Κριτικές Δίσκων LX: Ορφέας Περίδης, Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Αγγελάκας

Ορφέας Περίδης: Paradise

Γιώργος Νταλάρας: Πες Το Για 'Μένα

Γιάννης Αγγελάκας & Οι 100°C: Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια

Συνέντευξη με τους The Sonics

Η καριέρα των Sonics έληξε μάλλον άδοξα στα '60s, όμως οι ηχογραφήσεις που άφησαν ήταν αρκετές για να δημιουργηθεί ένας μύθος γύρω από το όνομά τους, ο οποίος ενέπνευσε καλλιτέχνες όπως ο Bruce Springsteen και οι Nirvana, και τελικά οδήγησε στην επανασύνδεσή τους το 2007.

Το Σάββατο 29 Απριλίου το αθηναϊκό κοινό θα έχει ξανά, έπειτα από 7 χρόνια, την ευκαιρία να τους παρακολουθήσει ζωντανά, επί σκηνής Gagarin 205. Με αυτή την αφορμή, έκανα μια σύντομη αλλά περιεκτική κουβέντα με τον σαξοφωνίστα τους, Rob Lind. Πατήστε εδώ για τη συνέχεια.

Για τον Δημήτρη Πετσετίδη, που αποχαιρετήσαμε σήμερα

Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε ένας από τους ανθρώπους που με καθόρισαν. Κι έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να λείψω από το ύστατο χαίρε που του απευθύνθηκε σήμερα στον Άγιο Νίκωνα Σπάρτης, από πλήθος κόσμου: οικογένεια, συγγενείς, φίλους, συναδέλφους, μαθητές.

Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε ένας από τους ανθρώπους που σκεφτόμουν συχνά - κι ας είχα να τον δω χρόνια. Τα βιβλία του υπάρχουν στη βιβλιοθήκη του σαλονιού μου κι όποτε το βλέμμα μου πέσει πάνω τους πυροδοτείται η μνήμη και η αλυσιδωτή σκέψη. Ακόμα και 2-3 μέρες πριν με κεραυνοβολήσει η θλιβερή είδηση τον συζήταγα με τη Σάντυ και τον Φίλιππα, αγνατεύοντας κατά το κτίριο που φιλοξενούσε το φροντιστήριό του. Συν τοις άλλοις, υπήρχε και η παρουσία του στο Facebook, όπου πόσταρε τα σκίτσα και τις γελοιογραφίες του, διάφορα άρθρα για το λογοτεχνικό του έργο, καθώς και φωτογραφίες. Τα λέγαμε κιόλας, πού και πού, στο inbox, ενώ είχε φτιάξει και ειδική ομάδα για τους μαθητές του φροντιστηρίου, όπου μπορούσε ο καθένας να μοιραστεί τις αναμνήσεις του.

Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε ένα από τα πρόσωπα που η μνήμη μου κατέγραψε ανεξίτηλα και σε μεγάλη έκταση. Θυμάμαι το κάπως σερνάμενο βάδισμά του και τον ήχο των τακουνιών των παπουτσιών του, την ελαφρώς σκυφτή στάση του σώματος, τις μονίμως κυρτές παλάμες που έπαιζαν ένα ξαπλωμένο στο θρανίο κομπολόι, την άναρχη οδοντοστοιχία. Θυμάμαι την ολοένα ασθμαίνουσα ανάσα του, τη βραχνή φωνή, το γέλιο του. Τον θυμάμαι να μάς δείχνει πώς μπορεί κανείς να σχεδιάσει τέλειο κύκλο χρησιμοποιώντας τον βραχίωνά του ως διαβήτη, να λέει "'πειδής" και "τούτο γιέ", να μάς μοιράζει τα φτιαγμένα με το χέρι φυλλάδια ασκήσεων, και να έχει την πιο μυστήρια έκφραση που έχω δει: ένα βλοσυρό μειδίαμα.

Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε μια λαμπρή προσωπικότητα που έζησε, από επιλογή, σε μια από τις πιο πεζές πόλεις επί γης, ως ένας από τους πολλούς. Και θέλησε ως λογοτέχνης να αφηγηθεί το φαινομενικά έλλασον, τα αθέατα από τους πολλούς γεγονότα, όσα συνέβησαν στο περιθώριο της επίσημης Ιστορίας, όσα ακόμα διαδραματίστηκαν εντός των αφανών ηρώων του. Δεν έγραψε αφ' ηψηλού, αλλά αγκαλιάζοντας τον μέσο όρο - κι ας μην ανήκε εκεί.

Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε, πέρα από τη δημόσια σφαίρα, εξαίρετος και στην ιδιωτική. Το έβλεπες αυτό σήμερα στην κηδεία του, να καθρεφτίζεται στα βλέμματα των οικείων του (της γυναίκας του Πίτσας, των κοριτσιών του Κατερίνας, Μαρίας, Θεοδώρας), αλλά και όλων όσων βρέθηκαν δίπλα του για το τελευταίο αντίο. Για όλους υπήρξε δικός τους άνθρωπος.

Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε από εκείνους για τους οποίους ένιωθα ότι είναι αδύνατο να πεθάνουν. Κι ακόμα το ίδιο νιώθω.

Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε στη ζωή μου. Κι αυτό μοιάζει τώρα πιο απίστευτο κι απ' την ξαφνική απουσία του.

Διάλογος με την κόρη μου XXXIX

Χτες το πρωί, στο αυτοκίνητο, οδεύοντας προς το Bistrot, ρωτάει τη Σάντυ:
- Σε εντυπωσιάζω;
- Καθημερινά.
- Τα Σαββατοκύριακα όχι;

Ένα αντίο στον Δημήτρη Πετσετίδη (1940-2017)

Τον Δημήτρη Πετσετίδη τον γνώρισα τον Σεπτέμβριο του 1994, όταν οι γονείς μου, θορυβημένοι από την κάμψη στους βαθμούς μου της Α΄ Λυκείου, με έγραψαν στο φροντιστήριο Μαθηματικών που διατηρούσε στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης.

Ήταν άνθρωπος "περίεργος" ο Πετσετίδης, όπως (με διαφορετικό ίσως τρόπο) ήμουν κι εγώ, και μάλλον γι' αυτό δεν υπήρξε ποτέ μεταξύ μας η διαχυτικότητα που είχε με άλλους μαθητές του φροντιστηρίου. Δε με αποκάλεσε, δηλαδή, ποτέ "κόπανο" ή "βλάκα", με τον γλυκύτατο, και γι' αυτό απολύτως αποδεκτό, τρόπο που είχε.

Ήταν, σε κάθε περίπτωση, σπάνια περίπτωση δασκάλου. Είχε ανελέητο χιούμορ και σαρκασμό, άφηνε τα ζάρια να αποφασίσουν ποιος θα σηκωθεί να λύσει άσκηση, έταζε απίστευτα έπαθλα (τηλεοράσεις, βίντεα, αυτοκίνητα κλπ.) σε όσους πετύχαιναν να λύσουν πρώτοι κάποιο θέμα, σκίτσαρε σόκιν ενσταντανέ οδηγούμενος από τη φαντασία του και τα ίχνη που άφηνε ο βρεγμένος σπόγγος στον πίνακα... Στην ταράτσα του κτιρίου υπήρχε ελικοδρόμιο και για το κομμωτήριο με τις σέξι κομμώτριες που στεγαζόταν ακριβώς πάνω από τις αίθουσες διδασκαλίας υποσχόταν να κατασκευάσει γυάλινο, διαφανές πάτωμα.

Ήταν ακόμη δεινός σκακιστής αλλά και φανατικός ΑΕΚτζής. Οι συζητήσεις και οι κόντρες του με τους μαθητές, ειδικά τους Ολυμπιακάκηδες, ήταν επικές, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που η ώρα του μαθήματος "έφευγε" σε θέματα αποκλίνοντα, εγκυκλοπαιδικού ενδιαφέροντος. Ο Πετσετίδης ήταν, εν ολίγοις, ο τύπος του ανθρώπου που μπορούσε να συνδέσει το αντικείμενο που δίδασκε με πεδία της πραγματικής ζωής και να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα της οποίας ήθελες οπωσδήποτε να γίνεις κοινωνός.

