Νιώθω κάπως περίεργα όποτε επιστρέφω στην Πολυτεχνειούπολη. Από τη μία νιώθω ξένος: ίσως φταίει που μπήκα εκεί έχοντας τελειώσει Τ.Ε.Ι., οπότε και αντιμετωπίστηκα, όπως όλοι οι ΤΕΙ-τζήδες, με κάποιον σνομπισμό. Είναι κιόλας που έχω πια χάσει και τις λίγες διασυνδέσεις που είχα κάποτε: πρωτογράφτηκα προ αμνημονεύτων ετών και βάλε, και πια δεν γνωρίζω κανέναν εκεί, πέρα από τις φάτσες των καθηγητών. Από την άλλη νιώθω μια οικειότητα: ξέρω τον χώρο, τον έχω περπατήσει πολύ, γιατί πάντα μου άρεσε να περπατάω. Κι είναι και η γνώση, η επιστήμη: ένας τόπος που παραμένει μυστήριος, αλλά και παραδόξως δικός μου.
Δεν ξέρω αν αποτελεί διαστροφή, αλλά τη βρίσκω με τις γραπτές εξετάσεις. Αυτή τη μοναχική αναμέτρηση με τα θέματα, με το λευκό χαρτί μπροστά και τον χρόνο να μετράει, την έβρισκα πάντα απολαυστική. Δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει άλλον που να το βλέπει έτσι -ίσα ίσα, με θεωρούσαν παλαβό, από το σχολείο κιόλας, που δεν διαμαρτυρήθηκα όταν ξαφνικά μπήκαν οι εξετάσεις στο Γυμνάσιο.
Κάθε ακαδημαϊκό έτος έχει τρεις εξεταστικές περιόδους, κι έχω χάσει ελάχιστες όλα αυτά τα χρόνια. Επιστρέφω εκεί, δίνοντας ξανά και ξανά τα ίδια μαθήματα. Σπάνια πάω καλά διαβασμένος: με τα χρόνια έχω χάσει τη συγκέντρωση που απαιτείται. Όμως ποτέ δεν το παράτησα στη σκέψη μου το Πολυτεχνείο, κι ας το παράτησα κατά καιρούς στην πράξη. Ο διορισμός στη Δευτεροβάθμια Εκπαιδευση, που ήρθε πέρυσι, με έκανε να το δω πιο ζεστά το θέμα.
Θεωρητικά, είμαι κοντά στο τέλος: μένουν μερικά μαθήματα που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, και η διπλωματική εργασία. Δεν ξέρω πώς θα νιώσω αν και όποτε τελειώσω -ίσως και να μην νιώσω τίποτα. Ήδη, πάντως, σκέφτομαι τι θα σπουδάσω μετά: ίσως ένα μεταπτυχιακό στη Μουσική Τεχνολογία.
Οι δημοσιολογούντες, ειδικά όσοι πιάνουν στασίδι για την επερχόμενη (;) νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, χρησιμοποιούν τον όρο "αιώνιος φοιτητής" με απαξιωτική χροιά. Εγώ φέρω τον τίτλο υπερηφάνως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου