Υπάρχει μια στιχομυθία που έρχεται στη μνήμη μου συχνά. Απέναντι από την Ευαγγελίστρια, επιστρέφοντας από ένα από τα αμέτρητα παιχνίδια μπάσκετ, στον Άγιο-Νικόλα ή στο προαύλιο του ΤΕΛ. Εγώ, ο Σταν, ο Χρήστος, ίσως ο ξάδερφός μου ο Λεωνίδας, και ποιος θυμάται ποιοι άλλοι.
- Τον Jordan τον μισώ.
- Κι εγώ τον ολόκληρο.
Τόσα χρόνια μετά, παραμένει μισητή περσόνα ο Michael Jordan, κι άλλο τόσο λατρεμένη, όσο υπήρξε και για εκείνη την παρέα εφήβων που μεγάλωναν στη σκιερή Σπάρτη των '90s. Τα γιατί, για όσους δεν τα γνωρίζουν ή τα έχουν ξεχάσει, ξετυλίγονται στα 10 ωριαία επεισόδια του ντοκιμαντέρ The Last Dance. Του οποίου μόλις ολοκλήρωσα την παρακολούθηση, "ρουφώντας" το μέσα σε τρεις μέρες.
Δεν θα προβώ σε spoilers εδώ, ούτε έχω, φοβάμαι, να αποκαλύψω κάποια πλευρά του όλου θεάματος που έμεινε αφώτιστη από τη σχετική συζήτηση και αρθρογραφία. Καταγράφω μόνο ότι πρόκειται για δουλειά αριστοτεχνικά στημένη, ώστε να δώσει μια αρκετά σφαιρική εικόνα της εποχής και της επικρατούσας κατάστασης στο αμερικανικό μπάσκετ, και το πώς αυτές γέννησαν το φαινόμενο Air Jordan/Chicago Bulls.
Όμως θέλω να καταθέσω ένα ερώτημα -παράπονο καλύτερα- το οποίο μου προκύπτει όποτε βλέπω αντίστοιχες παραγωγές του εξωτερικού: θα δούμε άραγε ποτέ εμείς ένα τέτοιας ποιότητας πορτρέτο, για το φαινόμενο Νίκος Γκάλης/Άρης Θεσσαλονίκης/Εθνική Ελλάδος, π.χ.; Θα μάς δοθεί η ευκαιρία να ανατρέξουμε στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και να ανακαλύψουμε άγνωστες ή ξεχασμένες πτυχές της; Θα υπάρξει ποτέ μια συλλογική, ψύχραιμη και όσο το δυνατόν σφαιρική αποτίμηση οροσήμων της αθλητικής κουλτούρας του τόπου και των ανθρώπων του;
Δεν αφορά, βέβαια, το προαναφερθέν παράπονο μόνο τον αθλητισμό, αφού και η ευρύτερη πολιτιστική παρακαταθήκη της χώρας σπάνια έλαβε την προσοχή που της άξιζε -με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά. Το μέγεθος της "αγοράς" ίσως δικαιολογεί το γεγονός, όμως πια, με την τεχνολογία να είναι περισσότερο από ποτέ προσιτή, απαιτείται μάλλον περισσότερο μεράκι και τεχνογνωσία, παρά κάποια μεγάλη δεξαμενή χρηματοδότησης.
Θα αφεθεί η εξιστόρηση μόνο στους διαχειριστές της τρέχουσας ενημέρωσης; Θα μιλούν οι πρωταγωνιστές μόνο σε εκπομπές αισθητικής ταβερνείου ή σαλονάτου γλεντιού; Αν δεν ειπωθεί η ιστορία που μάς έφερε ως εδώ, πώς διάβολο θα βρούμε πού ακριβώς θέλουμε να πάμε;
Στο ντοκιμαντέρ που πρόβαλε το Netflix, ο Τελευταίος Χορός των Chicago Bulls είναι η κατάληξη. Η όλη μαγεία είναι στο πώς έφτασαν ως εκεί. Και στο ότι το αναλύουν και το αφηγούνται όχι μόνο οι πρωταγωνιστές και οι φίλοι τους, αλλά και οι αντίπαλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου