Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Obamarama!


Οι δημοσκοπήσεις δεν άφηναν πολλά περιθώρια τον τελευταίο καιρό: έδειχναν ότι ο Barack Obama θα είναι ο επόμενος Αμερικανός Πρόεδρος. Κι όμως, φοβόμουν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι κάτι θα πάει στραβά, ότι τελικά κάτι τόσο απίθανο με βάση όσα ξέραμε μέχρι πρότινος, δεν ήταν δυνατό να συμβεί. Άλλωστε, μαθηματικά, υπήρχαν όλες οι πιθανότητες.

Κι όμως, οι Αμερικανοί πολίτες πράγματι αποφάσισαν να στείλουν έναν μαύρο στον Λευκό Οίκο! Η νίκη του ήταν σαρωτική, με περισσότερες από 7 εκατομμύρια ψήφους διαφορά και με τη συμμετοχή να ξεπερνά το 66%, ποσοστό που για να το ξανασυναντήσουμε πρέπει να κάνουμε ένα ταξιδάκι στον χρόνο, γύρω στα 100 χρόνια πίσω.

Η ομιλία του στο Chicago, με την οποία αποδεχόταν το χρίσμα, ήταν ιδιαίτερα συγκινητική. Ο Obama είναι αληθινός, δεν κρύβει τα συναισθήματά του. Σε μια βραδιά που του έφερνε τη δικαίωση, εκείνος έδειχνε κουρασμένος και λυπημένος. Μία ημέρα πριν, είχε χάσει την γιαγιά που τον είχε μεγαλώσει. Η ικανότητά του παρ' όλα αυτά να συνεπαίρνει τα πλήθη ήταν εκεί, ανέγγιχτη.Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τους Αμερικανούς βλάκες και συντηρητικούς. Κι όμως, σε πολλά μας έχουν προσπεράσει προ πολλού. Τη στιγμή που αυτοί ψηφίζουν ως Πρόεδρό τους έναν ορφανό μαύρο με ρίζες στην Κένυα, ο οποίος ξεκίνησε από το μηδέν ως απόλυτο αουτσάιντερ, εμείς εδώ ασχολούμαστε ακόμα με γόνους παλαιών πολιτικών, οι οποίοι το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι αυτή τους η καταγωγή. Ο ίδιος αλλά και ο John McCain, ο μεγάλος αντίπαλός του, έδωσαν μαθήματα πολιτικής στάσης και λόγου. Όσοι είδαν την προσήλωση με την οποία παρακολουθούσε το πλήθος την ομιλία του, θα πρόσεξαν ότι δεν υπήρχε εκεί ίχνος φανατισμού ή υπεροπτικών πανηγυρισμών. Εδώ, αντίθετα, τέτοια φαινόμενα είναι ο κανόνας και μάλιστα πριν καν επιβεβαιωθεί το αποτέλεσμα (θυμάστε το 2000;). Για να δούμε, πόσα χρόνια θα χρειαστεί να περάσουν μέχρις ότου οι Έλληνες πολίτες δεν θα θεωρούν πια ανήκουστο το ενδεχόμενο να ψηφίσουν υποψήφιο για την πρωθυπουργία, ο οποίος θα κατάγεται π.χ. από Αλβανούς γονείς...

Οι κυνικοί θα πουν ότι δεν έγινε και τίποτα. Ότι η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών θα παραμείνει η ίδια, ότι δεν θα αλλάξει τίποτα στον κόσμο. Δεν καταλαβαίνουν ότι η αλλαγή συνέβη ήδη. Δεν καταλαβαίνουν ότι κάθε φορά που ένα τείχος γκρεμίζεται, ο κόσμος μπορεί να κάνει μερικά ακόμα βήματα μπροστά. Ξέρω τι θα πουν οι κυνικοί και τι λένε ήδη. Ξέρω γιατί κι εγώ πολλές φορές είμαι ένας από αυτούς. Αλλά απόψε, έστω μόνο για απόψε, αφήστε με να ονειρευτώ...
Υ.Γ.: Για περισσότερες ξεκαρδιστικές φωτογραφίες, πατήστε εδώ.

8 σχόλια:

Unknown είπε...

