Η Μαρία Φιρλίγκου είναι συνθέτρια και ερμηνεύτρια.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Σπούδασε κλασικό πιάνο, σύγχρονο τραγούδι, ανώτερα θεωρητικά, και έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο στη Μουσικοπαιδαγωγική. Σπούδασε επίσης Μαθηματικά, Pilates και Yoga. Πλέον έχει έδρα της το Αγρίνιο.
Έχει συνθέσει μουσική για θέατρο και οπτικοακουστικές παραγωγές, και έχει συνεργαστεί ως ερμηνεύτρια με τον κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη. Υπήρξε επίσης, μαζί με τον πατέρα της, μέλος ρεμπέτικης κομπανίας, πραγματοποιώντας πολλές ζωντανές εμφανίσεις.
Η πρώτη εμφάνιση της Μαρίας Φιρλίγκου στη δισκογραφία έγινε το 2023, με το τραγούδι "Unchained", το οποίο ερμήνευσε μαζί με τον δημιουργό του, τον τραγουδοποιό Alpine Mellow. Πολύ πρόσφατα ήρθε η στιγμή για την κυκλοφορία της πρώτης προσωπικής της εργασίας. Πρόκειται για το άλμπουμ Κάνε Τον Πόνο Σου Άρπα, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο, και στο οποίο η συνθέτρια παρουσιάζει τις μελοποιήσεις της σε ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη, αλλά και σε μεταφράσεις του, ποιημάτων των Heinrich Heine και Contesse Mathieu de Noailles. Ως προάγγελος της κυκλοφορίες είχε κυκλοφορήσει λίγο νωρίτερα το σινγκλ "Πες, Η Αγάπη Τι Έχει Γίνει".
Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, και με ιδιαίτερη χαρά, φιλοξενούμε σήμερα τη Μαρία Φιρλίγκου, για να μας κάνει ποδαρικό για τη νέα "σχολική" χρονιά, γράφοντας για τους 10 καλλιτέχνες που τη σημάδεψαν.
-----
1. Frédéric Chopin
Ρομαντική αίσθηση, τρυφερότητα, ευαισθησία αναμειγμένη με πικρία, θυμό και απόγνωση. Ακόμα και τα ματζόρε μέρη βγάζουν μια μελαγχολία, και φυσικά δεν διαρκούν ιδιαίτερα, οδηγούν σε ακόμα πιο τραγικό μινόρε.
2. Danny Elfman
Ο Elfman έχει έναν μοναδικό και αξιοθαύμαστο τρόπο να συνδυάζει κλασικά στοιχεία με rock αισθητική. Οι πανέξυπνες, περίτεχνες και κεντημένες με ευαισθησία μελωδικές του γραμμές αναδεικνύουν απόλυτα τη σκοτεινιά, τη μελαγχολία, τη χιουμοριστική χροιά και την παιδική αφέλεια των ταινιών του Tim Burton.
3. Μάνος Χατζιδάκις
Έκανε το ρεμπέτικο και τη λαϊκή μουσική να φλερτάρουν με τη λόγια δυτική μουσική. Αναπάντεχες, πρωτότυπες αντιστικτικές ενορχηστρώσεις από τον εξαιρετικό Τάσο Καρακατσάνη, μελωδίες μη αναμενόμενες, λεπτεπίλεπτες, μελαγχολικές, συγκινητικές, που φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Τολμώ να πω ότι ο Χατζιδάκις για μένα είναι rock. Άλλωστε το έδειξαν και οι Raining Pleasure με την εξαιρετική τους ματιά στον δίσκο Reflections.
4. Motionless In White
Όταν ανακάλυψα αυτή τη μπάντα κατάλαβα αμέσως πως η metalcore είναι το είδος μου, κι ας μου βγαίνει να συνθέτω εντελώς διαφορετική μουσική. Θυμός, σκοτεινιά, ουρλιαχτά, κραυγές, αλλά και συνάμα τρυφερότητα, μελωδικότητα, ευαισθησία και έντονα συναισθηματικά ρεφρέν και γέφυρες. Τεράστια γκάμα συναισθημάτων εναλλάσσουν το ένα το άλλο.
5. Bad Omens
Μια μπάντα αριστούργημα, ανακάτεψε είδη τόσο αριστοτεχνικά και έδωσε στη metalcore μια νέα πνοή. Εντυπωσιακές μελωδίες, συγκλονιστική, αισθαντική και γεμάτη δυναμικές ερμηνεία, τρυφερότητα μπλεγμένη με τον θυμό, τον πόνο και την ένταση, δημιουργώντας ένα συνεχές παιχνίδι συναισθημάτων.
6. Bring Me The Horizon
Λατρεμένη μπάντα της metalcore και πάλι. Δυναμισμός και ευαλωτότητα, άψογα μπλεγμένα. Μελαγχολικά έως καταθλιπτικά κομμάτια, που μου φέρνουν δάκρυα, «εφηβικά», ορμητικά εκφρασμένα συναισθήματα, και ερμηνεία που βγάζει απόγνωση και κραυγή.
7. System Of A Down
Ένα συγκρότημα που όταν πρωτοάκουσα στα χρόνια του Γυμνασίου, έμεινα με το στόμα ανοιχτό με την πρωτοτυπία και τη μοναδικότητα του ήχου τους. Μαγικές μελωδίες, ρυθμικότητα, έντονα ανατολίτικα στοιχεία, screams, ήρεμα μουσικά μέρη να εναλλάσσονται απρόσμενα με σκληρά, αψηφώντας την κλασική δομή ενός τραγουδιού του είδους τους. Ερμηνείες που προκαλούν δέος, και πανέξυπνες, ιδιαίτερες διφωνίες, που ανεβάζουν κι άλλο επίπεδο την εξαιρετική μουσική.
8. Muse
Μια alternative rock μπάντα που αγαπάω από τα σχολικά μου χρόνια, και πάντοτε νιώθω τη μουσική τους δίπλα μου σε δύσκολες, μελαγχολικές μου περιόδους. Τα κομμάτια τους αποπνέουν μελαγχολία, ομορφιά, νοσταλγία και πάθος, μέσω εξαιρετικών συνθέσεων και έντονα συναισθηματικής ερμηνείας του τραγουδιστή και των οργάνων. Κομμάτια που χτίζουν την ένταση σταδιακά ως το τελικό ξέσπασμα, όπου τα συναισθήματα σε κατακλύζουν.
9. Βασίλης Τσιτσάνης/Claude Debussy
Αρκετά παράξενος ο εσωτερικός μου διχασμός για το νούμερο 9! Χαχα! Ας δώσω λοιπόν το μισό 9 στον Τσιτσάνη, με τις συναισθηματικές και γεμάτες ένταση και πόνο μελωδικές γραμμές του, που δίνουν κατά τη γνώμη μου στο ρεμπέτικο μια πιο «έντεχνη» χροιά. Μπόλικο μινόρε. Το άλλο μισό στον Debussy, που η ευθραυστότητα, η μελαγχολική διάθεση και η φαινομενική ηρεμία του με συγκινούν και με υπνωτίζουν. Φαινομενική ηρεμία, γιατί για μένα τα έργα του κρύβουν μια καταπιεσμένη ένταση και μια συνεχή τάση για ξέσπασμα, που όμως δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.
10. The Beatles
Κορυφαίο δείγμα rock καινοτομίας, με εμβληματικές μελωδίες. Εδώ φαίνεται πώς η απλότητα καταφέρνει να συγκινήσει και να σε κάνει να χαμογελάς γλυκόπικρα. Λιτές δομές, απλές και αβίαστες, τρυφερές και νοσταλγικές μελωδικές γραμμές, έξυπνα και πλούσια φωνητικά. Ένα συγκρότημα που πάντα μού γλυκαίνει την ψυχή και αποπνέει έναν συνδυασμό μελαγχολίας και φωτός.
