...και μία κηδεία

Κηδέψαμε χτες τον παππού που, στα 96 του, αντί να πάει από αρρώστια ή γηρατειά, χτυπήθηκε από αυτοκίνητο ενώ διέσχιζε τον δρόμο. Δεν ήμουν εκεί, δεν μπορώ να πω ποιος ή τι έφταιξε.

Δεν πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή, δεν ξέρω αν μένει τίποτα από την ύπαρξή μας, πέρα βέβαια από τη μετατροπή του σώματός μας σε λίπασμα, αφού εγκαταλείψουμε τον, πιθανότατα μάταιο, τούτο κόσμο. Σκέφτομαι μόνο ότι όταν κάποιο κοντινό μας πρόσωπο πεθαίνει, κλαίμε μάλλον γιατί εμείς δεν θα μπορέσουμε να τον ξαναδούμε και όχι για αυτό που έπαθε. Κλαίμε δηλαδή από εγωισμό, όπως από εγωισμό κάνουμε τις περισσότερες από τις επιλογές μας και ζούμε όπως ζούμε. Και μας φοβίζει ακόμα περισσότερο ένας αιφνίδιος θάνατος γιατί επιβεβαιώνει και θυμίζει ότι, τελικά, δεν μπορούμε να ελέγξουμε απόλυτα τις εξελίξεις, ότι η ζωή είναι πάντα μία προσπάθεια να ισορροπήσεις σε τεντωμένο σκοινί. Διαπιστώνω επίσης ότι, ακόμα και αυτοί που δηλώνουν απόλυτη πίστη στον Θεό, αμφιβάλλουν τελικά για το τι θα αντικρίσουν περνώντας το τελευταίο κατώφλι.
Όπως και να 'χει, σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να μπορείς να συνεχίσεις. Όσα έζησες με τον απελθόντα δεν σβήνουν, έχουν τη θέση τους στον χώρο και τον χρόνο. Αλλά, όπως λέει κι ο πατέρας μου, οι νεκροί με τους νεκρούς κι οι ζωντανοί με τους ζωντανούς...