Χίλια συγγνώμη Mike, αλλά θα αναγκαστώ να διαφωνήσω μαζί σου! Όπως και στις περισσότερες θέσεις μου, έτσι και σε αυτό το ζήτημα, ή μάλλον ΚΥΡΙΩΣ σε αυτό το ζήτημα, θα ταχθώ σθεναρά με την πλευρά των κυνικών...

Ως κυνικός δε δέχομαι μαθήματα πολιτικής από ανθρώπους που κατηγορούν τον αντίπαλό τους ως "σοσιαλιστή" και γενικότερα από ανθρώπους που περιμένουν να δείξουν το "μεγαλείο" τους την επόμενη μέρα...

Ως κυνικός, (αλλά σε καμιά περίπτωση ως "Έλληνας") δε θέλω πρωθυπουργό από Αλβανούς γονείς, θέλω απλά ένα καλό πρωθυπουργό...

Ως κυνικός δε με νοιάζει αν ο Obama είναι μαύρος, απλά δε με νοιάζει ο Obama.

Ως κυνικός απλά δεν πιστεύω σε αλλαγές πια...

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Chris, είμαστε φίλοι τόσα χρόνια και ξέρουμε πια αρκετά καλά σε τι συμφωνούμε και σε τι διαφωνούμε. Ήξερα όταν έγραφα το ποστ ότι θα ήσουν ο πρώτος (ίσως και ο μόνος, μιας και είσαι από τους ελάχιστους αναγνώστες αυτού του έρμου του ιστολογίου) που θα το σχολίαζε.


Σίγουρα, η λέξη "σοσιαλιστής" αποτελεί βρισιά για τους Αμερικανούς. Και στα δικά μας, κάποτε οι λέξεις "κομμουνιστής" και "δεξιός" αποτελούσαν βρισιές (μη σου πω ότι για πολλούς ισχύει ακόμα). Δεν μπορούμε όμως να κρίνουμε με τα δικά μας σταθμά. Για το "μεγαλείο της επόμενης μέρας" συμφωνώ αν και θα ήταν νομίζω αδύνατον να είναι αλλιώς, όχι μόνο εκεί αλλά και οπουδήποτε.


Και βέβαια δεν πρέπει να ψάχνουμε υποψήφιο από Αλβανούς γονείς για να τον ψηφίσουμε και να δείξουμε πόσο προοδευτικοί είμαστε. Μιλάω για το ενδεχόμενο να ψηφίζαμε κάποιον τέτοιο με την προϋπόθεση ότι θα ήταν και ο καταλληλότερος. Πιστεύω θα συμφωνείς ότι ο Obama δείχνει "καταλληλότερος". Το ότι είναι μαύρος είναι, κατά τη γνώμη μου, ευτυχής συγκυρία.


Γενικά, νομίζω ότι το θέμα δεν είναι ο Obama αλλά το ότι οι Αμερικανοί τόλμησαν αλλά και κινητοποιήθηκαν. Πιστεύω δεν είναι λίγο...

Ανώνυμος είπε...

Μιχάλη καλημέρα. Παρακολουθώ το blog σου με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σου εύχομαι τα καλύτερα. Αν μου επιτρέπεις να κανω κάποια σχόλια πάνω στο θέμα. Όσο αφορά την περι πολιτικού πολιτισμού επισήμανσή σου, να αναφέρω ότι δεν παρατήρησες υπεροπτικούς πανηγυρισμούς για τον απλούστατο λόγο ότι οι πανηγυρισμοί... απαγορεύονται! Όπως απαγορεύεται να φορέσεις οποιοδήποτε μπλουζάκι ή να κρατήσεις οποιοδήποτε πλακάτ αν δεν το έχεις προμηθευτεί από τη boutique της ομάδας,ε... συγνώμη, της καμπάνιας εννοούσα. Σχετικά με το περί της ταπεινής καταγωγής του, να θυμήσω ότι είναι ο πρώτος Δημοκρατικός υποψήφιος εδώ και καιρό του οποίου το κόστος της προεκλογικής καμπάνιας υπερφαλλάγισε αυτό του Ρεπουμπλικανού αντιπάλου του, με τον οποίο παραδοσιακά συντάσσονται οι κινηματικοί συντηρητικοί χρηματοδότες των lobby (βλ. Paul Krugman - H συνείδηση ενός προοδευτικού, εκδ. Πόλις). Στα περί αμεσότητας του λόγου και ρητορικής δεινότητας την οποία και αναγνωρίζω, θα αντιπαραθέσω ότι μάλλον πιο σημαντική στάθηκε η 30λεπτη (!!!) διαφήμιση στη ζώνη υψηλής τηλεθέασης με την οποία και αποτελείωσε το γερο-John! Η δε σύγκριση με τον J.F.Kennedy δεν νομίζω ότι τον τιμά ιδιαίτερα, αν αναλογιστεί τα ζοφερά χρώματα με τα οποία παρουσιάζει εκείνη την περίοδο ο τεράστιος James Ellroy στο Αμερικανικό Ταμπλόιντ. Είναι ασφαλώς θετικό το ότι κινητοποιήθηκε για πρώτη φορά από το 1960 σημαντικός αριθμός ανθρώπων προερχόμενων από μειονότητες, προσωπικά όμως θα προτιμούσα να τους δω να ενεργοποιούνται (και) σε κινηματικού χαρακτήρα εκδηλώσεις πολιτικοποίησης. Ευχόμενος να διαψεύσει τους καθόλου αβάσιμους φόβους ιστορικών όπως ο Howard Zinn για την εξέλιξή του σε ένα μαύρο Clinton, σε καλημερίζω !

