Τις ημέρες της ψήφισης του Μνημονίου 3 ήμουν στο πατρικό μου σπίτι στη Σπάρτη. Επόμενο ήταν να είμαστε οικογενειακώς συντονισμένοι για πολλές ώρες κάθε μέρα στο κανάλι της Βουλής, παρακολουθώντας την συζήτηση. Δεν είναι μόνο δική μου διαπίστωση, νομίζω, ότι το επίπεδο αυτής της συζήτησης άγγιξε ιστορικά χαμηλά επίπεδα.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση για μένα, με δεδομένη την όλη ζοφερή κατάσταση, είναι η ανικανότητα της Αριστεράς (κυρίως στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αναφέρομαι) να αρθρώσει έναν λόγο πειστικό και να εμπνεύσει όσους δεν πρόσκεινται σε αυτήν ιδεολογικά, να αποδείξει ότι μπορεί να δει έναν άλλο δρόμο, να οραματιστεί κάτι νέο και διαφορετικό για αυτό τον τόπο. Είναι απογοητευτικό - αλλά και ενδεικτικό των λάθος χειρισμών τους - ότι δεν μπορούν να "εισπράξουν" την απογοήτευση του κόσμου από τους χειρισμούς των απαράδεκτων κυβερνώντων.
Ένα από τα πρόσωπα που με "προβληματίζουν" από αυτό τον χώρο είναι ο - καθ' όλα συμπαθής κατά τα άλλα - Παναγιώτης Λαφαζάνης. Θυμάμαι τον άκουγα την ημέρα των τελευταίων εκλογών, στον Real FM αν δεν κάνω λάθος, να λέει ότι, παρά τις αντίθετες ενδείξεις των exit polls, το κόμμα του θα ήταν πρώτο και με διαφορά. Απόρησα τότε πολύ με τη σιγουριά του, η οποία, ως γνωστών, αποδείχτηκε τελικά εντελώς αβάσιμη. Γενικά, μου δίνει την εντύπωση ανθρώπου που πρώτα μιλάει και μετά σκέφτεται. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια μιας από τις οργισμένες και κάπως εκνευριστικές παρεμβάσεις του στο κοινοβούλιο, ο πατέρας μου στράφηκε κάποια στιγμή προς την αχανή βιβλιοθήκη του και επέστρεψε με ένα βιβλίο στο χέρι. Ήταν το Τι Δεν Είναι Ελληνικό Στην Ελληνική Γλώσσα του Σταύρου Ι. Σπυρώνη, εκδόσεις Τάκη Μιχαλά. Το άνοιξε και μας διάβασε:
λαφαζάνης, ο (=φλύαρος, μικρολόγος).
Κοιταχτήκαμε με νόημα. Για καλό τον επέλεξαν ως κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.;
* Φωτογραφία από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου