Ένα αντίο στον Στέργιο Παπαστεργίου (1984-2012)

Τον Στέργιο τον πρωτογνώρισα ως Stepa, μέσα από τις ανταλλαγές σχολίων στα μπλογκ μας. Έπειτα συναντηθήκαμε και από κοντά, ως συνεργάτες του περιοδικού Mix Grill. Παιδί σεμνό, λιγομίλητο, με χιούμορ και με μια διάθεση πάντα να βοηθήσει στο οτιδήποτε. Η τελευταία μας επικοινωνία ήταν στις αρχές Φεβρουαρίου, ενώ λίγες μέρες μετά θα παρουσιαζόταν στον στρατό, στη Θήβα.  Όλον αυτόν τον καιρό τον σκεφτόμουν κι έλεγα πώς να περνάει άραγε, να τον πάρω κανένα τηλέφωνο. Μέχρι που προχτές έμαθα ότι όλον αυτόν τον καιρό, ο Στέργιος δεν ήταν στον στρατό αλλά στην εντατική κάποιου νοσοκομείου, έπειτα από ένα βαρύ αυτοκινητιστικό. Έφυγε τελικά την Παρασκευή το πρωί και κηδεύτηκε χτες το απόγευμα. Δεν μπόρεσα να παραστώ, ίσως και να είναι καλύτερα...

Θα τον θυμάμαι τον Στέργιο, όπως τον βλέπω ακριβώς τώρα, ζωντανό μπροστά μου. Θα τον θυμάμαι κάθε φορά που θα ακούω τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Σωκράτη Μάλαμα που τόσο αγαπούσε. Θα τον θυμάμαι κάθε φορά που θα μπαίνω στο μπλογκ του ή θα διαβάζω κάποιο από τα πολλά άρθρα που έγραψε στο Mix Grill. Και θα ανατρέχω πού και πού στη συνέντευξη που έδωσε στον Τάσο Καραντή στον Ορφέα. Θα τον θυμάμαι για όσα έδωσε με το ταλέντο και την αγάπη του για το ελληνικό τραγούδι. Και θα μου λείπει η παρουσία του και όσα, πολλά, είχε να δώσει ακόμα. Ήταν μόνο 28 χρόνων.