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Φίλε Κώστα καλώς ήρθες! Χρόνια και ζαμάνια! Πολύ χαίρομαι που μπήκες στον κόπο να αφήσεις το σχόλιό σου.
Δεν διαφωνούμε ουσιαστικά. Για μένα το όλο ζήτημα δεν έχει να κάνει τόσο με τον ίδιο τον Obama, παρότι μου φαίνεται πολύ συμπαθής, όσο με το τι δείχνει η εκλογή του αλλά και η πορεία του μέχρι εδώ. Μην ξεχνάς ότι όταν πρωτοξεκινούσε την εκστρατεία του είχε να αντιμετωπίσει τη Hillary Clinton και άλλα μεγάλα κεφάλια του κόμματος. Τα περί χρηματοδότησης είναι γνωστά (άλλωστε συγκέντρωσε τόσα χρήματα ώστε να μπορεί να αρνηθεί την κρατική χρηματοδότηση). Η αλήθεια είναι ότι τον βοήθησε πολύ και η συγκυρία. Ας ελπίσουμε πράγματι να διαψεύσει έστω κάποιους από τους φόβους που έχουμε όλοι μας. Να είσαι καλά!

μαριάννα είπε...

We love to hate them! Μια φράση που έγραψε ο Ξωμερίτης στο μπλογκ του Μανιφέστο και τα ερμηνεύει όλα.
Άρνηση χωρίς θέση...

Συμφωνώ μαζί σου φυσικά!

Καλησπέρες πολλές!

Unknown είπε...

Αγαπητή Μαριάννα λυπάμαι που στο λέω αλλά νομίζω πως τόσο εγώ και πόσο μάλλον ο Κώστας, αναπτύξαμε τις θέσεις μας στο βαθμό που μας επιτρέπει ένα απλό σχόλιο σε ένα blog. Τυγχάνει να γνωρίζουμε και οι δύο το Μιχάλη προσωπικά οπότε ας πούμε ότι ίσως ήμασταν λίγο πιο συνοπτικοί από το κανονικό. Χαρά μου να μπορούσαμε να κάνουμε αυτή την κουβέντα υπό άλλες συνθήκες αλλά...

Όσο για το ευφυολόγημα που μας πρόσαψες, το επιστρέφω στο σχόλιό σου σε μια δική μου παραλλαγή: Θέση χωρίς θέση...

Υ.Γ. Νομίζω πως μιλάω και για τον Κώστα όταν λέω πως, όντως γουστάρουμε να τους μισούμε!

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Αγαπητή Μαριάννα καλησπέρα! Δεν έχω να προσθέσω κάτι παρά μόνο να σου ευχηθώ καλή τύχη με τα trolls!

Chris, δε νομίζω ότι η Μαριάννα αναφέρεται σε εσάς. Όπως και να 'χει, πράγματι είναι δύσκολο για κάποιον που δε μας ξέρει να καταλάβει σε τι αναφερόμαστε.

Unknown είπε...

Αν όχι τότε scratch that και καλή τύχη με τα trolls και από μένα... :)

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες