθρωπικό ίδρυμα για την προώθηση της Λογικής και της Επιστήμης που έχει θεσπίσει ο συγγραφέας. Ο πατέρας του εκλιπόντος, αφού το διάβασε, ζήτησε από όσους επιθυμούσαν να τιμήσουν τη μνήμη του γιου του, να στείλουν τα χρήματα στο εν λόγω ίδρυμα. Ιδού:

"Πρόκειται να πεθάνουμε, και τούτο μάς καθιστά τυχερούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δεν θα πεθάνουν, διότι ποτέ δεν θα γεννηθούν. Οι δυνάμει άνθρωποι που θα μπορούσαν να βρίσκονται εδώ στη θέση μου, αλλά που στην πραγματικότητα δεν θα αντικρίσουν ποτέ το φως της ημέρας, είναι περισσότεροι από τους κόκκους της άμμου της Σαχάρας. Σίγουρα αυτά τα αγέννητα φαντάσματα περιλαμβάνουν ποιητές σπουδαιότερους από τον Keats, επιστήμονες σπουδαιότερους από τον Νεύτωνα. Το γνωρίζουμε αυτό διότι το σύνολο των δυνάμει ανθρώπων που επιτρέπει το DNA μας είναι κατά τάξεις μεγέθους μεγαλύτερο από το σύνολο των πραγματικών ανθρώπων. Σε πείσμα των εκπληκτικών αυτών πιθανοτήτων, εσείς και εγώ, στην απλότητά μας, βρισκόμαστε εδώ."