Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε ένας από τους ανθρώπους που σκεφτόμουν συχνά - κι ας είχα να τον δω χρόνια. Τα βιβλία του υπάρχουν στη βιβλιοθήκη του σαλονιού μου κι όποτε το βλέμμα μου πέσει πάνω τους πυροδοτείται η μνήμη και η αλυσιδωτή σκέψη. Ακόμα και 2-3 μέρες πριν με κεραυνοβολήσει η θλιβερή είδηση τον συζήταγα με τη Σάντυ και τον Φίλιππα, αγνατεύοντας κατά το κτίριο που φιλοξενούσε το φροντιστήριό του. Συν τοις άλλοις, υπήρχε και η παρουσία του στο Facebook, όπου πόσταρε τα σκίτσα και τις γελοιογραφίες του, διάφορα άρθρα για το λογοτεχνικό του έργο, καθώς και φωτογραφίες. Τα λέγαμε κιόλας, πού και πού, στο inbox, ενώ είχε φτιάξει και ειδική ομάδα για τους μαθητές του φροντιστηρίου, όπου μπορούσε ο καθένας να μοιραστεί τις αναμνήσεις του.
Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε ένα από τα πρόσωπα που η μνήμη μου κατέγραψε ανεξίτηλα και σε μεγάλη έκταση. Θυμάμαι το κάπως σερνάμενο βάδισμά του και τον ήχο των τακουνιών των παπουτσιών του, την ελαφρώς σκυφτή στάση του σώματος, τις μονίμως κυρτές παλάμες που έπαιζαν ένα ξαπλωμένο στο θρανίο κομπολόι, την άναρχη οδοντοστοιχία. Θυμάμαι την ολοένα ασθμαίνουσα ανάσα του, τη βραχνή φωνή, το γέλιο του. Τον θυμάμαι να μάς δείχνει πώς μπορεί κανείς να σχεδιάσει τέλειο κύκλο χρησιμοποιώντας τον βραχίωνά του ως διαβήτη, να λέει "'πειδής" και "τούτο γιέ", να μάς μοιράζει τα φτιαγμένα με το χέρι φυλλάδια ασκήσεων, και να έχει την πιο μυστήρια έκφραση που έχω δει: ένα βλοσυρό μειδίαμα.
Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε μια λαμπρή προσωπικότητα που έζησε, από επιλογή, σε μια από τις πιο πεζές πόλεις επί γης, ως ένας από τους πολλούς. Και θέλησε ως λογοτέχνης να αφηγηθεί το φαινομενικά έλλασον, τα αθέατα από τους πολλούς γεγονότα, όσα συνέβησαν στο περιθώριο της επίσημης Ιστορίας, όσα ακόμα διαδραματίστηκαν εντός των αφανών ηρώων του. Δεν έγραψε αφ' ηψηλού, αλλά αγκαλιάζοντας τον μέσο όρο - κι ας μην ανήκε εκεί.
Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε, πέρα από τη δημόσια σφαίρα, εξαίρετος και στην ιδιωτική. Το έβλεπες αυτό σήμερα στην κηδεία του, να καθρεφτίζεται στα βλέμματα των οικείων του (της γυναίκας του Πίτσας, των κοριτσιών του Κατερίνας, Μαρίας, Θεοδώρας), αλλά και όλων όσων βρέθηκαν δίπλα του για το τελευταίο αντίο. Για όλους υπήρξε δικός τους άνθρωπος.
Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε από εκείνους για τους οποίους ένιωθα ότι είναι αδύνατο να πεθάνουν. Κι ακόμα το ίδιο νιώθω.
Ο Δημήτρης Πετσετίδης υπήρξε στη ζωή μου. Κι αυτό μοιάζει τώρα πιο απίστευτο κι απ' την ξαφνική απουσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου