Ένα αντίο στον Δημήτρη Πετσετίδη (1940-2017)

Τον Δημήτρη Πετσετίδη τον γνώρισα τον Σεπτέμβριο του 1994, όταν οι γονείς μου, θορυβημένοι από την κάμψη στους βαθμούς μου της Α΄ Λυκείου, με έγραψαν στο φροντιστήριο Μαθηματικών που διατηρούσε στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης.

Ήταν άνθρωπος "περίεργος" ο Πετσετίδης, όπως (με διαφορετικό ίσως τρόπο) ήμουν κι εγώ, και μάλλον γι' αυτό δεν υπήρξε ποτέ μεταξύ μας η διαχυτικότητα που είχε με άλλους μαθητές του φροντιστηρίου. Δε με αποκάλεσε, δηλαδή, ποτέ "κόπανο" ή "βλάκα", με τον γλυκύτατο, και γι' αυτό απολύτως αποδεκτό, τρόπο που είχε.

Ήταν, σε κάθε περίπτωση, σπάνια περίπτωση δασκάλου. Είχε ανελέητο χιούμορ και σαρκασμό, άφηνε τα ζάρια να αποφασίσουν ποιος θα σηκωθεί να λύσει άσκηση, έταζε απίστευτα έπαθλα (τηλεοράσεις, βίντεα, αυτοκίνητα κλπ.) σε όσους πετύχαιναν να λύσουν πρώτοι κάποιο θέμα, σκίτσαρε σόκιν ενσταντανέ οδηγούμενος από τη φαντασία του και τα ίχνη που άφηνε ο βρεγμένος σπόγγος στον πίνακα... Στην ταράτσα του κτιρίου υπήρχε ελικοδρόμιο και για το κομμωτήριο με τις σέξι κομμώτριες που στεγαζόταν ακριβώς πάνω από τις αίθουσες διδασκαλίας υποσχόταν να κατασκευάσει γυάλινο, διαφανές πάτωμα.

Ήταν ακόμη δεινός σκακιστής αλλά και φανατικός ΑΕΚτζής. Οι συζητήσεις και οι κόντρες του με τους μαθητές, ειδικά τους Ολυμπιακάκηδες, ήταν επικές, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που η ώρα του μαθήματος "έφευγε" σε θέματα αποκλίνοντα, εγκυκλοπαιδικού ενδιαφέροντος. Ο Πετσετίδης ήταν, εν ολίγοις, ο τύπος του ανθρώπου που μπορούσε να συνδέσει το αντικείμενο που δίδασκε με πεδία της πραγματικής ζωής και να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα της οποίας ήθελες οπωσδήποτε να γίνεις κοινωνός.

Κάπου στη διαδρομή ανακάλυψα (ενδεχομένως από τους γονείς μου) ότι ήταν και συγγραφέας, και αμέσως προμηθεύτηκα όσα βιβλία του βρήκα στο βιβλιοπωλείο του Σαμπατάκου. Ξεκίνησα νομίζω με το Επίλογος Στα Χιόνια και έπειτα έπιασα Το Παιχνίδι. Διαπίστωσα γρήγορα ότι ο τρόπος γραφής του και τα όσα διηγούνταν μού άρεσαν πολύ, έστω κι αν αρχικά οι μακρόσυρτες περίοδοι του λόγου του με ξένισαν. Οι μικρές καθημερινές ιστορίες, οι ποτισμένες με δικές του αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία και από τη μετέπειτα ζωή του, έκαναν τα βιβλία του μοναδική παρέα για τον έφηβο εαυτό μου. Έγινε αμέσως ένας από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς και τα βιβλία του είναι από τα λίγα που διάβασα δεύτερη φορά.

Δυστυχώς τώρα έχω έναν πολύ δυσάρεστο λόγο για να επιστρέψω σε εκείνα τα αναγνώσματα, καθώς ο Δημήτρης Πετσετίδης δεν υπάρχει πια - άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής.

Λυπάμαι που τα τελευταία χρόνια δεν τον είχα συναντήσει και που ολιγώρησα να του χαρίσω τους δίσκους μου. Και που δεν θα ακούσει ποτέ ένα τραγούδι που χρόνια έχω στο μυαλό μου να γράψω, βασισμένο σε ένα από τα διηγήματά του. Τουλάχιστον έχω την παρηγοριά ότι ήξερε την εκτίμηση και την αγάπη που του είχα, καθότι είχε περιδιαβεί τούτο το μπλογκ...

Αντίο Δάσκαλε.

Καλά παιχνίδια στην Αθάνατη παρτίδα του Σύμπαντος.