ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ
Τη Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011, η εταιρεία Best End ιδιοκτησίας του Ομίλου Γιαννίκου, ανακοίνωσε το κλείσιμο του ιστορικού μουσικού περιοδικού Δίφωνο. Το Δίφωνο κυκλοφορεί αδιαλείπτως από τον Οκτώβριο του 1995 και αποτελεί θεσμό στα εγχώρια πολιτιστικά δρώμενα. Στις σελίδες του φιλοξενήθηκε το σύνολο των σημαντικότερων προσώπων και τάσεων της ελληνικής μουσικής σκηνής. Αυτή η απόφαση έρχεται σε συνέχεια του κλεισίματος των εντύπων «Ποπ & Ροκ» και «Όασις» που ανήκουν στην ίδια εταιρεία.
Για αυτήν την εξέλιξη, οι εργαζόμενοι του Διφώνου, θεωρούμε ως μοναδικό υπεύθυνο, τις κομβικές επιλογές της ιδιοκτησίας του περιοδικού, επιλογές οι οποίες αλλοίωσαν τη φυσιογνωμία του. Ένας ιστορικός τίτλος , λοιπόν, κλείνει, σε αντίθεση με τις διαθέσεις και τη στήριξη που τόσο η συντακτική ομάδα όσο και το πολυπληθές αναγνωστικό κοινό εξέφραζαν προς το περιοδικό.
Οι συντάκτες του Διφώνου παραμένουμε απλήρωτοι εδώ και μήνες, ωστόσο συνεχίσαμε μέχρι και την τελευταία ημέρα λειτουργίας του, να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας με συνέπεια. Για όλους εμάς, το Δίφωνο δεν ήταν μόνο ένα μέσο βιοπορισμού, αλλά ένα πεδίο έκφρασης και δημιουργίας που πήγαζε από την αγάπη μας για τη μουσική και το ελληνικό τραγούδι, μια όαση ποιότητας στην έρημο του ευτελούς «πολιτισμού».
Εμείς οι συντάκτες και εργαζόμενοι στο Δίφωνο:
- Διαμαρτυρόμαστε για το κλείσιμο του περιοδικού και διεκδικούμε τη συνέχιση της έκδοσής του.
- Απαιτούμε την άμεση και πλήρη καταβολή των δεδουλευμένων μας, καθώς και την απορρόφηση των μισθωτών συναδέλφων μας σε άλλες θέσεις του ομίλου, σε περίπτωση που δεν συνεχίσει η έκδοση του Διφώνου.
- Εάν η έκδοση του περιοδικού δεν είναι εφικτή υπό το τωρινό ιδιοκτησιακό καθεστώς, δηλώνουμε την πρόθεση μας να αγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι, με κάθε πρόσφορο μέσο για τη συνέχεια ύπαρξης του Διφώνου.
Καλούμε την ΕΣΠΗΤ και τα υπόλοιπα σωματεία στο χώρο του τύπου να καταδικάσουν το γεγονός.
Καλούμε τους αναγνώστες, τους ανθρώπους του πολιτισμού και της διανόησης να γνωστοποιήσουν την αντίθεση τους στο κλείσιμο του Δίφωνου.
Ευχαριστούμε τους αναγνώστες και τους ανθρώπους του πολιτισμού που στάθηκαν πλάι στο περιοδικό για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, συνοδοιπόροι μιας συναρπαστικής διαδρομής. Ελπίζουμε αυτή η διαδρομή να έχει συνέχεια και να συναντηθούμε ξανά σύντομα.
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΙΦΩΝΟ
Υπογραφές:
Μαριάνθη Πελεβάνη (διευθύντρια σύνταξης)
Κώστας Αγοραστός
Σπύρος Αραβανής
Αλέξης Βάκης
Παναγιώτης Γιαννέλης
Αδάμ Γιαννίκος
Άντυ Δημοπούλου
Γιώργος Ιωάννου
Μαρία Κασίτα
Κέλλυ Κυλίτου
Μαρία Λαμπράκη
Φωτεινή Λαμπρίδη
Λιάνα Μαλανδρενιώτη
Χρήστος Α. Μιχαήλ
Σωτήρης Μπέκας
Αντώνης Μποσκοϊτης
Ηρακλής Οικονόμου
Νίκη Ορφανού
Ελένη Παγκαλιά
Μιχάλης Παπαμακάριος
Αντώνης Περιβολάκης
Γιάννης Θ. Πετρίδης
Μιχάλης Πολυχρόνης
Σάββας Σερέτης
Βάσια Τζανακάρη
Γιώργος Φλωράκης
Μενίνα Φουρτούνη
Αντώνης Ν. Φράγκος
Δήμητρα Φωτοπούλου
8 σχόλια:
poli poli krima...
kali xronia me igeia kai xara! :)
Οι πιστοί του Διφώνου δεν ήταν ελάχιστοι. Ήταν πολλοί. Αρκετοί για να διατηρείται μη ζημιογόνο σε μια τέτοια εποχή, κάτω από αυτές τις συνθήκες.
