Στις 17 Νοεμβρίου 2017, ο Steven Patrick Morrissey κυκλοφόρησε το 11ο στούντιο άλμπουμ του ως σόλο καλλιτέχνης. Low In High School ο τίτλος του, 12 τα τραγούδια που περιείχε. Ένα τέτοιο γεγονός, λόγω της εμβέλειάς του, πάντοτε πυροδοτεί άλλα, μικρότερης σημασίας συνήθως, γεγονότα. Εδώ εξιστορείται μια αλυσίδα εν Ελλάδι εξελίξεων, η οποία μπορεί να μην έχει παρά ελάχιστη σημασία, έχει όμως την πλάκα της.
Εκείνο τον καιρό έγραφα στο Avopolis, είχα όμως μετακομίσει και στη Σαντορίνη, όπου υπηρετούσα την πρώτη μου χρονιά ως εκπαιδευτικός, στο Ημερήσιο ΕΠΑ.Λ. του νησιού. Ήταν μια περίοδος ιδιαίτερα δύσκολη, από όλες τις απόψεις.
Δεν θυμάμαι αν εγώ πρότεινα στον αρχισυντάκτη Χάρη Συμβουλίδη να αναλάβω την κριτική για το Low In High School, ή αν μου το ανέθεσε εκείνος. Θυμάμαι, όμως, πως ο δίσκος μού άρεσε, κυρίως μουσικά, αλλά μου άφηνε και μια αίσθηση αποπροσανατολισμού ως προς το στιχουργικό κομμάτι: ένιωθα ότι εντός του μεταφέρονταν πολλά αντιφατικά, μεταξύ τους, μηνύματα. Έγραψα, λοιπόν, μια κριτική που συνδύαζε το συμπαθητικό 6άρι της βαθμολογίας με μια ιδιαιτέρως δηκτική, σε κάποια σημεία της, αναφορά στη σύγχρονη εκδοχή της περσόνας Morrissey.
Είναι εύκολο, ομολογουμένως, και συχνά διασκεδαστικό, να γράφεις τέτοιες κριτικές, ειδικά όταν ξέρεις ότι το "θύμα" είναι απίθανο να τις διαβάσει ποτέ. Βέβαια, τον ρόλο της υπεράσπισης συχνά τον αναλαμβάνουν οι φαν. Κι άμα είναι και πιο ειδικοί στο θέμα από εσένα, την πάτησες.
Λίγες ώρες, λοιπόν, μετά τη δημοσίευση του κειμένου μου, στις 22 Δεκεμβρίου 2017, ο Άρης Καραμπεάζης ανάρτησε στον τοίχο του στο Facebook το παρακάτω ποστ (κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση):
Ήταν ένα χειρουργικά βιτριολικό ποστ, ένα αμένσιοτο που χτυπούσε σε πολλά περισσότερα, πέραν των προφανών, σημεία. Κι αυτά τα κείμενα, βέβαια, γράφονται εύκολα -έχω γράψει του λόγου μου κάμποσα-, καθότι έχει ιδιαίτερη πλάκα να τα σκαρώνεις. Ειδικά αφού δεν αναφέρουν ονομαστικά τον στόχο τους, κι αφού η θέση μπροστά στην οθόνη και το πληκτρολόγιο προσφέρει μιαν ασφάλεια και μιαν αίσθηση "άκακου" -η οποία, όμως, συνήθως απέχει από την πραγματικότητα.
Εγώ άργησα να το πάρω πρέφα το θέμα, καθότι εκείνη την ημέρα ταξίδευα από το νησί για Αθήνα, για να περάσω τις γιορτές με τους δικούς μου. Το είδα την επομένη, και, περιττό να πω, μού χάλασε τρομερά τη διάθεση. Δεν ήταν τόσο τα 45 like που είχαν πέσει, ούτε το αναμενόμενο πανηγυράκι από κάτω, στα 53 σχόλια. Ήταν περισσότερο ότι το είχε γράψει ο Καραμπεάζης, ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα των δύο χεριών μουσικογραφιάδες που διαβάζω πάντα -και που, αν έχετε σώας τας φρένας, πρέπει να διαβάζετε κι εσείς.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να παίξω αντεπίθεση, γράφοντας κάποιο αιχμηρό σχόλιο από κάτω. Έπειτα σκέφτηκα ότι ίσως θα "πονούσε" περισσότερο αν το έπαιζα -γιατί δεν ήμουν- ψύχραιμος. Κι έτσι έγραψα το παρακάτω, το οποίο παραμένει ως τελευταίο σχόλιο του ποστ (κλικ για μεγέθυνση):
Η φαγωμάρα, όμως, δεν υποχωρούσε: μέχρι και με τη γυναίκα μου τσακώθηκα, παραμονή Χριστουγέννων, εξαιτίας της κακής μου διάθεσης. Έπρεπε κάπως πιο έντονα να αντιδράσω, κάπως να ξεσπάσω. Το πώς, το βρήκα σχεδόν στον ύπνο μου, ξημερώνοντας Χριστούγεννα: δίπλα στα βιντεάκια με Θανάση Παπακωνσταντίνου, θα ανέβαζα κι ένα με Morrissey. Και θα 'κανα κι ένα δικό μου αμένσιοτο.
Σηκώθηκα πολύ πρωί, πριν από όλους τους άλλους -ήμασταν κάμποσοι από το σόι στο σπίτι στη Σαλαμίνα, για να γιορτάσουμε μαζί. Βρήκα τα ακόρντα και τους στίχους του τραγουδιού "Spent The Day In Bed", που ήταν το αγαπημένο μου μέσα από το Low In High School, κλείστηκα στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου με την κουτσή κιθάρα του αδερφού μου, κι έφτιαξα, μέσα σε πολύ λίγη ώρα, το παρακάτω:
Κι έπειτα το πόσταρα στο Facebook, ως εξής (κλικ για μεγέθυνση):
Φυσικά, μόνο εκείνοι που γνώριζαν τα προηγούμενα μπορούσαν να καταλάβουν τι σήμαινε όλο αυτό. Εγώ, πάντως, το είχα βγάλει από μέσα μου. Και συνέχισα τη ζωή μου, χωρίς να ασχοληθώ ξανά με το συγκεκριμένο βίντεο. Κι ας έβλεπα ότι σιγά σιγά τα views ανέβαιναν...
Ώσπου, 2,5 χρόνια μετά, ήρθε στο inbox ένα "συγχαρητήρια!" από τον Βύρωνα Κριτζά -ένας ακόμα από εκείνους που οφείλετε να διαβάζετε. Τον ευχαρίστησα, αλλά δεν ήξερα για ποιον λόγο με συνέχαιρε. Τελικά είχε συμβεί το αδιανόητο: ο Morrissey είχε, με κάποιον τρόπο, ανακαλύψει το βίντεο, και το είχε ανεβάσει στο προσωπικό του μπλογκ, μαζί με άλλα από διάφορα μέρη του κόσμου, σε ένα ποστ με τίτλο "I TRAVELED TO A MYSTICAL TIME ZONE BUT I MISSED MY BED SO I CAME STRAIGHT HOME":
Κάπως έτσι, μια αλυσίδα γεγονότων που ξεκίνησε από έναν δίσκο του Morrissey, έκλεισε(;) από τον ίδιο.
Ευτυχώς, να λέτε, που δεν ανακάλυψε ακόμα εκείνη την κριτική μου...
* Φωτογραφία Morrissey από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου