Για μπασκετάκι με τον Γιάννη

Πόσα χρόνια είχα να παίξω μπάσκετ; Μια συντηρητική εκτίμηση θα έλεγε τρία, αν και νομίζω ότι από τότε που ξέμπλεξα με τον στρατό (2007) έχω παίξει συνολικά μόλις μία ή δύο φορές. Το σκούριασμα που ένιωθα, λοιπόν, με έκανε να ενδώσω στις πιέσεις του φίλου μου του Γιάννη, που έχει πάντα χρόνο για ποδήλατο, τρέξιμο, τα τοιαύτα.

Σκάσαμε μύτη, Κυριακή βράδυ, σε ένα δημοτικό χώρο με γήπεδα μπάσκετ και τένις, κάπου κοντά στο δάσος Χαϊδαρίου, και για περισσότερες από δύο ώρες χτυπηθήκαμε με τα παιδιά που βρίσκονταν εκεί - σε κάποια από αυτά έριχνα ηλικιακό νταμπλ σκορ παρεμπιπτόντως. Να σας πω την αλήθεια, τα καλάθια δεν πολυέμπαιναν, τα αντανακλαστικά, όμως, ήταν παραδόξως καλά και η επαφή με τη μπάλα δεν έχει ξεχαστεί. Είχα την ευκαιρία να ξεδιπλώσω και τον κατάλογο από κινήσεις που ξεπατίκωνα μικρός βλέποντας ατέλειωτες ώρες Γκάλη (και ονειρευόμενος ότι μια μέρα τα γήπεδα ανά τον κόσμο θα με απωθεώνουν). Ο πόνος που νιώθω ακόμα σε διάφορα σημεία του σώματός μου άξιζε με το παραπάνω. Να το ξανακάνουμε Τζον!