@ Leviathan:
Είναι πράγματι κρίμα. Καλή χρονιά αγαπητέ, ό,τι επιθυμείς!
@ Χρήστος Α. Μιχαήλ:
Αγαπητέ Χρήστο, το αν είναι πολλοί ή όχι είναι σχετικό. Εγώ όπως θα διάβασες έγραψα ότι είναι ελάχιστοι αυτοί που έμειναν πιστοί ως το τέλος, σε σύγκριση προφανώς με αυτούς που το αγόραζαν την εποχή της παντοκρατορίας του - μιλάμε για πωλήσεις των 150,000 και μεγαλύτερες. Δεν κρατάω το ταμείο του περιοδικού για να ξέρω αν ήταν ζημιογόνο ή όχι αλλά αν εσύ το λες, σε πιστεύω. Τότε, όμως, γιατί το έκλεισε ο ιδιοκτήτης του;
Μιλάμε για έναν όμιλο επιχειρήσεων που έχει παρουσιάσει την πιο παράδοξη επιχειρηματική συμπεριφορά.
Εκ των έσω έχω κάποια πράγματα κατά νου και κάποιες εκτιμήσεις. Το Δίφωνο έπεσε θύμα αυτοκτονίας από τα αφεντικά του.
@ Χρήστος Α. Μιχαήλ:
Χρήστο, δεκτή η άποψη και η εκτίμησή σου. Κι εγώ, όμως, αυτά που έγραψα δεν τα κατέβασα από το κεφάλι μου. Βασίστηκα σε γραπτές αναφορές άλλων συντακτών...
Ποια γραπτή αναφορά συντάκτη μίλησε για ζημίες;
Μιχάλη συγκρίνεις δύο διαφορετικούς κόσμους. Το Δίφωνο επί Βλαβιανού, όπου και αναφέρονται τα νούμερα που λες, υπήρχε σε μια εποχή όπου τα έντυπα είχαν αξία στη συνείδηση του αγοραστή. Σήμερα δεν έχουν για πολλούς λόγους. Ένας είναι το κόστος. Ένας άλλος είναι η συχνότητα. Ο καταναλωτής σήμερα δεν δίνει 8 ευρώ μηνιαίως για να ενημερωθεί από ένα έντυπο όταν μπορεί να το κάνει ανά πάσα ώρα και στιγμή από το σπίτι του σε 20 διαφορετικούς ιστοτόπους. Τότε δεν υπήρχε πρόσβαση στο ίντερνετ για τη συντριπτική πλειοψηφία. Ακόμα και η εγκυρότητα, ακόμα και τα κείμενα των δημοσιογράφων είναι κριτήρια τα οποία δεν πείθουν τον μέσο καταναλωτή στις μέρες μας.
Κι όμως, αυτοί που στήριζαν το Δίφωνο και το κρατούσαν μακριά από ζημίες, δεν είναι καταναλωτές. Είναι συνειδητοί αναγνώστες που γνώριζαν γιατί θυσίαζαν τα 8 ευρώ τους και προφανώς δεν το έκαναν για την ψυχή της μάνας τους. Και δεν ήταν λίγοι.
Επίσης όταν το εξώφυλλο ήταν εκείνο που έπρεπε (ακόμα και χωρίς σιντί της προκοπής) τα νούμερα ήταν εντυπωσιακά.
Στην επιστολή μιλάμε για κομβικές επιλογές της ιδιοκτησίας. Θέλει πολύ κόπο για να καταλάβει κανείς τι σημαίνει αυτό;
Χαιρετισμούς.
@ Χρήστος Α. Μιχαήλ:
Εντάξει, δεν μπορώ να εκθέσω κανέναν οπότε ας πούμε ότι έχω άδικο σε αυτό. Ομολογώ επίσης ότι η σύγκριση με την εποχή Βλαβιανού είναι σαφώς άδικη. Πάντως, ακόμα και η σύγκριση με τις σημερινές πωλήσεις του Sonik π.χ. είναι αποκαρδιωτική...
Αν καταλαβαίνω καλά, οι κομβικές επιλογές της ιδιοκτησίας ήταν η εμφάνιση των Onirama (2 φορές) και του Χατζηγιάννη στο εξώφυλλο - κάνω λάθος; Όποιες κι αν ήταν πάντως αυτές, στηρίχτηκαν από το σύνολο - σχεδόν - των συντακτών. Θα μου πεις "τι να έκαναν, να έχαναν τη δουλειά τους;" Καταλαβαίνω, άλλωστε κι εγώ άνεργος είμαι και νιώθω την αγωνία του κάθε εργαζόμενου, αλλά πλέον βρισκόμαστε κατόπιν εορτής...
Δημοσίευση σχολίου