Περί απαγόρευσης του καπνίσματος

Κατέβηκα προχτές, 1 Ιουλίου, για κάτι δουλειές στο κέντρο της Αθήνας και είδα, για πρώτη φορά, παρέες υπαλλήλων τραπεζών και καταστημάτων να καπνίζουν έξω από τους χώρους εργασίας τους, στα πεζοδρόμια. Ήταν η πρώτη μέρα απαγόρευσης του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους.
Δεν καπνίζω ούτε έχω καπνίσει ποτέ. Δεν ξέρω καν τη γεύση του τσιγάρου ούτε την απόλαυση που χαρίζει σε όσους εξασκούν αυτή τη συνήθεια. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν μου αρέσουν και πολύ τέτοιες απαγορεύσεις. Μπορεί να με συμφέρει το συγκεκριμένο μέτρο αλλά θα προτιμούσα να είχε φτάσει η κοινωνία στην οποία ζω στο σημείο να βάζει μόνη της τα όρια σε τέτοια θέματα.

Στα 31 χρόνια ζωής μου, δεν συνάντησα ποτέ, απ' όσο θυμάμαι, κάποιον καπνιστή που να ενδιαφερόταν για το αν ενοχλούμαι από τον καπνό του. Κανένας δεν άφησε το τσιγάρο του
σκεπτόμενος πόσο βλάπτει τους μη καπνιστές (κάτι που αποδεδειγμένα συμβαίνει). Οι καπνιστές, όλα τα προηγούμενα χρόνια καταπίεζαν τους υπόλοιπους. Δυστυχώς, ήρθε η ώρα να βρεθούν στην ίδια θέση...