Κάπου στη διαδρομή ανακάλυψα (ενδεχομένως από τους γονείς μου) ότι ήταν και συγγραφέας, και αμέσως προμηθεύτηκα όσα βιβλία του βρήκα στο βιβλιοπωλείο του Σαμπατάκου. Ξεκίνησα νομίζω με το Επίλογος Στα Χιόνια και έπειτα έπιασα Το Παιχνίδι. Διαπίστωσα γρήγορα ότι ο τρόπος γραφής του και τα όσα διηγούνταν μού άρεσαν πολύ, έστω κι αν αρχικά οι μακρόσυρτες περίοδοι του λόγου του με ξένισαν. Οι μικρές καθημερινές ιστορίες, οι ποτισμένες με δικές του αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία και από τη μετέπειτα ζωή του, έκαναν τα βιβλία του μοναδική παρέα για τον έφηβο εαυτό μου. Έγινε αμέσως ένας από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς και τα βιβλία του είναι από τα λίγα που διάβασα δεύτερη φορά.

Δυστυχώς τώρα έχω έναν πολύ δυσάρεστο λόγο για να επιστρέψω σε εκείνα τα αναγνώσματα, καθώς ο Δημήτρης Πετσετίδης δεν υπάρχει πια - άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής.

Λυπάμαι που τα τελευταία χρόνια δεν τον είχα συναντήσει και που ολιγώρησα να του χαρίσω τους δίσκους μου. Και που δεν θα ακούσει ποτέ ένα τραγούδι που χρόνια έχω στο μυαλό μου να γράψω, βασισμένο σε ένα από τα διηγήματά του. Τουλάχιστον έχω την παρηγοριά ότι ήξερε την εκτίμηση και την αγάπη που του είχα, καθότι είχε περιδιαβεί τούτο το μπλογκ...

Αντίο Δάσκαλε.

Καλά παιχνίδια στην Αθάνατη παρτίδα του Σύμπαντος.

Διάλογος με την κόρη μου XXXVIII

Χτες το βράδυ, παίζοντας με τη Σάντυ στο κρεβάτι:

- Σε νίκησα!

- Μα σου είπα: είμαι ανίκητη!

- Γιατί είσαι ανίκητη, δεν κατάλαβα!

- Γιατί έτσι γεννήθηκα!

Διάλογος με την κόρη μου XXXVII

Προχθές το μεσημέρι, καθώς φτάναμε στο σούπερ-μάρκετ:
- Έχω ερωτευτεί έναν φίλο μου και σήμερα με φίλησε, στο μάγουλο και στο χέρι.
- Ποιος είναι;
- Ο Γ.
- Μα εσύ μας έλεγες για τον Χ. και τον Π.
- Ναι, αυτό ήταν παλιά. Τώρα ανακάλυψα ότι μας αρέσουν και στους δύο τα ζουζούνια. Κι από τότε που είδαμε μαζί την καμπιούλα, δεν χωριστήκαμε ποτέ.

Διάλογος με την κόρη μου XXXVI

Χθες το μεσημέρι, καθώς επιστρέφαμε από το σχολείο και τη μάλωνα γιατί έτρεχε χωρίς να προσέχει:
- Ελένη με έχεις βγάλει από τα ρούχα μου!
- Αφού ακόμα τα φοράς!

Δισκοβόλος playlist 3/4/2017

Τα περιεχόμενα της χθεσινής εκπομπής:

1. Σαν Σπίρτα - Ορφέας Περίδης
(Ορφέας Περίδης-Ιωάννης Πανουτσόπουλος)
2. Δευτέρα - Rous
(Γιώργος Ρους)
3. Αγκαλιά - Monsieur Minimal
(Monsieur Minimal)
4. This Feeling - Whereswilder
(Whereswilder)
5. The Weather Man - Indiependents
(Johnny Indiependent)
6. Το Σπίτι Μου - Θέμος Σκανδάμης
(Θέμος Σκανδάμης)
7. Στην Άλλη Όχθη - Άννα Λινάρδου
(Τάκης Μιχόπουλος-Αποστόλης Αρμάγος)
8. Octavia - Lia Hide
(Lia Hide)
9. Παιχνίδια Και Γλυκά - Νατάσσα Χρηστίδου
(Αποστόλης Δημητρακόπουλος)
10. Ζωή - Βασίλης Προδρόμου
(Γεώργιος Βιζυηνός-Δημήτρης Σίντος)
11. I Am The Sun - Black Hat Bones
(Black Hat Bones)
12. Ένα Τραγούδι Από Τον Τόπο Μου - Κυνηγοί Ονείρων/Θάνος Μικρούτσικος
(Κυνηγοί Ονείρων)
13. Πες Το Για 'Μένα - Ελένη Βιτάλη/Γιώργος Νταλάρας
(Sezen Aksu-Λίνα Δημοπούλου)