Ένα αντίο στον David Bowie (1947-2016)

Τον Bowie τον έμαθα από τις συλλογές με τα καλύτερά του που κυκλοφόρησαν στα '90s. Θυμάμαι ότι διάβαζα διάφορα διθυραμβικά για εκείνον στο ΠΟΠ+ΡΟΚ, όμως δεν ήμουν, φαίνεται, ακόμα έτοιμος τότε να τον καταλάβω. Ο μικρότερος αδερφός μου, ο Σταν, πάντως, τον γούσταρε κι όλο μου έλεγε να τον προσέξω. Αργότερα, αγόρασα το Young Americans (συμμετείχε ο Lennon ντε!), μου άρεσε πολύ κι από εκεί πήγα προς τα πίσω, ανακάλυψα τα κλασικά άλμπουμ του από τα '70s και άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερα.

Τα περί της αξίας του έργου του και της συνεισφοράς του στην λαϊκή κουλτούρα είναι από καιρό ξεκαθαρισμένα και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Ο Bowie ήταν ένας από τους μεγάλους του 20ού αιώνα, ο οποίος μια χαρά τα κατάφερνε και στον 21ο. Τώρα αναδεικνύεται και το νέο του άλμπουμ, Blackstar, όχι μόνο ως αριστούργημα αλλά και ως προσχεδιασμένο κύκνειο άσμα του, γεμάτο από αναφορές στον θάνατο.

Αντίο, λοιπόν, Λεπτέ Λευκέ Δούκα, εγώ θα σε θυμάμαι πάντα ως αστροναύτη.