Υπογραμμίσεις ΙΙ: Ernest Hemingway

- Θαρρώ κι εγώ μπορώ να δανειστώ. Μα προσπαθώ να μη δανείζομαι. Πρώτα δανείζεσαι. Κι έπειτα ζητιανεύεις.

-----

Κάθε φορά που έφερνε τη θάλασσα στο νου του, la mar την ονομάτιζε, όπως τη λένε στα σπανιόλικα όσοι την αγαπάνε. [...] Μιλάγανε γι' αυτή σάμπως να 'τανε κανένας ανταγωνιστής, κανένα ξένο μέρος ή, ακόμα, σάμπως να 'ταν εχθρός. Ο γέρος όμως την έφερνε πάντα στο νου του σάμπως να 'ταν θηλυκό, κάτι που έδινε κι έπαιρνε χαρές μεγάλες, κι αν πότε πότε αγρίευε κι έφερνε συμφορά, ήταν γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. "Το φεγγάρι την ξετρελαίνει, όπως και μια γυναίκα", συλλογιζόταν.

-----

"[...] Μόνο που δεν είμαι πια τυχερός. Ποιος ξέρει, όμως; Μπορεί σήμερα. Κάθε μέρα είναι μια μέρα καινούρια. Πιο καλά να 'ναι κανείς τυχερός. Εγώ, όμως, προτιμώ να τα κάνω όλα με ακρίβεια. Έτσι, όταν έρχεται η τύχη, είσ' έτοιμος".

-----

"Κανείς δεν πρέπει να μένει μονάχος σαν γερνάει", συλλογίστηκε. "Μα είναι αναπόφευκτο."

-----

Κοίταξε πέρα ως πέρα τη θάλασσα και είδε πόσο μονάχος ήταν τώρα. [...] Κοίταζε μπροστά κι είδε ένα κοπάδι αγριόπαπιες να διαγράφουν το σχήμα τους στον ουρανό πάνω από το νερό, να σμίγουν μεταξύ τους και πάλι να ξανοίγουν και κατάλαβε πως κανένας άνθρωπος ποτέ δεν είναι ολομόναχος στη θάλασσα.

-----

"[...] Ίσως να 'ταν αμαρτία να σκοτώσω το ψάρι. Θαρρώ πως θα 'ταν αμαρτία ακόμα κι αν το σκότωνα για να κρατηθώ ο ίδιος ζωντανός και για να θρέψω κι άλλο κόσμο. Μα τότε όλα είναι αμαρτία. Μη σκέφτεσαι την αμαρτία! Είναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο και υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνονται για να το κάνουν."

-----

"Το σκότωσες από καμάρι κι επειδή είσαι ψαράς. Τ' αγάπαγες όσο ήτανε ζωντανό και τ' αγάπαγες και μετά που δεν ήταν. Αν τ' αγαπάς, δεν είναι αμαρτία να το σκοτώνεις. Ή μήπως είναι κάτι περισσότερο;"

Ernest Hemingway, Ο Γέρος Και Η Θάλασσα, μετάφραση Φώντα Κονδύλη, εκδόσεις Το Βήμα Βιβλιοθήκη