Για χιλιοστή φορά

Τα μπλογκ (υποτίθεται ότι) είναι διαδικτυακά ημερολόγια· αυτή τη λειτουργία πρωτίστως υπηρετεί και το παρόν, πάντα με την ελπίδα ότι τα περιεχόμενά του μπορεί να αφορούν και άλλους.

Το άνοιξα, νομίζω, αρχές του 2007 -άρα φέτος θα κλείσει τα 15 του-, και έκανα την πρώτη ανάρτηση τον Σεπτέμβρη εκείνης της χρονιάς. Η παρούσα είναι η χιλιοστή. Με πρόχειρα μαθηματικά, έκανα κατά μέσο όρο 66 αναρτήσεις ανά έτος, 5 ανά μήνα. Η πραγματική εικόνα, βέβαια, είναι αρκετά διαφορετική -είναι η πρώτη φορά που την παρατηρώ: ελάχιστες αναρτήσεις το '07, εξαπλάσιες το '08, διπλάσιες των τελευταίων την επόμενη χρονιά... Υπήρξε μια κορύφωση την τριετία 2014-2016, με άνω των 100 ανά χρονιά, και από εκεί και κάτω επήλθε μια σταδιακή μείωση, και επιστροφή στα μικρά νούμερα του ξεκινήματος. Εν ολίγοις, η μέχρι στιγμής συχνότητα αναρτήσεων ανά ημερολογιακό έτος έχει ακολουθήσει την γκαουσιανή καμπύλη. Για του λόγου το αληθές, σκρολάρετε προς τα κάτω και δείτε το στοιχείο "Αρχειοθήκη ιστολογίου", στα δεξιά.

Δεν το έχω ψάξει βαθύτερα, νομίζω, όμως, ότι όλοι αυτοί οι αριθμοί δεν λένε ακριβώς την αλήθεια. Κι αυτό γιατί εδώ δεν ποστάρω μόνο νέα κείμενα, αλλά προσπαθώ να συγκεντρώνω και όσα έγραψα -και γράφω- αλλού: στον Ορφέα, στο Mix Grill, στο Avopolis, στο MiC... Έτσι, οι πολλές αναρτήσεις είχαν να κάνουν με γνωστοποιήσεις και λινκ, και όχι με ορίτζιναλ περιεχόμενο. Κάτι μου λέει, δηλαδή, ότι η παρουσία μου εδώ υπήρξε πιο σταθερή απ' όσο υπονοούν τα στατιστικά στοιχεία.

Μίλαγα πριν μερικούς μήνες στο τηλέφωνο με τον αγαπημένο φίλο και συνεργάτη Χάρη Συμβουλίδη (εδώ το δικό του, εξαιρετικό μπλογκ), και του έλεγα ότι προσπαθούσα να διαβάσω για να δώσω κάποια λίγα μαθήματα που χρωστούσα για το δεύτερο πτυχίο μου. Μου είπε μπράβο που δεν τα παρατάω, κι ότι αυτή είναι μια πολύ μέταλ στάση, την οποία εκτιμά. Εγώ σχέση ιδιαίτερη με το μέταλ δεν έχω, αλλά η παρατήρηση του φίλου μου με χαροποίησε, και με έκανε να προσέξω κάποια στοιχεία που ήξερα ότι με χαρακτηρίζουν, αλλά δεν τα υπολόγιζα τόσο: την πίστη και την επιμονή.

Δεν τα παρατάει, λοιπόν, το δέντρο μοναχό. Θα συνεχίσει να ξεφουρνίζει ημερολογιακές καταγραφές στο ψηφιακό σύμπαν, αγαπώντας πάντα με πάθος τη μουσική, τη λογοτεχνία, το σινεμά... Και ό,τι ήθελε προκύψει.

* Η παρούσα ανάρτηση, και η ένδειξη στο κοντέρ που γράφει 319.279 επισκέψεις, αφιερώνονται στον άλλο αγαπημένο μου άνθρωπο, τον Χρήστο Χριστοδούλου, που με μύησε στον κόσμο των μπλογκ. Ελπίζω κάποια μέρα να ξανανοίξει το δικό του.