Με κάποιους καλλιτέχνες δεν χρειάζεσαι πολλές "συναντήσεις" για να τους συμπαθήσεις. Τον Alan Rickman τον πετύχαινα σε διάφορες ταινίες (Die Hard, Alice In Wonderland, στη σειρά των Harry Potter κ.λπ.) και πάντα τον γούσταρα για τη φωνή του, το "πικρό" χαμόγελο, το λοξό βλέμμα. Η ταινία, όμως, στην οποία τον ένιωσα συγγενή μου ήταν το Love, Actually. Εκεί επιστρέφω για να τον αποχαιρετήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου