Στη σημερινή πρωινή βόλτα μου με τη Φάτσα (βλέπε φωτογραφία), συνάντησα έναν ηλικιωμένο, αλλά ιδιαίτερα ακμαίο, κύριο ο οποίος μου έπιασε την κουβέντα. Ξεκίνησε λέγοντάς μου ότι οι άνθρωποι που αγαπούν τα ζώα είναι καλοί, και συνέχισε εξηγώντας μου ότι στα νιάτα του ήταν στην ΕΠΟΝ, πέρασε εξορία και ταλαιπωρίες. Υπήρχε αγωνία στο βλέμμα και στα λόγια του. Με ρωτούσε συνεχώς "γιατί". Γιατί να συγχωνευτούν τα ταμεία χωρίς να πειραχτούν οι δικηγόροι και οι δημοσιογράφοι, γιατί να παίρνουν τόσα χρήματα οι τελωνειακοί, γιατί κάποιοι να μη θέλουν να ψηφίζουν οι φοιτητές για τους πρυτάνεις αλλά μόνο οι ηγέτες των κομματικών νεολαιών που όλο κάνουν αλισβερίσια;Μεγάλο του παράπονο ήταν το ότι η σημερινή Αριστερά λέει σε όλα "όχι". Μου ανέφερε την περίπτωση των ιδιωτικών πανεπιστημίων και αναρωτιόταν πώς είναι δυνατόν να πάμε μπροστά λέγοντας μόνο "όχι". "Πώς φτάσαμε ως εδώ;" με ρώτησε. Κούνησα το κεφάλι μου συγκαταβατικά καθώς απομακρυνόμασταν. Τι να του απαντήσω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου