Στη Σπάρτη το κάλεσμα ήταν για τις 19:00, με σημείο συγκέντρωσης το Πάρκο του ΟΤΕ. Κόσμος μαζεύτηκε, αν και δεν έλειψε το κλασικό σχόλιο "για Σπάρτη, καλά είναι". Μιλάμε, άλλωστε, για μια πόλη που, παρά τις επιμέρους διαφορές της από άλλα σημεία της Λακωνίας, ανήκει στο πλέον συντηρητικό κομμάτι της ελληνικής επικράτειας. Έδωσαν το παρών, πάντως, και νέοι, και μεγαλύτεροι, οικογένειες με μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι. Χάρηκα που είδα και αρκετούς συναδέλφους εκπαιδευτικούς. Ευτυχώς, δεν υπήρξαν κομματικές σημαίες, και όσοι από το πολιτικό πεδίο εμφανίστηκαν, κράτησαν χαμηλά τους τόνους της παρουσίας τους. Μόνο το Σωματείο Συνταξιούχων ΙΚΑ - ΕΦΚΑ Λακωνίας και η Κ.Ο.Ε. μοίρασαν έντυπα -οι πρώτοι φανερά, οι δεύτεροι κάπως πιο... μουλωχτά.
Κι ενώ αναμέναμε η όλη συγκέντρωση να λήξει ήσυχα, με χαμηλόφωνη κουβέντα με φίλους και γνωστούς, τα πράγματα άλλαξαν όταν εμφανίστηκε αντιπροσωπεία φοιτητών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Με το πανό τους, κορίτσια και αγόρια βγήκαν μπροστά, και μάς οδήγησαν σε πορεία. Αρκετοί ακολουθήσαμε ευχαρίστως, και διασχίσαμε μαζί τους την οδό Λυκούργου, μέχρι τη Λέσχη Αξιωματικών, κι έπειτα γυρίσαμε προς τα πίσω. Καταλήξαμε στην κεντρική πλατεία, όπου τα παιδιά σχημάτισαν με τα σώματά τους τη λέξη "ΟΡΓΗ", και συνέχισαν να φωνάζουν τα συνθήματα που ακούγονταν και στη διάρκεια της πορείας.
Ίσως η πιο συγκινητική και ανατριχιαστική στιγμή της βραδιάς ήταν όταν, λίγο μετά τη στροφή μας προς την πλατεία, ένας ηλικιωμένος άνδρας βγήκε στο μπαλκόνι του ημιφωτισμένου, παλιού, νεοκλασικού σπιτιού του, και χειροκρότησε με ενθουσιασμό, φωνάζοντας: "Μπράβο παιδιά! Επιτέλους κάτι θετικό σ' αυτήν την πόλη!" Τον χειροκροτήσαμε κι εμείς. Αλλά και από τα μαγαζιά, ιδιοκτήτες και πελάτες στέκονταν καθώς περνούσαμε, σαν να αναγνώριζαν αυτό που γινόταν. Κάποιοι χειροκροτούσαν, άλλοι ενώνονταν με την πορεία.
Τα διάφορα ενημερωτικά μέσα της περιοχής είτε αποσιώπησαν όλα τα παραπάνω, είτε αρκέστηκαν στις συνήθεις βιαστικές αναρτήσεις τους. Η ενημέρωση πάσχει σε ακραίο βαθμό σε όλη τη χώρα, η Λακωνία θα αποτελούσε εξαίρεση;
Όσο για μένα, βουβάθηκα τις πρώτες μέρες μετά το δυστύχημα, κι ακόμα νιώθω μπερδεμένος και θυμωμένος, ανήμπορος να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Προς το παρόν, θέλω απλώς να ακολουθήσω τα νέα παιδιά, που είδαν τους συνομηλίκους τους, τους συμφοιτητές τους, τους φίλους τους, να χάνονται σε μια στιγμή. Μπροστά αυτά, κι εμείς πίσω, μαζί τους.
* Φωτογραφίες: Κυριακή Ήμελλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου