Ένα αντίο στον Τζίμη Πανούση (1954-2018)

Όταν πρωτοάκουσα τραγούδι του, δεν ήξερα καν ποιος είναι ο Τζίμης Πανούσης. Τραγουδούσε για μυαλά στα κάγγελα και για τα μπούτια κάποιας Μαρίας, αλλά πολλά από τα υπόλοιπα λόγια δεν καταλάβαινα καν τι λέγανε. Θυμάμαι να ακούμε το "Κάγκελα Παντού" από το ραδιόφωνο στο σπίτι των ξαδερφιών μου, του Λεωνίδα και της Αγγελικής, και να το εντάσσουμε σε μια από τις αυτοσχέδιες "εκπομπές" μας, του Ράδιο Χέσε Μέσα.

Έπειτα τον θυμάμαι να εμφανίζεται σε τηλεοπτικές εκπομπές, κάνοντας τον Νίκο Χατζηνικολάου να πέφτει κάτω από τα γέλια και τον Μανώλη Καψή να κοκκινίζει από αμηχανία και ντροπή. Τον θυμάμαι, επίσης, να διαιρεί το πανελλήνιο, στην κόντρα του με τον Γιώργο Νταλάρα.

Θυμάμαι να ακούω λογιών λογιών ιστορίες και αφηγήσεις από όσα έκανε στις ζωντανές εμφανίσεις του, και να κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο από τα γέλια, στη μοναδική φορά που τον είδα κι εγώ εν δράσει.

Θυμάμαι το CD του ΠΟΠ+ΡΟΚ με τα καλύτερά του, από το οποίο τον έμαθα, τον αντιλήφθηκα ως μεγάλο και τον αγάπησα.

Θυμάμαι, τέλος, να παίζω το "Είμαι Γυφτάκι" στα πρώτα μου live το 2013, με τον τρόπο που το έμαθα από τον Φοίβο Δεληβοριά. Και την κόρη μου να με ρωτάει "τι είναι καριόλα;", όταν το πρόβαρα στο σπίτι.

Τζιμάκο, σε ευχαριστώ για το παρακάτω. Και για όλα.